Samtökin '78 - Úr felum - 01.12.1982, Side 23

geröist of innilegt þá var ekki aB sökum aö spyrja.
Eg var oröinn tuttugu og fjögurra ára þegar ég viöur-
kenndi alit fyrir sjálfum mér og tók þá ákvöröun aö ég
gæti ekki fariö aö leggja lff einhverrar stúlku E rúst
meö þvE að giftast henni og vera meö látalæti. Eg var
búinn aö vera á höttunum E ár. Eg hafði kynferöislegt
samband viö fjölda manna^ ég get ekki kallað þaö ástar-
samband þar sem ég elskaði engan þeirra. Þá var þaö aö
ég hitti Fred. Eitt kvöldiö var ég orðinn dálEtiö hátt
uppi áöur en ég lagöi af staö. Hitinn og reykurinn fóru
illa E mig og fyrsta klukkutfmanum eöa svo eyddi ég E aö
kúgast á klósettinu. Eg var svo veikur aö ég hélt helst
aö ég heföi étiö einhvern óþverra fyrr um kvöldiö og var
einmitt aö reyna aö gera mér grein fyrir hvaö þaö gæti
hafa veriö þegar ég heyri sagt, "Er allt T lagi meö þig?"
ég lEt upp og þessi náungi er aö horfa á mig yfir skil-
rúmiö. Eg á hnjánum og Fred horfandi niöur til mEn eins
og hann væri grafinn upp aö augum E marmara. taö sást
bara £ augun á honum og allt £ einu tók ég til aö hlæja
og hann hló og sagði, „Hráar steikur” og viö hlógum þar
til viö táruöumst. Hann sagöi mér að hann ætlaöi aö
koma sér niður til þess aö löggurnar færu ekki aö velta
þvE fyrir sér hvaö E fjandanum væri um aö vera og aö ég
skyldi koma mér á lappir og hitta hann fyrir utan.
Eg þreif mig og tuggöi nokkrar mintur. Þegar þessu
var lokið býst ég viö að ég hafi veriö farinn aö roöna.
Eg fór aftur út á dansgólfið. Hann stóð rétt innan viö
dyrnar. Hann var einn og nEutEu á hæð - fallegasti maöur
sem ég hafði nokkru sinni séö - meö brúnt liöaö hár,
breitt bros, og grannur - mjór eins og kústskaft. Hann
var rjóður E kinnumi þaö var næstum óraunverulegt. Eg
varö ástfanginn á staönum. Og hann lEka, held ég. Hann
var enginn heimskingi og þaö gladdi hann verulega þegar
ég sagbi honum aö ég læsi mikið. Seinna komumst viö aö
þvE að bókmenntasmekkur okkar var gerólEkur. Mér þykir
gaman af skáldsögum á borö viö jane Eyre og Fred er
hrifnastur af ævisögum kóngafólks og sögum um geggjaöar
heföarkonur sem bjuggu E Burma meö hausaveiöurum, og
svoleiðis nokk. Fred safnaöi viöundrum» hann knllaöi þau
„sérvitringa". Hann var alltaf aö koma heim meö skringi-
legasta fólk: dverga og kjötkveöjudansara og ruglaöar
kerlingar sem ólu ketti og önguöu stööugt af ilmjurtum.
„Þau eru einmana," sagöi hann alltaf. En allt þetta
feeröist miklu seinna. Viö bjuggum ekki saman E meira en
ár eftir kvöldiö sem viö hittumst og dönsuöum saman. A
eftir fórum viö heim til. mfn og ég elskaöi £ fyrsta
skipti E l£fi mfnu. Drottinn minn, hvað þaö var yndis-
legt^aö halda utan um hann og hlusta á andardrátt hans
um nóttina. Fred segir aö þaö hafi veriö hann sem hélt
alltaf utan um rnigv „hver gæti svo sem haldiö aö gagni
utan um einhvern sem er einn og nEutEu?" En ég geröi
þaö; þaö man ég. Eg bar hann næstum á örmum mér, þennan
lEka litla strákinn. Þessar nætur voru mér himnarEki -
þaö sem ég haföi alltaf þráö.. En svo fór spenningurinn
aöeins aö dvEna og morgun einn þegar ég kom of seint til
23