Samtökin '78 - Úr felum - 01.12.1982, Síða 24

vinnu af þvt að-Fred og ég höfðum elskast í sturtunni,
skildi ég, ef til vill f fyrsta skipti, hvað hafði raun-
verulega gerst, og allt f einu varð ég óttasleginn.
Hvaö ef einhver kæmist að þvf aö ég elskaði annan karl-
mann? Þvf að þetta var ást! Hvernig gæti nokkur komist
að þessu? En samt... Þegar maður er ástfanginn er eins
vfst að maður ljóstri þvf upp við einhvern og þd... .
Vinnan, fjölskyldan - allt fjandans iffiö - f vaskinn.
Eg var hræddur og seinna komst ég að þvf að svo var
einnig um Fred. Sami hlutur, sömu spurningar.
Þaö lá nærri að við byndum tfu eöa ellefu sinnum enda
á samband okkar næsta árið. Lengsti aöskilnaöur okkar
stóö í þrjár vikur. Eg lagðist næstum E drykkju. Engin
Danshöll - ég var hræddur um að rekast á Fred, nema hvað
þaö hefði ekki gerst þvf að á hverri nóttu ranglaði hann
um göturnar eða grét við öxl systur sinnar (góð stúlka,
Anna!) - bara flaskan og ég. Jæja, þeim viöskilnaði var
kippt f liðinn og lfka þeim sém á:eftir komu þar til,
nótt eina f rúminu - við vorum alltaf f rúminu eins mikið
og við gátumt þaö var eini staðurinn sem okkur fannst við
vera öruggir, eini staðurinn sem við gætum aldrei sært
hvorn annan - að Fred sagði að ef slitnaöi nokkurn tfma
upp úr hjá okkur, þá mundi hann heldur skjóta sig en aö
eigra um strætin og þar sem hann heföi heldur enga sér-
staka löngun til þess, þá væri nær aö við útveguöum okkur
Ebúð og gæfum skft f allt. (Fred tókst alltaf að gera
alvarlegustu hluti broslega meö þvf hvernig hann komst
að orði.) «Ef ég á að deyja," sagði hann, «þá vil ég
heldur deyja fyrir þeirra tiístilli." Næsta dag^leigði
ég Ebúö. Ari seinna eöa svo höföum við sparað nóg til
þess að kaupa Iftiö hús. En þetta hefur ekki allt verið
dans á rósUm.
tilJu hvaö ertu að hugsa, Skeezix?"
,.Um þaö þegar við kynntumst."
..Danshöllina. ” Hann þagði smástund og brosti með
sjálfum sér. Hann leit andartak næstum dapurlega til mfn
en lét sföan augun reika meðfram árbakkanum þar sem nokkr-
ir strákar voru f sðlbaöi. Hann sagði ekkert og það særði
mig. Hann dró nokkrar piparmintur upp úr bakpokanum sfnum
og bauð mér.
„Hvað ertu búinn að eiga þessar lengi?"
„Tuttugu ár."
„Ha, ha."
„Viltu kannski plómu?" Hann sýndi mér fallega, rauöa
plómu.
„Hvar náöirðu E þetta?"
„Eg smellti fingrunum." Hann smellti fingrunum. „Og
strákur E skálmalausum gallabuxum, eins og 'pessi þarna,
birtist meö fangið fullt af plómum." Eg hlýt aö hafa hleypt
f brúnir eöa eitthvaö þvf að allt E einu varð Fred vandræða-
legur og sneri sér undan.
Eg virti fyrir mér strákinn sem hann hafði bent á. Hann
var um þaö bil nftján eöa tuttugu með ljóst hár sem náði
nfður á axlir. Hann var ber niöur aö mitti, eiginlega niður
aö mjöömum, og skálmarnar á nföþröngum gallabuxunuin höfðu
verfð skornar af rétt neöan við klof. Allt bungaði glæsi-
lega. Eitt andartak fann ég hjá mér löngun til að kreista