Samtökin '78 - Úr felum - 01.06.1984, Blaðsíða 7

,,Boli, boli bankar á dyr...”
einn (sá var of áberandi) og sumir
komast alltaf og alls staðar inn, þeir
bera það ekki utan á sér hvar kyn-
hneigð þeirra liggur og svo koma
mislöng tímabil þar sem engum er
hleypt inn: hreinsunaraðgerðir!
Þarf nokkur að geta sér til um
það hvernig þau líta út, afkvæmi
þessarar auðmýkingargöngu:
Niðurbrotnir, síbrosandi einstakl-
ingar sem afhenda persónuleika
sinn sem aðgöngumiða að skemmt-
analífinu (sem og lífinu almennt) til
þess eins að fá að vera með og
standa svo eftir sem þerstrípaðir
trúðar, fólki til skemmtunar. Þessir
menn eru svo sannarlega börn út-
skúfunarinnar — og rökrétt afleið-
ing þess ástands sem hommar búa
við í samfélagi sem einungis leyfir
að við séum sýndir á tvo vegu, þ.e.
til skemmtunar og hryllings á víxl.
Eigum við að láta skika
okkur á bás?
Og þessi börn útskúfunarinnar, sem
hér er lýst, heyrast stundum segja:
,,En góðu strákar, hvað eruð þið að
þjóta út um allan bæ? Við eigum
okkur víst athvarf hjá henni Siggu á
barnum á fyrstu hæðinni í Klúbbn-
um. Hún hefur alltaf skilið okkur.“
Þetta er viðkvæðið sem þeir
hommar heyra sem standa á rétti
sínum til að skemmta sér með öðru
fólki.
Hér birtist sjálfskúgun okkar
hommana mætavel, því svona tala
þeir sem hafa gert ríkjandi viðhorf
að sínum. Enda eru þessi orð nánast
bergmál af því sem eigandi Safari
segir í viðtali: „Hommar eiga bara
að opna sinn eigin skemmtistað í
stað þess að yfirtaka hina staðina.“
Þetta stangast þó þvert á við það
sem við greinarhöfundar teljum
okkur hommum til framdráttar.
Við sættum okkur ekki við að láta
skika okkur á bás, hvort sem það er
einn skemmtistaður, ofurlítið um-
burðarlyndari en hinir, eða sérstak-
ur hommaskemmtistaður, vísir að
því gettói sem skemmtanaiðnaður-
inn erlendis hefur búið okkur
hommum.
Nei, krafa okkar er sú sama og
annarra frjálsborinna á þessu landi.
Að njóta sama réttar og aðrir og að
návist okkar sé virt á hvaða opin-
berum stað sem er. í því sambandi
má vitna til Arnmundar Backman
lögfræðings í blaðaviðtali á liðnu
ári þar sem hann bendir á augljósar
staðreyndir lýðfrelsisins: ,,Það eru
skýlaus brot á mannréttindum
þegar einum hópi er meinaður
aðgangur að skemmtistað. Það er
ekki leyfilegt frekar en að banna
rauðhærðum aðgang.“ — En það
kostar langa og samhenta baráttu
að ná fram þessum sjálfsögðu
mannréttindum, bæði með
opinberri umræðu, á lagalegum
vettvangi og ekki síst með vitundar-
vakningu okkar homma sjálfra. Því
stolt okkar er stærsta vopnið.
Þorvaldur Kristinsson
Böðvar Björnsson
7