Morgunblaðið - 15.05.2020, Side 19

nokkrir ferðafélaganna beðnir að
lýsa því hvað það væri sem öðru
fremur einkenndi samfylgdina.
Einhverjir nefndu viðkvæði
hennar, „elskan mín“, aðrir
nefndu gáska hennar, gleði og
dillandi hlátur, útgeislun, ein-
læga hlýju, væntumþykju og já-
kvæðni. En vinunum er ekki síst
ofarlega í huga hversu skemmti-
legur ferðafélagi Valla var, hvað
hún var áhugasöm um menn og
málefni og glaðværðin sem jafn-
an einkenndi samvistir við þau
hjónin.
Síðastliðið haust buðu þau
hjónin hópnum til veislu á nýja
heimilinu sínu yst á Kársnesinu.
Þar áttum við yndislega kvöld-
stund. Hún yljar í endurminning-
unni.
Við kveðjum kæra vinkonu
hinstu kveðju og vottum Inga og
fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúð.
Fyrir hönd Færeyjafaranna,
Guðlaug Birna Guðjóns-
dóttir og Karl Skírnisson.
Haustið 1964 hóf árgangurinn
okkar nám við Menntaskólann á
Akureyri. Skólameistari raðaði
okkur í heimavistina, tveimur
saman í hvert herbergi. Við sem
seinna kölluðum okkur Völlu
Jónu-klíkuna vorum átta og kom-
um víða að, allt frá Ströndum að
Norðfirði. Valla Jóna úr Blöndu-
hlíðinni og Dísa frá Neskaupstað
fengu herbergi saman og undu
glaðar við það hlutskipti alla vet-
urna í heimavistinni. Allar áttum
við bekkjarbræður og vini í skól-
anum og stór hópur ungmenna
hvaðanæva af landinu kynntist
fljótt. Ekki leið á löngu þar til
Skagfirðingurinn Valla Jóna og
Austfirðingurinn Ingi Kr. urðu
ástfangið par. Vistarstelpurnar
voru saman alla daga, í skólanum,
heimanáminu, biðröðinni í kvöld-
matinn, ferðum í þvottahúsið á
laugardögum og við tókum þátt í
fjölbreyttu félagslífi. Um helgar
skiptust á skólaböll á Sal þar sem
lög Bítlanna og Rolling Stones
ómuðu í eyrum og Sjallaböll með
hljómsveit Ingimars Eydals.
Iðulega litu vinir og vinkonur
inn hjá okkur eftir kvöldmat.
Herbergin fylltust þá af glaðvær-
um unglingum, gítartónum og
söng. Þar lét söngfuglinn frá Sól-
heimum hún Valla Jóna sig ekki
vanta. Hún kom svífandi og tók
undir með sinni fallegu, tónvissu
rödd. Milliröddina samdi hún
jafnóðum. Það var ekki hægt
annað en að geðjast að þessari
glaðbeittu stelpu sem var líka svo
hreinskilin og raungóð þegar til
hennar var leitað. Ekkert skrýtið
að hópurinn okkar yrði síðar
kenndur við hana. Hún var ein-
staklega félagslynd og hrókur
alls fagnaðar hvar sem hún kom
en hún var líka góður námsmað-
ur. Málanám lá vel fyrir henni og
vönduð íslenska var henni kapps-
mál. A-bekkurinn var stór og
hress stelpnabekkur og við áttum
sérstakan bekkjarsöng úr óper-
unni Carmen sem við sungum á
dönsku í frímínútum og hvenær
sem færi gafst, að sjálfsögðu und-
ir forystu Völlu Jónu.
Á sumrin skrifuðumst við á og
sögðum frá vinnunni og spenn-
andi viðburðum. Sumum okkar
lánaðist að heimsækja Völlu Jónu
í Sólheima og fengum þar höfð-
inglegar móttökur hjá Ragnheiði
og Valgerði eldri þó að enginn
væri fyrirvarinn. Það leyndi sér
ekki að Valla Jóna var alin upp
við að virða alla og taka öllum
fagnandi.
Eftir stúdentspróf skildi leiðir,
við tók framhaldsnám og fjöl-
skyldulíf en við hittumst stund-
um og afmælisfagnaðir árgangs-
ins urðu límið í vinskapnum. Þá
þurfti að hita upp og æfa
skemmtiatriði og masa um allt
sem á dagana hafði drifið. En
mörg undanfarin ár hittumst við
reglulega í heimahúsum, borðuð-
um saman, hlógum og töluðum
hver í kapp við aðra, eins og við
hefðum hist í gær, og ógleyman-
legar eru árlegar skötuveislur
Inga og Völlu. Þessar samveru-
stundir urðu okkur dýrmætari
eftir því sem tíminn leið, ekki síst
eftir að Valla Jóna veiktist. Hún
var kjarkmikil og hvetjandi allt
til enda. Síðustu skilaboð hennar
til okkar um páskana voru: „Ekki
vera leiðar, elskurnar, þetta er
bara gangur lífsins.“
Við erum óendanlega þakklát-
ar fyrir að hafa eignast þessa
yndislegu og tryggu vinkonu og
vottum Inga, Gunnari, Jóni,
Hönnu og fjölskyldum einlæga
samúð.
Þórdís (Dísa), Anna
Kristín (Anna Stína),
Kristín (Stína), Edda,
Soffía, Stefanía (Stebba)
og Alda.
Í dag verður til grafar borin
Valgerður Jóna Gunnarsdóttir
söngkennari. Samstarfsmenn
hennar og nemendur við Söng-
skólann í Reykjavík minnast
hennar með miklum söknuði og
væntumþykju. Valla, eins og hún
var ævinlega kölluð, var einstak-
lega glaðvær og harðdugleg í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Ég
minnist Völlu frá upphafi sem
einhverrar glaðværustu og
hressustu stúlku sem ég hef
kynnst, en kynni okkar hófust
haustið 1973, þegar Söngskólan-
um í Reykjavík var hleypt af
stokkunum og Valla var í fyrsta
nemendahópnum. Hún hafði góð-
an grunn, mikið hafði verið sung-
ið á heimilinu frá því hún var
barnung. Pabbi hennar, Gunnar
Björnsson, var mikill tónlistar-
áhugamaður og var líka meðal
fyrstu nemenda Söngskólans.
Valla hafði sungið í kórum frá
unga aldri, einstaklega músíkölsk
og vel að sér í söngtónlistarflór-
unni. Hún var yfirmaður Há-
skólafjölritunar og vann með
söngnáminu fyrstu árin, en þegar
líða tók á og við tók æfinga-
kennsla og söngkennaranám,
sem hún stundaði undir stjórn
Þuríðar Pálsdóttur og Halldórs
Hansen, lét hún af störfum við
Háskólann og sneri sér alfarið að
tónlistarnáminu. Hún var í hópi
fyrstu nemenda sem útskrifuðust
frá Söngskólanum í Reykjavík
með söngkennarapróf; bachelor
degree with honours, vorið 1981.
Valla hefur verið mikill styrk-
ur í kórum tengdum skólanum;
Kór Söngskólans í Reykjavík,
sem stofnaður var fljótlega eftir
að skólastarf hófst, Kór Íslensku
óperunnar, sem starfræktur var
frá stofnun óperunnar, og Óperu-
kórnum í Reykjavík frá stofnun
hans. Hún hefur verið kórunum
og mér mikill styrkur, alltaf
tilbúin að aðstoða við upphitun og
raddæfingar og leiðandi í öllum
undirbúningi og flutningi kór-
anna. Hún tók þátt í öllum tón-
leikaferðum kóranna, um Ísland,
til allra Norðurlandaþjóðanna og
ýmissa annarra Evrópulanda, til
Rússlands og Bandaríkjanna,
alltaf hefur Valla verið með og
verið góður liðsmaður varðandi
allan undirbúning, efnisskrár og
annað sem kórstarfið krefst.
Valla kenndi við Söngskólann í
Reykjavík frá því hún útskrifað-
ist 1981 og var afar vinsæll og vel
metinn kennari, enda ósérhlífin
með eindæmum. Hún hætti störf-
um við skólann sl. vor vegna veik-
inda sem hún hafði barist lengi
við, þau veikindi höfðu nú yfir-
höndina og drógu hana til dauða
2. maí sl. Valla og Ingi Kristinn,
eiginmaður hennar, hafa alla tíð
verið styrk stoð í félagslífi Söng-
skólans. Í vetur tóku þau hjónin
að venju þátt í jólagleði starfs-
fólks og árlegu þorrablóti, það
var í síðasta sinn sem við sáumst
og þar áttum við öll yndislega
samverustund.
Völlu verður sárt saknað og
minnst fyrir sína rómuðu glað-
værð og hlýju samveru. Fyrir
hönd starfsfólks og nemenda
Söngskólans í Reykjavík sendi ég
Inga, börnum þeirra, barnabörn-
um og öðrum í fjölskyldunni inni-
legustu samúðarkveðjur.
Garðar Cortes.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MAÍ 2020
✝ Vilborg Krist-ófersdóttir,
bóndi á Læk í Leir-
ársveit, fæddist á
Kleppjárnsreykjum
í Reykholtsdal,
hjónunum Salvöru
Jörundardóttur
ljósmóður og Krist-
ófer Guðbrands-
syni, bónda þar,
hinn 30. júlí 1923.
Vilborg lést 4. maí
2020.
Stjúpfaðir Vilborgar frá
fimm ára aldri var Magnús
Eggertsson, þá búandi að
Vestri-Leirárgörðum, síðar
bóndi á Melaleiti í Melasveit.
Bróðir Vilborgar, sammæðra,
er Jón Kristófer Magnússon.
Vilborg hlaut menntun síns
tíma og sinnti ýmsum störfum
2015, og Vilhjálmur Ólafsson,
fæddur 1988. Vilhjálmur á eina
dóttur, Ylfu Maren, fædda
2016. Maður Ásdísar var Ólafur
Valgeir Einarsson, fæddur
1952, lést 1997 og stjúpdætur
Ásdísar eru Jóna Valdís, Ás-
gerður og Valgerður.
Vilborg sinnti landbúnaðar-
störfum með manni sínum til
dauðadags hans eða í 46 ár.
Eftir það hélt hún til á Læk er
hún hafði grætt og ræktað til
ársins 2019 er hún flutti á
hjúkrunarheimilið Höfða og er
hún því vel þekkt í sveitinni
sem Villa á Læk. Útför Vilborg-
ar verður gerð frá Akra-
neskirkju í dag, 15. maí 2020,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Vilborg mun hvíla milli manns
síns og dóttursonar í Borg á
Mýrum. Vegna aðstæðna í sam-
félaginu fer hún fram í kyrrþey
en verður streymt á vefsíðu
Akraneskirkju: www.akra-
neskirkja.is. Stytt slóð á
streymi: https://n9.cl/mb7l.
Slóðina er einnig að finna á
www.mbl.is/andlat.
eins og að vera
kennari í farskól-
anum í Skorradal.
Árið 1949, hinn
2. júní, gekk hún
svo í hjónaband
með lífsförunaut
sínum Einari
Helgasyni er fædd-
ist 10. september
1922 í Stangarholti
í Borgarhreppi.
Þau eignuðust
einkadóttur sína eftir hjúskap á
Melaleiti, Ásdísi Einarsdóttur,
kennara í Reykjavík, 1952, og
fluttust svo að Læk í Leir-
ársveit árið 1953.
Einar kvaddi þennan heim
árið 1999 og Ásdís árið 2008 en
hún starfaði sem kennari.
Synir Ásdísar eru Einar Örn
Eiðsson, fæddur 1978, lést
Við systur vorum heppnar að fá
að alast upp á heimili þriggja kyn-
slóða, með ömmu og afa sem voru
fædd á 19. öld. Því fylgdu hlunn-
indi sem hafa vaxið að virði með
árunum, fólgin í ást og umhyggju
og sögum og fróðleik aldanna.
Salvör amma okkar missti fyrri
mann sinn, Kristófer, árið 1925,
en þau höfðu eignast dótturina
Vilborgu sumarið 1923. Amma
giftist síðar Magnúsi afa sem
gekk Villu í föðurstað. Jón Krist-
ófer faðir okkar fæddist árið 1932.
Aldrei var hægt að finna annað en
að þessi samsetta fjölskylda hefði
dafnað vel. Villa talaði um afa,
sem hún nefndi aldrei annað en
pabba, af mikilli hlýju og afi talaði
um stjúpdóttur sína af föðurlegri
elskusemi og aðdáun.
Sambýli foreldra okkar við
ömmu og afa fylgdi mikill sam-
gangur við Villu og fjölskyldu
hennar, Einar og Ásdísi sem
bjuggu á Læk í Leirársveit. Hjón-
in voru samhent í fallegri um-
gengni við landið og bústofninn.
Snyrtimennskan var slík að
stundum spurðu ókunnugir hvort
enginn búskapur væri á Læk. Tún
voru slegin og vandlega hirt og öll
hús nýmáluð. Það mátti láta sér
detta í hug að þarna tylltu hvorki
menn né skepnur niður fæti. Jörð-
in liggur að einu af fáum Rams-
arsvæðum á Íslandi og í Lækjar-
nesi áttu fuglar griðastað í skjóli
þeirra hjóna löngu áður svæðið
hlaut alþjóðlega viðurkenningu.
Villu var annt um að göngufólk og
reiðmenn trufluðu ekki fuglalíf og
kom ákvæði um það inn í skipulag
sveitarfélagsins.
Þegar leið á ævikvöldið dró úr
líkamskröftum frænku okkar. En
andinn var enn óbilaður og hún
var stálminnug. Við systur höfum
gaman af því að rifja upp liðna tíð
en þegar okkar minni þraut var
viðkvæðið: „Við spyrjum Villu.“
Og hún mundi allt.
Villa naut barnaskólagöngu
eins og tíðkaðist og fór síðan á
Héraðsskólann á Laugarvatni. Í
framhaldinu gerðist hún barna-
kennari í Borgarfirði árin 1944-
50. „Það voru nú meiri ósköpin“
sagði hún sjálf og hristi höfuðið.
„Ég kunni ekki nokkurn hlut.“ En
við þekkjum fólk sem var nem-
endur hennar og allir lofuðu þeir
þennan unga kennara. Við vitum
að íslenskukunnátta hennar var
afbragðsgóð og mál hennar blæ-
brigðaríkt. Hún kenndi hand-
mennt og nemendurnir nutu góðs
af að Villa var framúrskarandi
hannyrðakona. Hún sagði ástæð-
una vera að móðir sín hefði gert
kröfur um að vandað væri til
verka og fallega frá öllu gengið.
Villa fylgdist líka ævinlega áhuga-
söm með þegar þær okkar systra
sem slíkt lögðu fyrir sig voru að
kynna nýjar afurðir í hönnun eða
listum.
Sorgin knúði ítrekað dyra hjá
frænku okkar. Hún missti Einar,
sinn góða lífsförunaut, árið 1999,
einkadótturina Ásdísi árið 2008
og dóttursoninn Einar Örn árið
2015. Það var mikið á eina konu
lagt. Gleði Villu og yndi var dótt-
ursonurinn Vilhjálmur, kona hans
Elín og litla dóttir þeirra Ylfa sem
langamman naut að segja okkur
frá. Vilhjálmur sýndi ömmu sinni
einstaka umhyggju og samband
þeirra var kærleiksríkt.
Við kveðjum Vilborgu föður-
systur okkar með virðingu og
þökk og sendum Vilhjálmi frænda
okkar og fjölskyldu hans innileg-
ustu samúðarkveðjur. Melaleitis-
systur,
Solveig, Salvör, Áslaug
og Védís.
Mig langar að minnast vináttu
okkar Vilborgar í fáum orðum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman jól-
in 2003 þegar fjölskylda mín og
Ásdísar, dóttur Vilborgar, tóku
upp þann góða sið að hittast á jól-
unum. Það var vinfengi Vilhjálms
sonar Ásdísar og Eyjólfs sonar
míns sem leiddi okkur Ásdísi sam-
an. Vilborg dvaldi alltaf hjá dóttur
sinni yfir jólin og var því ýmist
gestur á mínu heimili eða við hitt-
umst heima hjá Ásdísi. Þessum
sið héldum við þar til Ásdís féll frá
haustið 2008. Eftir lát hennar var
ég oft gestkomandi á Læk og naut
þar gestrisni Vilborgar.
Vilborg var traust og góð kona.
Hún hafði kynnst lífinu og þurft
að takast á við ýmsa erfiðleika allt
frá barnæsku og rifjaði það stund-
um upp í spjalli. Hún vissi að lífið
væri ekki dans á rósum enda hafði
hún misst eiginmann, einkadóttur
og dótturson.
Það var henni mikil ánægja
þegar Vilhjálmur kvæntist Elínu
– og mikil var gleðin þegar Ylfa
Maren fæddist. Hún var sannar-
lega sólargeislinn í lífi Vilborgar
síðustu árin sem hún lifði.
Vilborg hélt andlegri heilsu
fram á seinasta dag og bjó á Læk
eins lengi og hún gat. Var aðdáun-
arvert hvernig hún bjargaði sér
sjálf við heimilisverkin þótt líkam-
inn væri úr sér genginn. Ef ég
vildi hjálpa henni, renna á könn-
una eða ganga frá eftir kaffið var
viðkvæðið venjulega að hún vildi
gera þetta sjálf, þá sæi hún að ein-
hver hefði komið.
Ég heimsótti Vilborgu í lok júlí
á seinasta ári og var það í fyrsta
skipti sem hún þáði aðstoð við
kaffið. Áttum við góða stund sam-
an.
Daginn eftir datt hún og þurfti
að leggjast inn á Landspítalann
og síðan á sjúkrahúsið á Akranesi.
Þá varð ljóst að hún átti ekki aft-
urkvæmt heim enda orðin 96 ára
gömul.
Í kjölfarið á sjúkrahúslegunni
flutti hún á Dvalarheimilið Höfða.
Vilborg lét mjög vel af sér þar,
fannst öll umönnun góð og starfs-
fólkið hjálplegt og elskulegt enda
mjög heimilislegt að koma á
Höfða.
Blessuð sé minning hennar.
Anna Friðriksdóttir.
Ég kynntist Villu rétt eftir
aldamótin 2000, átti smá erindi við
hana og bað hana að hitta mig.
Hún tók vel á móti mér og við
ræddum málin yfir kaffi og sæ-
tindum.
Þá vissi ég ekki að þetta væri
byrjunin á dýrmætum vinskap
sem myndi endast næstum tvo
áratugi.
Það var alltaf gaman að hitta
Villu. Hún var vel gefin, hafði
ákveðnar skoðanir, var hafsjór af
fróðleik og fylgdist vel með.
„Hvað er að frétta úr sveitinni?“
var oft fyrsta spurningin hennar.
Yfirleitt var fátt um svör mín
megin og það var hún sem sagði
fréttirnar.
Nú er elsku vinkona mín búin
að fá hvíldina eftir langa ævi, þar
sem eins og gengur bæði gleði og
sorg komu við sögu. Ég er þakklát
forsjóninni að hafa leitt mig á
fund þessarar virðulegu, ákveðnu
og staðföstu konu sem mér finnst
hafa verið verðugur fulltrúi sinn-
ar kynslóðar meðan hún lifði.
Samúðarkveðjur sendi ég Vil-
hjálmi, Elínu og Ylfu Maren.
Soffía Sóley Magnúsdóttir.
Það er bjartur dagur í júnímán-
uði og það er verið að smala á
Læk. Fyrir dyrum stendur hin ár-
lega rúning. Sumar kindurnar
virðast ekki hafa fullan skilning á
að verkefnið gangi smurt fyrir
sig, sjálfstæður vilji og þrjóska er
þeim ofar í huga. Við smalarnir
reynum að gera okkar besta,
hlaupandi í allar áttir eftir því sem
hjörðin rekst. Við fáum ákveðna
leiðsögn sem við hlýðum. Örugg
verkstjórn hjá Villu á Læk eins og
endranær. Og hún dregur ekki
sjálf af sér við eftirreksturinn.
Gengur hröðum skrefum, eykur
svo hraðann ef þörf er á þannig að
erfitt er að greina hvort hún er að
ganga eða hlaupa, fer svo á fleygi-
ferð ef svo ber undir, komin á
kapphlaupshraða. Dagurinn hafði
byrjað eins og aðrir dagar. Við
vorum vaktir snemma til að ná í
kýrnar upp í móa og reka þær inn
í fjós þar sem hver kýr fór á sinn
bás. Við tóku mjaltir þar sem Villa
var við stjórnvölinn. Mjaltavélin
sett á hverja kúna á fætur ann-
arri, Villa hreytti ef ástæða þótti
til, strauk kúnum ef mínúta gafst
á milli verka eða bar á þær júg-
ursmyrsl. Aldrei dauð stund. Við
reyndum að skila okkar, moka
flórinn, fara fram í mjólkurhús og
sía, strjúka kúnum með kambi
eða hvað annað sem gat aukið vel-
líðan þeirra. Að mjöltum loknum
voru kýrnar reknar aftur upp í
móa. Þegar við vorum að leggja af
stað í þennan daglega morgunr-
únt mátti heyra að Villa var tekin
til við að þrífa áhöldin í mjólkur-
húsinu. Ókunnugir gætu hafa
haldið að þar væru fleiri en einn
að störfum. Þegar við vorum
komnir aftur inn eftir að hafa rek-
ið kýrnar kom Villa arkandi úr
mjólkurhúsinu. Stuttu seinna var
kominn morgunmatur á borð, all-
ur dagurinn framundan. Dagur
með Villu og Einari á Læk. Alltaf
nóg að gera og þó að stærsta hluta
dagsins væri varið úti við með
Einari, sem við fylgdum iðulega
eins og tryggir hundar, þá lagði
Villa ekki síður af mörkum varð-
andi verkefni. Og sum þeirra voru
líklega ekki alvanaleg á þeim tíma
fyrir stráka, eins og að ryksuga,
þurrka af og fægja borðsilfrið.
Hin árlega sumarhreingerning í
fjósinu undir stjórn Villu var einn
af hápunktunum en að hreingern-
ingu lokinni var fjósið nánast eins
og kýr hefðu aldrei stigið fæti inn
í fjósið. Og það var bakað. Í miklu
uppáhaldi hjá okkur bræðrunum
var kaka sem bar hið ágæta heiti
slomsa. Enn höfum við ekki fund-
ið í neinu bakaríi jafngóða köku,
jafnvel þó að nafni þeirra sumra
hafi verið breytt í konditori. Mikil
snyrtimennska og umhyggja fyrir
dýrunum einkenndi alla tíð bú-
skap Villu og Einars. Þar var á
ferð fyrirmyndartvíeyki. Hún er
falleg ljósmyndin af þeim þegar
þau eru ung og í blóma lífsins. Sú
mynd þurfti ekkert photoshop.
Þegar við bræðurnir lítum til
baka þá er í okkar huga ljóst að
við fengum hæsta vinninginn í
sveitabæjahappdrættinu. Villa og
Einar voru framúrskarandi
bændur og sumrin þar mótuðu
okkur á uppbyggilegan og mann-
bætandi hátt. Það var einstök
gæfa að hafa notið uppeldis
þeirra. Einar lést fyrir rúmum 20
árum og nú er Villa látin. Við
sendum Vilhjálmi og fjölskyldu og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur.
Farsælu lífi er lokið.
Loftur Ólafsson
Ingvar Hákon Ólafsson
Bergþór Ólafsson
Lífsgangan var orðin löng,
stundum brött, en fyrst og fremst
lifað af dugnaði og ósérhlífni. Vil-
borg á Læk er látin í hárri elli.
Kynslóðin sem upplifði og fram-
kvæmdi einhverjar mestu breyt-
ingar í samfélaginu og þar með
öllum okkar aðstæðum, sem orðið
hafa. Þessu fólki skuldum við sem
nú lifum og störfum þakkir og
virðingu fyrir einstakt afrek.
Vilborg á Læk þekkti fjórar
kynslóðir fjölskyldu minnar, átti
kunningsskap og vináttu við þær
allar. Næstum í heila öld hefur
hún fylgt mínu fólki og í hárri elli
sýndi hún einstakan kærleika við
yngstu dóttur mína, Guðbjörgu,
vitnaði þá stundum til langalanga-
ömmu hennar.
Guðbjörgu sýndi hún vináttu
og umhyggju og sýnir sá hugur
Vilborgar vel tryggð hennar.
Þennan hug hennar og vináttu
þakka ég við leiðarlok.
Einkabarn Vilborgar og Ein-
ars , Ásdís, var kennari minn í
Heiðarskóla. Milli hennar og míns
árgangs skapaðist traust og góð
vinátta meðan Ásdís lifði. Hennar
minnist ég ekki síst við þessi tíma-
mót. Hún féll frá langt um aldur
fram eftir baráttu við heilsuleysi
og var það okkur mikið áfall. Mér
er minning Ásdísar afar kær.
Vilborg var góðum gáfum
gædd, fylgdist af áhuga með
mannlífi og þjóðmálum. Vel heima
í öllu og hafði skýra sýn og skoð-
anir.
Hún og Einar maður hennar
hófu búskap á Læk 1953. Lækur
var og er eftirtektarverður fyrir
einstaka snyrtimennsku. Mörg-
um mætti vera til fyrirmyndar
hvernig þau hirtu jörð sína og
hús. Vilborg sló þar ekki undan
með að Lækur var eitt snyrtileg-
asta býli Íslands. Ég hef oft hitt
fólk sem man og þekkir Læk og
hefur tekið eftir einstakri snyrti-
mennsku þar.
Vilborg hélt heimili sitt á Læk
eftir lát Einars og lét sig ekki fyrr
en ekki var lengur stætt og dvaldi
síðustu mánuði á hjúkrunarheim-
ilinu Höfða. En hugsunin skýr og
einstakt minni.
Við leiðarlok þakka ég kynni
okkar og kveð af djúpri virðingu
einstaka samferðakonu.
Haraldur Benediktsson.
Vilborg
Kristófersdóttir