Ægir - 2019, Blaðsíða 26

26
netaróðri. Eyþór var í koju þegar bátur-
inn fór upp.
„Þarna voru sem betur fer ágætar að-
stæður, skipið skorðaðist strax í fjörunni
og björgun áhafnarinnar gekk mjög vel.
Við vorum hífðir upp í þyrlu og þannig
lagað var ekki mikil hætta á ferðum þó
aldrei sé hættulaust að stranda skipi.
Þarna gekk allt blessunarlega vel og
veðrið var gott, sem gerði gæfumuninn,“
segir Eyþór.
Á þessum tíma var það fyrirkomulag
ekki komið á að sjómenn færu reglulega
á námskeið í björgun með þyrlu en Eyþór
segir að stýrimaður bátsins hafi kunnað
vel til verka og stjórnað björguninni
fumlaust. „Síðar komu þessi námskeið
Slysavarnaskóla sjómanna til sögunnar
og þau hafa miklu breytt í öryggismálun-
um eins og þekkt er,” segir Eyþór og
svarar því aðspurður að ekki hafi
hvarflað að honum að hætta sjómennsk-
unni þó hann hafi orðið fyrir þessu
óhappi. Raunar hafi hann og tveir aðrir
úr áhöfninni af Hrafni III farið í róður á
Hrafni II strax í vikunni eftir strandið og
þá lent í vondu veðri í innsiglingunni til
Grindavíkur. „Báturinn lamdist aðeins
niður eins og getur gerst þarna við
þessar aðstæður og ég man að þegar það
gerðist mættumst við allir þrír á leiðinni
upp í brú og hugsuðum örugglega allir
hvort við værum nokkuð að lenda aftur í
óhappi.“
Þyrlan var eina vonin
Eyþór fór í Stýrimannaskólann árið 1990
og segir að ætlunin hafi verið að taka
bæði fyrsta og annað stig stýrimanna-
námsins. Þegar hann var að ljúka fyrsta
stiginu bauðst honum að taka við stýri-
mannsstöðunni á Eldhamri GK-13 í
Grindavík. Eldhamar var smíðaður í Sví-
þjóð árið 1988 en var lengdur og yfir-
byggður í Póllandi árið 1991. Á heimsigl-
ingunni úr línuróðri stuttu eftir breyt-
ingarnar, föstudagskvöldið 22. nóvember
1991, strandaði Eldhamar við Hópsnes.
Þetta varð eitt stærsta sjóslys síðari ára-
tuga hér á landi.
„Ég get í rauninni ekki svarað því ná-
kvæmlega hvað það var sem þarna gerð-
ist en ég og skipstjórinn vorum báðir í
brúnni þegar óhappið varð. Veður var
ágætt, suðvestanátt en við þær aðstæð-
ur brýtur alltaf á Hópsnesinu. Þegar við
áttuðum okkur á að við vorum komnir of
nálægt Hópsnesinu á heimsiglingunni
var báturinn kominn inn í brotsjói og
ekki hægt að koma honum út úr öldurót-
inu. Við misstum hann þversum og í lát-
unum fór skrúfan í grjót þannig að við
misstum hana. Þar með vorum við orðn-
ir bjargarlausir og áttum enga mögu-
leika á að komast út aftur. Við tilkynnt-
um um yfirvofandi strand klukkan rúm-
lega 20 en það leið síðan talsverður tími
þar sem báturinn var að berjast um í
fjörugrjótinu. Hann snerist við þannig
að stefnið vísaði út, lagðist síðan á bak-
borðshliðina meðan hann færðist smám
saman upp í grjótið. Við í áhöfninni fór-
um aftur á skut og reyndum að skjóta
línu í land sem ekki tókst og ekki tókst
heldur að skjóta til okkar línu frá hjálp-
arsveitarmönnum í landi. Því var ekki
önnur von fyrir okkur eftir en björgun
með þyrlu,“ segir Eyþór. Áhöfnin var í
flotgöllum aftur á bátnum sem barðist
um í fjörunni en við brotöldurnar færð-
ist báturinn nánast á kaf ofan í gjótu og
þar með gengu brotin yfir brúna og
skipverjana tók út.
Eins og í þeytivindu
„Brúin hafði skýlt okkur en þegar hún
var farin á kaf fórum við með brotunum
■ Eyþór Björnsson ætlaði sér að gera sjómennskuna að ævistarfi sínu en eftir að hafa orðið fyrir víraslysi um borð í frysti-
togaranum Hrafni Sveinbjarnarsyni og slasast alvarlega fyrir 19 árum varð ekki aftur snúið á sjóinn. Eyþór hafði áður lent
í strandi Hrafns Sveinbjarnarsonar GK III við Hópsnes þar sem öll áhöfnin bjargaðist og var sá eini sem komst lífs af úr
strandi Eldhamars GK við Hópsnes haustið 1991.