Ægir - 2019, Blaðsíða 28

28
ing að sjá flakið af Eldhamri í Hópsnes-
fjörunni og ég man líka að áður en við
byrjuðum að róa fór áhöfnin á björgun-
aræfingu þar sem einn liðurinn var að
stökkva í sjóinn. Þá áttaði ég mig á að ég
þorði ekki í sjóinn og gat ekki hugsað
mér að fara aftur á kaf. Ég klifraði niður
stigann utan á bátunum og fór rólega í
sjóinn. Þannig þurfti ég að yfirvinna
ákveðna hluti úr lífsreynslunni frá slys-
inu. Og tókst það smám saman.“

Þriðja slysið gerði út um
sjómennskuna
Eyþór tók við sem stýrimaður á Þresti
vorið 1992 og segist ævinlega þakklátur
Halldóri skipstjóra fyrir að sýna sér það
traust.
„Traustið sem hann sýndi mér var
mjög mikilvægur áfangi í því fyrir mig
að koma til baka eftir Eldhamarsslysið. Á
Þresti var ég síðan í nokkur ár og eftir
að hafa verið á einhverjum bátum í milli-
tíðinni fór ég næst yfir á frystitogarann
Hrafn Sveinbjarnarson, skip Þorbjarnar í
Grindavík. Þar byrjaði ég 1995 og fór svo
í Stýrimannaskólann árið 1996 til að
klára annað stig. Mér bauðst síðan að
taka við sem stýrimaður og afleysinga-
skipstjóri á Núpi BA á Patreksfirði árið
1998 og var þar í tvö ár en haustið 2000
fór ég aftur yfir á Hrafn Sveinbjarnar-
son. Fyrsti túrinn þar um borð það haust
varð svo jafnframt minn síðasti túr á
sjó,” segir Eyþór. Hann var þá úti á tog-
dekki að taka trollið og undirbúa næsta
kast þegar óhapp varð þess valdandi að
stór stálkrókur skall í síðu hans af miklu
afli, mjöðm og rifbein brotnuðu, ristill
fór í sundur og hann fékk stóran skurð á
síðuna. „Félagi minn á dekkinu varð líka
fyrir stálkeng sem gaf sig og hann
brotnaði mikið í andliti. Við vorum
staddir fyrir austan land og ekki um
annað að ræða en sigla með okkur í
land. Skipið fór inn á Norðfjörð og þar
þurftum við að bíða þess að vegurinn
yfir Oddsskarð yrði opnaður. Þegar svo
var komið á Egilsstaði tókst ekki að
koma flugvélinni sem átti að fljúga með
okkur suður í gang þannig að þá var
farið með okkur á sjúkrahús á Egilsstöð-
um þar sem læknirinn skaut einhverju
mjög öflugu á mig. Ég man ekkert meira
frá ferðalaginu á sjúkrahúsið en í stuttu
máli gerðu þessi meiðsli það að verkum
að úti var um sjómennskuna hjá mér. Í
þessu slysi var mér mikið lán í óláni að
ég var með stuðningsbelti um mig miðj-
an vegna brjóskloss sem hafði verið að
hrjá mig árin áður og líkast til hefur það
bjargað því að þarna fór ekki miklu
verr,“ segir Eyþór.
Söðlað um í lífinu
Eyþór þurfti í bókstaflegri merkingu að
róa á ný mið í kjölfar slyssins um borð í
Hrafni Sveinbjarnarsyni þar sem hann
gat ekki lengur stundað sjómennskuna.
Hann söðlaði því um í framhaldinu, fór í
nám í sjávarútvegsfræði við Háskólann
á Akureyri, fór þaðan beint í MBA nám í
Háskóla Íslands og réð sig síðan til Fiski-
stofu árið 2006 og hefur stýrt henni síð-
an 2010. Hann segist í rauninni ennþá
vera að byggja sig upp líkamlega eftir
þessa miklu áverka.
„Bæklunarlæknir sem mat mína stöðu
eftir slysið sagði við mig að ég skyldi
ekki gera ráð fyrir að geta gengið mikið
meira en út í bíl þannig en mér hefur
tekist að gera gott betur og meira að
segja gengið á Hornstrandir. Enda beit
ég það í mig að ná fullum styrk aftur og
ég kemst langt á þrjóskunni. Það hefur
skilað sér í þessu öllu saman.“
Þó langt sé um liðið síðan Eyþór var á
sjónum hefur sjómannadagurinn í hans
huga mikið gildi. „Dagurinn er hátíð sjó-
manna og fjölskyldna þeirra og hann er
mikilvægur í baráttu sjómanna fyrir ör-
yggismálunum, kjörum og öðru sem snýr
að starfinu. Það tók mig á sínum tíma
mörg ár að losna við löngunina að fara
út á sjó en í dag dáist ég að þessum
mönnum sem eru að fara í öllum veðrum
og í svartasta skammdeginu til sjós. Svo
skrýtið sem það kann að hljóma í ljósi
þessara þriggja óhappa þá þóttu mér ár-
in á sjónum skemmtileg. Þrátt fyrir allt.“
■ Minnismerki um Eldhamarsslysið er við fjöruna á Hópsnesi.
Það er varla hægt að lýsa því
hvernig er að vera í svona
brotsjó en ég hef stundum sagt
að þetta hljóti að vera líkast
því að vera í þeytivindu.
Krafturinn í sjónum sópar
manni til og frá, snýr manni
og veltir um í sjórótinu.“