Morgunblaðið - 18.06.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JÚNÍ 2020
hafsárum fyrirtækisins og fram
undan mikil vinna í þróun á nýrri
erfðatækni og vefjaræktun byggs,
sem fáir í heiminum höfðu náð
tökum á. Okkur hafði verið bent á
„konu í Mosfellsbæ“ sem væri
hörkudugleg, gæti gengið í flest
verk, ósérhlífin og alveg tilbúin til
að vera hluti af okkar litla hópi,
þessu tilraunaverkefni. Og mikið
reyndist það rétt, Rósa reyndist
sannkallaður hvalreki fyrir okkur,
allar götur síðan. Hún fékk strax
það hlutverk að þjálfa sig í svo-
kölluðum kímskurði, þar sem
stofnfrumur úr byggfræi voru að-
greindar undir víðsjá frá öðrum
frumum og settar svo í ræktun.
Þetta var mjög nákvæm, flókin og
erfið vinna, á valdi fárra, en Rósa
náði slíkum tökum á þessari tækni
að aðdáun vakti; þarna var hún
einfaldlega heimsmeistari. Rósa
náði síðan að miðla þessari tækni
til nýrra starfsmanna og hún náði
líka að heilla allt það erlenda fjöl-
miðlafólk og innlendu gesti sem
komu í heimsókn til að kynnast
fyrirtæki okkar; „og svo er komið
við hjá Rósu“ var alltaf sett inn í
dagskrána. Þannig birtust myndir
af Rósu í erlendum tímaritum og
allir heilluðust af færni hennar en
ekki síst framkomu hennar, áhuga
á verkefninu, frásagnar-
hæfileikum og útgeislun. Þessi
færni Rósu í mannlegum sam-
skiptum, jákvæðni og aðlögunar-
hæfni reyndist fyrirtækinu mikill
akkur. Rósa gat alltaf tekið að sér
nýjar áskoranir, ný verkefni, hún
réð einfaldlega við allt, og þetta
gerði hún alltaf með bros á vör.
Kannski hefur hjálpað Rósu
ákveðinn mannkostur sem er
stundum vanmetinn og kannski
sjaldgæfur, sérstaklega á þeim
tímum sem við nú lifum; að vera
fróðleiksfús, að vilja vita meira um
umhverfi sitt og náttúru, upplifa
nýja hluti.
Fráfall Rósu er mikill missir
fyrir okkur hjá ORF sem sjáum á
bak einstaklega góðri konu og
samstarfsmanni, en mestur er þó
missirinn fyrir fjölskyldu Rósu.
Ég votta henni mína innilegustu
samúð. Rósa skildi eftir sig
ógleymanleg verk og minningar í
lífi okkar.
Björn Örvar.
Elsku vinkona mín er borin til
grafar í dag, það eru þung spor að
kveðja eftir meira en hálfrar aldar
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Pabbi hennar, Þorgrímur Þórðar-
son, var í því starfi um tíma að aka
sandi frá Hrauni til Reykjavíkur
og fór því oft um hlaðið heima.
Hann var eins og gleðisprengja í
minningunni, var vart kominn inn
í eldhúsið fyrr en allir voru hlæj-
andi og kátir, sama hvaða stemn-
ing hafði verið þar fyrir. En Þor-
grímur færði okkur enn meiri
gleði. Hann fékk nefnilega pláss
fyrir dóttur sína í sveitinni. Ég
man Rósu fyrst þar sem hún
stendur kotroskin í brekkunni fyr-
ir neðan réttina að hausti og við
Inga Þóra Karlsdóttir þar aðeins
neðar, hún segir: „viljiði vera
memm?“ Við sveitabörnin fæld-
umst auðvitað enda aldrei heyrt
annað eins og forðuðum okkur.
En það átti svo sannarlega eftir að
breytast.
Rósa var á Hrauni í mörg sum-
ur og kær vinur alltaf síðan. Við
þrjár áttum margar góðar stundir
saman, þrjár saman berbakt á
Grána gamla, sváfum saman í
skotinu á loftinu úti í bæ með mús-
unum þar sem Karl bóndi vakti
okkur einu sinni klukkan fimm að
morgni til að reka hestana úr
túninu við lítinn fögnuð en er góð
minning. Sváfum í tjaldi heilt
sumar saman og tömdum okkur
ýmsa siði bæði góða og slæma. Ég
er svo þakklát fyrir að hafa fengið
að upplifa þessa algerlega heilu
vináttu sem hún hefur alltaf gefið
og þessa óbilandi trú sem hún
hafði alltaf á mér, sem ég er viss
um að fleiri hafi upplifað af hennar
hendi.
Frá fyrstu minningu stóð hún,
valkyrjan sem hún var, alltaf með
sannfæringu sinni og réttlætistil-
finningu, engin undantekning! Við
vorum saman vinnustúlkur (au-
pair) í Englandi fyrir margt löngu
og þar eins og alls staðar annars
staðar var hún á heimavelli, og
eins og alltaf fyrr og síðar glæsi-
leg, heillandi og drífandi. En þegar
við komum heim saman þá þakk-
aði Þorgrímur mér fyrir að koma
með hana heim, hann var hræddur
um að fá hana ekki aftur. Ég hafði
auðvitað ekkert með það að gera
því hún var sjálfstæð mjög. Sumr-
in sem við áttum saman ungar,
hvort sem var í reiðtúrum, sveita-
störfum eða á dansleikjum austan
fjalls eða í samveru í borginni á
vetrum, alltaf gaman og alltaf
gleði og hlátur þar sem Rósa var.
Það er ekki hægt að minnast
Rósu án þess að tala um tónlist.
Hún lifði og hrærðist í tónlist af
öllum toga, tjúttaði, dansaði, söng
og kannaði nýja strauma. Við tók-
um upp á því fyrir nokkrum árum
að hittast reglulega aftur hópur-
inn sem tengdist svo vel forðum á
Hrauni og höfum skemmt okkur
við að senda hvert öðru tónlistar-
myndbönd og spjall. Nú nýt ég
þess að hlusta og horfa aftur á allt
það sem hún sendi og skrifaði og
lagalistinn verður geymdur vel.
Tónlistarinnar naut hún til hins
ýtrasta til síðasta dags þótt annað
væri orðið henni um megn.
Gæfan var þeim hliðholl þegar
þau hittust og festu ráð sitt Sveinn
og Rósa, einstaklega heppin hvort
með annað, kærleikurinn á milli
þeirra fór ekki framhjá neinum.
Elsku Sveinn og fjölskylda, tóma-
rúmið verður mikið eftir fráfall
Rósu, ég votta ykkur innilega
samúð mína.
Herdís Ólafsdóttir.
Kær vinkona er fallin frá.
Við Rósa kynntumst í gegnum
mennina okkar sem eru frændur
og áttu báðir sterkar rætur á
Reykjum í Mosfellsbæ. Þar vildu
þeir búa og hvergi annars staðar.
Við byggðum okkur hús skammt
hvor frá annarri og börnin komu í
heiminn á svipuðum tíma. Við vor-
um heimavinnandi í þá daga og
skruppum oft í kaffi til að ræða
barnauppeldi, húsbyggingu og
garðinn en því höfðum við báðar
gaman af. Svo fór ég að vinna en
Rósa var heima og passaði börnin
mín á meðan. Rósa elskaði að vera
heima og átti mjög fallegt heimili,
hún var mjög snyrtileg og þar var
alltaf gott að koma. Rósu var fjöl-
skyldan mjög mikilvæg og hugs-
aði hún mjög vel um hana.
Þegar börnin hennar stálpuð-
ust, þau Sveinn Þorgrímur, Rakel
og Pétur, fór hún að huga að
vinnumarkaðinum. Hún þreifaði
fyrir sér á nokkrum stöðum en um
aldamótin var stofnað nýsköpun-
arfyrirtækið ORF líftækni þar
sem ég vann og nokkru seinna
vantaði annan starfskraft og þá
var Rósa ráðin. Vinnan hjá ORF
var eins og uppeldi á nýju barni,
endalausar nýjungar, vandamál
og lausnir sem þurfti að takast á
við. Rósa elskaði ORF. Það var
gott að vinna með henni, hún var
dugleg og skemmtileg og náði allt-
af góðu sambandi við samstarfs-
mennina. Hún hafði mikinn áhuga
á rekstri fyrirtækisins, ekki síður
eftir að hún veiktist. Lífsbaráttan
getur oft verið erfið en skemmti-
leg og þá var gott að eiga félaga
eins og Rósu sér til stuðnings. Við
unnum mörgum stundum bak í
bak og þá var margt spjallað, efri
árin áttu að vera á sólarströnd en
Rósa var mikill sóldýrkandi.
Söknuðurinn var mikill þegar hún
hætti að vinna en hún átti sínar
góðu stundir í veikindunum og þá
fórum við vinkonurnar þrjár í
menningar- og skemmtireisur
sem við geymum í minningabank-
anum nú eftir lokin.
Við fjölskyldan mín vottum
Sveini og fjölskyldu innilega sam-
úð.
Þuríður Yngvadóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Bergrósu Þorgríms-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Erna S. Júl-íusdóttir fædd-
ist 19. september
1931 í Reykjavík.
Hún lést 20. maí
2020 á hjúkr-
unarheimilinu
Grund.
Foreldrar henn-
ar voru Þuríður
Sigurbjarnardóttir
Hansen, f. 17. des-
ember 1914, d. 11.
júní 1996, og Júlíus Schiöth Lár-
usson, f. 24. nóvember 1907, d.
28. nóvember 1995. Fósturmóðir
Ernu var Guðríður Jónsdóttir, f.
1886, d. 1976.
Systur Ernu, sammæðra, eru
Lorey, f. 1933, Anna, f. 1936, d.
1972, og Vivi, f. 1946. Samfeðra
eru Bjarndís, f. 1939, og Hulda,
f. 1950.
Eiginmaður Ernu var Pétur
Hafsteinn Pétursson, f. 24. sept-
ember 1932, d. 23. desember
2001. Þau skildu. Börn þeirra: 1)
Guðfinna, f. 1951, m. Hans Rüdi-
ger Peltz. Sonur hennar er Jür-
gen Þorsteinn, f. 1979. 2) Guð-
ríður Katrín, f.
1953, m. Þórarinn
Þórarinsson. Sonur
hennar er Grétar
Örn, f. 1977. 3)
Guðbjörg Lilja, f.
1955. Börn hennar
eru Atli Már, f.
1973, Erna Sif, f.
1980, Jón Pétur, f.
1986. 4) Júlíus Pét-
ur, f. 1957, m. Lotta
Frick Petursson.
Börn þeirra eru Malin, f. 1987,
og Linus, f. 1990. Langömmu-
börnin eru níu.
Erna vann ýmis störf meðan
börnin voru lítil. Eftir að hún
skildi við mann sinn 1969 fór
hún í nám og útskrifaðist sem
sjúkraliði. Eftir útskrift vann
hún alla sína tíð á Kleppsspít-
alanum í Reykjavík. Hún tók sér
sex ára hlé frá Kleppsspítala og
fór til Svíþjóðar, vann þar í
fimm ár, og síðan eitt ár á Horn-
bjargsvita.
Útför Ernu fer fram frá
Digraneskirkju í dag, fimmtu-
daginn 18. júní, klukkan 13:00.
Erna Júlíusdóttir, tengdamóðir
mín og vinur, er látin, 88 ára að
aldri. Það verður seint um hana
sagt að hún hafi fæðst með silf-
urskeið í munni. Hún var fædd í
heimskreppunni miklu, barn
eignalausra ungmenna sem ekki
áttu samleið í lífinu. Atvinnuleysi
var mikið og erfitt að fá vinnu.
Fyrstu fjögur árin ólst hún upp
með móður sinni, Þuríði.
Þuríður vann um tíma við
gróðurhús í Mosfellssveit, þar
kynntist hún dönskum garðyrkju-
manni, Juliusi Hansen. Þuríður og
Julius eignuðust árið 1933 dótt-
urina Lorey og ákváðu að fara til
Danmerkur og leita að vinnu þar
og sækja Ernu þegar þau væru bú-
in að koma sér fyrir. Guðríður
Jónsdóttir var fengin til að sjá um
Ernu á meðan. Kreppan og stríðið
komu í veg fyrir að Erna yrði sótt.
Móður sína sá Erna ekki aftur fyrr
en árið 1946, þá 15 ára. Guðríður
fóstra Ernu var trúuð kona, vel les-
in og reyndist Ernu vel og börnum
hennar. Oft var þröngt í búi hjá
þeim stöllum. Guðríður var verka-
kona, vann við húshjálp, þvoði
þvotta og annað sem til féll og alltaf
með stelpuna með sér. Þær bjuggu
í leiguhúsnæði, oftast í einu her-
bergi með aðgangi að eldhúsi.
Guðríður bjó hjá Ernu og fjöl-
skyldu hennar fram á níræðisald-
ur, fyrst á Freyjugötu 32 og síðan í
Aratúni 6.
Erna var mikill mann- og dýra-
vinur og mátti ekkert aumt sjá
Hún átti auðvelt með að kynnast
fólki og átti breiðan vinahóp.
Erna naut þess að dansa. Hún
dansaði með Þjóðdansafélagi
Reykjavíkur í mörg ár og var einn
af stofnendum þess.
Erna var ófeimin, hreinskilin,
hafði ríka réttlætiskennd, hjálp-
söm og var ætíð kát og glöð, en
hún var líka skapstór og lét engan
vaða yfir sig.
Hún lét draum sinn rætast og
flutti til Svíþjóðar og bjó þar í tæp
fimm ár. Þegar hún kom heim frá
Svíþjóð réð hún sig strax í vinnu á
Hornbjargsvita og var þar í tíu
mánuði. Hún var dugleg að
ferðast og heimsótti móður sína og
systur í Danmörku, son sinn í Sví-
þjóð og dóttur í Þýskalandi, þar
sem hún dvaldi dágóðan tíma í
senn. Þar þvældist hún ein um
borgina án nokkurrar kunnáttu í
þýsku, spjallaði á íslensku við alla
sem á vegi hennar urðu og átti góð
samskipi við alla.
Eitt sinn á ferð frá Kaup-
mannahöfn til Hamborgar með
lest dró hún upp koníakspela og
bauð samferðafólkinu. Á lestar-
stöðina í Hamborg kom dóttir
hennar að sækja hana, var hún þá
föðmuð og kysst af samferðafólk-
inu, sem þakkaði henni fyrir
ánægjuleg kynni. Svona var Erna.
Síðasta árið bjó hún á hjúkrun-
arheimilinu Grund. Þá hafði heils-
unni hrakað mikið.
Hún naut aðhlynningar starfs-
fólksins, sem gerði allt sem það
gat til að láta henni líða vel.
Þórarinn Þórarinsson.
Minningin sem Erna, tengda-
móðir mín, skilur eftir sig er vina-
lega viðmótið, barnslegt og inni-
legt, glaðværðin, sem geislaði alltaf
frá henni, og alveg sérstaklega
þegar hún dvaldi hér í Hamborg
með okkur, vinum okkar og öllum
þeim sem við hittum, heimsóttum
eða rákumst á á meðan hún dvaldi
hjá okkur. Þrátt fyrir að tala ekki
þýsku hafði hún ótrúlega hæfileika
til að koma á samskiptum, sem oft-
ar en ekki leiddu til skemmtilegra
og líflegra samræðna. Þó að árin
liðu mundi fólk, sem hafði hitt
hana, eftir henni og spurðist fyrir
um líðan hennar og minntist á
gleðina sem fylgdi henni.
Ég minnist hennar með miklu
þakklæti og er sannfærður um að
hvar sem hún er stödd muni hún
gleðja eins og hennar er von og
vísa.
Hans Rüdiger Peltz.
Elsku Erna amma.
Í huga mér ert þú alltaf Erna
amma. Þó svo þú sért á blaði að-
eins amma Atla Más finnst mér þú
líka vera amma mín.
Ég er þér ótrúlega þakklát fyr-
ir margt, t.d. þegar hálskirtlarnir
voru teknir úr mér og Arnór Már
var aðeins 11 mánaða, þá komst
þú og hjálpaðir mér með hann,
gafst honum að borða og græjaðir
hann út í vagn að sofa o.m.fl. Og
þegar Guðjón Már byrjaði í 1.
bekk og komst ekki inn í gæslu
eftir skóla komst þú og passaðir
hann á þriðjudögum og súkku-
laðisnúður var hafður með í för.
Það var gaman og áreynslu-
laust að bjóða þér í mat eða kaffi,
þú varst með svo létta lund og
fannst allt gott sem ég gerði og
hrósaðir mér fyrir myndarskap-
inn. Mér hefur alltaf fundist ein-
staklega gaman að gefa þér gjafir
og ég lagði mig fram við að finna
eða gera réttu gjöfina því þú varst
alltaf svo þakklát og það skein úr
augum þínum.
Ferðin okkar vestur 2012 er
ógleymanleg – við sóttum þig á
flugvöllinn á Ísafirði, skoðuðum
okkur aðeins um og keyrðum yfir í
Dýrafjörð, skoðuðum Dýrafjörð,
Þingeyri og pabbi fór með okkur
„fyrir nes“ og sagði okkur sögur.
Við áttum yndislegar stundir í frið
og ró í Haukadal.
Síðasta heimsóknin þín til okk-
ar var á afmælisdaginn minn í
nóvember sl. og þér fannst allt
gott sem var á boðstólum – ég er
endalaust þakklát fyrir þessa
stund sem við áttum saman og
myndirnar sem ég tók.
Mér leið alltaf vel nálægt þér og
ég elska þig svo mikið – takk fyrir
allt.
Þín
Líney.
Elsku amma mín.
Fyrsta minning mín um okkur
er frá því að þú bjóst á Digranes-
veginum. Ég er ekki frá því að ég
og mamma höfum búið hjá þér þar
í einhvern tíma. En mest var nú
brallað í Kjarrhólmanum og
mörgum jólum eytt saman þar.
Ævintýrin okkar fóru síðan að
taka á sig stærri mynd og ég flaug
einn í fylgd flugfreyju til Svíþjóð-
ar, held að ég hafi verið um 7-8 ára
en ég var allavegana lítill drengur
með spóaleggi. Ég var með stórt
spjald sem hékk um hálsinn á mér,
sem sagði væntanlega til um hver
ég væri og eitthvað. En þegar ég
kom til Svíþjóðar og í gegnum toll-
inn og sá ömmu mína hinum meg-
in við glerið þá fékkst þú leyfi til
að fara inn og sækja mig. Í þessari
ferð sigldum við með ferjunni sem
þú vannst á. Við skemmtum okkur
mikið í þessum siglingum. Í sama
ferðalagi fórum við til Þýskalands
og vorum stoppuð í tollinum. Við
vorum færð í eitthvert herbergi
sem mér þótti nú bara spennandi
en veit ekki alveg hvort þér hafi
fundist það eins spennandi og þá
sérstaklega þegar ég fór að pota í
vélbyssuna hjá þýska verðinum og
spyrja hann út í þessa flottu byssu
sem hann var með.
Guðjóni Má fannst gott að fá
langömmu til að passa sig því hún
lék sér svo mikið við hann, svo
fannst honum ekki leiðinlegt að þú
komst alltaf með snúð og annað
bakkelsi með þér. Þessi tími þar
sem þú komst og aðstoðaðir mig
og Líneyju með börnin var okkur
öllum mjög dýrmætur.
Öll jólin sem við áttum saman og
þá sérstaklega þegar þú komst til
okkar Líneyjar til að vera með okk-
ur og börnunum. Guðjón, Arnór og
Arney elskuðu að fá langömmu til
okkar þar sem þú hafði ekki minna
gaman en þau af að opna alla þessa
pakka og ég tala nú ekki um þegar
Arney var farin að fá dúkkur og
bangsa í gjafir, það fannst þér nú
ekki leiðinlegt. Við vitum jú öll
hvað þú varst hrifin af dúkkum og
böngsum, amma mín.
Þú fórst með mig í mörg ferða-
lögin og ég með þig í einhver en ég
er sérstaklega þakklátur fyrir
ferðalagið okkar á Vestfirði en þá
varst þú nú aðeins farin að eldast
og mjöðmin eitthvað farin að
stríða. Tengdaforeldrar mínir,
Siggi og Magga, tóku vel á móti
okkur og við gistum í Haukadal, í
uppeldishúsi Sigga. Siggi leiddi
svo för okkar fyrir nes, út Dýra-
fjörð og yfir í Arnarfjörð og kom-
um við á Hrafnseyri. Við keyrðum
upp á Sandafell og sáum í allar átt-
ir, ásamt því að fara í aðra stutta
bíltúra um þetta fallega svæði.
Undir það síðasta var mín að-
eins farin að gleyma og rugla sam-
an, en það er jú það sem margir
lenda í á síðustu árum sínum. Þú
áttir það til að rugla mér og Labba
saman og undir lokin áttum við
nokkur samtöl þar sem þú hélst að
ég væri Labbi og ég talaði þá bara
við þig sem hann og svaraði eftir
bestu getu og giskaði á hvað hann
Labbi okkar væri að gera. Þú
hafðir ekki séð hann lengi og
fannst mér gott að geta gefið þér
smá Labba. Við erum bara svona,
amma mín, og tengingin á milli
okkar hefur alltaf verið einstök og
svona hlutir eru okkur eðlilegir.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði, elsku amma mín, en á sama
tíma svo þakklátur fyrir allan tím-
ann sem við fengum saman.
Þinn
Atli Már.
Elsku besta langamma eða
Erna amma eins og við kölluðum
þig yfirleitt. Í dag fylgjum við þér
til grafar en það er komin nærri
mánuður síðan þú kvaddir okkur.
Við söknum þín mikið en jafn-
framt eigum við margar góðar
minningar af þér með okkur.
Þú komst oft í heimsókn til okk-
ar á litla græna bílnum þínum. Þú
lékst við okkur hvort sem það var í
bílaleik, playmobil eða dúkkuleik.
Þú sagðir okkur skemmtilegar sög-
ur og þú varst bæði skemmtileg og
fyndin. Þú hafðir þetta eitthvað
ömmu x-faktor þú bara vissir hvað
okkur langaði í, t.d. komst þú alltaf
með súkkulaðisnúð til að borða í
kaffitíma, ef þú sást eitthvað lítið
sem þú vildir gjarnan eignast þá
keyptir þú það og færðir okkur –
hvort sem það var lítil dúkka,
bangsi, skrifblokk eða bíll. Við
bjuggumst ekki við neinu þegar þú
komst í heimsókn, okkur fannst
bara gott að fá að vera nálægt þér,
hlusta á þig tala og hlæja.
Þegar við fórum í heimsókn til
þín var glerskápurinn með litla
dótinu í alltaf vinsæll og þar var
hægt að sitja í langan tíma og
leika sér. Þú varst líka tilbúin með
snúð heima hjá þér – súkkulaði-
snúður og Erna amma var málið.
Og ævintýramyndirnar sem þú
kynntir Guðjóni. Þær myndir voru
ekki spilaðar af Netflix eða geisla-
diskum, þú áttir vídeóspólur með
þeim. Ég (Guðjón) tengi Star
Wars við þig elsku amma, takk
fyrir að kynna mér það. Þú varst
svo létt í skapi og vildir vita hvað
ungu krakkarnir voru að gera, þú
vildir fylgjast svo vel með. Þú
spurðir Arnór og Guðjón reglu-
lega að því hvort þeir ættu ekki
kærustu og ef svarið var nei sagð-
ir þú „og þú svo myndarlegur
strákur“. Guðjón kynnti svo Silvíu
sína fyrir þér og þú varst sátt við
hana og sagðir „hún er falleg og
góð“. Ekki má gleyma öllum að-
fangadögunum sem við nutum
saman, þú hafðir svo gaman af því
að horfa á okkur opna pakka og
hafðir sjálf gaman af því að opna
gjafirnar þínar.
Elsku amma, þú átt stað í
hjarta okkar og við munum minn-
ast þín sem fróðleiksfúsrar, já-
kvæðrar og góðrar fyrirmyndar -
við elskum þig endalaust mikið.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Risa knús, kossar og kveðja,
Guðjón Már, Arnór Már og
Arney Sjöfn.
Í dag kveðjum við hana Ernu,
stóru systur okkar. Við hugsum til
hennar, þakklátar fyrir að hafa átt
hana að. Erna var mikil ævintýra-
kona sem gerði margt í sínu lífi.
Hún var dugleg, kjörkuð og fór
ekki alltaf troðnar slóðir. Kátína,
glettni og glaðværð voru aðals-
merki hennar. Hún kallaði hlutina
réttum nöfnum og var nú ekki að
skafa utan af því. Við vorum svo
heppnar að geta stundað okkar
helstu áhugamál saman við syst-
urnar og vorum saman í kór og
dansnámi. Ung að árum var Erna
einn af stofnendum Þjóðdansa-
félagsins ásamt Svavari frænda
okkar, enda var hún mikill dans-
unnandi og dansaði eins lengi og
líkaminn leyfði. Heimsóknir til
Ernu voru ávallt vafðar ævintýra-
ljóma. Jólaboðin voru ekki af verri
endanum og allt var skreytt, enda
var Erna mikill fagurkeri. Það
verður eflaust allt vel skreytt í
sumarlandinu fyrir jólin. Það er
margs að minnast enda var aldrei
lognmolla þar sem Erna var. Einn
úr fjölskyldunni, sem hélt mikið
upp á Ernu, sagði eitt sinn þegar
Erna mætti til veislu: „Erna er
komin svo nú byrjar fjörið.“
Við söknum Ernu mikið en
vonum að hún sé komin á betri
stað og laus við veikindin sem
hrjáðu hana allra síðustu árin. Við
sendum samúðarkveðjur til allra
hennar afkomenda sem hún var
svo stolt af.
Hulda og
Bjarndís (Baddý).
Erna S.
Júlíusdóttir