Morgunblaðið - 23.06.2020, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚNÍ 2020
✝ Jón Elías Guð-jónsson fæddist
í Hallgeirsey í
Austur-Landeyjum
17. maí árið 1930.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Kirkjuhvoli Hvols-
velli 14. júní 2020.
Foreldrar Jóns voru
Guðjón Jónsson, f.
9.4. 1892, d. 30.5.
1980 og Guðrún
Gunnarsdóttir, f. 24.2. 1894, d.
6.1. 1992. Þau áttu börnin Oktav-
íu, f. 18.2. 1925, d. 16.3. 1928,
Gunnar, f. 28.8. 1926, d. 2.4. 1988,
Nönnu, f. 20.3. 1932. Jón Elías
var giftur Jónu Vigdísi Jóns-
dóttur frá Núpi undir Vestur-
Eyjafjöllum, f. 9.1. 1936, d. 23.6.
2017. Saman áttu þau synina
Guðjón, f. 13.2. 1958 og Sigurð, f.
23.1. 1961. Guðjón er búsettur á
Hvolsvelli. Sambýliskona hans er
Bryndís Bára Bragadóttir, f.
28.10. 1961. Dóttir Guðjóns og
Guðríðar Jónasdóttur er Guðrún
Jóna. Sambýlismaður hennar er
Halldór Rúnar Karlsson og eiga
þau þrjú börn; Guðjón Karl, kær-
asta hans er Diljá Sól Sigfús-
dóttir, Veigu Dís og Matthildi
Míu. Börn Guðjóns og Bryndísar
Báru eru: Jón Bragi, sem býr
með Jasmin Schlieck og eiga þau
eina dóttur, Jónu Sophie, Sig-
urður Ágúst, sem er kvæntur
Ólöfu Sæmundsdóttur og eiga
þau þrjú börn, Bjarka Þorbjörn,
Ágúst Birgi og Evu Bryndísi.
Sonja Huld, sem býr með Maciej
Majewski. Þau eiga tvö börn,
Daníel Ágúst og Móeiði Leu. Og
Gunnar Ingi. Sigurður er búsett-
ur í Hallgeirsey
ásamt eiginkonu
sinni Ástdísi Guð-
björnsdóttur, f. 24.3.
1964. Börn þeirra
eru: Sif, gift Guð-
mundi Garðari Sig-
fússyni, og eiga þau
þrjár dætur, Þóreyju
Mjöll, Ástdísi Lilju
og Elísabetu Emblu.
Íris sem býr með
Frey Helgasyni,
Hjörvar sem er kvæntur Angeliu
Fjólu Vilhjálmsdóttur. Synir
þeirra eru Brynþór og Ýmir
Rökkvi. Lilja sem býr með Adam
Erni Sveinbjörnssyni. Og Elfa
sem býr með Arnóri Blæ Árna-
syni.
Jón og Jóna hófu félagsbú með
foreldrum Jóns í Hallgeirsey en
tóku við búinu alfarið árið 1965.
Þau voru með blandaðan búskap
og ræktuðu garðávexti og bökuðu
flatkökur, „Jónur“, sem voru hin-
ar vinsælustu. Þau voru með full-
an búrekstur fram að aldamótum
2000. Jón var þúsundþjalasmiður
og fylgdist vel með nýjustu tækni-
nýjungum sem hann nýtti sér
bæði í leik og starfi. Hann var
mjög listrænn, tók myndir, fram-
kallaði og málaði. Jón hafði mikla
tónlistarhæfileika og einstakt
tóneyra. Gat hann spilað á flest
hljóðfæri með góðum árangri.
Hann spilaði í mörgum hljóm-
sveitum á sínum yngri árum en á
þeim síðari spilaði hann með
gömlum hljómsveitarfélögum og
góðum vinum við ýmis tækifæri
Útför Jóns fer fram í Stórólfs-
hvolskirkju á Hvolsvelli í dag, 23.
júní 2020, klukkan 14.
Síðasti tónninn úr saxófóninum
hans Jóns frænda míns er hljóðn-
aður. Í þögninni rifja ég upp
minningar mínar og dásemdar-
stundir sem sumarstrákur í Hall-
geirsey. Á þessum tíma voru kyn-
slóðaskipti, ungu hjónin voru að
taka við búrekstri af foreldrum
Jóns. Það er ekki sjálfgefið að
slíkt gangi upp en það tókst giftu-
samlega. Mér koma í hug ljóðlínur
Guðmundar Inga á Kirkjubóli:
„Annir og fegurð augað sér. Yfir
er sólarbjarmi.“ Tónlistin var ein
af náðargáfum Jóns. Það mátti í
rauninni segja að Jón hafi svifið út
úr líkamanum þegar hann lokaði
augunum og blés í saxófóninn. Jón
var á yngri árum flinkur trommu-
leikari í hljómsveitum og eignað-
ist eitt fyrsta Yamaha-trommu-
settið á Íslandi sem nú þykir eitt
merkilegasta trommusett
landsins.
Jón smitaði mig af hljómsveita-
dellunni sem varir enn og við spil-
uðum oft saman. En Jóni var
margt fleira til lista lagt. Hann
var völundur, það mátti segja að
allt léki í höndum hans. Einhverju
sinni kom fulltrúi sýslumanns til
Jóns til þess að bjóða honum að
verða hreppstjóri eins og faðir
hans hafði verið. Jón þakkaði
traustið en sagði eitthvað sem svo:
„Ég skal gera við bílinn þinn en ég
hef ekki áhuga á embættinu.“
Aðalstarf Jóns var að vera
bóndi. Það fórst honum vel úr
hendi en ekki endilega það sem
hann hefði helst óskað sér. Hann
var giftur mikilli og góðri búkonu,
Vigdísi Jónu Jónsdóttur. Allar af-
urðir búsins voru einstakar. Gest-
kvæmt var í Hallgeirsey og bíl-
stjórar sóttust eftir að vera á
bænum í matar- og kaffitímum.
Samband þeirra hjóna var ein-
stakt. Þau leiddust í og úr fjósi og í
fjósinu en þar var alltaf svo ein-
stök stemning, rólegt andrúmsloft
og þar sagði Jón frá draumum sín-
um en hann var mjög tæknilega
þenkjandi og uppáhaldsrit hans
var Popular Mechanics. Hann
málaði og tók fallegar myndir.
Hann snyrti hárið á stráknum,
þannig að aðeins sást í eyrna-
sneplana og augnabrúnir svo for-
eldrarnir gerðu ekki athugasemd-
ir við bítlahárið þegar haldið var
heim. Jón hafði einstakt lag á okk-
ur krökkunum. Það var oftast ein-
hver hvati og leikur í dagsverk-
unum og launin voru fjöruferð.
Þar var draumalandið. Jón var
uppgræðslumaður. Berfætt hlup-
um við í sandinum, þar veiddum
við í net í útfallinu á Affallinu og
það var heilmikil manndómsvígsla
að fá að vaða með netið, bleyta í
ómyndinni eins og það var kallað, í
kapphlaupi við þann sprettharða.
Seinna varð ég kennari og notaði
uppeldisaðferðir hjónanna, kenn-
ingarnar voru þeim hjónum í blóð
bornar. Jón var alla tíð mikið
snyrtimenni síðustu árin bjó hann
á Kirkjuhvoli á Hvolsvelli og undi
hag sínum vel. Við gátum rifjað
upp gömlu góðu dagana, tekið lag-
ið og enn var tónlistargáfan á sín-
um stað. Ég sé vin minn svífa inn
um gullna hliðið blásandi í saxó-
fóninn. Ég vitna í ljóð eftir föður
minn, Pálma Eyjólfsson:
Í hljómnum er vorið, ástin og allt þar á
milli,
en aðeins ef tónninn er hreinn og fullur
af snilli.
Hógvær er listin, hugljúf við öll þín störf.
Guð geymi minningu þessa vel-
gjörðarmanns og fjölskyldunnar
frá Hallgeirsey.
Ísólfur Gylfi Pálmason.
Jón Elías
Guðjónsson ✝ Jóhann HólmRíkarðsson
(Jói) fæddist á
Landspítalanum í
Reykjavík 8. ágúst
1964. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 12. júní 2020.
Foreldrar hans
eru hjónin Ríkarð-
ur Jóhannsson,
húsgagnasmiður,
bóndi og hljóðfæraleikari, f.
14. september 1926 á Akra-
nesi, og Guðbjörg Guðrún Sig-
urðardóttir, húsfreyja, f. 22.
ágúst 1925 í Þrándarkoti, Lax-
árdal, d. 25. janúar 2011. Syst-
ir Jóhanns er Margrét, f. 20.
febrúar 1962. Eiginmaður
hennar er Jón Bjarni Guð-
laugsson, f. 5. júní 1959. Börn
Margrétar eru fjögur og eitt
barnabarn.
Þann 8. ágúst 2014 kvæntist
Jói eftirlifandi eiginkonu sinni,
Jónínu Kristínu Magnúsdóttur,
sjúkraliða, f. 24. október 1968.
Foreldrar hennar eru Dóra
Hann bjó í Gröf allt sitt líf og
stundaði þar búskap, fyrst með
foreldrum sínum uns hann tók
alfarið við búinu. Einnig starf-
aði hann við ýmis önnur störf,
t.d. við rúning og til gamans
má geta varð hann Íslands-
meistari í þeirri grein árið
2012.
Jói tók virkan þátt í félags-
málum í sinni sveit. Hann sat
til að mynda í stjórn Veiði-
félags Laxdæla um árabil og
gegndi m.a. stöðu formanns fé-
lagsins. Einnig sat hann í
stjórn Búnaðarfélags Laxár-
dals. Jói unni mjög tónlist og
lék á trommur. Í gegnum tíð-
ina var hann í hinum ýmsu
hljómsveitum, meðal annars
með harmonikkufélaginu Nik-
kólínu og með félögum sínum í
hljómsveitinni B4 á meðan
heilsa hans leyfði. Hann undi
sér jafnframt við veiðar og
hafði gaman af veiðiferðum
með vinum og fjölskyldu.
Útför Jóhanns fer fram frá
Hjarðarholtskirkju í dag, 23.
júní 2020, klukkan 15.
Guðmundsdóttir, f.
8. febrúar 1949, og
Magnús Jónatans-
son, f. 4. mars
1943, d. 1. janúar
2016. Eiginmaður
Dóru er Einar
Kristjánsson, f. 26.
júlí 1948.
Börn Jóa og
Jónínu eru: 1)
Bergþóra Hólm,
BA-gráða í uppeld-
is- og menntunarfræði, f. 23.
maí 1988, unnusti er Katarínus
Jón Jónsson, f. 28. júní 1988.
Sonur þeirra er Jóhann Elís, f.
1. september 2017. 2) Sigurður
Loftur, bifvélavirki, f. 25. des-
ember 1992, unnusta er Helga
Ingibjörg Þorvaldsdóttir, f. 5.
september 1994. Þeirra sonur
er Þorvaldur Ingi, f. 2. janúar
2018. 3) Helga Dóra Hólm, há-
skólanemi, f. 17. júlí 2000,
maki Ísak Sigfússon, f. 27.
október 1997.
Jói ólst upp í Gröf Laxárdal,
Dalasýslu og gekk í grunn-
skóla að Laugum í Sælingsdal.
Nú þegar sólargangurinn er
hvað lengstur og sumarið er
komið í sveitinni okkar fögru
eftir langan og erfiðan vetur
kveðjum við hann elsku Jóa
bróður minn hinstu kveðju.
Hann háði langa og hetjulega
baráttu, með yfirnáttúrulegu
æðruleysi, við illvígan og óvæg-
inn sjúkdóm.
Jóa var margt til lista lagt,
var handlaginn með afbrigðum
og féll honum vart verk úr
hendi. Ég held að ekki hafi verið
til það tæki eða tól sem hann Jói
gat ekki lagfært. Hann var góð-
um gáfum gæddur og naut þess
að lesa góða bók. Ekki stóð á
honum að rétta hjálparhönd,
hvort sem var að gera við bil-
aðan bíl, skipta um dekk eða
bjarga manni þegar bíllinn var
stopp upp á heiði í kolbrjáluðu
veðri. Allt sem hann tók að sér
vann hann með heiðarleika og
réttsýni að leiðarljósi.
Jói var mikið náttúrubarn og
unni sveitinni sinni og var vorið
og sumarið hans tími. Hann vissi
fátt skemmtilegra en veiðiferð
með fjölskyldu og góðum vinum,
ferðast um landið eða bara fara í
góðan útreiðartúr.
Jói kunni að meta góða tónlist
og minnist ég þess þegar við
skunduðum í Nesco og hann
keypti sér flottar Akai-græjur,
gott ef ekki var fyrir fyrsta pen-
inginn sem hann eignaðist sjálf-
ur. Hann byrjaði ungur að leika
á trommur en snéri sér meira að
því áhugamáli sínu hin síðari ár
þegar meiri tími gafst frá bú-
störfum og daglegu amstri.
Hann bróðir minn hafði ein-
staklega ljúfa og létta lund og
fallegt bros. Húmorinn var held-
ur aldrei langt undan. Hann var
mikill vinur vina sinna og vildi
öllum vel. Jói var gæfumaður í
einkalífi en þau Jóna Stína voru
vart af barnsaldri þegar þau
fundu hvort annað. Betri eig-
inmaður og faðir held ég sé
vandfundinn. Hann var stoltur
af börnunum sínum þremur og
gleði hans var mikil þegar afa-
strákarnir fæddust.
Við systkinin ólumst upp við
leik og störf hjá góðum foreldr-
um. Við brölluðum ýmislegt
saman og með vinum okkar og
síðar mökum og börnum. Við
stunduðum sveitaböllin, fórum
saman á útihátíðir, í útilegur og
hittumst í sumarbústað, svo eitt-
hvað sé nefnt, og var þá oft glatt
á hjalla. Okkur leiddist ekki að
setjast niður með eins og einn
öllara eða slá á þráðinn hvert til
annars og spjalla um lífið og til-
veruna. Börnunum mínum var
hann góður frændi og nutu þau
þess að dveljast í sveitinni um
lengri eða skemmri tíma. Ber er
hver að baki nema sér bróður
eigi. Ég kveð hann bróður minn
með ólýsanlegum söknuði og
miklu þakklæti.
Aldraður faðir okkar er að
ganga í gegnum það sem ekkert
foreldri á að gera. Samneyti
þeirra feðga var mikið, þeir
unnu saman að búskapnum og
deildu sama áhugamáli, tónlist-
inni. Ég bið um styrk handa
okkur öllum sem þótti vænt um
hann Jóa til að takast á við sorg-
ina sem ótímabært fráfall hans
veldur.
Ég kveð Jóa með lokaerindi
ljóðs sem sveitungi okkar orti.
Ljóð um Laxárdal
Laxárdalur, lítið blóm,
lát mig hvílast við þinn barm,
lát þinn sæla svanahljóm
signa gleði mína og harm,
yfir lífs míns leyndardóm
leggðu blítt þinn mjúka arm.
Laxárdalur, lítið blóm,
lát mig hvílast við þinn barm.
(Jóhannes úr Kötlum)
Sofðu rótt bróðir minn.
Margrét Ríkarðsdóttir.
Mig langar að minnast Jó-
hanns Ríkarðssonar sem lést ný-
lega eftir afar erfiða baráttu við
krabbamein.
Ég kynntist Jóa þegar hann
var að verða 5 ára, ég 9 ára
stelpa sem fékk að koma til
sumardvalar í sveitina hans að
Gröf í Laxárdal.
Jói var fallegur, lítill strákur,
sem við fyrstu kynni var feiminn
og faldi sig bak við Möggu stóru
systur, en vel rættist úr strák og
það sem hann ætlaði sér það
gerði hann. Næstu árin fékk ég
Jóhann Hólm Ríkarðsson
✝ Kristján, eðaStjáni eins og
hann var alltaf kall-
aður, fæddist á
Bókhlöðustíg 6 12.
september árið
1937, sonur
hjónanna Unnar
Guðjónsdóttur,
starfskonu á
Kleppi, og Steina
Helgasonar versl-
unarmanns. Krist-
ján lést á heimili sínu á Hrafn-
istu í Laugarási 23. maí 2020.
Stjáni átti tvær eldri hálfsystur,
dætur Steina, þær Agnesi Guð-
finnu og Petrínu Helgu. Eru
þær báðar látnar.
Stjáni lærði rennismíði og
vann fyrst eftir það í Héðni.
lind, kennari á Akranesi, dóttir
Steina og Kristínar Péturs-
dóttur, hennar sonur er Rafn;
tvíburarnir Karólína sálfræð-
ingur, hún á soninn Evan og
annað barn í vændum, og Krist-
mundur, menntaður handrits-
höfundur og leikstjóri. Þau síð-
arnefndu eru búsett í Noregi,
sem og foreldrar þeirra, Steini
og Edda Herborg Kristmunds-
dóttir. Börn Þorsteins Gunnars
eru Guðrún María, hjúkrunar-
fræðingur í Vestmannaeyjum,
hennar móðir er Ingibjörg Ein-
arsdóttir, og Ægir verkfræð-
ingur, Ingunn nuddari og Erla
nemi. Þeirra móðir er Margrét
Erlingsdóttir. Þorsteinn Gunnar
og Margrét skildu. Núverandi
sambýliskona hans er Anna
Margrét Stefánsdóttir.
Kristján verður jarðsunginn
frá Áskirkju í dag, 23. júní 2020,
klukkan 13.
Síðar fór hann á
sjóinn og vann yf-
irleitt í vélarrúm-
inu og líkaði það vel
– fór á vélstjórnar-
námskeið, hafði
hug á því að læra
vélstjórn en af því
varð ekki. Á ár-
unum milli 1960 og
’70 vann hann þó
við vélstjórn á milli-
landaskipum.
Tuttugu og þriggja ára gam-
all, árið 1960, kynntist Stjáni
Helgu Maríu Þorsteinsdóttur
frá Skálanesi í Hraunhreppi á
Mýrum. Þau giftust og eign-
uðust saman tvo syni, þá Steina
og Þorstein Gunnar.
Afkomendur Steina eru Berg-
Kristján, eða Stjáni, eins og
hann var alltaf kallaður, fæddist á
Bókhlöðustíg 6, þann 12. septem-
ber árið 1937, sonur hjónanna
Unnar Guðjónsdóttur, starfskonu
á Kleppi og Steina Helgasonar,
verslunarmanns. Stjáni átti tvær
eldri hálfsystur, dætur Steina,
þær Agnesi Guðfinnu og Petrínu
Helgu. Eru þær báðar látnar.
Að stofna fjölskyldu samhliða
námi í rennismíði var erfitt á
nemalaunum og leiddi það til þess
að Stjáni fór á sjóinn, var bæði á
fiskibátum og millilandaskipum
og starfaði hann bæði á dekki og í
vél en tóks jafnramt að klára
sveinsprófið.
Á árunum milli 1960 og ’70 vann
hann þó við vélstjórn á millilanda-
skipum.
Það var mikið áfall fyrir fjöl-
skylduna þegar Stjáni veiktist.
Drengirnir voru ungir og álagið á
fjölskylduna mikið. Í þá daga var
líka minni skilningur á andlegum
veikindum en er í dag og úrræðin
færri og öðru vísi en nú og einkum
fólgin í því að ráðstafa drengjun-
um í vistun utan heimilisins. Þann-
ig æxlaðist það að synirnir voru
mikið í sumardvöl og heimavist-
arskólum. Hjónabandið endaði
svo með skilnaði. Staða Stjána var
þá orðin mjög slæm. Hann var
mikið inni á Kleppsspítala, bjó síð-
an ýmsum sambýlum fyrir geð-
fatlaða og að endingu á Hrafnistu í
Laugarási. Þar sagði hann að sér
hefði liðið best - e.t.v. var það að
einhverju leyti vegna þess að eins
og oft vill verða, þá róuðust geð-
hvörfin með öldruninni. Hann var
samt stundum „í stuði“ eins og
hann kallaði sjálfur uppsveiflurn-
ar - og datt niður í öldudali - en
ekkert í líkingu við það sem var
þegar verst lét.
En sjúkdómurinn var ekki
Stjáni. Stjáni var greindur maður
með afar breitt áhugasvið. Hann
hafði áhuga á bókmenntum, Lax-
ness var í miklu uppáhaldi - hann
hafði ótrúlega breiðan tónlistar-
smekk, sótti nánast alla sinfóníu-
tónleika og þekkti helstu meistar-
ana og þeirra ævi og örlög - var
með sérlega næmt tóneyra og
fróður um tónlist af flestu tagi.
Hann var fyrsti maður til að
kaupa miða á nýjustu uppfærsl-
una á Rocky Horror og uppáhalds
samtímatónlistarmaðurinn hans
var Lady Gaga. Hann elskaði fjöl-
skyldu sína innilega þó hann hefði
ekki heilsufarslega burði nema
rétt inn á milli til að sýna það,
spurðist alltaf fyrir um barna-
börnin og fylgdist vel með því
hvar hvert og eitt þeirra var statt í
lífinu. Þeim þótti líka vænt um
hann, þó þau hefðu aldrei þekkt
afa sem heilbrigðan mann. Sést
það best á því að síðasta kvöldið
hans komu öll barnabörn og
tengdabörn sem á annað borð
voru í borginni, til hans og voru
hjá honum. Hann fékk svo frið-
sælt andlát með Þorstein Gunnar,
son sinn, sér við hlið, þá um nótt-
ina.
Við, sem næst honum stóðum,
þökkum fyrir að hafa átt hann að,
dáumst að þessum manni sem háði
baráttu - oft upp á líf og dauða - við
skuggaveröld andlegra veikinda
og hafði betur, elskaði fjölskyldu
sína, tónlistina og svo auðvitað
enska fótboltann - þökkum honum
fyrir samfylgdina í þessu jarðlífi
og vonumst til að hitta hann geisl-
andi og heilbrigðan á dansgólfi ei-
lífðarinnar.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.B.)
Þorsteinn Gunnar
Kristjánsson,
Anna Margrét
Stefánsdóttir.
Meira: mbl.is/andlat
Frændi minn Kristján Steina-
son, sem ég minnist nú, vekur
minningar hjá mér og systkinum
mínum, en við vorum bræðrabörn.
Foreldrar Kristjáns, Steini og
Unnur, festu kaup á einum af elztu
steinbæjum Reykjavíkur, Stöðla-
koti (áður Stuðlakoti), Bókhlöðu-
stíg 6, í miðbæ Reykjavíkur þegar
sonurinn Kristján var ungbarn. Í
þessum fallega og notalega ís-
lenzka steinbæ ólst Kristján upp í
faðmi ástríkra foreldra sinna. Við
Njálsgötu 59 hér í borg áttum við
frændsystkinin hans heima. Á
uppvaxtarárum Kristjáns frænda
heimsótti hann okkur oft en þar
var stórt og gott leiksvæði í garð-
inum. Faðir okkar var trésmiður
og hafði hann smíðað „leikhús“ við
norðurhlið hússins okkar, sem var
mjög vinsælt og oft bættust ná-
grannabörnin í hópinn. Það var
ævinlega fjör þar sem Kristján
var, enda mjög glaðsinna drengur.
Snemma varð séð að Kristján var
efni í góðan skákmann, sem reynd-
ist rétt þegar fram liðu stundir.
Kristján las mikið og mundi vel.
Kristján Steinason
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“ val-
inn úr felliglugganum. Einnig er
hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar