Morgunblaðið - 23.06.2020, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚNÍ 2020
✝ Úlfur Sigur-mundsson
fæddist í Reykjavík
4. apríl 1934. Hann
lést 11. apríl 2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Sæunn
Friðjónsdóttir, f.
5.12. 1912, hús-
móðir og Sigur-
mundur Gíslason, f.
22.2. 1913, yfirtoll-
vörður.
Systkini Úlfs
voru Stefán Gísli, f. 12.12 1936,
og Margrét Rún, f. 5.2. 1942, þau
eru bæði látin.
Úlfur lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1954, nam eitt ár viðskiptafræði
við HÍ, hélt til Þýskalands 1955
til náms í hagfræði og lauk prófi
í þjóðhagfræði frá háskólanum í
Kiel 1959.
Eiginkona Úlfs er Sigríður
Pétursdóttir, f. 13.6. 1933. Börn
þeirra eru 1) Þóra Sæunn Úlfs-
Riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu 1982 fyrir þau störf
sín. Árin 1985 –1992 var hann
viðskiptafulltrúi við ræðismanns-
skrifstofu Íslands í New York í
Bandaríkjunum. Þar stóð hann
að stofnun Icelandic American
Chamber of Commerce 1986.
Úlfur lét ýmis félagsmál til sín
taka. Hann var í stjórn Norræna
félagsins í Reykjavík um árabil
og tók m.a. þátt í að koma á fót
svonefndu Snorraverkefni sem
hvetur ungt fólk frá Kanada og
Bandaríkjunum af íslenskum
uppruna (Vestur-Íslendinga) að
taka þátt í sumarnámskeiðum á
Íslandi til að mynda tengsl við
gamla landið og skyldmennin
hér. Hann var í stjórn Búmanna í
nokkur ár.
Úlfur dvaldi á hjúkrunarheim-
ilinu Sóltún í Reykjavík síðustu
þrjú árin.
Útför hans verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag, 23. júní
2020, klukkan 13.
dóttir, f. 7.6. 1958,
talmeinafræðingur,
maki Jóhann Ísak
Pétursson jarð-
fræðingur og kenn-
ari. Börn þeirra:
Úlfur Þór, Sigríður
Ósk, Una Særún og
Einar Kári. 2) Einar
Úlfsson, f. 2.3. 1962,
verkfræðingur,
maki hans var Ellyn
Polishook, þau
skildu. Börn þeirra
eru Samuel Filippus og Stefanía
Sóley. Einar er búsettur í Banda-
ríkjunum.
Úlfur starfaði hjá Sölumiðstöð
hraðfrystihúsanna í Reykjavík
og Hollandi, á kaupskipum í
Reykjavík og sjávarútvegsdeild
SÍS á árunum 1960-1969. Hann
var framkvæmdastjóri við Út-
flutningsmiðstöð iðnaðarins
1969-1985 og vann ötullega að
kynningu á íslenskum iðnaði er-
lendis. Úlfur var sæmdur
Runnin er upp kveðjustund.
Minn ágæti tengdafaðir, Úlfur
Sigurmundsson, hefur nú kvatt
hinstu kveðju. Hin trausta stoð
fjölskyldunnar er nú fallin en
minningin mun lifa.
Ég kynntist Úlfi fyrir ríflega 25
árum þegar leiðir mín og Þóru
Sæunnar, dóttur hans, lágu sam-
an. Við fyrstu sýn þótti mér hann
mikill á velli og höfðinglegur, en
fljótlega eftir að við Þóra gengum
í hjónaband kynntist ég glaða
gestrisna ljúflingnum og tónlistar-
manninum sem bjó innra með
honum. Einnig komst ég fljótt að
raun um að þar fór ákaflega skyn-
samur, heiðarlegur og traustur
maður sem gott var að leita ráða
hjá. Ég fann að hann bar í brjósti
einlægar væntingar til síns fólks
og þegar vel gekk hjá þeim gladdi
það hann mjög, en þegar eitthvað
fór miður faldi hann vonbrigði sín
vel og kirfilega. Þannig var hann
ákaflega hvetjandi fyrir fjölskyld-
una og samferðamennina á sinn
afskiptalausan hátt.
Þegar ég kynntist honum betur
fann ég að hann nálgaðist vanda-
málin á sérstaklega skapandi hátt
og velti upp flötum sem enginn
annar hafði séð eða hugleitt. Ég
hef grun um að þessi eiginleiki
hans hafi reynst samstarfsmönn-
um hans afar vel um ævina og
margir hafi viljað gera hans hug-
myndir að sínum. Hann var þó
ekkert ákafur í að hoppa á ein-
hverjar nýjar hugmyndir en vildi
skoða þær gaumgæfilega fyrst.
Síðan, ef ítarleg skoðun gaf já-
kvæða niðurstöðu, var hann vís til
að fylgja hugmyndinni eftir af
festu og gera hana að veruleika.
Hann var einnig fús til þess að
styðja við bakið á þeim sem unnu
að framgangi nýjunga sem honum
leist vel á, en aldrei varð ég var við
að hann drægi kjarkinn úr þeim
sem unnu að einhverju sem hon-
um þótti hæpið nema fyllsta
ástæða væri til.
Úlfur Sigurmundsson var
heimsborgari og ég hef fáum
kynnst sem þekktu betur mann-
lega þætti þjóðanna beggja vegna
Atlantshafsins. Hann las bækur á
ýmsum tungumálum um sitt
fræðasvið, hagfræði þjóðanna, og
var ótæmandi fróðleiksbrunnur
um líf fólks í þessum löndum í nú-
tíð og fortíð. Ég hafði mjög gaman
af því spyrja hann spjörunum úr
og ég held að stundum hafi honum
þótt nóg um. Eins og nærri má
geta þá var sérstaklega ánægju-
legt að ferðast með honum um
þær slóðir sem hann gjörþekkti
úti í heimi, en ég naut ekki síður
ferða með honum innanlands enda
þóttist ég þá á heimavelli og hann
var góður að hlusta.
En elli og sjúkdómar sóttu að
honum í tímans rás eins og geng-
ur. Þá kom í ljós ný hlið á honum.
Ef til vill kemur hinn sanni maður
fyrst í ljós þegar á móti blæs.
Hann brosti við öllum sem hjálp-
uðu honum og virtist alltaf glaður
þrátt fyrir veikindi, þjáningar og
erfiðar aðstæður. Maðurinn sem
alla tíð hafði veitt öðrum varð nú
að þiggja stuðning. Ég varð ekki
var við annað en að starfsfólkið á
Sóltúni sem annaðist hann elskaði
þennan glaðlynda ljúfling allt til
loka. Hann þóttist sáttur við hlut-
skipti sitt og gladdist yfir öllum
heimsóknum, ekki síst barnabarn-
anna og konu sinnar, Sigríðar Pét-
ursdóttur, sem kom til hans dag-
lega í þrjú ár. Blessuð sé minning
hans, staðfesta og hugrekki.
Jóhann Ísak Pétursson.
Mér er enn í fersku minni hvar
fyrstu kynni okkar Úlfs bar að.
Það var haustið 1956 á gatnamót-
um Niemannsweg og Esmarch-
strasse í Kiel í Þýskalandi. Hann
var þá kominn þangað til að hefja
nám í þjóðhagfræði við Christian
Albrechts Universität þar í borg.
Ég hafði þá þegar verið þar við
nám í tvö ár í sömu námsgrein.
Ástæða þess að við höfðum valið
þennan háskóla var sú, að í byrjun
fjórða áratugarins höfðu nokkrir
þjóðkunnir Íslendingar verið við
nám í „Institut für Weltwirt-
schaft“, sem tengdist háskólanum.
Einnig, að aðalprófessor við há-
skólann var brautryðjandi kenn-
inga enska lærdómsmannsins
John Maynard Keynes í Þýska-
landi. Hafði hann ritað bækur í
anda kenninga hans. Við Úlfur
studdum hvor annan í náminu og
tókst með okkur traust vinátta,
sem endist til æviloka. Leiðir okk-
ar Úlfs lágu einnig að mörgu leyti
saman í störfum okkar á lífsleið-
inni. Þess verður að geta, að efna-
hagslíf á Íslandi einkenndist allt
frá heimskreppunni 1930 af höft-
um á sviði efnahagsmála. Það fór
því lítið fyrir nauðsynlegri þekk-
ingu á sviði markaðsmála. Þó fóru
ýmsir að gera sér grein fyrir nauð-
syn þekkingar á því sviði á sjö-
unda tug síðustu aldar, þegar
stórtækar breytingar urðu á sviði
efnahagsmála á Íslandi. Úlfur var
fljótur að gera sér grein fyrir
nauðsyn þekkingar á markaðs-
málum. Varð raunin sú, að störf
hans tengdust því sviði nánast
ævilangt. Okkar leiðir lágu síðar
saman þegar hann var ráðinn
framkvæmdastjóri Útflutnings-
skrifstofu Félags íslenskra iðn-
rekenda árið 1969. Var það m.a.
vísir að frekari þróun á erlendri
markaðsstarfsemi á sviði ís-
lenskra atvinnuvega. Tengdust
störf Úlfs lengst af framfaramál-
um á því sviði. Hann var framfara-
sinnaður og áræðinn. Hann var
glaðsinna og félagsmaður mikill.
Þær voru ófáar stundir ánægju á
heimili hans og hans góðu eigin-
konu. Hann átti það oftast til að
leika á píanóið og fékk hann þá
alla viðstadda til að taka lagið.
Fjölskyldur okkar voru tengd-
ar nánum böndum og kom það sér
sérstaklega vel fyrir mína heitt-
elskuðu þýsku eiginkonu, þegar
hún var að tileinka sér íslenskt
mál.
Að lokum flyt ég Sigríði og fjöl-
skyldunni allri hjartanlegar sam-
úðarkveðjur og óska þeim styrks
frá Guði á erfiðum tímamótum.
Þorvarður Alfonsson.
Það er erfitt að kveðja gamlan
vin eftir meira en 60 ára kunnings-
skap og vináttu. Úlfur var í hag-
fræðinámi í Þýzkalandi, en ég við
Háskóla Íslands, þegar við kynnt-
umst fyrst. Fyrir tilstuðlan Svans
Sveinssonar læknis, sem var
bekkjarbróðir Úlfs og með mér á
Nýja Garði, hittumst við í Reykja-
vík, þegar Úlfur var heima í fríi.
Við fórum þá stundum saman út að
skemmta okkur, eins og stúdenta
er siður. Alvara lífsins var þó
skammt undan. Úlfur giftist henni
Sigríði sinni vorið 1958, en ég var
þá trúlofaður annarri Sigríði. Vor-
um við boðin í brúðkaupsveizlu á
Aragötu ásamt öðrum góðum vin-
um ungu hjónanna. Þannig mynd-
uðust vináttutengsl milli okkar,
sem urðu æ traustari með árunum.
Úlfur koma ávallt í heimsókn til
okkar, ætti hann leið um, árin sem
Sigríður María og ég bjuggum í
Kaupmannahöfn. Var það oftast í
tengslum við vörusýningar, en
Úlfur var þá forstöðumaður Út-
flutningsmiðstöðvar iðnaðarins.
Var þá oftar en ekki efnt til fagn-
aðar heima hjá okkur á Nøkke-
rosevej. Síðan lentum við fyrir til-
viljun í sama fjölbýlishúsinu við
Fellsmúla, eftir að allir voru fluttir
heim til Íslands að loknu námi og
störfum erlendis. Það yljar manni
um hjartarætur að minnast allra
góðu daganna hvor hjá öðrum,
ekki sízt þegar Úlfur settist við pí-
anóið, lék falleg lög og allir sungu
með.
Úlfur og Sigríður héldu svo
vestur um haf, þar sem Úlfur var
sendifulltrúi á sviði iðnaðar og
verzlunar við Aðalræðisskrifstofu
Íslands í New York. Áttum við
Sigríður María stundum leið þar
um á þeim árum og vorum ávallt
velkomin til dvalar í húsi þeirra
hjóna í New Rochelle. Fórum við
þá saman í leiðangra niður á Man-
hattan og kynntum okkur leynd-
ardóma borgarinnar. Nokkrum
árum síðar festum við saman kaup
á húsi í Orlando. Þar var einnig
boðið til mannfagnaða, enda hjón-
in með afbrigðum gestrisin og vilj-
ug að hóa fólki saman.
Úlfur og Sigríður voru þeir vin-
ir okkar, sem höfðu vit á að heim-
sækja okkur, þegar við vorum bú-
sett á skrítnum stöðum í
heiminum. Þau komu til okkar í
Mexíkóborg, er við vorum þar í
byrjun tíunda áratugarins. Við
skoðuðum alla borgina og ná-
grenni hennar og fórum síðan í
ferðalag yfir fjöllin til Acapulco
niður við ströndina. Þessi ferð
okkar er ógleymanleg. Um áratug
síðar dvöldumst við lengi í Sevilla á
Spáni. Úlfur og Sigga komu einnig
þangað, og við náðum að uppgötva
saman dásemdir og leyndardóma
Sevilla og þorpanna í nágrenninu.
Við vorum samhliða þeim hjón-
um í Orlando, er Úlfur varð fyrir
áfalli og þurfti að leggjast inn á
sjúkrahús. Allir voru hóflega
bjartsýnir að hann fengi fulla
heilsu aftur, en síðan kom annað
áfall, og þá var ekki að sökum að
spyrja. Þessi glaðværi maður
þurfti nú að fara á hjúkrunarheim-
ili, sem varð hans síðasta stöð í líf-
inu. Við komum reglulega að heim-
sækja hann þar, og alltaf sat Sigga
hjá honum. Það var sorglegt að sjá
góðan vin fjara smám saman út, en
þannig er gangur lífsins og ekkert
við því að gera. Við vottum Sigríði
og aðstandendum Úlfs innilega
samúð okkar og kveðjum hann
með þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar.
Sigríður María og Júlíus Sólnes.
Ég þekkti Úlf Sigurmundsson
aðeins af afspurn meðan hann
starfaði sem framkvæmdastjóri
Útflutningsmiðstöðvar iðnaðarins
og síðar verslunarfulltrúi útflutn-
ingsráðs í New York.
Leiðir okkar lágu svo saman ár-
ið 1996 þegar Úlfur var kominn
heim frá Bandaríkjunum eftir
margra ára dvöl og hafði tekið að
sér forystu við endurreisn Nor-
ræna félagsins á Íslandi sem hafði
verið í miklum rekstrarvanda. Þar
kynntist ég hans mikla eldmóði og
ríkum hæfileikum við lausn mála.
Hann lagði sig allan fram og þáði
engin laun fyrir önnur en þakkir
samstarfsfólks og félagsmanna í
Norræna félaginu. Tókst að koma
félaginu út úr vandanum og ég vil
halda til haga, einkum fyrir þá sem
nú stjórna þessu félagi, hversu
dýrmætt þetta framlag Úlfs var og
skipti það raunar sköpum fyrir
framtíð þess.
Með okkur Úlfi tókst mikil vin-
átta á þessum tíma kreppustjórn-
unar í Norræna félaginu. Við
ræddum m.a. um hugsanleg ný
tækifæri fyrir félagið og vorum
svo heppnir að hlusta á nýráðinn
verkefnisstjóra fyrir ungmenna-
verkefnið „Nordjobb“, varpa fram
hugmynd um að bjóða upp á ung-
mennaverkefni fyrir fólk af ís-
lenskum ættum í Norður-Amer-
íku.
Á sama tíma 1997 var annað fé-
lag, Þjóðræknisfélag Íslendinga,
að rísa úr öskustónni og örlögin
leiddu til samstarfs þess við Nor-
ræna félagið um að kanna fýsileika
þess að bjóða upp á slíkt verkefni.
Með atorku og stuðningi fjöl-
margra hérlendis sem og vestan
hafs komst þetta verkefni af stað
1999 og fékk nafnið Snorraverk-
efnið. Það stendur enn í blóma og
er almælt að Snorraverkefnið hafi
skipt sköpum við endurnýjun og
eflingu samskipta Íslands við af-
komendur íslenskra landnema í
Vesturheimi.
Við Úlfur vorum kjörnir í stjórn
Snorraverkefnisins fyrir hönd
stofnendanna og í hönd fór 12 ára
tímabil þar sem við unnum mjög
náið saman ásamt verkefnisstjóra
og öðrum er að verkefninu komu.
Þá var sannarlega í mörg horn að
líta við kynningu verkefnisins og
fjármögnun og oft á brattann að
sækja. Þar var framlag Úlfs
ómetanlegt og verður það ekki
fullþakkað.
Með Úlfi og Sigríði konu hans
og okkur Önnu Björk tókst sterk
persónuleg vinátta og hittumst við
m.a. oft og áttum góðar stundir
saman í sólarlandinu á Flórída.
Þar veiktist Úlfur 2012 og gekkst
undir tvær erfiðar skurðaðgerðir.
Eftir það fór heilsu hins sterk-
byggða manns Úlfs Sigurmunds-
sonar hrakandi og var fyrir
nokkru ljóst hvert stefndi.
Að leiðarlokum þakka ég Úlfi
fyrir góða vináttu og samstarf
gegnum árin og við Anna Björk
færum Siggu og börnum þeirra
Úlfs og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Almar Grímsson.
Góður og traustur vinur er
kvaddur. Við Úlfur erum úr út-
skriftarárgangi MR ’54 sem hefur
verið mjög samheldinn árgangur
þessi 66 ár sem eru liðin. Við kom-
um oftar saman en mánuðir eru í
árinu síðastliðin allmörg ár. Við
vorum nánir frá fyrstu kynnum í
3. bekk og áttum góðan vinahóp á
skólaárunum og tókum virkan
þátt í skólalífinu. Úlfur var
bekkjarfulltrúi Y-bekkjarins og
ég í leiknefnd og að lokum inspec-
tor scholae.
Ég átti þá þegar mína Stein-
unni síðan á Flensborgarárum
okkar í Hafnarfirði en Úlfur „tók
upp fyrir sig“ og trúlofaðist Sigríði
Pétursdóttur úr MR-árgangi ’53.
Sigga P. er auðvitað fyrir löngu
orðin ein af oss.
Svo hófust námsárin í útlönd-
um, Úlfur og Sigga P. í Þýskalandi
og við Steinunn í Danmörku.
Tengslin héldust og Úlfur og
Sigga P. komu gjarnan við hjá
okkur í Kaupmannahöfn á ferðum
milli Íslands og Þýskalands og
fyrstu börn beggja þá orðin hluti
af vinahópnum.
Fljótt eftir heimkomu var Úlfur
kominn í forystu stórra fyrirtækja
í iðnaði og fiski og samtökum
þeirra. Og þau fjölskyldan voru
um tíma í Bandaríkjunum þegar
Úlfur varð viðskiptafulltrúi utan-
ríkisráðuneytisins 1985 til 9́2.
Við náðum fljótt saman öll þeg-
ar við Steinunn vorum mætt til Ís-
lands og áttum margar góðar
samverustundir í góðra vina hópi.
Þá fljótlega mynduðum við æð-
staráð MR ’54 og í því voru bekkj-
arfulltrúarnir frá skólaárunum og
ég sem inspector. Hófst þá strax
líflegt samkomuhald og ferðalög
sem hefur haldist í árin 66 sem lið-
in eru.
Það voru margar gleðistundir á
heimili Úlfs og Siggu P. og jafnan
hópast um píanóið þeirra þar sem
Úlfur lék á als oddi.
Úlfur hefur átt við allerfið veik-
indi að stríða nú síðustu árin og
dvalið á Sóltúni þar sem Sigga P.
hefur heimsótt hann á hverjum
degi til loka.
Úlfur lést 11. apríl og útför fór
fram frá Fossvogskapellu 20. apríl
miðað við aðstæður þá. Nú verður
hann kvaddur frá Bústaðakirkju
af vinum og vandamönnum eins
og vera ber 23. júní kl. 13.
Ég leyfi mér fyrir hönd ár-
gangsins okkar og vinahópsins að
flytja Sigríði Pétursdóttur og fjöl-
skyldunni góðar kveðjur og sam-
úðaróskir. Enn er vinur úr hópn-
um kvaddur eins og búast má við
úr svona hópi en við lifum áfram
með minningarnar góðu. Blessun
fylgi okkur öllum.
Þorvaldur S. Þorvaldsson.
Úlfur Sigurmundssonnógan tíma til að kynnast Jóa,því árin í sveitinni urðu mörg.
Alltaf var líf og fjör og var
það ekki síst þeim systkinum að
þakka að leyfa mér að vera ein
af þeim. Ég get seint þakkað
fyrir að fá að kynnast sveitinni.
Jói var strax sem barn góður
strákur, hann var uppáhaldið
hennar Boggu mömmu sinnar og
maður sá að alla tíð var afar
kært með þeim og hann hugsaði
vel um mömmu sína.
Þegar hann var að nálgast
unglingsárin kynntist ég hversu
ákveðinn hann gat verið þegar
hann fór að skokka sér til heilsu-
bótar og hann náði sínu mark-
miði.
Jóa var margt til lista lagt,
hann var mikið í tónlist, var í
hljómsveit og spilaði mikið með
Rikka pabba sínum, sem nú á tí-
ræðisaldri þarf að sjá á eftir
einkasyninum og góðum vini.
Jói var bóngóður og vildi allt-
af allt fyrir alla gera, það var
líka auðvelt að leita til hans,
hann var handlaginn og gat gert
allt.
Ég á bara góðar minningar
um hann og þakka fyrir að fá að
kynnst æðruleysi hans.
Ungur kynntist hann Jónu
sinni sem fljótlega var orðin ein
af fjölskyldunni í Gröf, maður sá
fljótt að Jói ætlaði að halda í
þessa stelpu. Hann var góður
pabbi, börnin hans voru hænd að
honum og þau hafa fengið góða
gjöf að fá að alast upp hjá hon-
um. Sem betur fer fékk hann að
kynnast litlu afastrákunum
sínum.
Síðasta rúma árið hefur verið
erfitt fyrir alla fjölskylduna,
styrkleiki þeirra hefur svo sann-
arlega komið í ljós, hefur Jóna
verið hans stoð og stytta ásamt
börnum og tengdabörnum, einn-
ig voru Magga og Bjarni alltaf
til staðar fyrir hann.
Sendi ykkur öllum kæra fjöl-
skylda mínar dýpstu samúðar-
kveðjur, minningin um góðan
dreng mun lifa.
Björk Inga Arnórsdóttir
Um bækur sínar fór hann mjúkum
höndum og demantarnir í bóka-
skápum hans voru bækur Hall-
dórs Laxness. Plötusafn hans með
klassískri tónlist er mikið og vand-
að, enda var áhugi hans mikill á því
sviði. Ensk knattspyrna var eitt af
áhugaefnum hans. Sú sem þessar
línur ritar getur borið um að þau
störf sem Kristján vann voru unn-
in af nákvæmni og samviskusemi.
Kristján var enginn hávaðamaður
og sýndarmennska var honum
fjarri skapi og hófsamur var hann í
dómum um menn og málefni. Ekki
fór Kristján varhluta af mótlæti í
lífinu. Heilsubrestur á miðjum
aldri olli því að hann gat ekki
stundað þá vinnu sem hann hafði
menntað sig til; rennismíði.
Á Hrafnistu í Reykjavík bjó
hann um tvo áratugi og þar undi
hann hag sínum vel við gott atlæti.
Synir Kristjáns, Steini og Gunnar,
og fjölskyldur þeirra reyndust
honum afar vel í erfiðum veikind-
um hans. Við frændsystkinin,
Gísli, Guðríður og Eðvarð Guð-
mundarbörn og systurnar Fríða
og Guðfinna Ebba Valdimarsdæt-
ur og fjölskyldur okkar, sendum
nánustu ættingjum Kristjáns ein-
lægar samúðarkveðjur. Með
Kristjáni Steinasyni er genginn
vandaður og vammlaus maður.
Guðfinna Guðmundsdóttir.
Í dag kveð ég minn yndislega
tengdaföður.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín tengdadóttir,
Edda.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann