Morgunblaðið - Sunnudagur - 20.09.2020, Page 13

20.9. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
„Ég er ekki búinn að sjá þáttinn og veit ekki
hvað ég má segja mikið,“ segir hann sposkur.
„Karakterinn minn heitir Grímur og er hann
varaformaður Sjálfstæðisflokksins. Hann er
klókur, vel klæddur og öruggur með sig á yfir-
borðinu. Hann er líka mjög kappsamur. Þegar
ég hef sagt fólki frá því hvað Grímur gerir og í
hvaða flokki hann er þá eru fyrstu viðbrögð
margra að dæma hann. Í hugum margra er
bara ein ákveðin staðalímynd af ungum sjálf-
stæðismanni, einstaklingshyggju-pabbastrák-
ur úr Garðabænum sem skilur ekki hugtakið
fátækt. Þannig að persónulega fannst mér
áhugavert að spyrja; „hver er maðurinn? Hver
er þessi, Grímur?“ Ég vildi skilja Grím og
komast framhjá þessari staðalímynd, reyna að
skilja ástæðuna fyrir þeim ákvörðunum sem
hann tekur í lífinu og af hverju hann er með
gat í hjartanu líkt og við öll.“
Þorvaldi fannst skemmtilegt að kafa ofan í
þennan heim og segir hann handritið gott.
„Þau skrifa þetta þrjú; Birkir Blær Ingólfs-
son, Jónas Margeir Ingólfsson og Björg
Magnúsdóttir. Þeir eru með bakgrunn í lög-
fræði en hún í fjölmiðlum. Það er svo gaman að
sjá nýtt fólk vera að skrifa. Þetta er pólitískur
þriller sem snertir marga fleti og þau gera
þetta mjög vel,“ segir Þorvaldur.
„Þau voru líka svo opin fyrir því ef maður
kom með tillögur fyrir sinn karakter. Svo var
gaman að vinna með leikstjórunum, Nönnu
Kristínu Magnúsdóttur og Arnóri Pálma Arn-
arssyni,“ segir hann.
„Það er margt krassandi sem gerist í þátt-
unum og það er bæði drama og spenna.“
Verður framhald?
„Það hefur að minnsta kosti gengið vel að
selja þetta. Þættirnir voru nýlega tilnefndir til
evrópsku ljósvakaverðlaunanna PRIX Europa
sem besta leikna sjónvarpsefnið. Þetta býður
upp á framhald,“ segir Þorvaldur og segist
spenntur að sjá alla seríuna.
Rannsóknarvinnan heillar
Hver eru eftirminnilegustu hlutverk sem þú
hefur leikið?
„Ætli þau séu ekki þrjú. Eitt var þegar ég
lék hlutverk Jóns vinnumanns í kvikmyndinni
Svaninum, sem var mjög áhugavert ferðalag
fyrir mig persónulega. Við tókum upp í Svarf-
aðardal, en myndin er byggð á samnefndri bók
Guðbergs Bergssonar. Þetta er þroskasaga
níu ára stúlku sem fer í sveit, og hittir hún
meðal annars Jón vinnumann. Nú er ég ein-
mitt að vinna með sama leikstjóra, sem er
virkilega gaman,“ segir hann.
„Annað var þegar ég lék í skólasýningu
hlutverk Trígorins, karakters í Mávinum
eftir Tsjekov. Það var í Juilliard. Þriðja
eftirminnilega hlutverkið var þegar ég lék
Kristófer Boone í Furðulegu háttalagi hunds
um nótt. Þar lék ég strák á einhverfurófinu.
Mér finnst alltaf svo gott að finna einhverja
samfélagslega tengingu í gegnum störf mín.
Ég kynnti mér vel hvernig það er að vera á
rófinu og setti mig í samband við samfélag
einhverfra. Ég kynntist bæði fólkinu sjálfu
og eins aðstandendum þess. Það ferðalag var
svo áhugavert og gefandi; öll rannsókn-
arvinnan. Mér finnst svo gaman að skoða
heim persónunnar og oft er sú vinna
skemmtilegri en að standa á sviði,“ segir
hann og nefnir að sú vinna hjálpi sér að kafa
dýpra og forðast klisjur.
„Hver og einn hefur sína liti. Það er bara
þannig. Alveg eins og kennslustjórinn í leik-
listardeildinni úti sagði við okkur nemendur
fyrsta daginn: „Hvert og eitt einasta ykkar
hefur sína ólíku fimm Crayola-liti. Við ætlum
að hjálpa ykkur að nota þá og svo ætlum við
að bæta við fleirum. Sama á við um lífið; við
erum öll með okkar einstöku liti. Í leiklistinni
þarf maður að finna liti karaktersins, svo
maður sýni ekki aðeins eina hlið,“ segir
hann.
„Fólk er líka fljótt að setja aðra í box og
dæma þá eftir til dæmis vinnu eða hvar þeir
eru í pólitík. Maður gerir þetta stundum sjálf-
ur. En allir eru sérstakir og einstakir,“ segir
hann.
„Það er kannski það sem maður lærir í
gegnum leiklistina. Um leið og maður fer að
hlusta og kafa dýpra þá skilur maður þetta að-
eins betur og getur sett sig betur í spor ann-
arra. Um það snýst í raun leiklist í sinni hrein-
ustu mynd, að setja sig í spor annarra. Þess
vegna er leiklistin samfélagslega mikilvæg því
hún á að hjálpa okkur við að verða betri mann-
eskjur.“
Lífið er eins og maraþon
Hallgrímskirkjuklukkur slá tólf og það fer að
koma tími til að kveðja. Þorvaldur Davíð þarf
að nýta frídaginn í að njóta með fjölskyldunni
áður en við taka margir tólf tíma vinnudagar.
Blaðamaður spyr einnar spurningar að lokum:
Hvað er á döfinni?
„Það er að klára þessa bíómynd og svo þarf
ég að skila verkefni í skólanum í nóvember.
Svo eftir áramót er ég að fara að leika hjá
Baldvini Z og þeim í Glassriver, í nýrri glæpa-
seríu. Þetta er spennandi hlutverk og við
Baddi leikstjóri erum þegar byrjaðir að kasta
boltanum á milli varðandi karkaterinn. Ég er
líka að lesa inn á hljóðbækur og skrifa stutta
handbók um leiktækni, sem ég þarf að skila af
mér fljótlega en ég fékk styrk frá Rannís fyrir
það verkefni og er þetta búið að vera löng og
lærdómsrík fæðing. Bókin snýst um að virkja
ímyndunaraflið í leiklist og annarri sköpun en
að mínu mati er ímyndunaraflið hreyfiafl sköp-
unarferlisins og án þess væri mannkynið fá-
tækt,“ segir hann.
Þrátt fyrir annríki segist Þorvaldur vera að
reyna að einfalda líf sitt.
„Lífið er frekar eins og marþon heldur en
spretthlaup. Það er eins og kaflar í bók og til
að ná sem mestu út úr bókinni sjálfri þá þarf
maður að staldra við og taka inn hvert orð og
hverja setningu. Stundum skilur maður ekki
allt og þá þarf maður líka bara að leyfa sér að
anda með og flæða áfram í gegnum blaðsíð-
urnar og gera sitt besta. Ég tel mig vera að
átta mig betur og betur á því hvað lífið snýst
raunverulega um, að mikilvægast sé að eyða
tíma með fólkinu sem manni þykir vænt um,
hafa gaman og njóta þessa kraftaverks sem líf-
ið er. Það snýst allt um það þegar allt kemur til
alls; að verja tíma með fólkinu sem maður
elskar.“
Þorvaldur Davíð Kristjánsson
leikari vill ekki hafa öll eggin í
sömu körfu og leggur því
stund á meistarnám í Oxford.
Morgunblaðið/Ásdís
Þorvaldur leikur stórt hlutverk í Ráðherranum. Hér má sjá hann í senu með Unni Ösp Stefáns-
dóttur og Ólafi Darra Ólafssyni, sem leikur forsætisráðherra og formann Sjálfstæðisflokksins.
Ljósmynd/Lilja Jóns