Morgunblaðið - 14.10.2020, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. OKTÓBER 2020
um atburðum. Hún rifjaði upp
árin á Bráðræðisholtinu þar sem
hún ólst upp hjá móðurafa sínum,
Sveini Jóni, og ömmu sinni,
Helgu, frá árinu 1925. Á kreppu-
árunum bjó hún með þeim vestur
í Bjarnarhöfn á Snæfellsnesi.
Jörðina keyptu þau hjónin full
bjartsýni en misstu hana að fjór-
um árum liðnum vegna þess að
þau fengu ekki nógu mikið fyrir
afurðirnar til að geta staðið í skil-
um. Þá fluttust þau aftur í Bráð-
ræði í Reykjavík þar sem Sveinn
Jón var með lítinn búrekstur,
meðal annars hænur, og seldi
egg og fisk. Um tíma leigði hann
Akurey þar sem hann heyjaði og
þangað fór Helga með afa og
ömmu með nesti og tjald. Af
þeim ferðum hafði hún yndi og
naut útiverunnar.
Um tvítugt flutti Helga á
heimili Hans Þórðarsonar föður
síns og Hönnu, seinni konu hans,
sem þá bjuggu á Grenimel.
Það var mikið menningar-
heimili þar sem tónlist, myndlist,
leiklist og bókmenntir höfðu mót-
andi áhrif á hana. Stundum feng-
um við líka að heyra Helgu segja
frá námsárunum í Bandaríkjun-
um á eftirstríðsárunum sem voru
henni greinilega minnisstæð.
Það er komið að kveðjustund.
Ég kveð mína ágætu tengdamóð-
ur og þakka henni samfylgdina í
næstum hálfa öld.
Friðrik G. Olgeirsson.
Fullkomnar pönnukökur með
rjóma og jarðarberjasultu og
ljúffeng súkkulaðikaka í borð-
stofunni á Flókagötunni er ein
fyrsta minningin sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa um
ömmu Helgu. Við fjölskyldan
fórum í kaffi til ömmu og afa
flestar helgar þegar ég var lítil
og þar var alltaf jafn gaman.
Þegar ég var búin að háma í mig
kræsingarnar var fjör að kíkja út
á svalirnar, horfa á erlendu sjón-
varpsstöðvarnar, prófa alla
mjúku og fínu stólana og sófana
eða glamra á píanóið. Fjölskyldu-
jólaboðið hjá ömmu og afa var
alltaf einn af hápunktum jólanna
hjá mér. Þar borðaði maður góð-
an mat og allar dýrindis smákök-
urnar sem amma var búin að
baka. Loftkökurnar voru í al-
gjöru uppáhaldi hjá mér. Amma
hlýtur að hafa verið búin að baka
í marga mánuði. Síðan voru
amma og afi örugglega með þeim
fyrstu á Íslandi til að eiga Pic-
tionary-spilið og það var setið og
spilað í marga klukkutíma í jóla-
boðinu.
En jafnvel þó að amma hafi
verið svona dugleg að baka þá
var hún aldeilis ekki búttuð eldri
kona í kámugri svuntu stanslaust
inni í eldhúsi. Síður en svo. Hún
var þvílíkur heilsugarpur sem
var sífellt í göngutúrum og fór
daglega í sund. Oft þegar við
komum í heimsókn var amma
ekki búin að skila sér heim úr
sundferð dagsins.
Amma var líka mikil ævintýra-
kona. Hún hafði gaman af því að
ferðast til útlanda og sagði mér
oft sögur frá því þegar hún
stundaði nám í Boston. Síðast
þegar ég hitti ömmu vorum við
einmitt að tala saman um tímann
sem hún átti í Bandaríkjunum.
Það lifnaði yfir henni þegar hún
sagði mér frá ævintýralegu flug-
ferðinni til Bandaríkjanna árið
1945, þá rétt eftir að síðari
heimsstyrjöldinni lauk. Þá flaug
hún með bandarískri herflugvél
sem hafði stoppað á Íslandi á
leiði sinn frá meginlandi Evrópu
til New York. Þarna flaug hún
samferða bandarískum her-
mönnum sem voru á leiðinni
heim. Það ríkti mikil leynd yfir
staðsetningu þessarar flugvélar
því stríðinu í Kyrrahafinu var
ekki fyllilega lokið. Frændi
ömmu sem bjó í Bandaríkjunum
á þessum tíma og ætlaði að að-
stoða hana gat ekki fengið að vita
hvar vélin lenti og amma þurfti
því að bjarga sér í stórborginni
og útvega sér sjálf gistingu
fyrstu dagana.
Amma var afar brosmild kona.
Hún var alltaf jákvæð og mjög
áhugasöm þegar ég sagði henni
frá því sem var að gerast í mínu
lífi. Eyrun voru sperrt og augn-
sambandið algjört þegar ég sagði
henni frá einhverju sem hafði
gerst í skólanum eða í íþróttum.
Mér fannst ég alltaf vera að
segja hinar merkustu fregnir.
Hún var líka alltaf með húm-
orinn í lagi. Þegar hún var orðin
níræð var hún enn að grínast og
gantast. Hún sat við hliðina á
mér í brúðkaupi eldri bróður
míns og þegar ég spurði yngri
bróður minn hvort hann ætlaði
ekki að fara að heimsækja mig til
Ástralíu hélt amma að ég væri að
spyrja sig. Þá sagðist hún vera
orðin allt of gömul til að ferðast
svona langt og að eini möguleik-
inn á að hún myndi koma í heim-
sókn væri ef hún kæmi sem vofa.
Þetta sagði hún um leið og hún
rétti út handleggina og lét sem
hún væri að fljúga. Þetta fannst
mér fyndið.
Helga Friðriksdóttir.
✝ Guðlaug Sig-urgeirsdóttir
fæddist á Ísafirði
16. febrúar 1927.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund 5. október
2020. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Péturs-
dóttir frá Hrólfs-
skála á Seltjarn-
arnesi, f. 5.10.
1893, d. 20.7. 1979, og Sigurgeir
Sigurðsson, prófastur á Ísafirði,
síðar biskup Íslands, f. 3.8. 1890,
d. 13.10. 1953. Systkini Guð-
laugar voru: 1) Pétur, prestur á
Akureyri, síðar biskup Íslands,
f. 2.6. 1919, d. 4.6 2010. Eig-
inkona hans var Sólveig Ás-
geirsdóttir, f. 1926, d. 2013. 2)
Sigurður, deildarstjóri í Útvegs-
banka Íslands, f. 6.7. 1920, d.
8.11. 1986. Eiginkona hans Pál-
ína Guðmundsdóttir, f. 1928, d.
2018. 3) Svanhildur, deild-
arstjóri í utanríkisráðuneytinu,
f. 18.3. 1925, d. 5.10. 1998.
Guðlaug giftist Sigmundi
Magnússyni, yfirlækni í blóð-
meinafræði, 31.10. 1957. Sig-
mundur fæddist í Vestmanna-
eyjum 22.12. 1927 og lést 26.3.
2017. Foreldrar Sigmundar
voru hjónin Magnús Þórðarson
verkamaður, f. 5.3. 1895, d. 2.1.
Harpa, f. 1994. 3) Guðrún, yf-
irlæknir hjá sóttvarnalækni, f.
30.8. 1961, gift Gylfa Óskarssyni
barnahjartalækni, f. 12.6. 1961.
Börn þeirra eru: a) Guðlaug, f.
1988, gift Hlyni Daða Sævars-
syni. Börn þeirra eru Egill Arn-
ar og Guðrún Freyja. b) Hólm-
fríður, f. 1992. Unnusti hennar
er Einar Sigurvinsson. c) Magn-
ús Atli, f. 2000. Unnusta hans er
Daria Lind Einarsdóttir.
Guðlaug ólst upp á Ísafirði en
flutti til Reykjavíkur 1939. Hún
stundaði nám við Kvennaskól-
ann og fór 19 ára í Berkley-
háskólann þar sem hún lagði
stund á ensku og heimilisfræði.
Hún lauk prófi frá Húsmæðra-
skóla Íslands og næringar-
ráðgjöf frá University of Minne-
sota. Í kjölfarið starfaði hún við
næringarráðgjöf í Minneapolis
og Boston. Þegar heim var kom-
ið var hún einn fyrsti, ef ekki
fyrsti, næringarráðgjafinn á Ís-
landi. Guðlaug kenndi heim-
ilisfræði við Melaskóla og Hús-
mæðrakennaraskóla Íslands.
Hún stofnsetti deild í næring-
arráðgjöf á Borgarspítalanum.
Guðlaug lauk stúdentsprófi frá
MH 1980. Hún starfaði á lækna-
stofu Sigmundar eiginmanns
síns 1977-1997 og við næring-
arráðgjöf á Landspítalanum
1992-1997.
1983, og Sigríður
Sigmundsdóttir, f.
18.3. 1897, d. 18.5.
1982. Bræður Sig-
mundar voru Þórð-
ur Eydal, f. 1931, d.
2019, og Þórarinn,
f. 1921, d. 1999.
Börn Guðlaugar og
Sigmundar eru: 1)
Sigurgeir, tónlist-
armaður og við-
skiptafræðingur, f.
8.9. 1958, kvæntur Hildi Ástu
Viggósdóttur deildarstjóra, f.
10.6. 1966. Börn Sigurgeirs eru:
a) Sandra, f. 1986, í sambúð með
Þórði Ólafssyni. Dóttir Söndru
er Erla Talía Einarsdóttir, dótt-
ir Þórðar er Brynhildur Nadía,
börn Söndru og Þórðar eru
Ólafur Tryggvi og Dynja Sig-
urdís. b) Davíð, f. 1987, kvæntur
Jóhönnu Guðrúnu Jónsdóttur.
Börn þeirra eru Margrét Lilja
og Jón Geir. Synir Hildar eru:
Arnar Geir og Daníel Freyr,
kvæntur Karen Keller, dætur
þeirra eru Klara og Ellen. 2)
Sigríður sjúkraliði, f. 16.8. 1960,
gift Hermanni Ársælssyni fram-
kvæmdastjóra, f. 21.5. 1965.
Börn þeirra eru: a) Sigmundur
Grétar, f. 1985, í sambúð með
Evu Rún Guðmundsdóttur. Börn
þeirra eru Jónatan, Sigríður
Lóa og Sóllilja. b) Guðlaug
Það er margt sem flýgur í
gegnum hugann þegar ég sest
niður til þess að minnast
mömmu. Hún var skynsöm, góð
og skilningsrík móðir sem fyrir-
gaf allt, dæmdi aldrei, en gaf góð
ráð.
Hún hafði skoðanir og fór svo
sem ekkert leynt með þær, en
þröngvaði þeim aldrei upp á fólk.
Mamma setti sig alltaf í annað
sæti og tók hagsmuni annarra
fram yfir sína eigin. Heimili for-
eldra minna var þannig oft eins
og brautarstöð, alltaf fullt af fólki
og ef eitthvað bjátaði á í stórfjöl-
skyldunni var gott að eiga Sig-
mund og Laugu að. Pabbi var
læknir allan sólarhringinn og
mamma alltaf tilbúin til að að-
stoða og bjóða fólki heim í mat og
eða gistingu.
En mamma stóð nú samt með
sjálfri sér þegar á þurfti að halda
og þegar yfirmaður hennar á
Borgarspítalanum neitaði henni
um kauphækkun með þeim rök-
um að hún væri ekki með stúd-
entspróf sagði hún upp, dreif sig í
menntaskóla og útskrifaðist 4 ár-
um seinna rúmlega fimmtug.
Þess má geta að yfirmaðurinn
var ekki stúdent.
Pabbi og mamma voru gríðar-
lega samheldin og góð hjón, eig-
inlega fyrirmyndarhjón. Við
systkinin fengum fyrirmyndar-
uppeldi og það má segja að þau
hafi haft okkur í bómull og bjugg-
um við þannig við ást og öryggi.
Þau vildu okkur allt það besta og
að við sæktum okkur menntun
við hæfi og voru þannig ekkert að
kafna úr hrifningu þegar sonur-
inn fór að spila á sveitaböllum, en
það átti nú eftir að breytast.
Þau ferðuðust mikið saman,
gerðu eiginlega allt saman og
voru dugleg við hvers kyns
heilsurækt, ferðalög og að rækta
andann saman á allan mögulegan
máta. Árum saman ferðuðust þau
saman á fjallajeppum inn á há-
lendi, gengu á fjöll og þveruðu
jökulár. Einu skiptin sem faðir
minn var ósáttur við konuna sína
var þegar hún stytti sér leið fyrir
golfvöllinn á Seltjarnarnesi í dag-
legum göngutúrum þeirra. Þau
ferðuðust mikið erlendis og heim-
ili þeirra var fullt af gripum úr
þeim ferðum. Þau áttu frábært líf
saman og voru okkur systkinun-
um frábær fyrirmynd í lífi og
starfi. Þau voru að sjálfsögðu
ekki fullkomin frekar en aðrir, en
fullkomin fyrir okkur.
Mamma fékk alzheimer á efri
árum en sjúkdómurinn var hæg-
fara og mamma var sérlega dug-
leg að koma sér upp kerfum til
þess að muna alla mögulega og
ómögulega hluti. Síðustu fimm
árin reyndust henni samt erfið,
sérstaklega eftir andlát pabba,
en skapferlið var alltaf jafn gott
og æðruleysið á sínum stað.
Það er ekki hægt annað en að
gleðjast yfir ævi mömmu. Hún
gerði það sem hana langaði að
gera, var hamingjusöm og lét
verkin tala. Hún sótti sér mennt-
un erlendis þegar slíkt var ekki
normið, átti fjölbreyttan starfs-
ferill eftir nám, hélt stórt og
glæsilegt heimili og kom upp
þremur frábærum börnum. Hvað
er hægt að biðja um meira?
Takk, elsku mamma.
Sigurgeir.
Það hefur örugglega ekki verið
auðvelt að fara utan til náms sem
ung stúlka árið 1946, en það gerði
Lauga með góðum stuðningi
Svönu systur sinnar. Það voru
konur eins og þær sem ruddu
brautina fyrir okkur hinar, því
megum við aldrei gleyma. Lauga
hélt áfram að mennta sig langt
fram á efri ár, og var komin yfir
áttrætt þegar hún var með heima-
vinnu úr endurmenntunaráfanga
við Háskóla Íslands þar sem þau
hjónin lásu Íslendingasögur. Þeg-
ar gleymskan fór að láta á sér
kræla skráði hún allt hjá sér og
„gúgglað“ upp á gamla mátann í
alls kyns uppflettiritum þegar
hana vantaði upplýsingar. Mér
þótti afar vænt um tengdamóður
mína. Hún hafði hlýja og notalega
nærveru og glaðlega framkomu.
Laugu var annt um að taka vel á
móti okkur öllum og öllu tjaldað
til þegar matarboð voru annars
vegar.
Tengdaforeldrar mínir voru
samstillt og samhent hjón. Það
var augljóst að kærleikur ríkti
milli þeirra og að þau báru virð-
ingu hvort fyrir öðru. Ég dáðist
að því hve sjálfstæð þau voru í lífi
sínu, voru ekki upp á neina komin
og ætluðust ekki til neins af fólk-
inu sínu annars en heilbrigðra og
góðra samskipta. Það var nota-
legt að vera boðin velkomin í fjöl-
skylduna og dásamleg tilfinning
að fá að tilheyra þeim.
Við yljum okkur við góðar
minningar um ferðalög, glaðleg
símtöl og góðar samverustundir,
það var alltaf gaman að kíkja við í
Steinavörinni eða fá þau hjónin í
heimsókn. Lauga var ásamt Sig-
mundi sannarlega frábær fyrir-
mynd í starfi og leik, en fyrst og
fremst sem manneskja.
Hildur Ásta Viggósdóttir.
Guðlaug Sigurgeirsdóttir
Lífið er ekki alltaf auðvelt en
þú naust þess. Þú naust þess að
ferðast, liggja í sólinni, sinna
garðinum, elda mat og þá meina
ég ekki að útbúa máltíð fyrir tvo,
þrjá. Nei, að halda boð fyrir yfir
20 manns á jóladag eins og þú hef-
ur gert síðan ég man eftir mér,
gerðir þú með stæl og án þess að
blása úr nös. Ég man t.d. bara síð-
ustu jól, þá kom ég að þér í eld-
húsinu að klifra upp á skápa til að
ná í eitthvað sem vantaði. Það
sýndi bara hversu hress og ung í
anda þú varst. Þess vegna þykir
mér enn erfiðara að þú skyldir
fara svo snögglega frá okkur og
án allra viðvarana. En það lýsir
þér kannski líka ágætlega. Þú
varst ekkert að tvínóna við hlut-
ina eða hangsa og liggja í leti. Ég
man bara eftir þér þar sem þú
hafðir alltaf eitthvað fyrir stafni.
Prjónaðir eins og vindurinn, í
göngutúr, brasa í fallega garðin-
um þínum eða bara með tvær síg-
arettur í gangi hér í gamla daga.
En þú gast líka notið þess að lesa
bækur eða horfa á sjónvarpið.
Eins og þegar ég var svo mikið
hjá ykkur þegar ég var lítil og
horfði á Olsen-bræður og þættina
um Indiana Jones. Þá fékk ég líka
að dýfa sykurmola í kaffið þitt og
borða. Það var líka alltaf til ís
heima hjá þér og afa, það brást
held ég ekki. Á kvöldin svaf ég svo
á gólfinu við hliðina á þér. Margar
yndislegar minningar úr hólun-
um.
Þegar ég fór að eldast fór ég að
sækjast aftur eftir að koma meira
til þín, þótt ég vissulega vildi að ég
hefði gert enn meira af því. Mig
langaði til að kynnast persónunni
„Stellu“ betur og þeirri sögu sem
hún hafði að segja. Ég hefði viljað
hafa þekkt þig á þínum yngri ár-
um og hefði líklega sóst eftir því
að vera vinkona þín þá. Enda hef-
ur maður heyrt hversu vel liðin og
skemmtileg þú varst hvar sem þú
komst. Ég hef sagt svo mörgum
frá þér, hvað mér þykir þú frábær
fyrirmynd. Ég meina hvað geta
margir sagt frá því að amma
þeirra á áttræðisaldri hafi skellt
sér á froðudiskó á Kúbu! Það eru
líklega ekki margir. Þú heldur
áfram að vera mín fyrirmynd þó
svo þú sért ekki lengur með okk-
ur, þú verður með mér í anda og
ég ætla að passa að njóta og lifa
eins og þú. Ég ætla líka að reyna
að verða jafngóð húsmóðir og þú
varst og halda vel utan um fjöl-
skylduna þegar ég verð amma og
passa að mín barnabörn muni
eiga jafn góðar minningar um mig
og ég á um þig.
Í dag kveð ég þig í bili, elsku
amma. Ég ætla að skella mér í
hlébarðamunstur og skála fyrir
þér og fagna frekar en að vera
sorgmædd. Við hittumst svo aftur
einn daginn og þá dönsum við
saman við Brúsa frænda.
„Even if we‘re just dancing in
the dark.“
Þín sonardóttir,
Sæbjörg Guðjónsdóttir.
Elsku amma Stella.
Það er svo sárt að sakna en við
hugsum með hlýju til allra góðra
stunda sem við áttum saman. Við
frænkur erum svo þakklátar fyrir
tímann sem við fengum með ykk-
ur afa þegar við vorum litlar. Að
koma upp í Starrahóla var alltaf
mikið stuð. Þar tókst þú á móti
okkur með faðmlögum, besta rist-
aða brauði í heimi og kakómalti.
Hlýja, frjálslega andrúmsloftið
þar sem við gátum leikið um allt
húsið þar sem hvert herbergi
bauð upp á ný ævintýri. Stóri fal-
legi garðurinn ykkar þar sem við
gátum plokkað ýmislegt ætilegt
eins og graslauk, rabarbara og
jarðarber. Í hólunum gátum við
gleymt okkur tímunum saman. Í
dag eigum við börn og það vekur
svo hlýjar minningar að fylgjast
með þeim uppgötva ævintýri
hólanna þó stundirnar hafa verið
færri en við höfum viljað síðustu
ár.
Þegar við rifjum upp gamla
tíma má alls ekki gleyma öllum
þeim ferðalögum sem við frænkur
höfum fengið að fara í með ykkur.
Ferðunum norður á Hofsós og
ferðinni góða til Danmerkur þar
sem þú fórst með okkur í rússí-
bana í Legolandi þér til mikillar
skelfingar. Þú sem hélst að við
værum aðeins að fara í rólega
skoðunarferð.
Þú varst svo umhyggjusöm,
hreinskilin og beinskeytt, með
mikið jafnaðargeð. Þrátt fyrir
óteljandi prakkarastrikin okkar
frænkna þá hækkaðir þú aldrei
róminn. Að vísu reyndir þú það
tvisvar en ég held að við höfum
sjaldan hlegið jafn mikið því það
var svo ólíkt þér.
Elsku amma, þú varst alveg
einstök kona og maður vissi aldrei
hvað gæti komið næst frá þér. Þú
sagðir hlutina alveg eins og þér
fannst þeir vera og varst ekkert
að fegra þá neitt. Það sem við höf-
um hlegið með þér og að þér í
gegnum árin. Minningarnar og
sögurnar eru endalausar.
Amma, þú varst sú sem hélt
fjölskyldunni saman. Þú hélst öll
fjölskylduboðin og það var ekki
annað hægt en að dást að gest-
risni þinni. Þú passaðir svo vel
upp á að enginn færi svangur úr
hólunum og að allir fengju nóg
við sitt hæfi. Þú varst svo ótrú-
lega opin fyrir því að útbúa mat
fyrir alla. Grænmetis- og vegan-
fæði fyrir þá sem kusu og slaufu-
pasta fyrir matvöndu börnin.
Það er skrýtið að halda áfram
án þín. Það er sárt að hafa ekki
fengið að kveðja þig og svo
margt sem við hefðum vilja segja
þér áður en þú kvaddir þennan
heim.
Amma Stella, inni í eldhúsinu
sínu, dansandi og sönglandi með
lögunum í útvarpinu.
Þín verður sárt saknað.
Stella og Jóhanna.
 Fleiri minningargreinar
um Stellu Stefánsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓNAS BJARNASON,
fyrrverandi rannsóknarlögreglumaður,
lést miðvikudaginn 30. september.
Vegna samkomutakmarkana verða einungis
nánustu ættingjar og aðstandendur
viðstaddir útförina, sem verður gerð frá Bústaðakirkju
fimmtudaginn 15. október klukkan 13.
Athöfninni verður streymt á https://youtu.be/YkjMojT7fyQ
og einnig er hlekkur á heimasíðu Bústaðakirkju, kirkja.is.
Lilja Jónasdóttir Stefán Atli Halldórsson
Gunnar Örn Jónasson
Sigrún Jónasdóttir
Óskar Jónasson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HELGI HALLGRÍMSSON,
fyrrv. vegamálastjóri,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 15. október klukkan 13.
Vegna fjöldatakmarkana verða aðeins nánustu ættingjar
og vinir viðstaddir. Athöfninni verður streymt á YouTube undir:
Útför Helga Hallgrímssonar.
Margrét G. Schram
Hallgrímur Helgason Þorgerður Agla Magnúsdóttir
Nína Helgadóttir Kjartan Valgarðsson
Ásmundur Helgason Elín G. Ragnarsdóttir
Gunnar Helgason Björk Jakobsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn