Morgunblaðið - 23.10.2020, Blaðsíða 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2020
✝ Herdís fæddist22. febrúar
1935 í Reykjavík.
Hún lést á Líkn-
ardeild Landspít-
alans 13. október
2020. Foreldrar
hennar voru Jó-
hanna Jónsdóttir, f.
29.7. 1910, d. 20.5.
1993 og Gunn-
laugur Pétur Holm,
f. 5.7. 1901, d. 3.1.
1984. Hún átti tvö eldri hálf-
systkini, Hreiðar Holm og Guð-
björgu Gunnlaugsdóttir Holm
samfeðra, og tvo yngri bræður,
Ásgeir Holm og Reyni Holm.
Hún ólst upp á Bragagötu í
Reykjavík og gekk í Miðbæjar-
barnaskólann.
Herdís gekk að eiga Hrein
Ólafsson, f. 17.7. 1934, frá
Laugabóli Mosfellsdal, 28. maí
1955. Foreldrar Hreins voru
Ólafur Gunnlaugsson, f. 15.7.
1904, d. 12.7. 1966, og Ólafía
Andrésdóttir, f. 21.6. 1912, d.
snemma þátt í ýmsum störfum á
bænum og sinnti meðal annars
barnagæslu og mjólkurflutn-
ingum. Seinna varð hún þar full-
gild vinnukona og kynntist hefð-
bundnum búskap sem varð síðar
hennar ævistarf. Herdís og
Hreinn fóru að búa mjög ung,
fyrst á Laugabóli í Mosfellsdal
en árin 1955-1958 bjuggu þau í
Krísuvík þar sem Hreinn var bú-
stjóri. Þaðan fluttu þau aftur að
Laugabóli en 1966 keyptu þau
Helgadal og bjuggu þar í 54 ár
eða allt þar til þau fluttu, fyrr á
þessu ári, í þjónustuíbúð að Eir-
hömrum í Mosfellsbæ.
Haustið 1978 hóf Herdís störf
við íþróttahúsið að Varmá, þar
sem hún sinnti grunnskólanem-
endum sem komu í íþróttir. Her-
dís vann þar í rúm 20 ár og síðan
í tvo vetur við Gagnfræðaskól-
ann í Mosfellsbæ. Herdís söng í
kirkjukór Lágafellssóknar í um
40 ár og sat í sóknarnefnd í
fjöldamörg ár.
Útför Herdísar fer fram frá
Mosfellskirkju 23. október 2020
klukkan 15. Streymt verður frá
athöfninni á slóðinni:
https://fb.me/e/374A3x4wb.
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat.
20.4. 1974. Börn
Herdísar og Hreins
eru: a) Gunnlaugur
Jón, f. 30. janúar
1954, kvæntur
Láru Marelsdóttur,
þeirra dætur eru
Herdís, Bryndís og
Þórdís. b) Svanhvít,
f. 4. nóvember
1955, gift Ingólfi
Þór Baldvinssyni
og eiga þau tvö
börn, Söndru Dís og Hrein Ólaf.
c) Garðar, f. 18. júní 1963,
kvæntur Huldu Jónasdóttur og
þeirra börn eru Hreindís Ylva
og Yngvi Rafn. d) Jóhanna, f. 6.
ágúst 1966, gift Guðmundi
Magnússyni og eiga þau þrjú
börn, Lovísu Ólöfu, Lísbet Dögg
og Atla Snæ. Langömmubörnin
eru 11 og langalangömmubörn-
in tvö.
Herdís dvaldi sem barn og
unglingur öll sumur með fjöl-
skyldunni í sumarbústað í landi
Helgafells í Mosfellsbæ. Hún tók
Hún amma mín, konan hans afa,
er ekki á frásagnir spör,
ef verð ég um eitthvað í vafa,
hún veitir mér fullkomin svör.
Og enginn er til nema amma
sem eins kann á hlutunum skil,
hún man, sko, allt betur en mamma
hún man, hvernig við urðum til.
(Stefán Jónsson)
Mínar fyrstu minningar um
mömmu eru af henni syngjandi
fyrir mig og oftar en ekki voru
það vísur Stefáns Jónssonar sem
urðu fyrir valinu. Þetta voru
okkar gæðastundir, hún að sinna
verkum inni eða úti og ég að
skottast í kringum hana. Þessar
vísur hafa svo fylgt mér allar
götur síðan og munu um alla tíð
minna mig á góða tíma með
mömmu.
Hún mamma var ótrúleg
kona, sterk fyrirmynd, mín stoð
og stytta og besta vinkona. Hún
var frábær móðir en einkum var
hún þó stórkostleg amma.
Sennilega má segja að ömmu-
hlutverkið hafi verið það sem
hún var stoltust af. Hún var
Amma Dísa, amman sem fór í
berjamó og leyfði drullumall á
stéttinni. Hún var amman sem
tók jólatréð úr sambandi og
skellti því á mitt stofugólfið svo
hægt væri að dansa í kringum
það. Hún var amman sem átti
alltaf aukaföt og endalaust af
dýnum og sængum ef einhver
vildi gista. Hún var amman sem
alltaf hafði nægan tíma og aldrei
skorti kökur eða annað góðgæti í
eldhúsinu í Helgadal. Hún var
alltaf jákvæð og ekki mikið fyrir
kvart og nöldur. Hún var snill-
ingur í Pollýönnuleik og kannski
má segja að lífsspeki Pollýönnu
hafi verið rauði þráðurinn í lífi
mömmu. Hún var alltaf sann-
færð um að allt færi vel og
morgundagurinn færði betri tíð.
Og hjá mömmu voru ekki til
vandamál, bara miserfið verk-
efni til að takast á við. Bara
bretta upp ermarnar og byrja,
„hálfnað er verk þá hafið er“ var
mamma vön að segja. Sýn
mömmu á lífið og eðlislæg ró og
umhyggja varð til þess að marg-
ir leituðu til hennar þegar eitt-
hvað bjátaði á, ekki bara fjöl-
skyldan heldur líka vinir og
vandamenn. Hún hafði stóran
faðm og það var gott að gráta
við hennar öxl, síðan voru tárin
þerruð og farið inn í eldhús til að
hita kaffi og þá varð lífið strax
betra.
Mömmu var margt til lista
lagt, hún prjónaði, heklaði og við
saumavélina galdraði hún fram
allt frá jólakjólum til sætisá-
klæða. Hún málaði, flísalagði og
skellti upp vegfóðri þegar þess
þurfti. Í heyskapnum gat hún
setið á traktor allan daginn og
enginn rakaði betur en hún. Og
þegar hún og pabbi áttu lausa
stund þá var skundað í hesta-
ferðalag og alltaf var mamma á
flottustu hestunum, pabbi sá til
þess. Hún lærði reyndar aldrei
að hjóla en hún gat skautað aft-
ur á bak enda alin upp við
Tjörnina í Reykjavík.
Á kveðjustund er margs að
minnast en fyrst og fremst er ég
þakklát. Þakklát fyrir að hafa
fengið allan þennan tíma, öll
góðu ráðin sem hún gaf mér, all-
an stuðninginn, öll þau skipti
sem hún var tilbúin að passa fyr-
ir mig en fyrst og fremst þakk-
lát fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman.
Ég ætla að trúa því að núna
sé mamma stödd í blómabrekku,
umkringd fjöllum, fossum,
berjalautum og fuglasöng. Þar
er alltaf sumar og engin þörf
fyrir Pollýönnuleiki.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Jóhanna.
Amma mín. Jákvæðasta kona
sem ég hef þekkt. Oft talar fólk,
og er þar meðtalin ég sjálf, um
annað fólk og lýsir því með efsta
stigi lýsingarorða, en það er ekki
alltaf innistæða fyrir því. En
amma Dísa var raunverulega já-
kvæðasta kona sem ég hef
þekkt.
Við systkinin vorum svo hepp-
in að alast upp í dalnum þar sem
var alltaf hægt að fara til ömmu
og afa og höfum því alltaf átt
hversdagslegt samband við þau
bæði. Og það kann að hljóma
ómerkilegt, að eiga hversdags-
legt samband við einhvern. En
það finnast mér fallegustu sam-
böndin. Einföld og tilgerðarlaus
sambönd sem eru jafn sjálfsögð
og að þriðjudagur kemur á eftir
mánudegi. Hversdagsleg. Ekki
spari. Amma vann í íþróttahús-
inu sem var við skólann okkar
þegar við vorum lítil og öllum
fannst hún æðisleg – auðvitað.
Amma sótti okkur oft í skólann
og við gerðum heimavinnuna oft
í eldhúsinu í Helgadal. Amma
mætti á tónleika og leiksýningar
hjá mér og leyfði mér að fara
með sér á kóræfingar. Amma
var alltaf til í að syngja; fyrir
svefninn, meðan við elduðum, úti
í gróðurhúsi og sérstaklega í
bílnum, en það var amma sem
fattaði að ég yrði ekki bílveik ef
ég söng. Ég nota það trix ennþá.
Amma kynnti mig fyrir börn-
unum í Ólátagarði sem ég held
ennþá að geti leyst flest mín
vandamál. Amma kenndi mér að
baka, amma kenndi mér að
sauma og amma kenndi mér að
prjóna – og það var okkar sam-
vera allar götur síðan og ég hef
aldrei verið montnari en þegar
ég frétti af því að hún var iðin
við að segja öðrum hvað ég væri
flink að prjóna.
Amma skildi ekkert í fólki
sem átti barnabörn og tókst ekki
að eiga samleið með þeim. Það
var sko aldrei vandamál hjá
henni. Amma var amma og vin-
kona í senn. Með svo opinn huga
fyrir öllu og öllum og á alla vegu
fordómalaus.
Ég var skírð í stofunni hjá afa
Hreini og ömmu Dísu og nafnið
mitt, sem mér þykir sérlega
vænt um, var búið til úr nöfn-
unum þeirra beggja. Þegar ég
var unglingur komst ég svo að
því að amma hafði ekki látið ætt-
arnafnið sitt, Holm, ganga til
barnanna sinna, af því það var
ekki til siðs fyrir konur þá, og
hvað henni þótti það glatað.
Ömmustelpan ég skundaði bein-
ustu leið niður á skrifstofu hjá
Þjóðskrá og mætti í Helgadal
með pappírana sem við þurftum
til að ég gæti tekið nafnið upp.
Sjaldan held ég að mér hafi tek-
ist að gleðja manneskju meira.
Og nafnið hef ég borið stolt síð-
an. Og bróðir minn og frænd-
systkini hafa svo fylgt í kjölfarið
og nú nýlega pínulitla bróður-
dóttir mín, og mikið gladdi það
ömmu að hún skyldi vera Holm.
Ég gæti skrifað endalaust en
ætla að stoppa hér. Mikið sem
þú varst elskuð og dáð, elsku
amma Dísa. Og mikið sem þín
verður saknað. Held við séum öll
frekar ráðalaus án þín. Góða
nótt, okkar eigin Pollýanna,
elsku fuglahvíslandi sveitatöffari
með bognu fingurna, sem varst
samt alltaf miðbæjarpía í grunn-
inn, elsku amma Dísa.
P.S. Ég skal klára að prjóna
teppið, minnsta Holm fær teppi,
engar áhyggjur. Og ég skal
finna leið til að láta þig vita
hvort hún er með bogna litlu-
fingur.
Hreindís Ylva Garð-
arsdóttir Holm.
Það er erfitt að setja í orð
þær tilfinningar er fylgja því að
segja orðin amma Dísa. Að
hugsa til ömmu Dísu færir okk-
ur minningar um kraftmikla
konu, sjálfstæða og dugmikla.
Konu sem gekk óhikað í öll verk,
hvort sem flokka mætti þau und-
ir kven- eða karlastörf. Amma
Dísa var mikil fyrirmynd fyrir
okkur því hún gerði það sem
hún vildi, þegar hún vildi, á þann
hátt sem hún vildi. Þannig sýndi
hún okkur í verki að konur geta
allt sem þær vilja. Samband
hennar og afa Hreins var og er
leiðarljós um hvernig gott hjóna-
band á að vera, byggt upp af
virðingu og ást.
Það var ávallt ljóst hvað
amma Dísa naut þess að fá alla
fjölskylduna saman í Helgadal,
hvort sem var um jól í stofunni
að dansa kringum litla jólatréð
eða á sumrin í garðinum hennar,
garði sem engin orð fá lýst. Mat-
urinn hjá ömmu Dísu var alltaf
góður en þetta snerist aldrei um
það heldur um samveru, lífsorku
og kærleika. Amma Dísa þagg-
aði aldrei niður í okkur heldur
hvatti hún til þess að við stór-
fjölskyldan hittumst sem oftast
þar sem gleði, hlátur, gamansöm
stríðni og samvera skipti öllu
máli. Og auðvitað dass af súkku-
laðirúsínum úr búrinu og bestu
brúntertu sem hægt er að hugsa
sér. Ef minningar um ömmu
Dísu fara að fölna er nóg að lesa
á ný Pollýönnu því amma, líkt og
Pollýanna, var full af gleði,
bjartsýni, forvitni og kærleika.
Amma Dísa – þú munt lifa áfram
í öllum ömmubörnunum þínum.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta. Ég er svo nærri,
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, en þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur og ég tek þátt
í gleði ykkar yfir lífinu.“
(Kahlil Gibran)
Herdís, Bryndís og
Þórdís Gunnlaugsdætur
og fjölskyldur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þegar gott fólk yfirgefur
þessa jarðvist verður allt dálítið
tómlegra. Kjölfestan í lífinu
verður ekki alveg eins styrk.
Þetta er sú tilfinning sem við
höfum núna þegar Dísa í
Helgadal hefur kvatt okkur að
sinni.
Þegar við aðkomufólkið flutt-
um í Dalinn, Mosfellsdal, löngu
áður en það komst í tísku að
flytja þangað var fyrsta fólkið til
að taka okkur opnum örmum
þau Dísa og Hreinn í Helgadal.
Þau buðu okkur velkomin og
strax tókst með okkur vinátta
sem ekki hefur borið skugga á
allt til þessa dags. Það er varla
hægt að tala um Dísu nema
Hreinn sé nefndur í sömu andrá
enda voru þau einstaklega sam-
hent og samstiga hjón. Áður en
við vissum af urðum við heima-
gangar í hesthúsinu hjá Hreini
og eldhúsinu hjá Dísu. Þetta var
dálítið eins og að vera kominn
heim þegar við sátum í kaffi hjá
henni. Á hverjum föstudegi í
næstum tuttugu ár, ef nokkur
tök voru á, sátu Sigga og Dísa
þar og ræddu allt það sem skipti
máli í lífinu og leystu heims-
málin svona rétt í leiðinni. Það
sem laðaði okkur að Dísu var
hversu glaðlynd, heilsteypt,
hreinskiptin og viðræðugóð hún
var. Hún bar líka hag fjölskyldu
sinnar, Dalbúa og annarra fyrir
brjósti og var sannur vinur vina
sinna. Hún var stálminnug til
síðasta dags og hafði frá mörgu
að segja eftir meira en hálfrar
aldar búskap í Helgadal. Hún
naut þess að vera í gróðurhúsinu
eða fallega garðinum sem bar
með sér atorkuna, eljuna og um-
hyggjuna sem hún bjó yfir. Blá-
ber, epli og annað góðgæti úr
gróðurhúsinu rötuðu oft á diska
og glöddu bragðlaukana!
Í meira en 40 ár var Dísa í
kirkjukór Lágafellssóknar og
hún sá alltaf til þess að þegar
messur voru haldnar í Mosfells-
kirkju prýddu altarið fersk blóm
sem voru ræktuð í Dalnum.
Einnig sat hún mörg ár í
sóknarnefnd Lágafellssóknar.
Kirkjan, kórfélagar og sóknar-
nefndin minnast Dísu með þökk
í hjarta fyrir að hafa fengið að
kynnast henni og starfa með
henni í safnaðarstarfinu.
Við Sigga vottum Hreini og
fjölskyldunni allri samúð okkar
um leið og við þökkum fyrir að
hafa fengið að kynnast Dísu.
Rafn Jónsson,
formaður sóknar-
nefndar Lágafellskirkju
(Rabbi og Sigga).
Elsku amma. Þó kveðjustund-
in sé sár er ljúft að geta yljað
sér við allar góðu minningarnar.
Amma Dísa var einstök kona,
full af kærleik og væntumþykju
fyrir bæði mönnum og málleys-
ingjum. Hún skipti aldrei skapi
og í kringum hana ríkti alltaf
ákveðin ró, en þó alls ekki nein
lognmolla. Amma tók því sem að
höndum bar með yfirvegun og
æðruleysi. Hjá henni var glasið
alltaf hálffullt og jákvæðnin var
smitandi. Pollýönnuleikurinn var
í hávegum hafður alla tíð og var
amma dugleg að minna okkur á
að líta á björtu hliðarnar þegar á
móti blæs. Við erum full þakk-
lætis að hafa fengið að slíta
barnsskónum með hana sem fyr-
irmynd.
Frá ömmu stafaði góðvild og
hlýja. Það fundu allir sem komu
í Helgadal, enda var þar jafnan
svo gestkvæmt að aumingja
kaffivélin fékk aldrei pásu. Þá
þaut amma um eldhúsið og á
augabragði var hlaðborð kræs-
inga lagt fyrir gestina. Þetta
tókst henni að gera svo hratt og
áreynslulaust að það var líkast
því að hún hefði galdrað þetta
allt úr lausu lofti. Líklega hefur
aldrei nokkur maður þurft að
fara svangur úr Helgadal. Sér-
staklega er minnisstæð sú til-
finning að ganga í ömmuhús eft-
ir smalamennsku. Þá var svo
innilega tekið á móti öllum með
smurðu brauði og öðrum veit-
ingum, en það er alþekkt að eng-
inn matur er betri en ömmumat-
ur eftir dag á fjöllum. Það hefur
í gegnum tíðina verið sérstak-
lega áberandi hvað öll börn sem
þekktu ömmu urðu hryllilega
svöng þegar þau gengu inn í eld-
húsið. Þetta sára hungur var
auðvitað best að seðja með
skúffuköku, mjólkurglasi og
„telefón“.
Minningin um ömmu er sam-
ofin garðinum í Helgadal. Garð-
urinn var draumaheimur hvers
barns. Þar klifruðum við í trján-
um, óttuðumst tröllið undir
brúnni, rúlluðum niður brekk-
una og renndum meira að segja
fyrir fisk. Ótal sinnum enduðum
við á að detta í lækinn og þau
hlaupa líklega á hundruðum
stígvélin sem amma hefur þurft
að þurrka. Gróðurhúsið var samt
alltaf flottast, höllin í konungs-
ríkinu og amma auðvitað drottn-
ingin. Þangað var svo yndislegt
að koma, ekki síst snemmsum-
ars þegar amma þaut milli
blómanna á eplatrjánum með lít-
inn pensil og tók þannig vinnuna
af býflugunum. Aldrei gleymist
lyktin af glænýjum tómötunum
eða bragðið af safaríku bláberj-
unum. Þú kenndir okkur réttu
handtökin og að þeir sem leggja
sig fram munu seinna sjá af-
rakstur erfiðisins.
Amma hafði alltaf tíma fyrir
fólkið sitt. Það var alltaf í boði
að gista, hún tók þátt í barna-
leikjunum, arkaði með okkur í
berjamó eða sat bara og spjall-
aði tímunum saman. Tíminn með
ömmu er dýrmætasta gjöfin sem
hún gaf okkur. Amma Dísa var
skvísa í gallabuxum, hún söng
með maríuerlunni og var sátt þó
lífið væri bara jafnmikið eins og
í gær.
Elsku amma, við munum
hugsa til þín þegar við „júhúum“
í anddyrinu, þegar við bökum
sólarpönnukökur, þegar við
klæðum okkur eftir veðri, þegar
við göngum frá jafnóðum í eld-
húsinu, þegar við snúum fötun-
um óvart við eða í flækju og allt-
af þegar við grömsum í mold.
Takk fyrir árin. Takk fyrir allt.
Lovísa Ólöf Guðmunds-
dóttir, Lísbet Dögg
Guðmundsdóttir, Atli
Snær Guðmundsson.
Elskuleg tengdamóðir mín
hefur nú lagt upp í ferðina löngu
sem bíður okkar allra
Fyrir mér var hún ekki bara
tengdamóðir heldur líka ein mín
besta vinkona
Margs er að minnast og
þakka fyrir á samleið í gegnum
lífið í 37 ár og upp í hugann
koma fallegar og hlýjar hugsanir
um góða konu sem vildi allt fyrir
alla gera.
Dísa var listræn kona og það
hreinlega lék allt í höndunum á
henni hvort sem það var fallega
handavinnan hennar, sauma-
skapurinn, fallega söngröddin
hennar eða allir fallegu hlutirnir
sem hún handmálaði og ekki má
gleyma garðinum hennar og
blómaræktinni en í garðinum
sínum undi hún sér best á fal-
legum sumardögum í Helgadaln-
um sínum.
Barnabörnin voru Dísu afar
kær og síðar barnabarnabörnin
og barnabarnabarnabörnin og
það var fátt sem hún ekki gerði
fyrir þau, henni var afar umhug-
að um velferð þeirra og lét sig
þau öll varða enda þótti þeim öll-
um afar vænt um hana og minn-
ast þau margra góða stunda með
henni sem verða geymdar í
hjörtum þeirra og okkar allra
sem vorum svo lánsöm að fá að
ferðast með Dísu í gegnum lífið
Elsku Dísa það er sárt að
þurfa að kveðja þig en ég þakka
af miklum hlýhug allt sem þú
gerðir fyrir mig og mína það er
ómetanlegt og ég mun ætíð
geyma þig í hjarta mínu og
minnast þín um ókomna tíð.
Nú er fallega sálin þín komin
á betri stað og trúlega ertu farin
að rækta einhvern fallegan
blómagarð í blómabrekkunni.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem engin tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
Er öllum reynist kær.
(G.Ö.)
Elsku Dísa ég kveð þig með
trega en jafnframt miklu þakk-
læti fyrir að hafa fengið að
kynnast þér.
Minning þín mun ætíð lifa í
hjörtum okkar sem elskuðum
þig.
Guð geymi þig elsku tengda-
mamma, þín
Hulda.
Herdís Gunnlaugs-
dóttir Holm
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
MAGNÚS H. MAGNÚSSON,
rafvirkjameistari frá Hólmavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu
mánudaginn 19. október.
Útförin fer fram frá Lindakirkju fimmtudaginn 5. nóvember
klukkan 13. Nánar auglýst síðar.
Þorbjörg Magnúsdóttir
Sigrún Hulda Magnúsdóttir
Sigrún Harpa Magnúsdóttir Jónas Þórðarson
Marín Magnúsdóttir Andri Þór Guðmundsson
Eyjólfur Magnússon Auður Agla Óladóttir
Sigurbjörg Magnúsdóttir Mohammed Omar
og barnabörn