Morgunblaðið - 31.10.2020, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 2020
Við kveðjum góð-
an dreng, Einar
Jónsson, og sendum
þessa litlu kveðju af
ást og virðingu.
Guð fylgi þér engill þá ferð sem þér
ber.
Þótt farin þú sért, þá veistu sem er.
Að sorg okkar hjörtu nístir og sker.
Við sjáumst á ný þegar kemur að mér.
(KK – þýð. ÓGK)
Steinunn (Steina), Jó-
hann, Ingimar (Ingi) og
Björn Gústav (Bjössi).
Á þessum fyrstu haustdögum
bárust mér þær fréttir að góður
vinur minn hann Einar hefði lát-
ist af slysförum langt fyrir aldur
fram.
Einar Jónsson
✝ Einar fæddist21. ágúst 1982.
Hann lést af slys-
förum 10. október
2020.
Útför Einars fór
fram 30. október
2020.
Upphaf okkar
vináttu nær allt aft-
ur til unglingsár-
anna þegar ég, þá
fimmtán ára, var
nýflutt heim eftir
tólf ára dvöl erlend-
is og fékk að koma
með frænda mínum
á samastað nokk-
urra vina á Lauga-
veginum. Þar tókum
við okkar fyrstu
skref utan heimilisins í leit að
okkar eigin lífsreynslu. Mér varð
fljótlega ljóst að brautin hefði
verið grýttari og skörðóttari hjá
sumum okkar en öðrum og ekki
væri alltaf rétt gefið.
Einar var dulur í kringum þá
sem hann þekkti lítið eða treysti
illa en þeir sem voru svo lánsamir
að fá að kynnast honum vel fengu
einnig að sjá og njóta þeirra
mörgu gáfna sem hann var
gæddur. Hann var athugull,
skarpur, útsjónarsamur og yfir-
vegaður. Einar kom alltaf til dyr-
anna eins og hann var klæddur,
hafði mikla réttlætiskennd og
sagði hlutina eins og þeir voru.
Hann lagði aldrei kapp á að eiga
veraldlega hluti, vera vinsæll eða
vinmargur enda var það oft selt á
slikk fyrir skammvinna upphafn-
ingu brotinna sjálfsmynda sem
voru allt um kring og slíkt höfð-
aði ekki til hans. Einar var sann-
ur, einlægur og góður en einnig
mjög þrjóskur sem átti sinn þátt í
að koma honum í gegnum lífið og
standa alltaf uppréttur.
Einar var mikill bílaáhuga-
maður og var það sameiginlegt
áhugamál hjá þeim feðgum Ein-
ari og Jóni. Þegar maður kom til
þeirra í Samtúnið var alltaf verið
að gera upp bíla og þrátt fyrir að
Einar væri oft fámáll átti það
ekki við um bíla. Einar gat talað
endalaust um bíla, bókstaflega.
Þótt vinahópurinn frá ung-
lingsárunum kvíslaðist í mismun-
andi áttir rofnaði sá þráður sem
spunninn var í æsku aldrei milli
okkar Einars. Við fórum ólíkar
leiðir í lífinu en það hafði engin
áhrif á vináttu okkar. Þegar ég
bjó erlendis í nokkur ár var ég í
reglulegu sambandi við Einar og
eyddi löngum stundum með hon-
um þegar ég kom heim í frí.
Fyrir fáum árum ákvað hann
svo að flytja búsetu sína og fara
austur fyrir fjall. Hann var kom-
inn með góða vinnu við bílarétt-
ingar í bænum, var að safna sér
fyrir framtíðarhúsnæði og hund-
arnir gátu verið frjálsari í sveit-
inni en í miðborginni.
Einar var minn trúnaðarvinur
sem þekkti mig oft betur en ég
sjálf.
Við reyndum okkar besta í að
styðja hvort annað þegar skýja-
borgirnar hrundu en glöddumst
líka saman yfir draumum sem
urðu að veruleika.
Mitt síðasta símtal við Einar
stuttu fyrir andlát hans verður
mér ávallt mjög kært. Við töluð-
um oft saman í síma en hljóðið í
honum var alveg einstaklega gott
þennan dag. Mér leið um stund
eins og vinur minn, með allar sín-
ar gáfur, væri allt í einu kominn
einu skrefi á undan mér eins og í
gamla daga.
Þetta vakti svo mikla ham-
ingju innra með mér að ég kvaddi
hann með þeim orðum að ég elsk-
aði hann og hlakkaði til að heyra í
honum fljótlega aftur. Ég veit
ekki hvoru okkar brá meira, hon-
um eða mér, en mikið ofboðslega
er ég þakklát fyrir þessi orð í
dag.
Ég votta Jóni, fjölskyldu og
vinum mína dýpstu samúð.
Þín vinkona,
Guðríður Anna Grétarsdóttir.
Með sorg í hjarta
kveð ég elskulega
móðursystur mína
Erlu, sem lést eftir skamma
sjúkrahúslegu. Erla var ein fjög-
urra systra en á milli þeirra voru
miklir kærleikar.
Stórt skarð hefur verið hoggið
í frændgarðinn í Keflavík á
skömmum tíma þar sem næst-
elsta systirin Guðrún féll frá í
nóvember 2017 en jafnframt
elskulegur sonur hennar Ásbjörn
fyrir fyrir tæpu ári síðan í blóma
lífsins.
Erla var sannarlega dugnaðar-
kona sem var hvort tveggja í
senn húsmóðir og skókaupmaður
en hún rak ásamt eiginmanni sín-
um Jóni Þorsteinssyni Skóbúð
Keflavíkur um áratuga skeið.
Þrátt fyrir mikið annríki gaf hún
Erla Fanney
Sigurbergsdóttir
✝ Erla FanneySigurbergs-
dóttir fæddist 11.
ágúst 1933. Hún
lést 8. október
2020.
Útför Erlu Fann-
eyjar fór fram 27.
október 2020.
sér tíma til að sinna
myndlist sem skip-
aði stóran sess í lífi
hennar. Hún sótti
sér þekkingu á mál-
aralist, var í einka-
tímum hjá einum
fremsta málara
þjóðarinnar Sverri
Haraldssyni á
Hulduhólum, fór á
námskeið utan,
meðal annars til
Bandaríkjanna og tók þátt í ýms-
um sýningum.
Við bræður Gunnar Steinn og
ég fengum í nokkur skipti að
dvelja hjá Erlu og Jóni þegar for-
eldrar okkar voru erlendis. Það
voru stórar stundir og ævintýra-
leg tilbreyting því Erla dekraði
svo sannarlega við okkur. Þegar
við vöknuðum fengum við besta
morgunkorn sem völ var á og hún
gaf okkur útlent sælgæti sem var
almennt ekki á boðstólnum á
hverju heimili. Keflavík þess
tíma var heillandi heimur þar
sem fótboltalíf setti sterkan svip
á bæjarbraginn, bítlahárið var
áberandi og það nýjasta í heimi
popptónlistarinnar heyrðist spil-
að í öðru hverju húsi. Gunnar
Þórðarson og Rúnar Júl sáust á
götunum en þeir voru stjörnur
allra stjarna í hugum okkar
bræðra. Hjá Erlu nutum við mik-
ils frelsis þótt hún passaði vel upp
á okkur. Við fengum að horfa á
Kanasjónvarpið, leika fram á
kvöld, heimsækja afa á skóverk-
stæðið þar sem furðulegir karlar
vöndu komu sína, fórum í sund-
laugina eða í bíó.
Þegar ég heimsótti Erlu fann
ég mig ávallt sérstaklega velkom-
inn. Henni var umhugað um okk-
ur systkinin og það fundum við
svo sannarlega alla tíð. Það var
upphressandi að hitta Erlu og
ræða við hana því hún hafði gott
skopskyn og það var stutt í hlát-
urinn.
Veturinn 1992 dvaldi ég um
tíma í Prag. Einn daginn frétti ég
að Erla væri á leiðinni ásamt hópi
myndlistaráhugamanna sem
voru komnir til að skoða mynd-
listarsöfn. Það voru sannarlega
fagnaðarfundir og áttum við
skemmtilegar og ógleymanlegar
stundir sem gaman var að rifja
upp þegar við hittumst. Ég er
þakklátur fyrir að hafa átt þessa
góðu móðursystur en við fráfall
hennar hefur lífið fengið á sig
annan svip.
Ég votta Oddnýju, Bryndísi,
Brynjari, Inger og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Einar Örn.
Í dag er það með miklum trega
og söknuði en jafnframt hlýju,
sem ég kveð vinkonu mína Erlu
Sigurbergsdóttur. Við höfðum
verið vinkonur frá því að við vor-
um smástelpur. Hún fluttist ung
með foreldrum sínum og þremur
systrum til Keflavíkur þar sem
faðir hennar gerðist skósmiður.
Systurnar voru yfirleitt kallaðar
skóarasysturnar.
Elsta systirin Rósa fór
snemma að heiman, en hinar
þrjár, Gunna, Erla og Erna,
bjuggu áfram í Keflavík. Allar
stofnuðum við heimili og sinntum
störfum innan og utan þess. Erla
og Jón maðurinn hennar byggðu
sitt hús nánast á sömu þúfunni og
við Trausti.
Það var alla tíð mikill sam-
gangur okkar á milli enda passað
upp á að hafa ágætisgat á girð-
ingum til að stytta sér leið á milli
húsa. Árið 1953 eignuðumst við
allar vinkonurnar dætur sem svo
voru samhliða sína skólagöngu í
Keflavík.
Eins og eðlilegt er í gegnum
ævina breyttist margt hjá okkur
en alltaf var vinskapurinn sterk-
ur og alltaf hægt að taka upp
þráðinn aftur eins og það hefði
bara verið samtal í gær. Tíminn
flýgur og ég er þakklát fyrir þær
samvistir sem við Erla áttum.
Ég sendi fjölskyldunni innileg-
ar samúðarkveðjur.
Áslaug Hilmarsdóttir
Kynni okkar
Auðar hófust árið
2003 þegar hún réð
mig í afleysinga-
starf á Viðskiptastofu SPRON,
sem síðar breyttist í SPRON-
Verðbréf.
Á fyrstu mánuðum mínum í
starfi gegndi ég formennsku í
starfsmannafélagi SPRON og
þannig vildi til að í fyrsta skipti í
sögu SPRON var samþykkt að
halda árshátíð erlendis, sem
þýddi mikla fjarveru mína frá
vinnu, vegna starfsmannafélags-
funda við undirbúning og skipu-
lag. Auður tók því vel og studdi
mig í störfum mínum, sem ég
Auður
Gústafsdóttir
✝ Auður Gúst-afsdóttir fædd-
ist 9. mars 1948.
Hún lést 10. októ-
ber 2020.
Útför hennar fór
fram 19. október
2020.
var óskaplega
þakklát fyrir.
Afleysingastarfið
breyttist í fast starf
og unnum við náið
saman til ársins
2009 þegar starf-
semi SPRON var
hætt.
Auður var haf-
sjór af þekkingu og
það kom enginn að
tómum kofunum
þegar leitað var til hennar um
vinnutengd mál.
Hún vissi allt, það var eins og
hún hefði kynnt sér til hlítar
málefni milli himins og jarðar.
Við fórum líka í ferðalög sam-
an, aðallega vinnutengd. Eitt
slíkt var til Parísar og þegar
hún spurði mig hvort ég væri
búin að ákveða hvað mig langaði
helst að skoða í þeirri sögu-
frægu borg, þá sagðist ég vera
búin að útbúa dagskrá, því mig
langaði að skoða staðina sem
komu fram í myndinni Da Vinci
Code.
Auður var fljót að taka
ákvörðun um að skella sér með
mér og áttum við ævintýralegan
dag saman; gangandi, siglandi
og í lestum.
Um kvöldið vorum við svo úr-
vinda en þakklátar fyrir við-
burðaríkan dag.
Eftir að samstarfi okkar lauk
héldum við áfram að hittast einu
sinni í mánuði, ásamt Þóreyju
Jónínu vinkonu okkar og sam-
starfskonu.
Við nefndum þetta kaffihúsa-
hitting, því markmiðið var að
prófa flestöll kaffihús á höfuð-
borgarsvæðinu, okkur til
skemmtunar.
Eins fórum við líka út fyrir
höfuðborgina, t.d. buðum við
Auði í óvissuferð í tilefni 70 ára
afmælis hennar 2018, þá keyrð-
um við austur fyrir fjall, skoð-
uðum okkur þar um og fengum
okkur að borða í Tryggvaskála á
Selfossi, frábær ferð í alla staði
sem hún var þakklát fyrir.
Auður vann síðustu árin í
Seðlabankanum, þar sem hún
kunni vel við sig og talaði vel um
samstarfsmenn sína, sem hún
tók göngutúr með í hádeginu og
mátti hafa sig alla við að fylgja
þeim eftir, því hún var ekki
skrefstór kona.
Auður var alltaf til í að gera
eitthvað skemmtilegt og hinn 23.
september sl. hafði ég samband
við hana og spurði hvort hún
væri til í bíltúr með mér á Þing-
velli til að skoða haustlitina í
yndislega björtu og fallegu
veðri.
Hún var auðvitað til í það og
þennan dag áttum við saman,
fórum á Hótel Grímsborgir, þar
sem við fengum okkur kaffi og
köku og nutum fegurðarinnar
sem landið bauð upp á. Ég
kvaddi hana (eins og venjulega)
með orðunum „I love you“ og
hún svaraði „I love you too“ …
ætlunin var að næsti hittingur
yrði heima hjá mér 8. október,
en því miður varð ekkert af hon-
um, þar sem Auður lést hinn 10.
október, eftir stutta legu á líkn-
ardeild.
Ég kveð dásamlega vinkonu
og það er huggun harmi gegn,
að þegar minn tími kemur, þá
munum við taka aftur upp kaffi-
húsahittinginn okkar, bara á
nýjum stað.
Ágústa Hjartar
Laufeyjardóttir.
Það eru ekki
margir sem geta
fagnað því að verða
100 ára. Það eru
heldur ekki margir
svo heppnir að geta hellulagt
stéttina sína á tíræðis aldri. En
það gerði einmitt amma mín.
Sterka fallega fyrirmyndin frá
Hornströndum sem fyllir mig
stolti að geta kallað ömmu mína.
Þrátt fyrir háan aldur í árum
þá fannst mér hún ekki verða
gömul fyrr en um það leiti sem
covid skall á.
Hún bjó vissulega yfir mikilli
visku eftir öll árin sem hún hafði
dvalið á jörðinni. Svona viska
gerir fólk stundum gamalt. En
ekki ömmu. Hún hafði svo fallega
sýn á lífið.
Það var alltaf stutt í barnsleg-
an hláturinn. Hláturinn og góð-
Judith Júlíusdóttir
✝ Friðrika JudithJúlíusdóttir
fæddist 19. mars
1920. Hún lést 22.
október 2020.
Útförin fór fram
30. október 2020.
lega brosið sem ég
mun ilja mér áfram
við með því að loka
aftur augunum og
hugsa til ömmu.
Hún var jafnvel svo
ung í anda að það
kom gjarnan fyrir
að hún tæki sig til
og hjálpaði gamla
fólkinu með hitt og
þetta. Gamla fólk-
inu sem var í árum
talið miklu yngra en hún.
Amma var mikill fagurkeri og
snillingur í höndunum. Að koma
heim til ömmu í æsku minni var
svolítið eins og að fara í lítið æv-
intýraland þar sem búið var að
koma hverjum og einum hlut fyr-
ir á sérstakan stað. Allt svo fal-
legt og úthugsað með augljóst
merki um handbragðið hennar
ömmu.
Minningin um ömmu lifir
áfram í hugum og hjörtum okkar
allra sem voru svo heppin að
þekkja hana. Dillandi hláturinn,
hlýja augnaráðið og nærandi
nærveran.
Anna Hulda Ólafsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SVAVA AUÐUNSDÓTTIR,
Samtúni, Reykholtsdal,
lést fimmtudaginn 15. október.
Útför hennar fór fram frá Reykholtskirkju
laugardaginn 24. október. Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför.
Magnús Jakobsson
Margrét Jakobsdóttir Sigurður Guðni Sigurðsson
Sveinsína Erla Jakobsdóttir Óskar Alfreð Beck
Ólafur Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR ÞORSTEINSSONAR
bónda,
Heiði, Biskupstungum.
Ágústa S. Sigurðardóttir Gísli Þórarinsson
Þorsteinn Sigurðsson Abigael Sörine Kaspersen
Guðmundur B. Sigurðsson Guðríður Egilsdóttir
Brynjar S. Sigurðsson Marta Sonja Gísladóttir
og fjölskyldur