Morgunblaðið - 02.12.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. DESEMBER 2020
✝ Guðleifur Ís-leifsson útgerð-
armaður fæddist 4.
desember 1964 á
Sjúkrahúsi Kefla-
víkur. Hann varð
bráðkvaddur 20.
nóvember 2020.
Leifur, eins og
hann var alltaf kall-
aður, var sonur Ís-
leifs Guðleifssonar
skipstjóra (f. 6. des-
ember 1931) og Sigrúnar Har-
aldsdóttur verkakonu og hús-
móður (f. 5. ágúst 1933, d. 21. maí
2020). Hann var yngsta barn
þeirra hjóna. Systur Leifs eru
Arnbjörg (f. 26. apríl 1957),
Sveinhildur (f. 12. mars 1961),
ekkja Aðalsteins Smára Val-
geirssonar, og Mekkín (f. 28.
mars 1963), eiginmaður hennar
inni, Sandgerði og Suðureyri.
Leifur var góður lærifaðir og
fór með alla systrasyni sína; þá
Ísleif og Bjarna Hólm Að-
alsteinsson, Sæmund Heimi og
Ísleif Guðmundsson, í þeirra
fyrstu róðra. Þeir Guðmunds-
synir aðstoðuðu móðurbróður
sinn svo á vertíðum síðustu árin.
Leifur sat í stjórn aðild-
arfélags Reykjaness að Lands-
sambandi smábátaeigenda um
tíma.
Leifur var sæmdur sjó-
mannadagsorðu árið 2013 fyrir
mannbjörg en hann bjargaði
manni úr sjó við Suðureyri það
sama ár.
Útför Leifs fer fram í Ytri-
Njarðvíkurkirkju klukkan 14. í
dag, 2. desember 2020 en sökum
fjöldatakmarkana verða ein-
ungis nánustu aðstandendur við-
staddir. Athöfninni verður
streymt í facebookhópnum Útför
Guðleifs Ísleifssonar. Stytt slóð á
streymi:
https://tinyurl.com/yyvek4g2
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á https://www.mbl.is/andlat
er Guðmundur Sæ-
mundsson. Leifur
var einhleypur og
barnlaus.
Leifur ólst upp í
Njarðvík og bjó þar
alla sína tíð. Hann
gekk í Njarðvík-
urskóla og síðar fór
hann í Stýrimanna-
skólann í Reykjavík
þaðan sem hann
lauk stýrimanns-
prófi árið 1990.
Hann byrjaði sjómannsferil
sinn á stærri bátum en árið 1992
keypti Leifur sína fyrstu trillu,
Adam AK 136. Það markaði upp-
hafið að hans smábátaútgerð.
Seinna eignaðist hann bátana
Gamm GK 124, Leifa GK 225,
Sellu GK 125 og Sellu GK 225.
Leifur gerði aðallega út frá Gróf-
Það var svo ótrúlegt, símtalið
sem ég fékk, þegar ég var spurð
hvort ég þekkti Guðleif. Ég hélt
það nú og svaraði að hann væri
bróðir minn. Þá var mér tilkynnt
að hann væri látinn, að hann
hefði orðið bráðkvaddur, að lífg-
unartilraunir hefðu ekki borið
árangur. Þetta voru hræðilegar
fréttir, maður í blóma lífsins 55
ára gamall.
Það er stórt tómarúm í hjarta
mínu. En sem betur fer á ég
margar góðar minningar sem ég
get yljað mér við. Þú varst
yngstur okkar systkinanna, við
erum þrjár systurnar og þú eini
bróðirinn. Árinu yngri en ég,
þannig að við brölluðum margt
saman.
Mér er mjög minnisstæð ein
vikan í barnaskólanum. Þá tóku
allt í einu margir strákar stóran
sveig fram hjá mér þar sem ég
gekk í skólann og mig grunaði
strax að þú hefðir eitthvað með
þetta að gera. Þú viðurkenndir
þá að þú hafðir sagt einhverjum
strákum sem höfðu strítt þér að
Mekkín systir væri svakalega
sterk og myndi berja þá alla ef
þeir myndu ekki hætta að stríða
þér. Þetta virkaði reyndar vel
því þeir trúðu þessari vitleysu og
allir sáttir.
Þú varst alltaf tilbúinn að
rétta út hjálparhönd til allra.
Varst hraustmenni og harðdug-
legur til vinnu. Þú hafðir gaman
af prakkaraskap hvort sem þú
áttir þátt í honum eða fékkst að
heyra sögur af prakkaraskap
annarra. Þú hafðir sérstaklega
gaman af börnum. Börnunum og
barnabörnunum mínum varst þú
alltaf góður, varst alltaf til í að
spjalla við þau og gantast í og
með þeim. Þú varst duglegur að
halda sambandinu við börnin
mín og heimsækja eftir að þau
byrjuðu sjálf að búa; Sæmund
hér í Njarðvík, Ísleif á Egils-
stöðum og Sigrúnu til Noregs.
Oftar en ekki fóru þau yfir til þín
í heimsókn þar sem þú bjóst í
húsinu beint á móti okkur síð-
ustu 15 ár. Það verður skrýtið og
erfitt að geta ekki hlaupið yfir til
þín í spjall og hlegið að góðum
sögum og sjá þig skella upp úr
og hristast af hlátri. Eða lenda í
lambalæri, sem þú eldaðir oft á
föstudögum. Það verður tómlegt
að fá þig ekki yfir til okkar í mat
á aðfangadag. Eða fá hringingar
frá þér af sjónum, þá voru Sæ-
mundur eða Ísleifur oft að róa
með þér. Á meðan þú rerir frá
Suðureyri yfir sumartímann
passaði ég hundinn þinn, hann
Gamm, sem þér þótti mjög vænt
um og var þér góður félagsskap-
ur þar sem þú bjóst alltaf annars
einn. Það var þér erfitt þegar
Gammur dó nú í haust og þar
sem við vorum líka enn að syrgja
mömmu okkar sem lést í vor.
Nú eruð þið öll saman í sum-
arlandinu. Hvíldu í friði, elsku
bróðir minn, og takk fyrir allt.
Minning um góðan dreng lifir.
Mekkín Ísleifsdóttir.
Guðleifur Ísleifsson vinur
minn er fallinn frá, undanfarna
daga hafa hrúgast upp minning-
ar um þennan góða dreng, allt
frá því að við vorum strákar
fram á síðast samtalið, hef ég
hlegið innra með mér með tárin í
augunum. En nú verða ekki fleiri
löng símtöl þar sem málin verða
krufin.
Leifur var náttúrubarn og
„orginal“ maður, skemmtilegur
með góðan húmor, hann var
kraftmikill keppnismaður, Leif-
ur var fullkomlega laus við allan
hégóma og fór hann sínar leiðir í
einu og öllu, hann þurfti ekki
samþykki eins eða neins, hann
var ótrúlega minnugur og gat
rifjað upp áratuga gömul samtöl
og litla atburði, hann gat verið
þrjóskur og langrækinn en hann
var vinur vina sinna og áttu
margir skjól hjá honum í gegn-
um tíðina, fjölskyldan var honum
mjög kær og sinnti hann for-
eldrum sínum einstaklega vel,
honum þótti óskaplega vænt um
frændsystkinin sín og var ákaf-
lega stoltur af þeim öllum. Leif-
ur var prinsippmaður, hann vildi
vera maður orða sinna og gerði
hann kröfu um slíkt hið sama við
aðra, rétt skal vera rétt og orð
skulu standa voru mottó hjá hon-
um.
Góður og kær vinskapur tekst
með okkur Leifa þegar leiðir
okkar liggja saman til sjós, þá
báðir orðnir yfirmenn á vertíð-
arbátum en við höfðum þekkst
frá því við vorum drengir, stund-
um leikið okkur saman, þá sér-
staklega á bryggjunni og í fjör-
unni eða í íþróttum, djammað
stundum saman sem unglingar
og ungir menn.
á þessum tíma kaupir Leifur
Selluna og byrjar aftur útgerð
og urðu þau kaup honum gæfu-
rík, hann rær í dagakerfinu og
1998 fer hann vestur í stuttan
tíma, ég byrja síðan hjá honum
1999, þá var farið og dvalið allt
sumarið á Súganda, síðan þá hef-
ur Leifur farið vestur á hverju
sumri og var hann orðinn einn
helsti vorboðinn á Suðureyri og
þótti honum vænt um þetta þorp
og fólkið þar.
Genginn var á Gerpisflak
sprotafiskur með sporðablak
og okkur langaði út á skak
ekki er því að leyna.
Ég segi alveg satt frá því,
að komist við höfðum aldrei í
annað eins feikna fiskerí;
frá því skal nú greina.
Hann stökk á krókana rið í rið
og gaf okkur aldrei grunnmálið.
Já, handóður, bandóður var hann við
og veitti’ ei miskunn neina.
Í hverjum drætti strollan stóð,
og vaðbeygjur sungu af vígamóð,
og seinast var skipshöfnin orðin óð
ekki er því að leyna.
Já, túra rúra...
Ég var á sjó með Leifa. Svona
voru árin fyrir vestan í minning-
unni.
Leifur var frábær félagi og
góður yfirmaður en það er ekki
sjálfgefið.
Margar minningar koma upp í
hugann, stóra gönguferðin upp á
Spillinn, silungsveiðiferð í
Fljótavík og óborganlegar kvöld-
stundir eftir langar vökur þar
sem menn voru svefndrukknir
og ruglaðir.
Leifur var lánsamur skipstjóri
og formaður, hann þekkti vel inn
á sjólag og veður og hvers væri
að vænta í þeim efnum, Leifur
var mikið hraustmenni og hefur
hann t.d. bjargað tveimur mönn-
um þar sem hann bókstaflega
reif þá upp úr sjónum einn síns
liðs. hann hefur hlotið viður-
kenningu sjómannadagsráðs á
Suðureyri fyrir afrek og sjó-
mennsku.
Minning hans lifir.
Kæri Ísleifur og fjölskylda, al-
góður guð gefi ykkur styrk í
sorg ykkar.
Hreiðar Hreiðarsson.
Að eiga vin er vandmeðfarið,
að eiga vin er dýrmæt gjöf.
Vin, sem hlustar, huggar, styður,
hughreystir og gefur von.
Vin sem biður bænir þínar,
brosandi þér gefur ráð.
Eflir þig í hversdagleika
til að drýgja nýja dáð.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í dag er kvaddur kær vinur,
sem hrifinn var á brott svo allt of
snemma. Síðustu daga hafa verið
rifjaðar upp minningar og sögur
af samfylgd sem nær allt til
æskuáranna hér í Njarðvík.
Margt hefur verið brallað í gegn-
um árin, fótboltaleikirnir ófáir á
malbikinu við Njarðvíkurskóla
og leikirnir við höfnina. Prakk-
arastrikin sem gerð voru er nán-
ast ekki hægt að telja, stundum
fengum við tiltal frá laganna
vörðum og höfum við félagarnir
oft helgið að uppátækjunum öll-
um. Leifur fékk bílpróf fyrstur
okkar vinanna og voru margar
skemmtilegar ferðir farnar um
Suðurnes og Reykjavík á Lan-
cernum. Minnisstætt er árið sem
við spiluðum saman handbolta í
meistaraflokki hjá UMFN,
minning um skemmtilegan
keppnismann á velli og keppn-
isferðir. Áttu menn ekki roð í
þennan víking enda Leifur alla
tíð stór og sterkur. Ég var svo
heppinn að fá að kynnast því að
starfa með Leifi er við unnum
saman hjá fjölskyldufyrirtæki
mínu, Njarðtaki. Okkur sem með
honum unnum leiddist aldrei í
vinnunni enda engin lognmolla í
kringum Leif. Var hann einstak-
lega duglegur til vinnu, en flýtti
sér stundum um of. Gleymist
seint er hann, í of stórum stíg-
vélum og á hraðferð, steig á
bensínið í stað bremsu og keyrði
við það ruslapallbílinn inn í bíl-
skúr á heimili sem var verið að
hreinsa.
Tryggur og góður vinskapur
hefur haldist alla tíð. Samtölin
mörg um allt milli himins og
jarðar. Fyrir 15 árum urðum við
nágrannar, er ég fluttist með
fjölskyldu mína í næsta hús við
hann. Oft var farið yfir til að
heilsa upp á Leif eða stoppað í
innkeyrslunni og spjallað. Stelp-
urnar mínar voru gjarnan með í
för líka. Leifur var einstaklega
barngóður og átti hann stóran
stað í hjarta Helgu Vigdísar
enda henni einstaklega góður
alla tíð. Er hún var yngri fékk
hún að gera það sem hún vildi
hjá honum, þar mátti borða
ótakmarkaðan ís, leika sér eft-
irlitslaust á billjardborðinu, leika
við Gamm eða fara út með hann
að labba. Öll á fjölskyldan á fal-
legar minningar um góðan vin,
ein sú dýmætasta er þegar Leif-
ur stóð upp í brúðkaupi okkar
hjóna og hélt þar ræðu. Sýndi
hann okkur á sér alveg nýja hlið
og kom okkur heldur betur á
óvart.
Það er tómlegt að líta yfir í
næsta hús þegar þeir félagar
Leifur og Gammur eru ekki þar
lengur. Að hugsa til þess að ekki
verði bankað aftur hjá okkur
með nýjan fisk í soðið og látið
fylgja „segðu Óla/pabba að borða
prótein svo hann verði stór og
sterkur“og á eftir fylgi innilegur
hlátur. Að heyra ekki fiskikör
dregin til í innkeyrslunni á flest-
um tímum sólarhrings er Leifur
var á leið á sjóinn, að ekki verði
kallað yfir boð um að koma í
spjall, já margs er að sakna og
margs að minnast. Minningin
um góðan dreng lifir í hjörtum
okkar um ókomna tíð. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við föð-
ur Leifs, systrum og fjölskyld-
unni allri.
Ólafur Thordersen og
fjölskylda.
Það var skrítið að fá símtalið
um að þú værir fallinn frá, elsku
Leifur. Mér brá, eins og öllum
öðrum sem hafa fengið þessar
sorglegu fréttir. Þú ætlaðir ekk-
ert að fara að deyja, varst að
kaupa hluti í bátinn og hafðir
fullt af verkefnum fyrir stafni.
Það er skrítið hvað hugurinn
fer á flug við svona fréttir. Skrít-
ið hvaða augnablik rifjast upp.
Siginn fiskur og Bailey’s út í
kaffið, axlaböndin og hlátur-
sköstin þegar þið Ísleifur rifj-
uðuð upp hvernig þið höfðuð
ruglað í einhverjum vinum þín-
um, Gammur og pool-borðið í
stofunni, einlægi áhuginn á
hversdagslegum sögum af okkur
fjölskyldunni og handahreyfing-
arnar þínar þegar þú sagðir sög-
ur.
Ég var heppin að fá að kynn-
ast þér. Þú varst uppáhalds-
frændi Ísleifs og ég fékk alveg
að vita að ég þyrfti að fá þitt
samþykki, ef við Ísleifur ætluð-
um að vera saman. Þú tókst mér
nú samt strax opnum örmum.
Bauðst mér inn, sagðir mér að
fara ekkert úr skónum, bauðst
mér kaffi sem ég þáði þótt ég
vissi að ég yrði andvaka, klukkan
var svo margt.
Þú áttir mörghundruð sögur
um allt mögulegt og svo ótrúlega
fróður um margt. Ég man helst
eftir – og þykir alveg sérstak-
lega vænt um, núna þegar ég
veit að við fáum ekki annað tæki-
færi til þess að eiga svona stund
– þegar þú tókst mig á rúntinn
fyrir vestan. Ég, héraðsmaður-
inn sem aldrei hafði komið vest-
ur, hafði verið fengin til að leysa
af fréttamann á Ísafirði yfir
sumartímann. Þú, sem hafðir
gert út frá Suðureyri í fleiri ár
og þekktir þarna hvern krók og
kima, bauðst til að keyra með
mig um allt og ausa úr botnlaus-
um viskubrunni þínum. Fyrir ut-
an hvað ég lærði margt í þessum
bíltúr, þá þótti mér líka vænt um
félagsskapinn. Þótt þú værir
feiminn þá háði það þér ekki, þú
sagðir góðar sögur og hafðir
notalega nærveru. Ég skal ekk-
ert skrifa um Skjöldu eða brand-
arana sem þú sagðir – en það var
svo gaman á þessum rúnti okkar.
Það leið varla sá dagur, þegar
Ísleifur var í landi, að þið frænd-
ur tókuð ekki símtalið ykkar. Ég
veit ekki hvernig ég á núna að
komast að nokkru um hann Ísleif
minn. Ég komst alltaf að svo
miklu þegar hann spjallaði við
þig. Þú kunnir að spyrja réttu
spurninganna og svo fyllti Ísleif-
ur upp í þögnina með einhverju
sem ég hafði aldrei heyrt. Þú
varst líka duglegur að fá fréttir
af Mekkín litlu og hafðir gaman
af gullkornunum og prakkara-
strikunum hennar. Nú færðu að
fylgjast með henni á hverjum
degi og passa hana með okkur.
Við pössum líka að segja henni
frá Leifi frænda sem þótti svo
ósköp vænt um hana.
Hvíldu í friði elsku Leifur
„frændi“ – þín verður svo inni-
lega sárt saknað.
Vigdís Diljá Óskarsdóttir.
Það var erfitt að fá fréttirnar
af yndislega vini mínum Guðleifi.
Hann ári yngri en ég, bróðir
bestu vinkonu minnar Mekkínar.
Leifur var skemmtilegur og
stríðinn, glaður og kátur. Við
lékum okkur saman, í fjörunni, á
bryggjunni, í bátunum og í æv-
intýralega bílskúrnum heima hjá
þeim á Borgarveginum. Við vor-
um góðir vinir. Það var gott að
vera heima hjá þeim, ógleyman-
legir kaffitímarnir þar sem
mamma hans gaf okkur krökk-
unum að drekka og heimabak-
aðar kökur, ég finn enn lyktina
og bragðið, besta kaffibrauðið í
heimi. Á heimilinu var oft mikið
fjör og skemmtilegar og glettnar
samræður um lífið og tilveruna.
Þessi ár höfðu mótandi áhrif á
mig. Leifur var hraustur og
sterkur, það var gott að leita til
hans ef eitthvað bjátaði á. Hann
var mjög barngóður og traustur
maður, hann tók þátt í uppeldi
systrabarna sinna af mikilli alúð
og kærleika. Hann kom og heim-
sótti mig til Noregs þegar hann
heimsótti systurbörnin sín. Það
var mjög gaman og ánægjulegt.
Eftir að ég kom heim var hann
fyrsti maður til að veita mér
hjálparhönd. Hann var sko vinur
vina sinna. Hann hefur gefið mér
óteljandi oft í soðið. Besti fiskur
sem að hægt er að fá, glænýr og
beinlaus.
Veislumatur í fiskisúpuna,
djúpsteiktur eða soðinn. Það var
gaman að heyra hann segja frá
sjómennsku sinni, hann var mik-
ill aflakóngur. Þegar hann var
fyrir vestan og fyrir sunnan eða
fyrir austan, alltaf jafn gaman að
heyra sögurnar hans. Hann var
hraustur, sterkur, skemmtilegur
og mikill húmoristi. Duglegur og
góð fyrirmynd.
Elsku Ísleifur, Bogga, Hildur,
Mekkín og fjölskyldan öll.
Missir ykkar er mikill, megi
góði guð styrkja ykkur.
Ég kveð sorgmædd vin minn
Guðleif, minning þín lifir, megir
þú hvíla í friði í draumalandinu.
Sigríður Pálína Arnardóttir.
Guðleifur
Ísleifsson
Fyrstu fundir
okkar Þyri Dóru
urðu sumarið 1961.
Ég var þá 11 ára
gömul og í sveit á bænum Enni
við Blönduós hjá ömmu hennar,
Halldóru Ingimundardóttur.
Þyri Dóra, sem þá var reyndar
bara kölluð Dóra, kom í heim-
sókn til ömmu sinnar þetta sum-
ar. Hún var 15 ára, lagleg og
snaggaraleg stelpa sem var
staðráðin í að verða hárgreiðslu-
kona. Í mínum augum var hún
fullorðin heimsdama. Ég var 11
Þyri Dóra
Sveinsdóttir
✝ Þyri DóraSveinsdóttir
fæddist 18. febrúar
1945. Hún lést 11.
nóvember 2020.
Þyri Dóra var
jarðsungin 24. nóv-
ember 2020.
ára og sjálfsagt
smápeð í hennar
augum. En ég var
með hár niður á
axlir og verðandi
hárgreiðslukonan
ákvað að spreyta
sig aðeins á því.
Hún þvoði mér um
hárið og setti í það
rúllur, klút yfir og
með þennan höfuð-
búnað skyldi ég
sofa um nóttina. Þegar ég lagð-
ist á koddann átti ég ekki von á
miklum nætursvefni en það
gekk betur en á horfðist. Daginn
eftir var árangurinn skoðaður
og það var erfitt að sjá hvor var
spenntari fyrir útkomunni, hár-
greiðslukonan eða hármódelið.
Þessi fyrstu kynni okkar Þyri
voru mér alltaf eftirminnileg
þótt ekki hafi orðið meira úr
þeim kunningsskap fyrr en
mörgum árum seinna. Ég var
flutt í Fossvoginn og kom þá inn
á Snyrtistofuna Ársól í
Grímsbæ. Þar blasti við mér
meistarabréf með nafninu Þyri
Dóra Sveinsdóttir – snyrtifræð-
ingur reyndar en ekki hár-
greiðslukona. Þegar ég leit á
glaðlega afgreiðslukonuna þótt-
ist ég þekkja svipinn og að
þarna myndi vera komin heims-
daman og verðandi hárgreiðslu-
konan frá sumrinu 1961. Ég
sagði til nafns og spurði hana að
því hvort það gæti ekki verið að
við hefðum hist á Enni fyrir
langa löngu. Hún hélt nú það og
mundi vel eftir mér líka. Það
urðu með okkur fagnaðarfundir
þarna strax og síðan þróaðist
með okkur góð vinátta. Ég hef
verið fastagestur í Ársól í nær
30 ár. Þangað hefur verið gott
að koma.
Þyri var mikill fagmaður; hún
var sérstaklega vandvirk; litaði
best af öllum og nuddaði. Á stof-
unni ríkti notaleg ró; lágvær
tónlist sem ekki truflaði. Þyri
hreyfði sig líka einstaklega
hljóðlega; manni fannst eigin-
lega að hún hlyti að svífa um
gólfin en ekki ganga.
Þar minnti hún mig á Hall-
dóru ömmu sína. Ég sagði henni
það og ég held að henni hafi
þótt vænt um að heyra það. En
hún var ekki bara fagmaður;
hún var líka ráðagóð, skemmti-
leg, minnug og fróð. Við spjöll-
uðum margt og oft voru um-
ræðuefnin gamlar minningar;
um fólk sem við þekktum báðar,
ömmu hennar á Enni og lífið þar
og svo líka minningar um lífið í
Reykjavík þegar við vorum að
alast upp.
Nú er að koma aðventa og
Þyri gerði alltaf dagamun úr
henni; hún bauð viðskiptavinum
upp á dásamlega handmaska og
svo voru á boðstólum piparkök-
ur og sælgæti úr konfektjóla-
kransi sem hún hengdi upp. Það
verður ekki núna.
Mig langar að þakka elsku
Þyri fyrir góðar stundir á liðn-
um árum. Ég minnist hennar
með söknuði og sendi fjölskyldu
hennar samúðarkveðjur.
Katrín Guðmundsdóttir.