Morgunblaðið - 07.12.2020, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. DESEMBER 2020
Smáauglýsingar
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
 Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
 Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
 Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
 Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
 Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
ÝmislegtHúsviðhald
Húsaviðhald.
Tek að mér ýmis
smærri verkefni
fyrir jólin.
Uppl. í síma 847 8704
manninn@hotmail.com
Raðauglýsingar
Félagsstarf eldri borgara
Seltjarnarnes Gler og leir í samráði við leiðbeinendur. Jóga í saln-
um á Skólabraut kl. 10 fyrir íbúa Skólabrautar og kl. 11 fyrir íbúa utan
úr bæ. Ath. Kaffikrókur er eingöngu fyrir íbúa Skólabrautar eins og
sakir standa. Munum að halda virkni, hreyfum okkur, (t.d. morgun-
leikfimi á Rás 1 á morgnana), borðum hollt, lesum og hlustum á
tónlist, horfum á sjónvarp og viðhöldum hreinlæti og sóttvarnir.
✝ Teitur Gylfasonfæddist í Mos-
fellssveit 22. sept-
ember 1961. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 21.
nóvember 2020.
Foreldrar hans eru
Steinunn K. Theo-
dórsdóttir, f. 17.
nóvember 1932 í
Reykjavík, d. 19.
maí 2020, og Gylfi
Pálsson f. 1. febrúar 1933 á Ak-
ureyri. Systkini Teits eru Kristín,
f. 1953, Þóra, f. 1957, Snorri, f.
1958, Kári, f. 1960, búsettur í
Danmörku, og Trausti, f. 1964.
Eiginkona Teits er Soffía Ingi-
björg Friðbjörnsdóttir, f. 4. febr-
vinnsluskólanum og MBA-gráðu
frá Háskóla Íslands.
Teitur var 11 ára þegar hann
fór í sveit á Göngustöðum í
Svarfaðardal og kynntist Soffíu,
eftirlifandi konu sinni. Þegar
hann var 15 ára fór hann í sveit
að Valdarási í Húnavatnssýslu og
var þar í tvö sumur. Teitur var
17 ára þegar hann fór fyrst í brú-
arvinnu, vann hann við brúar-
smíði í fjögur sumur. Hann vann í
frystihúsi Dalvíkur sem verka-
maður og einnig sem verkstjóri í
fjögur ár. Árið 1985 hóf Teitur
störf hjá Sjávarafurðadeild Sam-
bandsins, sem heitir í dag Iceland
Seafood, og vann þar alla tíð síð-
an. Árið 1989 giftist hann Soffíu
og bjuggu þau um tíma á Dalvík
en lengst af á höfuðborgarsvæð-
inu, að frátöldum sex árum þeg-
ar fjölskyldan bjó í Japan.
Útför hans fór fram í kyrrþey.
úar 1962 á Dalvík.
Foreldrar hennar
voru Lilja Rögn-
valdsdóttir og Frið-
björn Adólf Zop-
honíasson. Dætur
þeirra eru Nanna, f.
1983, og Embla, f.
1988. Eiginmaður
Nönnu er Elmar
Geir Unnsteinsson
og börn þeirra Þór-
dís Yrja, f. 2012, og
Styrmir Orri, f. 2017.
Teitur ólst upp í Mosfellssveit,
lauk grunnskólaprófi frá Gagn-
fræðaskólanum í Mosfellssveit og
stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum við Sund. Síðar lauk
hann fiskiðnaðarprófi frá Fisk-
Ég á erfitt með að trúa því að
elskulegur pabbi minn sé fallinn
frá eftir stutta en erfiða baráttu
við illskeytt krabbamein. Við viss-
um allt frá greiningu meinsins að
á brattann væri að sækja en vonin
er sterk og í hana hélt ég fast al-
veg fram á síðasta dag. Eftir
stöndum við mæðgur og reynum
að átta okkur á tilverunni án
hans.
Pabbi var einstakur maður.
Hann var hjartahlýr, gáfaður og
með sterka réttlætiskennd. Það
voru mikil forréttindi að fá að
eiga hann sem föður og ég á
margar góðar minningar um okk-
ur saman. Hann var óþrjótandi
viskubrunnur, vissi margt um
fugla, fiska, stjörnur og náttúr-
una. Hann var fljótur að taka eftir
og benda mér á skemmtileg fyr-
irbæri í umhverfi okkar. Ég var
ekki há í loftinu þegar ég var farin
að þekkja ýmsar fuglategundir og
sumar þeirra af söngnum einum.
Sagnagleðin einkenndi líka
pabba og hann gat stytt okkur
systrum stundir í löngum bílferð-
um milli Dalvíkur og Reykjavíkur
með sögum af tröllum, álfum og
huldufólki. Sagan um „Trunt,
trunt og tröllin í fjöllunum“ var
sögð með svo miklum tilþrifum að
við tókum bakföll af hlátri í bak-
sætinu. Hann hafði unun af því að
sanka að sér þekkingu og miðla
henni. Hann átti það til að fá ár-
áttu fyrir einhverju tilteknu efni
og lesa um það endalaust sér til
fróðleiks og ég dáðist oft að getu
hans til að leggja hin ótrúlegustu
smáatriði á minnið.
Hann var duglegur að ganga á
fjöll áður en golfið átti hug hans á
sumrin og fórum við feðgin í ófáar
göngur saman upp á tinda Ís-
lands. Sumarið 2015 gengum við
Laugaveginn með góðum hópi úr
vinnunni hans og var það yndis-
legur tími sem við fengum að eiga
saman. Síðar fórum við í aðra ferð
upp í Kverkfjöll og keyrðum
Sprengisandsleið heim. Þetta eru
dýrmætar minningar, við gátum
ýmist spjallað í marga klukku-
tíma eða setið saman í þögninni
og notið þess eins að eiga stund
saman. Skemmtilegast þótti mér
þó þegar hann fór á flug og
fræddi mig um allt mögulegt, sú
tilfinning að hann væri að opna
fyrir mér nýjar víddir hvarf mér
aldrei.
Pabbi var einstakur faðir en
hann var líka frábær afi, alltaf
einlægur og hlýr í garð barnanna.
Þórdís fæddist 2012 og hann tók
afahlutverkið strax alvarlega.
Þau áttu afar fallegt samband og
urðu fljótt bestu vinir. Þau ár sem
við hjónin bjuggum erlendis var
pabbi duglegur að heimsækja
okkur, en við Elmar vissum alltaf
að aðalhvatinn bak við heimsókn-
ir hans var sterk tenging hans við
afabarnið sitt. Þau hurfu inn í
sinn eigin heim, byggðu heilu
borgirnar úr kubbum, lásu ósköp-
in öll af bókum og gáfu fuglunum
að borða. Styrmir fæddist 2017 og
þótt tími þeirra saman hafi verið
stuttur þá var hann líka góður
enda átti pabbi alltaf tíma aflögu
fyrir börn sín og barnabörn. Ég
vona að ég eigi eftir að vera börn-
um mínum jafn góð móðir og
pabbi var mér góður og kær faðir.
Sorgin er djúp en ég veit að
með tíð og tíma verður hún bæri-
legri. Á meðan ég bíð einbeiti ég
mér að þakklætinu fyrir að hafa
verið dóttir Teits og sendi honum
kveðju mína með hverjum fugli
sem verður á minni leið.
Nanna Teitsdóttir.
Elsku pabbi. Mér finnst ég
vera allt of ung til að missa þig.
Ég á svo erfitt með að sjá fyrir
mér lífið án þín. Mér líður eins og
Atlas að reyna að halda uppi
himninum en ég finn að ég er að
þreytast og eina sem mig langar
að gera er að sleppa takinu og
leyfa himninum að falla. Ég veit
að án þín verða sigrarnir aldrei
jafn sætir og sorgin verður alltaf
sársaukafyllri. Þú varst uppá-
haldsferðafélagi minn, en ein
uppáhaldsminningin mín úr
ferðalagi var þegar við fórum
saman á kajak á Havaí og það
synti risaskjaldbaka við hlið kaj-
aksins og við sátum þarna alveg
þögul að fylgjast með henni.
Orð fá því ekki lýst hvað ég er
þakklát fyrir ferðina okkar til
Lapplands og hvað það særir mig
að við munum ekki fara saman í
eyðimerkurferðina okkar sem við
töluðum spennt um á meðan við
reyndum að ylja okkur við arin-
inn í Nellim. Við gátum setið sam-
an í marga klukkutíma og okkur
skorti aldrei umræðuefni, hvort
sem það var sagnfræði, fuglateg-
undir eða einfaldlega lífið. Það
sem þú kenndir mér mun ávallt
fylgja mér, og þá sérstaklega
þetta: Gáfur, fegurð og styrkleiki
skipta engu máli ef maður er ekki
góð manneskja í grunninn. Jette,
vinkona þín, sagði svo fallega:
„Nú hefur stórt tré í skóginum
fallið,“ en að mínu mati var það
stærsta tréð sem féll.
Þín dóttir,
Embla.
Teitur bróðir minn er allur. Við
erum báðir fæddir í Eyrar-
hvammi í Mosfellssveit, hann
þremur árum eldri, en við vorum
yngstir sex systkina.
Hann hafði mikla þolinmæði
gagnvart litla bróður sínum sem
stundum elti hann eins og skugg-
inn. Oftar en ekki fékk ég að
fylgja með og fannst spennandi
þegar ævintýri æskunnar voru á
næsta leiti.
Veiðiferðirnar voru eftirminni-
legar. Ein ferð í Húnavatn þar
sem við Teitur vorum með föður
okkar. Teitur var alla tíð afar fisk-
inn. Einn morgun á Brandanes-
inu lentum við aldeilis í góðri
veiði. Á um klukkustund veiddum
við tæplega 50 sjóbleikjur. Teitur
stóð þar fremstur í flokki. Hann
hafði einfaldlega töframátt veiði-
mannsins.
Á unglingsárum treystum við
Teitur enn meir bræðraböndin
því sumarið 1978 réð ég mig sem
kaupamann að Valdárási í Fitjár-
dal. Teitur hafði verið þar tvö
sumur á undan mér. Þetta sumar
hóf hann störf við brúarsmíði.
Aðra hvora helgi átti hann frí og
kom þá heim að Valdarási og gisti
með mér í risherberginu. Það var
stoltur litli bróðir sem gekk í
sveitastörfin með stóra bróður
sínum. Stundum fór Teitur á
sveitaböllin í nágrenninu. Kom þá
fyrir að hann vakti mig upp á
nóttunni eftir heimkomu, ögn
slompaður þar sem hann reytti af
sér brandara og sagði gamansög-
ur. Fannst mér þetta svo spenn-
andi að ég var farinn að vaka eftir
honum þegar halla tók sumri.
Sumarið 1981 elti ég Teit í brú-
arvinnuflokkinn og naut ég þess
að starfa honum við hlið. Ég ný-
liði en hann einn af reynslubolt-
unum. Hann var mikils metinn af
strákunum í flokknum, kenndi
þeim að meta almennilegt rokk
og var sem áður hrókur alls fagn-
aðar.
Þetta sumar gripu örlögin og
ástin hressilega inn í líf Teits.
Þegar við vorum að brúa Svarf-
aðardalsá hjá Dalvík kynntist
hann Sossu sem síðar varð lífs-
förunautur hans. Teitur gjörsam-
lega kolféll fyrir henni og um jólin
það ár flutti hann til Dalvíkur þar
sem þau hófu búskap. Skipti Teit-
ur algjörlega um gír og gerðist
Dalvíkingur inn að beini. Þau eiga
dæturnar Nönnu og Emblu.
Aflaklóin Teitur gerði fiskinn að
ævistarfi. Fyrst í frystihúsinu á
Dalvík og síðar sem þátttakandi í
fisksölu og útflutningi á erlenda
markaði í áratugi. Japansárin
voru Teiti og fjölskyldu hans mót-
andi, hreinlega framandlegt að
heimsækja þau eftir heimkomu
frá Japan. Húsgögn, myndir og
málverk, allt svo töfrandi frá
austrænum slóðum.
Árin liðu, samgangur varð
minni með árunum en fyrir rúm-
um tveimur árum hafði Teitur
samband við mig og tjáði mér að
hann ætlaði að taka húsið hjá sér í
gegn og hvort ég vildi ekki sjá um
raflagnirnar. Aftur sameinuð-
umst við bræður í verki. Mikið
var spjallað en samræðurnar
orðnar dýpri en á unglingsárun-
um. Hann hafði nýlokið lestri ævi-
sögu Stalíns og rakti hana fyrir
mér eins og honum einum var lag-
ið á meðan dregnir voru vírar í
rör og raflagnarefni sett á sinn
stað.
Í lok mars sl. hringdi hann í
mig og sagði mér að hann hafði
greinst með krabbamein sem
hann tókst á við af æðruleysi og
hugrekki allt til loka.
Vertu kært kvaddur Teitur en
minningin um um góðan bróður
lifir um ókomna tíð.
Trausti.
Teitur Gylfason
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
OLGA HAFBERG,
lést í faðmi fjölskyldunnar á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni í Reykjavík
þriðjudaginn 1. desember.
Útförin fer fram frá Garðakirkju þriðjudaginn 8. desember
klukkan 13. Vegna aðstæðna verður einungis nánasta fjölskylda
viðstödd, en athöfninni verður streymt á slóðinni
https//www.sonik.is/olga.
Aðstandendur vilja þakka starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Sóltúns fyrir einstaka umhyggju og alúð.
Olga Guðrún Snorradóttir Rúnar Ástvaldsson
Engilbert Ó.H. Snorrason Sigrún Tómasdóttir
Jón H.B. Snorrason Þóra Björnsdóttir
Hlynur Hafberg Snorrason Alma Björk Sigurðardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær sambýliskona mín, dóttir, móðir,
systir, tengdamóðir og amma,
HERDÍS HÓLMSTEINSDÓTTIR
geðhjúkrunarfræðingur,
lést á Landspítala 2. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Baldur Garðarsson
Hólmsteinn Steingrímsson
Gestur Baldursson,
Ása Baldursdóttir, Pétur Gunnarsson,
Davíð Arnar Baldursson,
Helga Hólmsteinsdóttir
Steingrímur Hólmsteinsson
og barnabörn
María Jónsdóttir
frá Kirkjulæk í
Fljótshlíð hefur
kvatt þetta líf eftir
102 ár. Hún hélt skírri hugsun og
glöðu fasi fram til hins síðasta.
Hún var eftirminnileg mann-
kostakona og óvenjulega fjölhæf-
ur snillingur.
Hennar er sárt saknað af öll-
um sem henni kynntust og finnst
hún hafi farið of snemma.
Þegar við Ólöf kona mín fórum
um sýsluna okkar Maríu komum
við oftar en ekki til hennar á
Kirkjuhvoli. Þá tók hún okkur
María Jónsdóttir
✝ María Jóns-dóttir fæddist
15. apríl 1918. Hún
lést 4. nóvember
2020.
María var jarð-
sungin 20. nóv-
ember 2020.
með útbreiddan
faðminn, hlýjum
orðum og glaðlegu
brosi. Frá henni
streymdi lífsgleði.
Hún hafði aldrei orð
á því í okkar eyru að
heilsa og kraftar
væru farin að dvína.
María var mikil
listakona, hug-
myndarík og fjöl-
breytt voru lista-
verkin sem spruttu fram af
höndum hennar. Hún var alltaf
að, jafnvel eftir að hún átti óhægt
með að hreyfa sig og var að miklu
leyti bundin við rúm og hjólastól.
Hún hélt áfram þrátt fyrir fötlun
sína að skapa listaverk, hvert á
fætur öðru. Það var ótrúlegt að
fylgjast með vinnubrögðum
hennar. Veggirnir á herberginu
hennar voru þaktir listaverkum
af fjölbreyttri gerð og efnum. At-
hyglisverð voru listaverkin sem
skreytt voru með grjóti í mörgum
litum, sem hún sótti í eyrar Þver-
ár og Markarfljóts og hafði mulið
í smátt með hamri og litaði mynd-
ir sínar með. Það var frumleg
hugsun og fáséð list. Klippimynd-
ir af dýrum gerði hún fríhendis
og voru þau ótrúlega eðlileg. Ég á
listaverk eftir Maríu, sem prýða
Suðurengi hjá höfðinu af Surtlu
frá Herdísarvík, einni þekktustu
sauðkind Íslendinga. Það eru
Kýrnar á Kirkjulæk með fjósið
og Þríhyrning í baksýn og kindur
í fögrum sauðalitum hjá fjárhús-
unum á Kirkjulæk og Vest-
mannaeyjar í fjarska. Ærnar eru
allar klæddar í reyfi úr ekta ís-
lenskri ull. Á einum vegg er svo
mynd af hestinum Hvítingi hnar-
reistum á grænni grund, máluð í
sterkum litum.
María var snjöll kvæðakona.
Hún hélt fornri hefð á lofti í anda
föður síns, Jóns bónda Lárusson-
ar að Hlíð á Vatnsnesi, sem var
landsþekktur kvæðamaður.
Hann kenndi börnum sínum og
öðrum að kveða. María fór í 6
vikna tónleikaferð með föður sín-
um, Sigríði systur sinni og Pálma
bróður sínum suður á land, þegar
hún var aðeins 10 ára gömul. Þau
kváðu fyrir fullu húsi margsinnis
og öfluðu með því fjár, sem létti
kaupin á jörðinni Hlið. Tveimur
árum síðar fóru þau María og
Pálmi ásamt föður sínum og
kváðu nokkrar tvísöngsstemmur
inn á hljómplötu. Jón faðir Maríu
kvað fyrir kónginn á Alþingishá-
tíðinni við góðar undirtektir og
María kvað ásamt afkomendum
sínum fyrir Viktoríu drottningar-
efni Svía. Þau kváðu einnig í
Vesturheimi við góðar undirtekt-
ir. María hafði unun af því að
kenna öðrum að kveða. Hún var
tónviss, raddfögur og þróttur
raddarinnar óvenjulegur hjá svo
fullorðinni konu. Mér þykir lík-
legt, að enn fegurri hljómar ber-
ist frá upphæðum, þegar rödd
Maríu bætist í kórinn.
Við þökkum starfsfólkinu á
Kirkjuhvoli fyrir einkar hlýja
umhyggjusemi í garð Maríu og
allra annarra vistmanna á
Kirkjuhvoli.
Sigurður Sigurðarson
dýralæknir.