Bæjarins besta - 16.11.1994, Side 18

Sjómaðurinn
Konráð Guðmund-
ur Eggertsson,
sem jafnan er
nefndur Konni
Eggerts, er fyrir
margt iöngu iands-
þekktur fyrir störf
sín innan sjávarút-
vegsins. Á þeim
vettvangi hefur
hann um árabii átt
sæti í inniendum
sem eriendum
ráðum. Hann hefur
skýrar skoðanir á
sjá varútveginum,
stöðu hans og
stjórnun. Þess
vegna heyrist rödd
hans regiuiega í
útvarpinu og
ósjaidan sést ung-
iegt en veðurbarið
andiit hans í sjón-
varpsfréttunum þar
sem hann iðuiega
iýsir því, hvers
konar ófremdar
ástand bagi sjó-
menn í dag. En
síðustu fimm árin
hefur Konráð getið
sér frægt orð fyrir
nýstáriega búgrein,
nefniiega æðar-
koiiurækt, sem
hann stundar
ásamt fjöiskyidunni
í Þernuvík í isa-
fjarðardjúpi. Þar
hafa þau eytt mikt-
um tíma á iand-
svæði sem þau
kaiia „paradís á
jörðu. “
Hann segist vera
forfaiiinn deiiukari
og því tii sönnunar
er m.a. að undan-
farna tvo áratugi
hefur hann iagt
mikia stund á
gönguskíðaiðkun
og hefur bæði farið
í skíðaferðaiög
með féiögum sín-
um og tekið þátt í
sænsku Vasa-
göngunni.
Konráð er ákveð-
inn í taii, hann
kemur sér beint að
kjarna má/sins og
veigrar sér ekki við
að skreyta frá-
sagnir sínar með
nokkrum b/óts-
yrðum þurfi hann
að ieggja sérstaka
áhersiu á efni sitt.
Biaðamaður BB
hitti hann að máii á
heimiii hans að
kvöidiagi í síðustu
viku og ræddi m.a.
við hann um ijúfa
og sára þætti
sjómennskunnar,
ævintýrið í kringum
æðarkoiiuræktina
og skíðadeiiuna.
Konráð er kvæntur Önnu
Guðmundsdóttur og þau
eigafjöguruppkomin börn,
þau Guðmund, Láru, Har-
ald og Valþorgu. Anna var
búin að hella upp á kaffi
þegar ég heimsótti hús-
bóndann að Urðarvegi 37
og hann bauð mér inn í
glerhýsið inn af stofunni.
íburðurinn er mikill í íbúðinni
en í frásögn Konráðs kemur
fljótlega í Ijós að hann man
tímanatvenna, hvaðvarðar
efnahaginn.
Hann fæddist 18. febrúar
1943 í Bolungarvík, er
sonur hjónanna Valborgar
GuðmundsdótturfráSúða-
vík og Eggerts Haralds-
sonarfrá Bolungarvík. Fjöl-
skyldan var efnalítil og
Konráð byrjaði því ungur
að árum að vinna. „Pabbi
var sjómaður og ég lifði og
hrærðist innan um sjó-
sóknartal og varð snemma
meðvitaður um líf sjó-
mannsins. Ég byrjaði strax
á bernskuárunum að skera
úr kúfiski og þurrka saltfisk
hjá Einari heitnum Guð-
finnssyni. Á þessum tíma
stóð hugur flestra drengja
til sjós og ég var engin
undantekning þar á, enda
státaði ég af nokkrum trillu-
ferðum. Þar var þó ekki fyrr
en á fjórtánda aldursári
sem ég fór mína fyrstu
alvöru sjóferð. Þá réri ég
frá Grunnavík með Friðriki
og Sigurjóni Hallgríms-
sonum inn að Bæjum í ísa-
fjarðardjúpi. Báturinn var
fullhlaðinn af stórum stein-
um sem nota átti til að
hlaða húsið Dynjanda. Ég
man vel að það mátti ekki
mikið út af þera á sigl-
ingunni til að illa færi, en
ég var bara svo ungur að
ég hafði ekki vit á að vera
hræddur.
Ég lauk ekki gagnfræða-
skólaprófi heldur lagði sjó-
mennskuna fyrir mig og tók
síðan aftur upp náms-
þráðinn þegarég lauk 1000
tonna skipstjórnarréttind-
um frá Vélskóla íslands.
Fyrstu árin var ég ýmist vél-
stjóri eða stýrimaður og
árið 1962 urðu kaflaskipti í
sjósögu minni þegar ég,
ásamt svíla sínum og mági,
hófum eigin útgerð og
keyptum okkar fyrsta bát.
Síðan þá hef ég einungis
tekið nokkur stutt hlé frá
útgerðinni og síðastliðin ár
hefur eldri sonur minn,
Guðmundur, staðið í henni
með mér.“
Varö aö taka
mér tak
Konráð segist stundum
hætta til að verða full öfga-
kenndur þegar kemur að
áhugamálum og ýmsum
viðfangsefnum. Til útskýr-
ingar bendir hann á, að það
þýði ekkert annað en að
takast á við verkefni af al-
hug. Hann nefnir göngu-
skíðaáhugann sem dæmi;
„Ég varaldrei mikill íþrótta-
maður í mér á yngri árum
en í kringum árið 1972 var
ég orðin full vel í holdum af
öllu góðærinu og vóg að
mig minnir um 111 kíló. Ég
gerði mérfyllilegagreinfyrir
því að ef ég ætlaði ekki að
drepast fyriraldurfram, yrði
ég að gera eitthvað fyrir
sjálfan mig og fjárfesti því í
gönguskíðum og tilheyr-
andi búnaði. Mér gekk illa
að standa á þeim í byrjun
en það leið ekki á löngu
þar til ég var farinn að hafa
í við hina strákana, eins og
þá bræður Gunnar og Odd
Péturssyni, Stíg og Arnór
Stígssyni og þá félaga. Árið
1975 nefndi ég það svo við
þá, hvort það væri nú ekki
gaman að fara í skíðaferð
norður á Strandir. Hug-
myndin vann sér smátt og
smátt hljómgrunn meðal
þeirra og þótti á endanum
hin snjallasta tillaga. Upp-
frá þessu urðu „Norður-
faramir" til og vorferðir
þeirra hafi aldrei fallið niður
og ég er bæði hreykinn og
stoltur af að vera einn af
stofnendum þeirra.
í þessum ferðum eru
menn ekki sjálfum sér
samkvæmir, þeirhreinlega
skipta um ham og leika á
allsoddi. Þeirsegjasannar
og lognar sögur hver í kapp
við annan, allt eru þetta
sögur sem þeir létu aldrei
flakka frá sér í þéttbýli.
Þarna er á ferðinni
skemmtilegur og mein-
harður kjarni manna sem
hafa reynst hvorir öðrum
stórkostlegir félagar.
Frá því að ég fékk skíða-
bakteríuna hef ég alltaf
reynt að taka þátt í Fossa-
vatnsgöngunni og síðast-
liðinn vetur keppti ég ífyrsta
sinn í hinni 90 kílómetra
löngu Vasa-göngu í Sví-
þjóð. Þátttakendurnir eru
svo margira ð menn færast
varla úr stað fyrstu eina og
hálfu klukkustundina.
Síðast voru þeir t.d. fjórtán
þúsund og það tók mig átta
klukkustundir að komast á
leiðarenda, sem að vísu
telst góður tími.
Ga/dra-
brennur áður
og nú
Til allrar hamingju hafa
ekki orðið neinir manns-
skaðar í útgerð Konráðs,
hann segist þrisvar hafa
verið hætt kominn en hans
eini missir var þegar einn
báta hans strandaði á
Barðaströnd. Þó hefur
Konráð, eins og svo margir
kollegar hans, horft á eftir
góðum félögum sínum í
hafið. Hverju skildi farsælli
sjósókn hans vera að
þakka? Ef til vill skynsemi?
„Ég veit ekki, ég hef að
vísu farið að öllu með meiri
varúð og aðgát eftir að
Guðmundur og Haraldur
fóru aó stunda sjóinn með
mér. Þáfyllistmaðursterkri
ábyrgðartilfinningu, sterkari
en áður fyrr þegar maður
Konráð að fæða æðarkollurnar. Æðarkolluræktin i Þernuvík er m.a. sérstök
fyrir það að þar var enginn vísir að æðarvarpi fyrir. Svo hafa ræktendurnir
merkt hverja einustu æðarkoiiu og skráð hana, sem einnig er einstakt á
iandsvísu.
18 MIÐVIKUDAGUR 16. NÓVEMBER 1994