Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2007, Qupperneq 20

ímynduð skömm og feluleikur
□□□ ©Cfep®
(MP WStHPO ©Dí
□□□
SogH Sumir vilja meina að ástæður fordómanna megi
meðal annars rekja til þess að fyrstu einstaklingarnir sem
greindust hér voru flestir hommar, nokkuð einsleitur hópur.
En slíkt er engin afsökun fyrir fordómunum. Það var fljótlega
morgunljóst hverjar smitleiðir voru og hreint út sagt er ekki
hægt að vera með fullri meðvitund og ganga með einhverjar
grillur um mögulegar og ómögulegar smitleiðir.
H Við höfum rætt okkar á milli að kannski höfum við
ómeðvitað átt þátt í fordómunum.
S Mín afstaða til viðvarandi fordóma í samfélaginu
er mjög afgerandi. Eg tel að nafnleyndin og leyndin yfir
sjúkdómnum viðhaldi fordómum. Ef litið væri á hiv sem
hvern annan sjúkdóm, krabbamein eða hvað annað sem
enginn er með fordóma gegn í sjálfu sér, hiv væri bara sem
aðrir sjúkdómar er menn tala um þá og þegar ástæða er
til þess að tala um sjúkdóma, þá væri ástandið annað og
betra. Eg segi öllum mínum sjúklingum að enginn hafi
tilkynningaskyldu um það að ganga með þessa sýkingu, en
það á heldur ekki að vera í einhverjum endalausum feluleik,
fyrir nú utan hvað það er erfitt. Fólk er oft í verulegum,
persónulegum og félagslegum erfiðleikum við að reyna að
viðhalda einhverri leynd sem á að koma í veg fyrir ímyndaða
skömm, eða ég veit ekki hvað menn eiga að óttast. Það er
ekkert til að skammast sín fyrir.
B Sumir segja skömmina stafa af smitleiðunum,
annars vegar kynlífi sem ekki má tala um og hins vegar
sprautum sem náttúrlega eru líka tabú.
SogH Er það svo! Maður les nú eiginlega ekki neitt í
blöðunum nema um kynlíf og fíkniefnaneyslu, um fátt er
fjallað meir! En grínlaust þá er auðvitað rétt að hér áður
og fyrr var erfitt að tala jafnvel um smokkinn, en sá ís var
brotinn með eftirminnilegum hætti og kynlíf er rætt mjög
opið þannig að þetta ætti varla að vera ástæðan.
Aðkoma ónæmisfræðinga skipti máli
Svo undarlegt sem það kann að hljóma, þá var sjúkdómurinn
spennandi að vissu marki, um leið og hann var afar
ógnvekjandi. Innan ýmissa sérgreina læknisfræðinnar kom
fram ákveðinn áhugi og löngun til að tengjast umönnun
þessara sjúklinga.
Þeir sem fyrstir sýndu sjúkdómnum áhuga, fyrir utan okkur
smitsjúkdómalækna, voru ónæmisfræðingar og tóku þeir
málið að nokkru leyti í sínar hendur í upphafi. Þeir voru með
ráðgjöf og tóku að sér að svara í upplýsingasíma. Ennfremur
beittu þeir sér fyrir því að mótefnapróf voru tekin upp.