Vinnan - 01.05.1945, Blaðsíða 47

Fáeinum mínútum seinna kom einn hraðboðinn enn,
og þá varS enn meira um aS vera:
— StandiS á fætur.... StandiS á fætur. .. . hróp-
uSu hermennirnir. — KalliS enn þá hærra: — Lifi
amtmaSurinn.
ViS snöruSumst á fætur og kölluSum enn hærra:
— Lifi amtmaSurinn.
AmtmaSurinn ók fram hjá okkur í bíl, og svo mátt-
um viS setjast á torgiS aftur, meS leyfi hermannanna.
En naumast vorum viS setztir, þegar hermennirnir
skipuSu okkur enn aS standa á fætur.
— HrópiS fullum hálsi: Lifi ráSherrann.
I sömu mund heygSi stór bíll fyrir horniS, og í
fylgd meS honum voru fjórir menn á bifhjólum. Bíll-
inn þaut eins og elding um torgiS, og viS hrópuSum
svo hátt sem okkur lá rómur:
— Lifi ráSherrann. . . . Húrra!....
AS því búnu settumst viS enn, aS fengnu leyfi her-
mannanna. VarSmennirnir voru leystir af hólmi, því
aS þeir þurftu aS borSa. ViS opnuSum líka vaSpokana
og borSuSum nestiS okkar.
Um klukkan þrjú endurtók sami leikurinn sig. Fyrst
kom ráSherrann aftur í bakaleiS, svo amtmaSurinn og
seinast embættismennirnir, sem „ekki létu múta sér.“
í hvert skipti urSum viS aS spretta á fætur og hrópa
í hrifningu.
AS lokum var sagt:
— Þá er nú þessu lokiS. . . . ÞiS megiS fara.
En þetta létum viS segja okkur tvisvar.
— ViShöfninni er lokiS. . . . ÞiS megiS fara heim,
eSa svipast um í Avezzano. En þiS fáiS ekki nema
klukkutíma til slíkra snúninga. Eftir þann tíma verSiS
þiS aS vera komnir út úr borginni. ...
— En ráSherrann? Og vandamáliS viSvíkjandi
Fucinolandinu? spurSum viS. En enginn vildi hlusta
á okkur.
Eins og skiljanlegt er, gátum viS ekki fariS erindis-
laust heim, né heldur án þess aS vita, til hvers viS
vorum sóttir.
— KomiS meS mér, sagSi Berardo, en hann var
kunnugur í Avezzano.
ViS komum aS hliSinu á höll, sem var alþakin fán-
um.
-—- ViS viljum fá aS tala viS ráSherrann, sagSi Ber-
ardo viS hermennina, sem héldu vörS.
í sama bili réSust þeir á hann, eins og hann hefSi
guSlastaS, og reyndu aS draga hann inn í portiS. En
viS héngum í honum, og svo urSu átök. Innan úr höll-
inni kom margt fólk hlaupandi, og þar á meSal Don
Circostanza, sýnilega ölvaSur, meS harmónikubuxurnar
á þriSja stigi.
-— Enginn má misþyrma Fontamarabúunum mínum.
ÞiS verSiS aS fara vel meS þá. . . . drafaSi í honum.
Hermennirnir slepptu okkur. Don Circostanza kom
til okkar og vildi faSma og kyssa sérhvern okkar.
— Okkur langar til aS tala viS ráSherrann, varS
okkur aS orSi viS alþýSuvininn.
— RáSherrann er nú farinn, sagSi hann.
— Okkur langar til aS vita, hvaS verSur úr þessu
meS FucinolandiS, bætti Berardo viS.
Don Circostanza lét hermennina fylgja okkur inn í
skrifstofuna til Torlonía prins, og þar var fyrir em-
bættismaSur, sem skýrSi alla málavöxtu.
— Hefur stjórnin ráSiS fram úr vandamálinu viS-
víkjandi Fucinölandinu? spurSi Berardo.
— Já, þaS er til lykta leitt á þann veg, aS allir eru
ánægSir, sagSi skrifstofumaSurinn.
— Af hverju var okkur ekki boSiS á ráSstefnuna?
Hvers vegna vorum viS látnir standa úti á torgi? spurSi
Pontíus Pílatus.
— RáSherrann gat ekki talaS viS tíu þúsundir kaf-
ónía.... hann samdi viS fulltrúa þeirra, sagSi maSur-
inn.
— Hver var fulltrúi kafóníanna? spurSi ég.
Cavaliere Pelino, sveitarforingi í hernum, svaraSi
hann.
— Hvernig var landinu skipt?.... Hversu mikiS
fá kafóníaarnir í Fontamara?
— Hvenær verSur landinu skipt?. .. . hélt Berardo
áfram.
-— JörSinni verSur ekki skipt. RáSherranum og full-
trúa kafóníanna kom saman um, aS nú þegar væri
búiS aS skipta landinu of mikiS. . . . ÞaS eru alltof
margir smáleiguliSar.... RáSherrann og fulltrúi kaf-
óníanna komu sér saman um, aS þessir leiguliSar verSi
aS hverfa úr sögunni. Margir hafa fengiS jarSarskika
af því þeir voru uppgjafa hermenn. En þaS nær engri
átt. Frá hagfræSilegu sjónarmiSi má slíkt ekki koma
fyrir....
— Hárrétt, skaut Berardo inn í. — Þó aS menn hafi
veriS hermenn, er ekki þar meS sagt, aS þeir hafi vit
á landbúnaSi. MeginatriSiS verSur aS vera þaS, hvern-
ig jörSin er ræktuS. FucinolandiS heyrir þeim, sem
rækta þaS, þetta eru óbreytt orS Don Circostanza.
— Þar er hann á sama máli og ráSherrann, skaut
skrifstofumaSurinn inn í. — FucinolandiS heyrir þeim,
sem rækta þaS. .. . þeim, sem hafa peninga til aS rækta
þaS eSa láta rækta þaS. . . . meS öSrum orSum: þeim,
sem hafa nægilegt fjármagn.... ÞaS verSur aS taka
FucinolandiS frá fátæklingunum og fá þaS ríku bænd-
unum í hendur. Þeir, sem eiga ekki næga peninga, eiga
ekki heldur rétt á aS taka land á leigu.
— HvaS sagSi fulltrúinn okkar um þetta mál?
spurSi ég.
— Cavaliere Pelino, fulltrúi kafóníanna, féllst einnig
á þaS sjónarmiS, aS kafóníarnir megi ekki eiga neinn
VI N N A N
101