Vinnan


Vinnan - 01.10.1946, Blaðsíða 33

Vinnan - 01.10.1946, Blaðsíða 33
mig, og njósnarinn reyndi að lesa orðin af vörum hans. —• Ef ég svík hann, er allt tapað, sagði hann. — Ef ég svík, verður Fontanrara ofurseld eilífri tortímingu. Ef ég svík, geta liðið hundrað ár þangað til annað eins tækifæri gefst . . . En ef ég dey? Þá verð ég fyrsti kafóníinn, sem deyr fyrir aðra. Sá fyrsti, frá því heim- ur byggðist, sem deyr fyrir aðra kafónía . . . fyrir alla aðra kafónía. Þetta var stórfengleg uppgötvun. Hann sperrti upp augun, eins og leiftri hefði brugðið fyrir í klefanum. — Eining . . . hefurðu heyrt það orð fyrri? Eining. Eg hef aldrei heyrt það fyrri. Það táknar samtök, mátt, frelsi. Og það táknar jörð, leigulausa jörð . . . Eining . . . Það er einfalt orð. Þetta orð verða íb.úarnir í Fontamara að læra. Ef ég dey, verður þú að fara til Fontamara og kenna þeim þetta orð. Eining. Þeir verða að hætta að deila innbyrðis, skilurðu það? Það eina, sem vantar, er eining. Allt hitt kemur af sjálfu sér. Þetta voru síðustu orðin, sem ég heyrði Berardo Viola segja. Morguninn eftir var farið með hann í annan klefa. Tveimur dögum seinna var ég leiddur fyrir fulltrú- ann, sem var óvenjulega vingj arnlegur við mig. — Berardo Viola hefur framið sjálfsmorð í nótt, sagði hann. — Hann hengdi sig í örvæntingu — á gluggapóstinum. Það er augljóst mál. Enginn var við- staddur, svo að við höfum engin vitni. En vitni verðum við að hafa . . . Ef þú vilt skrifa undir vottorð um, að Berardo hafi hengt sig, skaltu verða látinn laus strax . . . Þegar ég komst að raun um, að Berardo Viola hafði verið myrtur, fór ég að gráta. Fulltrúinn skrifaði vottorðið, og ég skrifaði undir í blindni. Því næst var farið með mig í skrifstofu rannsóknar- dómarans. — Voruð þér vinur Berardo Viola, hins látna manns? spurði hann mig. — Já. — Staðfestið þér, að hinn látni hafi haft í huga að fremja sjálfsmorð? — Já. -— Staðfestið þér, að hinn látni hafi ratað í miklar ástarraunir? — Já. — Staðfestið þér, að hinn látni hafi verið í sama klefa og þér og hafi hengt sig í gluggapóstinum meðan þér sváfuð? — Já. Hann Iét mig skrifa undir annað vottorð og því næst var ég leiddur burtu. Um hádegisleytið var ég látinn laus. Mér var fylgt á j árnbrautarstöðina og fenginn farmiði til Fontamara. Faðir minn getur sagt frá því, sem eftir er. — Þegar sonur minn kom heim til Fontamara, höfð- um við frétt meginið af því, sem hann hefur nú sagt frá. Sonur minn kom einmitt á þeirri stundu, þegar við stóðum kringum áhöldin, sem ókunni maðurinn hafði fengið okkur til þess að prenta kafóníablaðið með. (Fyrsta kafóníablaðið). Við höfðum látið þau upp á borð Mariettu Sorcaneru og stóðum kringum borðið — fimmtán manns. Þarna var hetjan frá Porta Pía. Hann skrifaði læsi- legasta hönd og átti þess vegna að skrifa blaðið. Þarna var Baldissera hershöfðingi, sem kunni málfræði og setningaskipun, og þarna var Raffaele Scarpone, sem Hinn Mikli Óþekkti hafði snúið sér til og kennt að fara með hin óbrotnu prentáhöld. Við vorum að deila um nafnið á blaðinu. Michele Zompa stakk upp á góðu nafni: Sannleikur- inn. En Scarpone hnyklaði brýnnar. — Sannleikurinn? Hver þekkir sannleikann. Við þekkjum hann ekki, en við erum að leita hans, sagði hann. — Auk þess verður hann aldrei látinn í askana. Baldissera hershöfðingi kom með góða uppástungu: Réttvísin. — Ertu genginn af göflunum, sagði Scarpone. — Réttvísin hefur alltaf verið á móti okkur. Maríetta Soorcanera stakk upp á nafni: Gjallarliorn kafóníanna. En enginn féllst á þá uppástungu. — Hvað eigum við að gera? sagði Scarpone. — Við eigum að velja blaðinu nafn, sagði hetjan frá Porta Pía. — Komdu sjálfur með uppástungu. — Þetta er mín upástunga: HvaS eigum við að gera? Þegar við höfðum rætt um þetta fram og aftur og áttað okkur loks á því, að hann vildi að blaðið héti „Hvað eigum við að gera?“ horfðum við undrandi hver á annan. — Þetta er ekkert nafn, sagði hetjan. — Þetta er ekkert nafn. Við eigum að finna nafn, sem á að standa efst á blaðinu, skilurðu það? Efst á blaðinu með fall- egum bókstöfum. — Skrifaðu „Hvað eigum við að gera?“ með falleg- um bókstöfum, og þá verður það nafn, sagði Scarpone. — Þetta er hlægilegt nafn, sagði hetjan. — Ef eintak af þessu blaði berst til Rómaborgar, verður hlegið að okkur. Rafaele varð fokvondur. Blaðið átti að vera kafónía- blað, gefið út af kafóníum fyrir kafónía . . . Það skipti engu, hvað þeir sögðu í Rómaborg. VINNAN 299

x

Vinnan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vinnan
https://timarit.is/publication/1513

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.