Heimilispósturinn - 15.02.1951, Blaðsíða 16

JOHN COLLIER:
Töfradrykkurinn
ALAN AUSTEN var ákaflega
taugaóstyrkur, þegar hann
gekk upp stigann í myrkrinu.
Það brakaði og brast í hverju
þrepi, og þegar hann kom upp
á stigapallinn, rýndi hann lengi
í dimmuna, áður en hann kom
auga á nafnspjaldið, sem hann
var að leita að.
Hann opnaði dyrnar, eins og
honum hafði verið sagt að gera,
og kom inn í litla herbergis-
kytru, þar sem ekki var annað
húsgagna en lítið borð, ruggu-
stóll og venjulegur stóll. Á ein-
um veggnum voru hillur, og á
þeim stóðu nokkur glös og
krukkur.
Gamall maður sat í ruggu-
stólnum og var að lesa í dag-
blaði. Alan rétti honum bréf-
miðann, sem honum hafði verið
fenginn. „Fáið yður sæti, herra
Austen,“ sagði gamli maðurinn
mjög kurteislega. „Mér er
ánægja að því að kynnast yð-
ur.“
„Er það satt,“ spurði Alan,
,,að þér hafið til blöndu, sem —
hm — hefur alveg sérstök
áhrif ?“
„Kæri herra,“ svaraði maður-
inri, „birgðir mínar eru ekki
miklar, en þær eru f jölbreyttar.
Ég held mér sé óhætt að segja,
að það sem ég sel, verði ekki
talið til venjulegs varnings.“
„Sannleikurinn er sá —“
byrjaði Alan.
„Hérna til dæmis,“ sagði
gamli maðurinn og teygði hönd-
ina eftir flösku, sem stóð á einni
hillunni. „Hérna er lögur, sem
er á litinn eins og vatn, nærri
því bragðlaust og finnst ekki í
kaffi, mjólk, víni eða öðrum
drykkjum. Það er ekki heldur
hægt að greina hann við lík-
skoðun.“
„Þér eigið við, að hann sé eit-
ur ?“ hrópaði Alan og hryllti við.
„Þér getið kallað það hanzka-
hreinsunarefni, ef þér viljið,“
sagði gamli maðurinn kæruleys-
islega. „Ef til vill er hægt að
hreinsa hanzka með því. Ég hef
aldrei reynt það. Maður gæti
kallað það lífshreinsara. Lífið
þarf stundum hreinsunar við.“
„Ég þarf ekki á slíku efni að
halda,“ sagði Alan.
„Ef til vill er það líka heppi-
legt fyrir yður,“ sagði öldung-
urinn. Vitið þér, hvað það kost-
ar? Eina teskeið, sem er hæfi-
legur skammtur, sel ég á fimm
þúsund dollara — ekki eyri
minna.“
„Ég vona, að allar blöndur yð-
ar séu ekki svona dýrar,“ sagði
Alan, sem var ekki farið að lít-
ast á blikuna.
„O, sei, sei, nei, góði minn,“
sagði gamli maðurinn. „Það
þýddi til dæmis ekkert að setja
slíkt verð á ástardrykkinn. Ungt
fólk, sem þarf á ástardrykkn-
um að halda, á sjaldnast fimm
þúsund dollara. Ef það ætti þá,
þyrfti það ekki ástardrykkinn.“
„Það gleður mig að heyra
þetta,“ sagði Alan.
14
HEIMILISPÓSTURINN
2 $ $