Stefnir - 01.11.1960, Blaðsíða 48

sagði og gerði við aðrar kringumstæður. í raun
og veru er stundum auðveldara að gizka á en
muna nákvæmlega, og ef svo væri ekki mundu
tvær greinar listrænnar sköpunar visna á einni
klukkustund: frásagnarlistin og söguburðarlistin.
Og ef ég reyni nú að segja ykkur hvað ég held
að hefði gerzt ef Packy hefði drepið gömlu hæu-
una, munið þið ekki ásaka mig fyrir að misbeita
rithöfundarétti mínum. Þegar allt kemur til alls
er það, sem ég ætla að segja ykkur, ekki meiri
skáldskapur en það sem ég hef þegar sagt, og ég
reyni ekki meira á trúgirni ykkar en ég gerði í
fyrri tilrauninni, með fullu samþykki ykkar.
Og ennfremur er nýja sagan sú sama og gamla
sagan að mörgu leyti.
Hún byrjar líka á sama hátt. Ekkjan beitir
kúnni sinni við veginn, og gengur alla leið til
kauptúnsins með þunga poka fulla af káli til
að greiða fyrir skólagöngu Packys. Hún fer á
fætur fyrir allar aldir á morgnana til að tryggja
að hann verði ekki of seinn í skólann. Hún horfir
á beygluðu klukkuna á eldhúsbekknum á kvöld-
in til að fylgjast með hvenær 'hann komi í ljós
uppi á hæðinni. Og á heitum júnídegi kemur
gamli verkamaðurinn eftir veginum og stanzar
til að tala við hana þar sem hún stendur við
dyrnar. Hann tekur strá sem vex milli steinanna
í veggnum og stingur því milli tanna sér áður
en hann opnar munninn.
Og þegar hann opnar munninn að síðustu er
það til að gera sömu athugasemd.
„Bíðurðu eftir Packy?“ sagði gamli maður-
inn, og svo tók hann af sér hattinn og þurrkaði
svitann af andlitinu. Við munum að þetta var
gamall maður. „Það er heitt í dag,“ sagði hann.
„Það er mjög heitt,“ sagði ekkjan og leit óþol-
inmóð upp eftir hæðinni. „Það er of heitt fil
að hjóla fjórar mílur á vondum vegi þar sem
rykið er að kæfa mann og sólargeislarnir endur-
kastast í sífellu af stýrisörmunum!“
„Hitinn er nú betri en rigningin, þrátt fyrir
allt,“ sagði gamli maðurinn.
„Ég geri ráð fyrir því,“ sagði ekkjan. „Samt
hefur Packy stundum komið svo gegndrepa inn
úr rigningu að fötin hans stóðu ein þegar hann
fór úr þeim. Regnið hafði lamið 'hann svo utan
að fötin voru orðin stíf.“
„Er það svo?“ sagði gamli maðurinn. „Hann
hefur áreiðanlega fengið ríkulegar gælur á slík-
um dögum. Enginn sonur nýtur sömu umönnun-
ar og sonur ekkjunnar. Mömmudrengurinn!“
„Heldurðu að Packy sé þannig?“ sagði ekkjan
með fyrirlitningu. „Ég hef aldrei gælt við Packy.
Ég ákvað snemma að gera karlmenni úr honum.“
Ekkjan leit aftur upp eftir hæðinni og fór svo
að raka mölina utan við hliðið eins og hún væri
ekki til annars úti á götunni. Svo leit hún enn
upp eftir hæðinni.
„Hann er að koma!“ sagði hún, og þyrlaði
upj) svo miklu ryki með hrífunni að þau sáu
varla reykjamekkina frá hjólinu eða glampann
af bláu skyrtunni þegar Packy kom niður hæð-
ina á gífurlegum hraða.
Hann kom nær og nær, hraðar og hraðar.
Hann veifaði til ekkjunnar og kallaði til hænsn-
anna að fara af veginum.
Hænsnin hlupu út í skurðinn og teygðu álk-
una óttaslegin. Og þegar síðasta hænan hvarf
kvakandi niður í skurðinn var vegurinn fyrir
framan hjólreiðamanninn andartak auður.
En allt í einu birtist gamla ungahænan; enginn
vissi hvaðan hún kom. Hún kvakaði æðislega og
sat örlitla stund á garðinum, en sveif svo klunna-
lega út í loftið.
Packy hætti að blístra. Ekkjan æpti upp vfir
sig. Packy hrópaði og ekkjan bandaði með
hendinni. Svo sveigði Packy til hliðar og ryk-
mökkur steig undan hjólunum um leið og hann
dró úr ferðinni.
Andartak var ekki hægt að gera sér grein
fyrir hvað hefði gerzt. Packy setti niður annan
46 STEFNIR