Blik - 01.04.1953, Síða 30

B L I K
28
maðurinn er álitinn vitrasta
skepna jarðarinnar, (svo álítur
hann sjál'fur a. m. k.). Allt þetta
vit sitt hefur hann öðlazt al
brýnni nauðsyn, þar sem hann
er tiltölulega veikbyggður, og
öll skilningsvit óþroskuð nema
sjónin.
Þetta gerði manninum nauð-
synlegt að taka ýmis náttúru-
íyrirbrigði í sína þjónustu, svo
sem steina, tré, önnur dýr o. fl.
Steinana notaði hann í axir,
spóts- og örvarodda og fleiri
drápstól. Tré notaði hann í
boga, í sköpt á örvarodda, í
spjót, axir o. s. frv. Auk þess
notaði hann tré í hreysi sín,
sem stundum \oru byggð á tré-
stólpum í stöðuvötnum. Smám
saman þroskaðist maðurinn og
óx að hugsun og tækni. Hann
tók nú að smíða verkfæri og
annað slíkt úr málmi.
H reinn Aðalsteinsson, 9. b.
Maðurinn var, er og verður
alla tíð mesta hermikráka, ekki
síður en apakötturinn, bróðir
hans.
Frá upphafi hefur maðurinn
verið að reka sig á staðreyndir
í náttúrunni og verða fyrir ýms-
um skakkaföllum. Hefur hann
þá geymt það í huga sér, er
honum mátti að gagni koma af
því, sem hann hefur séð og
reynt, og eins liitt, er honuin
ber að varast. Mest hefur mað-
urinn lært af reynslunni. Llnd-
irstaða allra verklegra framfara
og framkvæmda er þekkingin.
Undirstaða þekkingarinnar er
menntunin. Hún er mátturinn
mikli, er veldur því, að mennt-
aði maðurinn stendur alltaf bet-
ur að vígi í þjóðfélaginu en sá
ómenntaði éða þekkingarsnauði.
Guðm. Karlsson, 5. b.
Margir trúðu á það máltæki
í gamla daga, að bókvitið yrði
ekki sett í askana. Þetta hefur
nú reynzt alveg öfugt. Á mennt-
un eða þekkingu byggist öll
tækni. Með tækni getum við svo
innunnið okkur mat í askinn.
Þekkingin er undirstaða vélaiðn-
aðarins, sem hefur mest aukið
styrkl eika „fólkshandar innar “.
Sönnun þess eru þjóðirnar, sem
skemmst eru á veg komnar í
þekkingu og tækni. Þær verða
að láta aðrar þjóðir vinna úr
hráefnum sínum. I því sambandi
vil ég minna á þróunina í okk-
ar eigin atvinnulífi, íslendinga.
Sú þróun er glögg sönnun þess,
að „andans framför“ og tækn-
innar framför er það, sem ger-
ir okkur það kleift að lifa mann-
sæmandi lífi í landi okkar.
Halldór Ólafsson, 9. b.