Blik - 01.04.1953, Qupperneq 41

B 1, I K
39
fáki beitt. / Þar er allt þakið í
vötnum, / og þar heitir Réttar-
vatn eitt“. Og fleiri taka undir:
„Á engum stað ég uni / eins vel
og þessum mér. / ískaldur Ei-
ríksjökull / veit allt, sem talað
er hér“.
Þegar dagur er að hádegi lið-
inn, er áð í valllendismóa undir
liáum grjóthól. Allir taka upp
nestispoka sína og matast í
flýti. Flestir borða mikið, matur-
inn er kaldur og þurr, og kalt er
í veðri. Síðan skiptir fjallakóng-
urinn Ieitinni. Þeir röskustu og
duglegustu fara í lengstu og erf-
iðustu göngurnar. Nýliðarnir
eru látnir fara á milli tveggja
kunnugra manna. Mest ríður á
endamönnunum beggja megin.
Þeir verða að vera vel kunnugir
og öruggir að rata. Allir fara
fótgangandi í smölunina, því að
yfir blauta fúaflóa og illar keld-
ur er að fara. Slíkt er engum
hesti fært. Sérstakir menn fara
með alla hestana í tveim eða
þrem lestum skástu leiðina, sem
völ er á, til skálans, þar sem
gangnamennirnir munu hafast
við næstu nótt. Elndir kvöldið
Iiittast allir við skálann. Skál-
arnir eru raunar tveir, annar
fyrir mennina, hinn fyrir hest-
ana. Hestana verður að hýsa,
annars er hætta á, að þeir týnist.
Nokkrir fara þegar að heyja
handa hestunum. Heyið er gef-
ið á stallinn og hestarnir látnir
inn. Að því loknu geta gangna-
mennirnir fyrst farið að sinm
eigin þörfum. Þeir bera reiðings-
dýnurnar inn í skálann og
leggja þær á gólfið, sem að sjálf-
sögðu er moldargólf. Sjálfur ei
skálinn hlaðinn úr hellugrjóti.
Það er ekki mikið sofið i
þessu sæluhúsi. Drjúgur tími
fer í að matast. Menn hita sér
ketilkaffi og drekka það. Sá
drykkur þykir óvönum ekki
lystugur, en smakkast þó allvel
svona fyrsta kvöldið. Síðan er
spjallað saman eða spilað. un/
fjallkóngurinn ræður mönnnm
ril að taka á sig náðir. Kertaljós-
in eru slökkt, og menn hreiðra
um sig undir teppum eða yfir-
höfnum á reiðingsdýnum breidd-
um á bert moldargólfið. Það er
hörð undirsæng. Flestir liggja í
öllum fötum og hafa ferðatösk-
ur sínar fyrir höfðalag. Þetta
eru mikil viðbrigði frá rúmun-
um heima, og mörgum verður
ekki svefnsamt við hin nýju skil-
yrði. Eldri mennirnir, sem eru
misjöfnu vanir, sofna þó fljótt,
ef þeir fá næði til þess fyrir hin-
um yngri. En þeir eru ef til vill
ekki í skapi til að sofa. Margt er
sér til gamans gert í skála
gangnamannanna, togazt og tek-
izt á, skipzt á sendingum, sungið,
kveðið og sagðar sögur og skrítl-
ur. Máske er fyrir skemmstu orð-
ið hljótt í skálanum, þegar fjall-
kóngurinn kallar og biður menn