Börn og menning - 01.09.1999, Blaðsíða 34

BÖRN OG AAENN|N6
Er platan þá úrvinnsla á uppeldi barnanna
ykkar?
Anna Pálína: Já, til dæmis varð Argintæta eingöngu
til af því dóttir okkar er svo hársár.
Aðalsteinn: Sumt af efninu á þó uppruna í hugmynd
minni að ljóðabók sem mig langaði til að semja fyrir
börn. Mér fannst hún síðan ekki ganga upp og samdi
söngtexta úr ljóðunum í staðinn.
Er Ijóðið um snigilinn kannskiþaðan?
Aðalsteinn: Já, en ég er auðvitað búinn
að breyta því heilmikið.
Hvernig vinniðþið saman úr efninu?
Aðalsteinn: Stundum spila ég
einhverja laglínu fyrir Önnu Pálínu og hún
segir nei, við skulum frekar hafa það
svona ... (skemmtilegt, botnar Anna Pálína
stríðnislega.)
Þegar við ákváðum að útbúa dagskrá
með söngvum og sögum, þá tókum við mið
af verkum hvors annars og samræmdum.
Síðan bættum við inn í dagskrána jafnóðum þar sem
okkur fannst vanta.
Hvort kemur textinn eða lagið fyrst?
Aðalsteinn: Oftast nær kemur textinn fyrst.
Anna Pálína: Þessi plata er eins og ferðalag en er
upphaflega unnin úr dagskránni sem við fórum með á
leikskólana í þrjú ár. Við lögðum upp með litla vísu
sem er spjall um veðrið. Svo vorum við komin út
í vindinn og þá fauk strákur einn út í veður og
vind en honum er bjargað af snigli. Þá
spjöllum við um dýrin, hvað þau eru ólík,
þar á meðal Krúsilíus sem er eins og aðrir
kettir, mjög snyrtilegur og síðan
komum við að Argintætu sem vill
ekki láta greiða á sér hárið.
Og ekki nennir hann að elta mýs
því alla daga vill hann rjómaís.
Hann er alltaf að stækka
en enginn það sér
því Krúsilíus býr í kollinum á mér.
Krúsilíus.
Krúsilíus af Berrössuð á tánum
Ég get hvorki
skrifað þessar
sögur níður né vil
ég syngja þær; ég
verð að segja þær.
Finnst ykkur þiö ganga út frá 'óðrum forsendum
þegarþið semjið tónlistfyrir börn?
Aðalsteinn: Ég held að ég setji mig ekki í neinar
stellingar, ég nota alveg sömu aðferðir, þetta byggist
auðvitað heilmikið á útsetningum. Okkur fannst við eiga
að halda í þann stíl sem við höfum verið að þróa
undanfarin ár og er nokkuð djasskenndur.
Anna Pálína: Við fundum líka út að
mörgum krökkum þóttu fyrri plöturnar
okkar skemmtilegar þótt þær væru ekki
kallaðar barnaplötur. Anna Pálína andar
djúpt og bætir svo við: Ég er svosem búin
að tuða yfir þessu í mörg ár, en mér leiðist
þessi aldursaðgreining alveg rosalega. Það
er alltaf verið að búa til sérhópa í
þjóðfélaginu og ákveða fyrirfram að það
sem fullorðnir hafi gaman af, geti börn
ekki notið og svo öfúgt. Nú er búið að finna
upp eldri borgara, fatlaða, samkynhneigða
og svona er hægt að halda áfram niður í
smæstu einingar. Fullorðnir hljóta að muna
eftir því sem börn að hafa haft gaman af
ýmsu sem var sagt vera fyrir fullorðna og
margir fullorðnir hafa gaman af því sem myndi teljast
barnaefni. Þeir hafa bara ekki hátt um það. Ég held að
við höfum helst haft það að leiðarljósi að höfða bæði til
barna og fullorðinna. Mér finnst skipta svo miklu máli
að allt þjóðfélagið harmoneri saman, að allir aldurshópar
upplifi lífið saman. Börn fá
alveg jafn mikla leið á
smábarnalegu efni og
fullorðnir. En platan
okkar átti sér langa
meðgöngu og við veltum
því mikið fyrir okkur
hvernig hún yrði á
endanum. Á tímabili
fannst okkur við þurfa að
gera sjónvarpsmynd því við vorum
svo háð áhorfendunum okkar ungu. Svo
vorum við líka að hugsa um mjög einfaldar
útsetningar en ég er mjög fegin að við fórum út í djass-
útsetningar ég held að við höfum grætt á því.
Platan lifir örugglega lengur fyrir vikið?
Aðalsteinn: Við spurðum okkur sjálf hvernig tónlist
okkur þætti skemmtileg og jafnframt hæfa þessu efni.
Hún verður nefnilega líka að ná til foreldranna.