Börn og menning - 01.09.2005, Blaðsíða 27

Úr smiðju höfundar
25
Úr sýningunni Rauðu stórnir.
brúðuleikhúsið sem listform, það þarf að
þróast og fara lengra en bara að líkja eftir
raunveruleikanum.
Umgjörðin eða konseptið er mjög
mikilvægt og sérstaklega í svona litlum
eins manns brúðusýningum þar sem ákveða
verður afstöðu sögumannsins til brúðanna.
Hver er þessi sögumaður og hvernig stendur
á því að hann fer að segja sögu með
brúðum?
Þegar ég vann sýningu um Leif heppna,
sem ég hef nú ferðast með nánast hringinn
í kringum hnöttinn, var það eiginlega
umgjörðin sem mótaðist fyrst. Ég vildi gera
sýningu þar sem ég væri bókstaflega að
spinna sögu á sviðinu, og þá úr ull. Ég er
komin af sögukonum og -körlum langt aftur
í ættir og mig langaði til að vera sögukona
sem gengur milli bæja og segir sögur á
meðan hún spinnur ullina og gerir ýmislegt
gagnlegt á heimilinu annað en að færa
fréttir og segja sögur.
Svo fann ég frábæra írska flökkusögu sem
oftast er sögð um Artúr konung og fléttaði
henni saman við söguna af Leifi heppna. Ég
bætti Leifi inn í söguna af því ég vildi færa
hana nær okkur svo hún snerti okkur meira
og væri líka örlítið fræðandi um
hans ferðir. Á þessu stigi bættust
svo leikmyndahönnuðurinn Petr
Matásek og leikstjórinn Þórhallur
'Sigurðsson í hópinn. Við það
stækkaði hugmyndin og fór frá
því að ég væri að spinna og
úr því í að ég væri að hengja
þvott á stóra snúru sem snerist í
hringi og við það færðist ég yfir
á aðra öld og varð nútímakona
sem er á kvöldnámskeiði
í (slendingasögunum hjá Jóni Bö og tala
stöðugt við vinkonu mína í farsímann á
meðan ég hengi upp þvottinn.
Jólasýningin mín Jólaleikur er sameiginleg
hugmynd mín og leikstjórans Ásu Hlínar
Svavarsdóttur. Við vildum tvinna saman eða
fá börnin til að horfa í gegnum allt fárið
og pakkaflóðið og læra um hinn eiginlega
boðskap jólahátíðarinnar. Þetta er auðvitað
allt svolítið ruglingslegt fyrir börnin; Jesú á
afmæli, jólasveinarnir koma ofan úr fjöllunum
með nammi, Grýla og jólakötturinn koma og
borða börnin ef þau eru ekki þæg og svo
fá allir alveg flóð af pökkum. Það var ekki
auðvelt verkefni að komast i gegnum allar
þessar fyrirfram ákveðnu og ruglingslegu
hugmyndir barnanna um það hvers vegna
við höldum jól. í þessari sýningu var það
Tómas Ponzí sem gerði leikmyndina fyrir mig
og hún er algjör súkkulaðimoli.
Það er gjörólíkt að vinna í verkefnum fyrir
aðra leikhópa eins og t.d. þegar ég vann
sýninguna um Augastein í samvinnu við
leikhópinn á Senunni (sem samanstendur
af Felix Bergssyni og Kolbrúnu Halldórs). Þá
vann ég reyndar með þeim alveg frá byrjun
í að móta söguna og umgjörðina. Svo gerði
ég leikmyndina og brúðurnar. En þegar allt
var tilbúið fór ég bara heim. Það var mjög
skemmtilegt verkefni og gaman að fá að
koma að sýningu á þennan hátt án þess að
leika í henni sjálf.
í sýningunni Rauðu skórnir sem ég vann í
samstarfi við móður mína Hallveigu Thorlacius
var aðdragandinn nokkuð óvenjulegur. Við
vorum næstum þrjú ár að koma henni upp.
Það sem var óvenjulegast var að leikmyndin
var fyrst tilbúin, á undan öllu öðru. Við
fengum Petr Matásek til að vinna með okkur
leikmynd og brúður og Benedikt Erlingsson
til að leikstýra okkur. Við byrjuðum eiginlega
á því að fara í ferðalag með leikmyndina til
Prag á alþjóðlega hátíð leikmyndahönnuða
og sýndum leikmyndina sem var það eina
Úr sýningunni Mjallhvít.