Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2013, Blaðsíða 13

13
Þú stakkst mig í hjartað svo ég styngi þig ekki af,
ég er stökk hér grándaður ófleygur veiddur
Ef ætti ég eitthvað merkilegt sem meikar jafnvel sens
mættirðu eiga það – svo langt er ég leiddur
Því munaðarlausi low life flækingurinn,
lúserinn amor er alltaf einn og útúrskakkur
Andvaka á götunum og liggur í gistiskýlum,
gatslitinn en samt alltaf svo nýr og frakkur
Ég veit það eitt um þig þú heitir Hunang,
og huga minn þú strýkur ofurblítt
Hjarta mínu nappar þú á nótæm,
núllar mig út í ekkert ótt og títt
Ef ég krassa á þér þá er ég ekki í kaskó
og kemst víst ekki mjög langt eftir það
En ég veit líka um pleis sem okkur passar
og pældíðí að komast á þann stað
Blindgatan þín er gerviblómum skrýdd,
bleika mistrið felur lokuð sund
Tældur í blindni ana ég beint af augum,
í blíðu og stríðu þræll þinn hverja stund
Þú fiðrildi sem fokkar allri umferð,
þú flýgur villt og glatt í huga mér
Mitt hjarta finnur til í terabætum,
og taktu eftir – ég er bara til í þér
Plís þú mátt aldrei dílíta mér drottningarhunang,
þá væri ég dauður afmáður eyddur
En ef ég múta amor sem stingur í hjartastað
þá stöndum við á jöfnu – og reikningurinn greiddur
Hunangspilturinn
Böðvar Björnsson
13