Víkurfréttir - 19.05.2021, Blaðsíða 12

Tómas Tómasson, oftast kenndur við Tommaborgara og nú
síðast Hamborgarabúlluna, hefur komið víða við í veitinga-
rekstri á undanförnum áratugum. Það eru ekki allir sem vita að
Tómas hóf sinn starfsferil í veitingamennsku á Suðurnesjum.
Hann byrjaði í gömlu flugstöðinni á Keflavíkurflugvelli, þar
sem hann lærði til kokks. Svo segist hann hafa átt sín bestu ár
í Grindavík þegar hann rak félagsheimilið Festi í nokkur ár. Við
hittum Tomma þegar hann kíkti við á Búllunni í Reykjanesbæ
á dögunum en Tommi er ekki óvanur því að selja Suðurnesja-
mönnum hamborgara.
„Fyrstu kynni mín af Suðurnesjum
voru þegar ég var að vinna fyrir Ís-
lenska aðalverktaka þegar Keflavík-
urvegurinn var lagður árið 1965 og
ég var að vinna uppi á velli. Þar hófst
tengingin. Þá fór maður í Krossinn
um helgar, sællar minningar,“ segir
Tómas.
– Hvað varstu að gera hjá Íslenskum
aðalverktökum á þessum tíma?
„Þá var verið að byggja slökkvi-
stöðina á vellinum á sama tíma en
bróðurparturinn af strákunum var
að vinna við lagningu Keflavíkur-
vegarins. Það var stóra verkefnið.“
– Og þið bjugguð á Keflavíkur-
flugvelli.
„Já, það voru braggar þar sem CBO-
klúbburinn var og við bjuggum þar í
sex fermetra herbergjum á meðan á
vinnunni stóð.“
– Var kaupið gott?
„Það man ég ekki. Þetta var góður
tími og kaupið var bara þetta hefð-
bundna verkamannakaup. Það var
unnin bæði dagvinna og eftirvinna,
sem var algengt þá.“
– Og hvað svo?
„Ég kom aftur árið 1967 og byrjaði
að læra að vera kokkur á Kefla-
víkurflugvelli, í gömlu flugstöðinni
hjá Loftleiðum, í teríunni sem ég
veit að margir muna eftir. Það var
ég m.a. í flugvélamatnum og svo
fór maður á klúbbana á kvöldin og
um helgar. Þá voru böll á miðviku-
dögum, föstudögum, laugardögum og
sunnudögum. Þetta var ævintýri og
það voru hljómsveitir í öllum klúbb-
unum.“
Alþjóðlegt andrúmsloft
í gömlu flugstöðinni
– Talandi um gömlu flugstöðina.
Sagan þarna tengist Suðurnesjum
sterkum böndum og fjöldi fólks sem
starfaði þarna. Hvernig var andinn?
„Við unum á tólf tíma vöktum í fjóra
daga og ýmist unnið á daginn eða
nóttunni. Þegar við vorum á vakt-
inni þá bjuggum við í flugstöðinni,
fengum herbergi þar sem við vorum
yfirleitt tveir eða þrír saman í. Þarna
voru allir starfsmenn Loftleiða, hluti
af starfsfólki Fríhafnarinnar, hluti frá
Veðurstofunni og einnig frá Flug-
félagi Íslands. Við vorum ein fjöl-
skylda og alveg dásamlegt.
Þarna var terían alveg sér veit-
ingahús sem bauð upp á grillaðar
skinku- og ostasamlokur sem voru
engu líkar og ristað brauð með
skinku og eggjasalati. Þetta var
vinsælasti maturinn og fólk kom
þarna gjarnan á kvöldin um helgar
og á nóttunni þegar þeir voru að
skemmta sér.“
Tómas lýsir tímanum í gömlu flug-
stöðinni sem dásamlegum. And-
rúmsloftið hafi verið alþjóðlegt.
„Þetta var svolítið erlendis,“ segir
hann en Tómas starfaði samtals í sjö
ár í gömlu flugstöðinni. Hann byrjaði
að læra kokkinn í september 1967 og
kláraði námið 1972. Hann vann svo
öðru hvoru í flugstöðinni í nokkur
ár þar á eftir.
Tómas rifjar upp sögur af yfir-
kokkum í flugstöðinni á þessum
árum og segir svo: „Ég er lærður
kokkur og með meistararétt-
indi. Ég má taka nema ef ég vil og
er með aðstöðu til þess. Ég kann
ekkert að kokka. Einn kokkurinn,
sem var vaktstjóri í flugstöðinni og
hét Ólafur Tryggvason, var einu
sinni spurður að því hvort Ég gæti
kokkað. Hann vissi ekki að ég stóð
og heyrði hverju hann svaraði þegar
hann sagði: „Tómas? Nei, hann getur
ekki soðið rakvatn nema brenna það
við.“ Þetta heyrði ég svo þetta er frá
fyrstu hendi.
– Og fékkstu prófskírteini?
„Já, ég á meistarabréf.“
– Var þetta bara klíka?
„Nei, nei – en ég veit ekki hvernig ég
fór að þessu. Við áttum að úrbeina
nautalæri en það voru svo margir að
taka próf að við fengum lambalæri
að úrbeina og úrbeinuðum það eins
og það væri naut.“
Tómas segir að minningarnar úr
gömlu flugstöðinni séu góðar og fólk
sem var að vinna þar sé jafnvel enn
að hittast í dag og rifja upp gamla
góða daga.
Böll, bingó og bíó í Festi
Tómas var í Grindavík um tíma.
„Já, árið 1974 var ég ráðinn fram-
kvæmdastjóri fyrir félagsheimilið
Festi. Ég hafði sótt um árið áður
en þá var annar maður ráðinn, Sig-
urður Haraldsson. Hann hætti eftir
átta mánuði og þá var hringt í mig
og ég spurður hvort ég hefði ennþá
áhuga. Ég sagði bara í þessu sama
símtali og var hringt í mig: „Já!“ Ég
fór til Grindavíkur og skoðaði og var
fluttur til bæjarins tveimur mán-
uðum síðar og bjó í Eyjabyggðinni.
Ég er búinn að gera ansi margt síðan
ég opnaði Tommahamborgara fyrst
og takast á við ýmis verkefni en árin
í Festi bera höfuð og herðar yfir allt
sem ég hef gert. Það var dásamlegur
tími að vera í Festi í gamla daga. Ég
var 25 ára gamall þegar ég var ráðinn
og var þarna til 28 ára aldurs. Ég
fékk svo mörg tækifæri og var svo
vel tekið og Grindavík var dásamleg,
ég segi ekki borg, en Grindavík fékk
kaupstaðarréttindi á svipuðum tíma
og ég var ráðinn.“
– Hvegnig var starfsemin í Festi?
„Það voru sveitaböll sem kölluð voru
eða hálfgerðir hljómleikar á hverjum
laugardegi. Einstaka sinnum á föstu-
dögum en það heppnaðist ekki mjög
vel, laugardagarnir voru bestir í
sveitaböllunum. Svo voru bingó á
miðvikudögum og ég byrjaði með bíó
og það var þrisvar í viku. Einnig voru
Lionsfundir, námskeið og brúðkaup,
svo það var alltaf eitthvað að gerast
í félagsheimilinu.“
– Voru laugardagsböllin vel sótt?
„Algjörlega. Ég man að fyrsta ballið
sem ég hélt var með hljómsveit sem
hét Stuðlatríóið og það komu 231 á
dansleikinn. Næstu helgi á eftir voru
Haukarnir sem voru topp-brenni-
vínsband og það voru 456 á því
balli. Svo komu Hljómarnir þriðju
helgina og svo spann þetta upp á
sig þannig að þeir voru alltaf einu
sinni í mánuði, Haukarnir, Hljóm-
arnir, Júdas, Hljómsveit Þorsteins
Guðmundssonar og svo voru svona
ein og ein hljómsveit eins og Pelican
og Paradís með Pétri Kristjánssyni
sem komu með. Það var engu líkt
að standa í þessu og ég fílaði mig
eins og poppstjörnu. Þegar ég var
búinn að vera ár í Festi þá heyrði
ég að ég var kallaður Tommi í Festi
og það festist við mig. Það er fullt af
fólki sem man ennþá eftir Tomma í
Festi og það eru fjörutíu og eitthvað
ár síðan. Það er ótrúlegt. Ég elska
Grindavík.“
Aðgangseyrir 25 krónur
í Reykjavík en 700
krónur í Grindavík
– Hvernig var þetta, var áfengis-
sala?
„Nei, það voru bara seldir gosdrykkir.
Það var rándýrt að fara inn. Ég man
þegar ég kom á fyrsta ballið til að
njósna, þá kostaði 600 kall miðinn.
Mér fannst það fáránlegt því á sama
tíma kostaði 25 kall inn á veitinga-
staði í Reykjavík en 600 kall inn á
ball og ég hafði aldrei heyrt talað
um annað eins. Ég var ekki búinn
að vera nema rétt um mánuð þá var
ég búinn að hækka þetta upp í 700
kall. Svona breyttist nú afstaðan
fljótlega.“
– Var reksturinn góður?
„Ég hélt félagsheimilinu gangandi.
Við þurftum að þjóna bæjarfélaginu.
Ég stofnaði Leikfélag Grindavíkur og
við vorum með leikrit og ýmislegt
annað sem var að gerast þarna.“
– Á þessum tíma er Festi í eigu
nokkurra félaga auk sveitar-
félagsins.
„Já, þarna voru saman komin verka-
lýðsfélagið, kvenfélagið, ungmenna-
félagið, bæjarfélagið og svo félags-
heimilasjóður. Svo var einn fulltrúi
frá hverjum í húsnefnd.“
Gaf út vínveitingaleyfið
sjálfur
– Og þú starfaðir fyrir sýslumanninn
í Grindavík um tíma.
„Þegar ég var búinn að vera ár í
Festi þá langaði mig að gera eitt-
hvað aðeins meira. Á þessum tíma
var sýsluskrifstofan opin einn dag í
viku og hún var í Festi þar sem ég
kynntist fulltrúum fógeta. Svo var
opnuð ný lögreglustöð og á lögreglu-
– segir veitingamaðurinn Tómas Tómasson sem á miklar tengingar suður með sjó
Bestu árin í Grindavík og
Keflavík var eins og erlendis
Frá opnun Tommahamborgara við Hafnargötu í Keflavík 1981. Mynd úr einkasafni.
Tómas við grillið á Búllunni
í Reykjanesbæ. Hann segir
frá leyndarmálinu um
hamborgarann í viðtalinu.
12 // víkurFrÉttir á SuðurNESJuM í 40 ár