Morgunblaðið - 14.01.2021, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2021
✝ Ólafur Gunn-arsson fæddist
í Reykjavík 14.
október árið 1937
og lést á Landspít-
alanum 7. janúar
sl. Hann var sonur
hjónanna Gunnars
Valgeirssonar
(1913-2001) og
Jónu Skaftadóttur
(1915-1946). Seinni
eiginkona Gunnars
var Olga Bergmann Bjarna-
dóttir (1915-1983) og átti hún
Þórð Bergmann Þórðarson (f.
1941). Alsystkini eru Gunnar (f.
1940) og Anna (f. 1942). Sam-
feðra systkini eru Jóna G. (f.
1950) og Halldóra Birna (f.
1952).
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Guðríður Hallfríður Jóns-
dóttir, fædd 27. nóvember
1936. Þau gengu í hjónaband 6.
desember 1958 og eignuðust
þrjú börn; Jónu, Hafdísi og
Gunnar. Jóna fæddist 15. sept-
ember 1956 og giftist Tryggva
Péturssyni (f. 1956) árið 1978.
Þau eignuðust fjögur börn. Þau
skildu. Jóna giftist Hildigerði
M. Gunnarsdóttur (f. 1969) árið
2010. Hildigerður á Aðalstein
Arnór Sigurpálsson (f. 1992).
Hafdís Ólafsdóttir fæddist 11.
apríl 1958 og giftist Hannesi
eiga Hákon Mána og Óliver
Egil. Guðríður (f. 1985) er gift
Guðlaugi Andra Axelssyni (f.
1982). Þau eiga Hannes
Krumma, Sigurð Frosta og
Söru Kolfinnu.
Ólafur missti móður sína úr
berklum þegar hann var níu
ára gamall. Hann var þá send-
ur í fóstur austur í Landbrot á
bæinn Syðri-Vík. Þar ólst hann
upp og gekk í skóla. Hann lauk
gagnfræðaprófi frá Laugar-
vatnsskóla árið 1952. Hann fór
ungur til sjós og starfaði m.a.
hjá Skipaútgerð ríkisins og
Eimskipafélagi Íslands. Hann
starfaði einnig hjá Landhelg-
isgæslunni, á varðskipinu Þór,
í upphafi þorskastríðsins. Árið
1958 tóku Bretar skipsmenn af
varðskipinu Þór til fanga, þar
á meðal Ólaf. Þeir voru í góðu
yfirlæti í ellefu daga uns þeim
var sleppt í skjóli nætur. Eftir
að Ólafur hætti á sjó fór hann
m.a. í sendibílarekstur og svo í
fyrirtækjarekstur með þáver-
andi tengdasyni sínum. Þeir
Tryggvi stofnuðu TP fóður,
þar sem Ólafur stýrði sölunni,
en fyrirtækið var svo selt til
Fóðurblöndunnar. Þar starfaði
Ólafur þangað til hann hætti
störfum sökum aldurs.
Útförin fer fram í dag, 14.
janúar 2021, klukkan 15, í
Kópavogskirkju. Vegna fjölda-
takmarkana verða einungis
nánustu aðstandendur við-
staddir.
Björnssyni árið
1981. Hafdís og
Hannes eiga þrjú
börn. Gunnar
Ólafsson, fæddur
16. júlí 1961, lést
5. apríl 1981. Börn
Jónu og Tryggva
eru: Ólafur (f.
1973), giftur Ingi-
björgu Reynis-
dóttur (f. 1971).
Þau eiga tvö börn;
Tryggva og Söru Lind. Fyrir
átti Ólafur Gabríelu Jónu með
Herdísi Önnu Þorvaldsdóttur.
Ingibjörg átti fyrir Viktor Þór
Freysson. Erla (f. 1979), gift
Finni Sigurðssyni (f. 1976). Þau
eiga tvö börn; Tryggva Hrafn
og Ara Kristófer. Fyrir átti
Finnur Kristin og Kára Frey.
Signý fæddist 1986 en lést
sama ár. Signý Jóna (f. 1987)
er gift Einari Núma Sveinssyni
(f. 1983). Þau eiga Sævar
Núma. Einar Númi átti fyrir
Ástu Maríu. Börn Hafdísar og
Hannesar eru: Lovísa (f. 1978),
gift Daníel Rúnarssyni Bach-
mann (f. 1977). Þau eiga tvö
börn; Sindra Björn og Hafdísi
Guðrúnu. Fyrir átti Lovísa
Antoníu Eiri með Skúla Theó-
dóri Ingasyni. Gunnar (f.
1982), í sambúð með Guðlaugu
Þórlindsdóttur (f. 1991). Þau
Elsku hjartans afi minn, í dag
kveð ég þig í hinsta sinn.
Ég trúi varla að ég fái aldrei
aftur að sjá þig eða tala við þig
um öll heimsins málefni. Þú varst
nefnilega ótrúlegur, þú vissir
alltaf allt sem var að gerast og
hafðir alltaf sterkar skoðanir á
hlutunum. Þú fórst ekki fram hjá
neinum hvar sem þú varst, þú
varst einstakur karakter.
Þú áttir þann eiginlega að
segja svo skemmtilega frá öllu,
svo ótrúlegur sögumaður og sög-
urnar svo skemmtilegar.
Þú og amma hafið gefið mér
heimsins bestu minningar sem
ég á úr æsku.
Stundirnar norður á ströndum
með ykkur eru svo dýrmætar og
dásamlegar.
Allar ferðirnar út á sjó að
veiða þar sem þú kenndir mér öll
helstu handtökin.
Ég er þér ævinlega þakklát
fyrir allar veiðiferðirnar og ein-
stöku stundirnar sem við áttum
saman úti á sjó.
Minningarnar úr Hraunbæn-
um hjá ykkur ömmu eru svo góð-
ar og þú laumaðir alltaf 500 krón-
um að mér þegar enginn sá svo
ég gæti keypt smá nammi.
Það var yndislegt að fá að
hitta ykkur ömmu á Kanarí í
mars 2019, borða með ykkur á
uppáhaldsstaðnum þínum og
eiga yndislega kvöldstund með
þér.
Þú varst yndislegur afi.
Ég vona að þú sért kominn á
góðan og fallegan stað um-
kringdur ást og ljósi.
Hvíldu í friði elsku afi minn,
ég kveð þig með miklum söknuði.
Bjartar minningar um ein-
stakan mann,
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín afastelpa og veiðifélagi,
Signý Jóna Tryggvadóttir.
Það eru blendnar tilfinningar
sem bærast í brjósti okkar þessa
dagana, við finnum fyrir mikilli
sorg en einnig miklu þakklæti
fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum með elsku afa okkar.
Afi hafði mikla trú á sínu fólki og
var afar stoltur af öllum sínum
afkomendum.
Hann studdi okkur í öllu sem
við gerðum og sá maður hann
lifna við þegar hann talaði um
velgengni barna sinna og barna-
barna. Þú varst svo stoltur af
fjölskyldunni, ljómaðir alltaf
þegar krakkarnir komu í heim-
sókn til þín og passaðir alltaf upp
á að eiga smá nammibita í skál
fyrir barnabarnabörnin sem eiga
svo sannarlega eftir að sakna Óla
afa. Tala mikið um að þau eigi
eftir að sakna þess að sjá aldrei
afa taka tennurnar úr sér og fífl-
ast í þeim aftur.
Óli afi gekk í gegnum margt á
sinni ævi en stóð alltaf upp aftur
og hélt áfram. Hann var stað-
fastur maður og var með
ákveðnar skoðanir sem féllu í
misjafnan jarðveg en hann stóð
alltaf fastur á sínu og var ekki að
elta skoðanir annarra og berum
við mikla virðingu fyrir honum
fyrir það. Ótrúlegt örlæti og vilji
til að hjálpa er meðal þess sem
stendur upp úr þegar við hugs-
um um hvernig lífsviðhorf afa
var. Afi var mikil félagsvera og
hrókur alls fagnaðar hvert sem
hann fór. Afi og amma voru dug-
leg að njóta lífsins og fóru í ófáar
ferðir bæði innan- og utanlands.
Það sem stendur mest upp úr hjá
okkur eru ferðirnar norður á
Gjögur þar sem hún amma okkar
ólst upp.
Mikið erum við þakklátar afa
og ömmu fyrir það hversu dugleg
þau voru að taka okkur með sér
þangað á hverju ári.
Við hugsum með hlýju til
þessa tíma sem við dvöldum í
Fögrubrekku, allar sjóferðirnar
með afa en þar leið honum vel og
reri hann mikið, allar fjöruferð-
irnar, sundferðirnar í náttúru-
laugina og í Krossneslaug og
ekki má nú gleyma öllum dýrind-
ismatnum sem hún amma
galdraði fram. Þetta voru góðir
tímar hjá okkur og elska börnin
okkar að fara norður á Gjögur,
þar líður öllum vel og munum við
halda áfram að fara þangað og
segja skemmtilegar sögur af
honum afa okkar sem naut sín
hvergi betur en á Gjögri.
Elsku amma, þinn missir er
mikill þar sem þú misstir ekki
einungis eiginmann heldur þinn
besta vin.
Við munum hjálpast að við að
hlúa að þér og komast í gegnum
sorgina saman. Við þökkum nú
allar stundirnar sem við fengum
með afa og mun minningin um
yndislegan mann lifa í hjarta
okkar allra.
Biðjum við algóðan guð að
vernda hann og leiða á nýjum
slóðum. Blessuð sé minning þín
elsku afi.
Lovísa og Gauja.
Elsku hjartans afi minn. Mikið
finnst mér sárt að kveðja þig.
Þegar ég lít yfir farinn veg, þá sé
ég hversu öflugur og óþreytandi
stuðningsmaður minn þú hefur
verið allt mitt líf. Fyrir það er ég
óendanlega þakklát. Algjör klett-
ur sem alltaf var hægt að treysta
á. Vissulega varstu af annarri
kynslóð en við höfðum bæði
skilning á því. Við vorum mjög
stolt hvort af öðru – það vissum
við bæði.
Ég er svo þakklát fyrir allar
ljúfu stundirnar, elsku afi. Það er
svo margt sem rifjast upp, enda
var heimili ykkar ömmu mér sem
annað heimili. Ég var mikið hjá
ykkur og naut atlætis ykkar. Ég
fann fyrir botnlausum kærleika,
æðruleysi og skilningi. Allar sög-
urnar af ímynduðum afrekum
mínum sem þú taldir mér trú um
að ég hefði áorkað. Ég var alltaf
jafn stolt og hissa þegar þú sagð-
ir mér frá því hvernig ég náði að
yfirbuga ljónið í bílskúrnum – og
það með naglaspýtu! Sagan varð
ljóslifandi með hljóðum og leik-
rænum tilburðum. Fyrst ég gat
yfirbugað ljón, þá gat ég allt!
Þið amma voruð kærleikurinn
í sinni tærustu mynd. Margar af
mínum kærustu æskuminningum
eru með ykkur. Ég er þakklát
fyrir yndislegar minningar í
Hraunbænum, frá Gjögri eða í
hesthúsinu með þér. Ég er þakk-
lát fyrir tímann okkar í hesta-
mennskunni – því þar kynntist
ég öllum þínum bestu kostum.
Þegar ég hugsa til baka
hversu dýrmætan og yndislegan
tíma ég átti í æsku finnst mér
sárt til þess að hugsa hversu erf-
ið þín æska var. Afi var einungis
níu ára þegar mamma hans lést
úr berklum. Hann sagði mér frá
sársaukafullri minningu sinni og
systkina sinna þegar þau heim-
sóttu móður sína á Vífilsstaða-
spítala og töluðu við hana berkla-
veika í gegnum glerið. Ég get
ekki ímyndað mér hjartasárið og
skipbrotið þegar hún deyr svo
frá börnunum þremur. Afa mín-
um var komið fyrir í fóstri austur
í Landbroti á bæ sem heitir
Syðri-Vík. Hann var þar fjarri
systkinum sínum, æskuheimilinu
og öllu því sem hann þekkti.
Þetta var torfbær með moldar-
gólfi og moldarveggjum. Afi svaf
í baðstofunni fyrir ofan fjósið og
sagði frá því hvernig hitinn frá
dýrunum hefði bjargað sér frá
kuldanum yfir veturinn.
Hann sagði einnig frá því að
hárið hefði stundum frosið við
vegginn og hlandið frosið í dall-
inum. Hvorki rafmagn né renn-
andi vatn var á bænum. Frásagn-
irnar voru slíkar að það var með
ólíkindum að einhver sem maður
þekkti í raun og veru hafi upp-
lifað annað eins.
Með dugnað að vopni vann afi
sig áfram í lífinu. Hann kvæntist
dásamlegri eiginkonu og eignað-
ist með henni þrjú börn. Afi var
lengi á sjó og var stoltur yfir því
að hafa verið fangi Breta í
þorskastríðinu. Hann undi sér
vel á sjónum – en stóri draum-
urinn var að verða bóndi. Ég
vona heitt og innilega að þú látir
drauminn rætast í Sumarland-
inu, elsku afi minn. Ég treysti því
að þú komir þér upp fallegum
bóndabæ og verðir með öfluga
útgerð, því sjórinn er einstakur –
það kenndirðu mér.
Ég elska þig afi. Ég á eftir að
sakna þín, mjög mikið.
Góða ferð í Sumarlandið.
Þín,
Erla.
Mikið á ég eftir að sakna þín,
en um leið hugsa ég hversu hepp-
in ég er að hafa haft langafa
minn í rúm 20 ár. Ég á margar
góðar minningar um þig og svo
margt sem ég get talið upp, ég
man vel eftir því þegar ég fór í
hesthúsið til þín þegar ég var lítil
og þegar þú komst að horfa á
sýningar hjá mér þegar ég fór á
hestanámskeið. Að fara á Gjögur
er eitt það skemmtilegasta sem
ég geri, mér líður svo vel þar í
afa- og ömmusveit og hlakka ég
til að halda áfram að fara þangað
í framtíðinni.
Elsku afi, takk fyrir allt sem
þú hefur gefið mér, ég verð þér
endanlega þakklát fyrir allt.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Antonía Eir.
Mig langar að minnast hans
Óla bróður míns í fáum og
kannski fátæklegum orðum.
Hann var elstur 3 systkina, for-
eldrar okkar voru Gunnar Val-
geirsson og Jóna Skaftadóttir.
Heimilið varð fyrir þeim harmi
að móðir okkar lést úr berklum
árið 1946, hún hafði þá legið á
hælinu í ein 2 ár, við systkinin
vorum mjög ung, Anna 4 ára, ég
6 ára og Óli 9 ára.
Eins og gefur að skilja þá
höfðum við ekki getað notið móð-
ur okkar mikið allan þann tíma
sökum veikinda hennar. Óli var
elstur, heimilið raskaðist, Óli var
sendur í sveit eins og þá tíðk-
aðist.
Ég kynntist honum ekki náið
fyrr en hann kom aftur heim –
eftir 7 ár! Árin þar urðu fleiri en
til stóð í fyrstu.
Hann var góður maður, við
urðum strax góðir vinir. Hann
var alltaf stóri bróðir
sem gætti okkar Önnu, las
okkur lífsreglurnar, kenndi okk-
ur margt og bar ætíð hag okkar
fyrir brjósti.
Hann var skemmtilegur og
sagði oft magnaðar og spennandi
sögur. Óli fylgdist alltaf mjög vel
með mönnum og málefnum og
stóð fast á sínu. Það heyrðist þá
oft hátt í mínum manni þegar
hann lét til sín taka!
Skólaganga hans var ekki
löng, en hann tók gagnfræðapróf
frá Laugarvatni. En hann eign-
aðist víðtæka menntun í lífinu,
bæði úr sveitinni og af sjónum
sem var vinnuvettvangur hans
lengst af. Síðustu vinnuárin var
hann sölumaður hjá Fóðurblönd-
unni. Hann var hörkuduglegur
og kom sér alls staðar vel.
Samband okkar hefur alltaf
verið gott og aukist mjög nú síð-
ustu árin. Við heyrðumst nær
daglega.
Það er mér mikill söknuður að
rödd hans sé þögnuð, þar sem við
spjölluðum um heima og geima
og hann hvatti, fræddi og
skemmti!
Seinni kona pabba var Olga
Bjarnadóttir, þau eignuðust 2
dætur, Jónu, f. 1950 og Halldóru,
f. 1952. Fyrir átti Olga soninn
Þórð Bergmann, f. 1941.
Þessi þrjú systkini voru vissu-
lega dásamleg viðbót við líf okk-
ar allra. Við erum öll alin upp
saman á Hrísateignum.
Við, Ester konan mín og fjöl-
skylda, kveðjum hann með þakk-
læti og virðingu. Við sendum
Gauju, konu hans, og afkomend-
um þeirra okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Gunnar.
Ólafur Gunnarsson HINSTA KVEÐJA
Það er fátt eins mikil-
vægt og að eiga góðan afa.
Hann afi minn var öðling-
smaður og betri afa er ekki
að finna. En nú er komið að
kveðjustund. Þegar ég rifja
upp alla góðu hlutina sem
við höfum gert í gegnum
tíðina hrannast upp minn-
ingar sem ég verð þér æv-
inlega þakklátur fyrir.
Minning þín mun ávallt
hlýja okkur.
Kveðjum við þig með
miklum söknuði.
Gunnar Hannesson.
✝ Elísabet Mey-vantsdóttir
fæddist í Reykjavík
24. maí 1927. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 29. des-
ember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Mey-
vant Sigurðsson,
bóndi og bifreiða-
stjóri, sem fæddur
var í Guðnabæ í
Selvogi, og Björg María El-
ísabet Jónsdóttir, húsfreyja, frá
Fögrueyri við Fáskrúðsfjörð.
Þau voru lengi búsett á Eiði á
Seltjarnarnesi. Þau eignuðust
níu börn, sem öll eru nú látin.
Þau voru í aldursröð talin: Sig-
urstörfum. Fyrri eiginmaður El-
ísabetar var Sigmundur Eyjólfs-
son frá Húsatóftum á Skeiðum,
sonur Guðrúnar Sigmunds-
dóttur og Eyjólfs Gestssonar.
Elísabet og Sigmundur gengu í
hjónaband 5. apríl 1950. Hann
lést 23. apríl 1970. Þau bjuggu
um tíma á Fossgili í Blesugróf,
en síðar á Urðarstíg 12.
Seinni maður Elísabetar var
Jóhann Árnason, en þau skildu
eftir fárra ára hjúskap. Jóhann
lést 2018.
Elísabet var einstakur dýra-
vinur. Hún hafði mikla ánægju
af dansi og sérstaklega þegar
leikið var undir á harmoniku.
Fór hún nokkrar ferðir út á
land á mót harmonikuunnenda
ásamt Sverri, bróður sínum, og
lagði hann til bílinn en hún
tjaldvagninn. Einnig ferðuðust
þau saman til útlanda oftar en
einu sinni.
Útför Elísabetar fór fram frá
Áskirkju 12. janúar 2021.
urbjörn Frímann,
Þórunn Jónína,
Magdalena Valdís,
Sigríður Rósa,
Sverrir Guðmund-
ur, Ríkharður, Þór-
ólfur, Elísabet og
Meyvant.
Elísabet vandist
við öll almenn bú-
störf utan dyra og
innan heima á Eiði.
Hún lauk skyldu-
námi frá Mýrarhúsaskóla á Sel-
tjarnarnesi, en fór upp frá því
að vinna fyrir sér. Starfaði hún í
Kexverksmiðjunni Fróni um
tíma, vann í Borgarþvottahús-
inu, einnig við ræstingar og á
leikskóla, meðfram húsmóð-
Elísabet Meyvantsdóttir er lát-
in á 93 ára. Blessuð sé minning
þessarar merkiskonu, gleðigjafa
og aðdáanda lífsins. Hún var ein-
faldlega einstök, fylgdi lífsstíl
hvers tíma, síung í huga en ríghélt
samt í eldri siði og venjur. Beta,
eins og hún var kölluð, sá um sig
sjálf meðan nokkur neisti fyrir-
fannst, en hann Villi bróðursonur
hennar var hjálparhella til fjölda
ára, og til staðar allt að leiðarlok-
um. Vilhelm Sverrisson þessi
gamli vinur minn eins og hann
heitir fullu nafni hringdi í mig 29.
desember síðastliðinn og tjáði
mér að nú væri stutt í andlát El-
ísabetar sem þá var komin inn á
Hrafnistu og hann ætlaði sér að
vera við hlið Betu til síðustu
stundar. Skömmu eftir samtalið
hringdi hann á ný og sagði lækn-
inn á Hrafnistu hafa hringt og
sagt Betu hafa skilið við. Það
gerðist meðan á samtali okkar
stóð.
Líklega hefur árið verið 1960,
er við Villi unnum saman á Máln-
ingarstofunni í Hafnarfirði, að
hann kynnti mig fyrir þessari
frænku sinni, er varð til þess að
við gerðumst kostgangarar hjá
henni Betu og Sigmundi Eyjólfs-
syni manni hennar í Fossgili í
Blesugróf. Ég vil meina að það að
hafa aðgang að hollum rammís-
lenskum heimilismat hjá henni
hafi bjargað sál og líkama á þessu
tímaskeiði. Maður fann sig alltaf
velkominn þótt stundvísin færi
stundum á skjön hjá ungu görp-
unum. Margt var heimagert, sult-
ur og sinnep, kartöflur úr eigin
garði með meiru. Stundum var
sulta til bragðbætis með saltfisk-
inum sem og annað í þeim dúr,
mjög nýstárlegt. Þau hjónin urðu
vinir manns. Allir voru velkomnir
í litla húsið þeirra í Fossgili, ekki
síður þeir sem minna máttu sín.
Nú er húsið horfið, aðeins trjá-
lundurinn sem umlék þennan
sælureit stendur enn. Beta gaf
góð ráð og var vinur vina sinna
fölskvalaust. Oft skaust Beta á
gömlu dansana um helgar í Ing-
ólfskaffi, hún elskaði þann lífsstíl,
harmonikan var hljóðfærið sem
hún unni, hennar glaðlegi tónn og
lífsgleðin á dansgólfinu lyfti sál-
inni í hæðir. Er harmonikumótin
hófust hér eftir 1987, mætti Beta
með bróður sínum Sverri, Þau
nutu þess að ferðast saman og
vera innan um vini og taka þátt í
öllu sem upp á var boðið, alltaf já-
kvæð og elskuleg. Alloft í seinni
tíð hringdi Beta er hana vantaði
þjónustu varðandi mitt fag, þá var
kaffibollinn klár sem og ríkulegt
meðlæti, alltaf sama gestrisnin.
Margt kemur upp í hugann þegar
horft er til baka, en í stuttri minn-
ingargrein verður mörgu að
sleppa. Beta var góðmenni, virti
heiðarleika og stóð við orð sín.
Okkur hjónum var boðið í 90 ára
afmæli Elísabetar meðal fámenns
en góðmenns hóps, þá mátti sjá að
líkaminn var orðinn aldurhniginn
en ekki sálin og margt rætt.
Gleðin tók völdin og við tíndum
upp gullkorn úr minningabankan-
um. Nú hefur hún Beta mín kveikt
í síðustu sígarettunni og kannski
er reykingabann fyrir handan?
Vert þú sæl kæra vinkona.
Hilmar Hjartarson.
Elísabet
Meyvantsdóttir