Morgunblaðið - 14.01.2021, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2021
✝ Bjarni Jónssonfæddist á Galt-
arhrygg í Reykja-
fjarðarhreppi,
N-Ísafjarðarsýslu
15. desember 1926.
Hann lést 31. des-
ember 2020 á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi.
Bjarni var sonur
hjónanna Guð-
bjargar Efemíu
Steinsdóttur og Jóns Ólasonar
bónda, fyrst á Bjarnastöðum og
síðar Galtarhrygg. Þau hjón
eignuðust 11 börn og komust
níu þeirra til fullorðinsára.
Systkinin voru: Drengur and-
vana fæddur í júní 1911, Guð-
mundur Þorvaldur, f. 1.7. 1912,
d. 11.7. 2006, Valgerður Sig-
urborg, f. 11.6. 1914, d. 1.2.
1982, Kristján Margeir, f.
f. 6.6. 1954. 2) Egill Kristján, f.
10.11. 1955. 3) Hrafnhildur
Ólöf, f. 16.11. 1960. 4) Jón Guð-
björn, f. 17.5. 1962. 5) Sævar, f.
13.6. 1965.
Þau skildu árið 1970.
Börn, barnabörn og barna-
barnabörn eru í dag 43 talsins.
Bjarni vann lengstum sem
verkamaður á Akranesi, einnig
var hann nokkur ár til sjós.
Haustið 1978 flutti Bjarni til
Reykjavíkur og bjó þar til
1982, er hann flutti í Mos-
fellsbæ og vann hjá Álafossi
þar til hann hætti að vinna
1998. Hann bjó síðustu árin á
Akranesi hjá Hrafnhildi dóttur
sinni.
Útförin fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag, 14. janúar
2021, klukkan 13, að viðstödd-
um nánustu ættingjum.
Streymt verður frá útförinni á
slóðinni:
https://www.sonik.is/bjarni
Virkan hlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
22.10. 1915, d. 1.6.
1996, Kjartan Að-
alsteinn, f. 29.1.
1917, d. 27.3. 2006,
Ingibjörg Guðný
Jónína, f. 11.11.
1918, d. 5.10. 2012,
Guðbjörg Gróa og
Bjarni Sigurður,
tvíburar, f. 28.10.
1920, Bjarni Sig-
urður, d. 21.3.
1922, Guðbjörg, d.
18.3. 2014, Elín Bjarney, f.
26.10. 1922, d. 28.9. 2011, og
Óli Kristján, f. 21.9. 1925, d.
26.4. 2004. Um vorið 1930 and-
aðist Jón Ólason frá konu og
níu börnum, heimilið var leyst
upp og börnunum komið í fóst-
ur á bæjum víða við Djúpið.
Bjarni giftist Báru Egils-
dóttur og eignuðust þau fimm
börn. Þau eru: 1) Bjarni Ólafur,
Elsku pabbi.
Þú fæddist að Galtahrygg og
fyrsta minningin þín var þegar þú
og Óli bróðir þinn sátuð grenjandi
undir stiganum upp á loft þegar
pabbi ykkar lést, þú bara þriggja
og hálfs árs.
Amma fékk ekki að hafa hóp-
inn sinn hjá sér, þótt hún væri
fullfær um að reka bæinn með
Gumma 17 ára og Völlu 15 ára.
Hópnum var tvístrað um Djúp-
ið og fenguð þið misjafna vist,
þótt flest ykkar fengjuð inni hjá
„ættingjum“. Þið voruð hálfgerðir
niðursetningar, en amma fékk að
hafa með sér eitt barn, Óla.
Þú sagðir mér nokkrar sögur
af uppeldi þínu og fæ ég sting í
hjartað í hvert skipti sem ég
hugsa um það sem þú sagðir mér.
Ég get ekki annað en sagt eina
sögu af þér, þegar þú ert um það
bil sjö ára og mamma þín kom í
heimsókn í Djúpið, þá fóru allir af
bænum nema þú, þú varst skilinn
einn eftir heima og hafðir þá ekki
séð mömmu þína í meira en ár.
Ég vil þakka þér fyrir allar
samverustundirnar, öll ferðalögin
vestur, norður, austur og hring-
inn.
Í haust keyptum við Bjarni
bróðir og börnin okkar Djúp-
mannabúð og munum við gera
húsin upp á næstu árum. Við ætl-
uðum með þig vestur næsta sum-
ar að sýna þér herlegheitin, því
við vissum að þú færir ekki fleiri
ferðir vestur, en af því verður
ekki því miður. Okkur þykir enn
þá vænna núna um að hafa keypt
húsin og erum við búin að skíra
sumarhúsið Bjarnaból, en veit-
ingaskálinn verður áfram kallað-
ur Djúpmannabúð.
Þú varst alltaf kátur og hress
og skemmtir þér vel með barna-
börnunum þínum í aftursætinu
þegar við vorum að ferðast,
stundum þurftum við að skamma
þig jafn mikið og börnin okkar,
slík voru lætin.
Einnig vil ég þakka þér fyrir
allar veiðiferðirnar, þú hafðir
mjög gaman af að veiða og fórst
með okkur á Skagaheiðina, Arn-
arvatnsheiðina og í Veiðivötn og
svo var veiðikortið óspart notað
þegar við vorum á ferðinni um
landið. Þótt þú værir kominn vel á
áttunda tuginn gafst þú okkur
hinum ekkert eftir. Bjarni bróðir
sagði mér eina sögu af Skagaheið-
inni, hann og pabbi voru á leið
heim í hús í svartaþoku og pabbi
hafði lagt af stað á undan honum,
allt í einu kemur sá gamli út úr
þokunni þvert á Bjarna og hann
spyr hvert er þú að fara? Nú,
heim í hús, svarar sá gamli alveg
rammvilltur.
Ég man sérstaklega eftir ferð
sem við fórum á Langanesið 1997
minnir mig, við lentum í mokveiði
og gleymdum okkur alveg, vorum
komin með yfir 30 fiska og enginn
kælir, en við dóum ekki ráðalaus,
flökuðum allan fiskinn og gáfum
öllum, sem voru á tjaldstæðinu á
Þórshöfn það kvöldið.
Þú varst alltaf heilsuhraustur,
grannur og kvikur í hreyfingum,
labbaðir mikið um Skagann og
þvílík ferð á þér að enginn hafði
við þér og leist hvorki til hægri
eða vinstri, allt þangað til þú dast
fyrir fimm árum og braust á þér
öxlina, og þá fór að síga á ógæfu-
hliðina því höndin byrjaði að visna
og varð að lokum nánast ónothæf.
Við komum til þín fimmtánda
desember á 94 ára afmælinu þínu
og ekki datt okkur í hug þá að þú
ættir bara tvær vikur eftir ólifað.
Þín verður sárt saknað.
Blessuð sé minning þín.
Þinn sonur
Egill.
Elsku afi.
Í okkar augum varst þú ódauð-
legur. Við bjuggumst einhvern
veginn alltaf við því að þú myndir
ná tíræðisaldri eins og mamma
þín. Við bræður eigum hlýjar og
dýrmætar minningar um þig úr
öllum okkar veiðiferðum og ferða-
lögum. Af öllum þessum ferðum
standa sérstaklega upp úr ferð-
irnar okkar saman á Skagaheiði,
það var okkar staður. Þú vildir
ólmur hjálpa okkur þegar við vor-
um ungir, sama hvort það var að
græja stangirnar eða setja á orm.
Þú verður alltaf með okkur í anda
þegar við sitjum við ósinn í Ölves-
vatni og horfum á syndandi álftir í
glitrandi silfrinu á lágbornum öld-
unum. Síðasta ferðin þín með okk-
ur er okkur einkar minnisverð.
Þar varst þú orðinn 86 ára gamall
sem hjá flestum telst háaldrað.
Þú sýndir okkur í verki að aldur
er aðeins tala þar sem þú þaust
áfram og skildir okkur eftir í ryk-
inu. Þú landaðir hverjum fiskin-
um á fætur öðrum og tókst ekki í
mál að leggjast til hvíldar þegar
við ýjuðum því að þér, þar sem nú
ætti að veiða. Stundirnar í Mark-
holti eru líka óteljandi. Þessi stóri
garður var ævintýraveröld barns,
sama hvort við tíndum orma eða
spiluðum fótbolta þá voru það
alltaf dýrmætar stundir. Við finn-
um enn þá lyktina úr geymslunni
út frá eldhúsinu, þar sem smer-
gillinn stóð og við horfðum aðdá-
unaraugum á kláran karl sem
brýndi hnífana okkar. Þegar við
hugsum líka um jólin þá reikar
hugurinn til þín. Þú varst lengi vel
hluti af okkar jólum og notalegar
stundir sem við áttum saman við
jólatréð með hlátrasköllum og
fíflalátum eins og þér einum var
lagið. Galtahryggur í Heydal,
fæðingarstaður þinn, hefur skip-
að mikinn sess í lífi okkar í gegn-
um árin. Þar höfum við fjölskyld-
an átt ættarmót og fjöldann af
útilegum. Þótti okkur svo vænt
um þennan stað að við festum
kaup á Djúpmannabúð sem
stendur í mynni dalsins. Þar mun-
um við búa til nýjar minningar á
meðan við hvílumst í Bjarnabóli
sem skírt var til heiðurs þér.
Elsku afi, þín verður sannar-
lega sárt saknað en þú munt
ávallt lifa sem hluti af okkur.
Börn og barnabörn okkar munu
heyra hetjusögur af afa okkar
Bjarna um ókomna tíð. Þú kennd-
ir okkur að það mikilvægasta í líf-
inu er að vera góður við alla, og
taka lífinu ekki of alvarlega. Eftir
skilur þú svo sterka minningu um
góðan mann sem kunni að hlæja
og njóta hversdagsleikans, og
hefur það kennt okkur hvernig
við viljum að okkar verði minnst.
Hvíldu í friði elsku afi.
Er völlur grær og vetur flýr
og vermir sólin grund.
Komum við heim og hittum þig,
verðum hjá þér alla stund.
Við byggjum saman bæ í sveit
sem brosir móti sól.
Ljúfu lífi landið vítt
mun ljá og veita skjól.
Sól slær silfri á voga,
sjáið jökulinn loga.
Allt er bjart fyrir okkur tveim,
því þú ert kominn heim.
Að ferðalokum finnum við þig
sem fagnar okkur höndum tveim.
Þú ert kominn heim,
já, þú ert kominn heim.
(Jón Sigurðsson)
Níels og Óskar Bjarnasynir.
Þegar ég var lítill gaf ég það út
að ég ætlaði að verða stærri en
afi. Líkamlega varð ég töluvert
stærri en afi fyrir löngu, kallinn
var náttúrlega ekki nema rétt um
einn og sjötíu. En hvort ég verð
stærri að mannkostum en afi er
ég ekki viss um að ég verði nokk-
urn tímann. Allar minningar sem
ég á um afa eru jákvæðar, geri
aðrir betur.
Eitt sem ég man frá því ég var
lítill og heimsótti afa í Mosfells-
bænum var hvað hann átti fárán-
lega mikið af klinki á náttborðinu
sínu. Í mínum augum voru þetta
auðæfi og afi hlaut að vera ógeðs-
lega ríkur. Hans raunverulegu
auðæfi fólust samt fyrst og fremst
í því að það var margt fólk sem
þótti vænt um hann og honum
þótti vænt um marga. Hann sem
karakter, ekkert annað en ómet-
anlegur. Gleðin og leikurinn í fasi
hans olli því að öll barna- og
barnabarnabörn hændust að hon-
um. Mér er sagt að ég og afi höf-
um ekki getað setið saman í aft-
ursætinu á bíl lengi vel, það
endaði alltaf í fíflagangi. Það lýsir
afa vel. Hann sýndi oft væntum-
þykju í gegnum sprell, ég skildi
hann, hann skildi mig.
Ég held að afi hafi passað sig
að koma vel fram við fólk af því að
það var ekki alltaf komið vel fram
við hann. Strax í æsku fór hann í
fóstur þar sem pabbi hans lést
þegar afi var þriggja ára.
Afi minntist ekki oft á æsku
sína, en hann sagði mér oftar en
einu frá því þegar hann sjö ára
gamall bar helvítis rafgeyminn
frá Bjarnastöðum inn í Reykja-
fjörð, fyrir þá sem þekkja til vest-
ur í Djúpi. Það atvik sat allavega í
honum og gefur til kynna að upp-
eldið hafi ekki staðist allar kröfur.
Hvort sem það er tengt æskunni
eða ekki þá tranaði afi sér heldur
ekki fram og nennti ekki að
standa í neinum erjum. Hann var
bara af gamla skólanum og gerði
það sem þurfti að gera án þess að
heimta neitt fyrir það. Annað sem
ég veit að afi velti fyrir sér og er í
þessum dúr er að hann bað ekki
um meira en Willys-jeppa þegar
hann tók að sér búsyfirráð fyrir
ríkan kall á bæ fyrir vestan í
kringum seinna stríð að mig
minnir. Hann vissi held ég að
hann hefði getað beðið um meira
eftir á, en nennti ekki að standa í
því. Ég virði það við afa, hann var
bara hreinn og beinn, tók því sem
að höndum bar.
Afi var einstakur maður og
gerði margt sem gladdi mig á
mínum æskuárum, fyrir það er ég
þakklátur.
Ég veit líka að hann skipar
sama sess hjá mörgum öðrum.
Samskipti okkar minnkuðu að-
eins með árunum, kannski eðli-
lega þar sem amstur hversdag-
leikans eykst, fjölskyldur vaxa og
slíkt, en ég passaði mig alltaf að
hitta hann eða heyra í honum
reglulega. Lengi vel bað ég alltaf
um Bjarna Jónsson hreppstjóra
þegar ég hringdi í hann, ég man
ekki ástæðuna, en einhver var
hún og saga á bak við hana,
hreppstjórinn var við og tók alltaf
símann.
Mildir, fræknir
menn best lifa,
sjaldan sút ala.
(Úr Hávamálum)
Takk fyrir allt, afi! Blessuð sé
minning þín!
Reynir Bjarni Egilsson.
Bjarni Jónsson
Margt ég vildi þakka
þér
og þess er gott að
minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Það var happafengur fyrir mig
að fljúga með Jónínu út til Pól-
lands í ágúst árið 2008.
Þar dvaldi ég með henni í mán-
uð og þar, með henni og hennar
dagskrá, náði ég aftur heilsu
minni, sem var þá komin að þol-
mörkum.
Eftir það fór ég einu sinni á ári
og stundum oftar til hennar í de-
tox, bæði hérlendis og í Póllandi,
til að endurnýja heilsuna. Já, hún
reyndist mér svo sannarlega
happafengur.
Það þróaðist síðan með okkur
ómetanleg vinátta, sem var bæði
skemmtileg og gefandi.
Hún flaug hátt, hún féll oft nið-
ur, en alltaf reis hún upp aftur.
Hún átti oft erfitt, en líka átti
hún yndislega tíma, elskaði börn-
Jónína
Benediktsdóttir
✝ Jónína fæddist26. mars 1957.
Hún lést 16. desem-
ber 2020.
Útför hennar var
gerð 4. janúar
2021.
in sín, barnabörnin
og nánustu ætt-
ingja.
Hún var trúnað-
arvinur minn.
Það var gott að
leita til hennar, hún
var til staðar fyrir
vini sína.
Hún fór allt of
fljótt, ótímabært,
hún átti eftir að
framkvæma svo
margt. Hún átti eftir að leiða okk-
ur detoxvinina mörgu áfram um
ókomin ár. Hennar skarð verður
vandfyllt.
Hún var svo góður kokkur (ég
verð að setja það hér með), það
verður að vera eitthvað öðruvísi
frá mér. Það hefði hún viljað.
Við Jón eigum eftir að sakna
hennar mikið. Já, þau Jón voru
líka góðir vinir.
Við sendum börnum hennar,
barnabörnum og ættingjum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi þessi góða vinkona okkar
fara í Guðs friði.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Rakel Erna.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
BETU GUÐRÚNAR HANNESDÓTTUR,
áður til heimilis að Hamrabergi 7,
Reykjavík.
Birna Jónsdóttir
Kjartan Jónsson Brynja Sigurjónsdóttir
Hannes Jónsson
Erla Jónsdóttir
Svanur Jónsson Ingibjörg Karlsdóttir
Hrönn Jónsdóttir Þröstur Erlendsson
Kristjana Jónsdóttir Illugi Óðinn Helgason
Sólveig Jónsdóttir
Jón Rúnar Jónsson
og fjölskyldur
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu vegna andláts okkar ástkæra
GUNNARS ÞORSTEINS
HALLDÓRSSONAR.
Fyrir hönd aðstandenda,
Anna Einarsdóttir
Bjarney Gunnarsdóttir
Þorsteinn Daði Gunnarsson
Jón Sigurður Gunnarsson
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
RÓBERTS ÓLAFS GRÉTARS MCKEE
kennara,
Klukkubergi 18, Hafnarfirði,
sem lést fimmtudaginn 17. desember.
Sérstakar þakkir og hlýhug sendum við starfsmönnum
MND-teymis og lungnadeildar, Sólrúnu, Bryndísi og Karen,
Landspítala Háskólasjúkrahúsi, Fossvogi.
Helga Margrét Sveinsdóttir
Anton Sveinn McKee
Karitas Irma McKee Högni Grétar Kristjánsson
Arnar Róbertsson Marín Ólafsdóttir
og barnabörn
Okkar ástkæri
EYSTEINN TRYGGVASON
jarðeðlisfræðingur
lést 11. janúar á Heilbrigðisstofnun
Norðurlands á Húsavík. Útförin fer fram frá
Húsavíkurkirkju laugardaginn 16. janúar
klukkan 14 og verður henni streymt beint á facebooksíðu
Húsavíkurkirkju, facebook.com/Húsavíkurkirkja-172561236418.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Þröstur, Kristinn og Guðrún Eysteinsbörn
ELÍSABET MEYVANTSDÓTTIR
lést á Hrafnistu þriðjudaginn 29. desember.
Jarðarför var í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd vina og vandamanna,
Vilhelm Sverrisson