Morgunblaðið - 22.01.2021, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 2021
✝ Sigríður ÓlöfGuðmunds-
dóttir fæddist í
Austurhlíð í Bisk-
upstungum 29. júlí
1934. Hún lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Lundi á Hellu
12. janúar 2021.
Foreldrar hennar
voru Elín Guðrún
Ólafsdóttir, f. 1909,
d. 1991, og Guð-
mundur Magnússon, f. 1902, d.
1973.
Systur Sigríðar eru Guðrún, f.
1932, Eygló, f. 1935, og Solveig,
f. 1938.
Sigríður giftist árið 1955
Kristni Ingvarssyni, f. 1922, d.
2011.
Börn Sigríðar og Kristins: 1)
Magnús, f. 1953, eiginkona Rósa
Paulsen, börn þeirra: a) Agnes
Heiður, maki Gunnar Gunnars-
son, börn Agnesar með Sigurði
Sólmundarsyni: Sólmundur,
Snæfríður Rós og Jóhann Hilm-
ir. b) Guðmundur, maki Lovísa
Dögg Viggósdóttir, dætur
þeirra: Elísa Sigurrós og Sandra
Kristín, fyrir átti Lovísa soninn
vinkonur fyrir lífstíð. Eftir að
hún og Kristinn giftu sig 1955
hófu þau ungu hjónin búskap í
Austurhlíð og bjuggu þau þar og
störfuðu alla sína samverutíð
sem varði í tæp 60 ár. Eftir að
Kristinn féll frá 2011 bjó Sigríð-
ur ein í húsinu sem þau Kristinn
höfðu byggt saman, en hún var
umvafin sínu fólki á hinum bæj-
unum í Austurhlíð og Guðrúnu
systur sinni í Hlíðartúni, í túninu
heima. Sigríður var á sínum
tíma í ýmsum hlutastörfum með-
fram búskap, við móttöku hópa
erlendra gesta sem komu í mat á
Hótel Geysi, við garðyrkjustörf
á Syðri-Reykjum, í sláturhúsinu
á haustin í Laugarási og á eina
vertíð fór hún í fiskvinnslu með
Guðrúnu systur sinni til Þorláks-
hafnar. Einnig prjónaði Sigríður
um árabil lopapeysur fyrir fyrir-
tækið Hildu.
Sigríður hafði yndi af því að
sitja góða hesta og fór í margar
hestaferðir með vinkonum sín-
um í Rabarbaraflokknum.
Útför Sigríðar fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 22. janúar
2021, klukkan 13, að viðstöddum
nánustu ættingjum og vinum.
Streymi verður frá Youtube-
síðu Skálholts: Skálholtsstaður,
slóðin er:
https://youtu.be/O9FSjk7CpJI/.
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat/.
Viggó. c) Kristín
Sigríður, maki
Trausti Hjálmars-
son, börn þeirra:
Magnús Rúnar, Eg-
ill Freyr og Ingi-
björg Elín. Fyrir
átti Kristín dóttur-
ina Sigríði Mjöll
með Sigurði Andr-
ési Þorvarðarsyni.
d) Níels Magnús,
maki Aja Jensen,
dóttir þeirra: Rósa. 2) Jóhann, f.
1958, d. 1998. 3) Guðmundur, f.
1962, d. 1973. 4) Kristín Heiða, f.
1964, börn hennar: a) Melkorka
Rut Bjarnadóttir, maki Hafþór
Gunnlaugsson, dóttir þeirra:
Arney María. b) Kristinn Ingv-
arsson, maki Kristín Alfa Arn-
órsdóttir.
Sigríður ólst upp á heimili for-
eldra sinna í Austurhlíð ásamt
systrum sínum og stundaði hefð-
bundna skólagöngu þess tíma.
Hún fór 18 ára ásamt Guðrúnu
systur sinni til náms í Hús-
mæðraskólanum Löngumýri í
Skagafirði veturinn 1952-1953
og var það mikið ævintýr fyrir
þær systur sem þar eignuðust
Mamma. Hugtak sem ég skildi
ekki til fulls fyrr en ég varð sjálf
mamma. Þá áttaði ég mig á því
hvers vegna mamma hafði alltaf
þessar áhyggjur af mér, sem mér
fannst óþarfar, hvort sem ég var
krakki eða fullorðin. Að leiðarlok-
um er þakklæti mér efst í huga.
Takk elsku mamma fyrir að hafa
gefið mér lífið og þrjóskuna. Takk
fyrir að treysta mér og leyfa mér
að vera eins og ég er. Takk fyrir
að hafa verið mér góð mamma,
börnum mínum yndisleg amma og
litlu Arneyju Maríu syngjandi
langamma.
Elsku mamma, megir þú vera
umvafin eilífu vori.
Þín dóttir,
Kristín Heiða (Stína).
Elsku amma mín. Nú kveðj-
umst við í hinsta sinn og ég fæ
ekki að halda aftur í mjúku hlýju
höndina þína eða finna þig strjúka
á mér handarbakið með þumal-
fingrinum, eins og þú gerðir alltaf
og slepptir því ekki einu sinni þeg-
ar ég var að bera á þig handáburð
og dekra aðeins við þig. Við héld-
umst oftar í hendur síðustu árin
sem er svo ljúft að minnast, og ég
er heppin að hafa fundið þessa
hlýju frá þér og að geta veitt þér
mína hlýju líka.
Á þessari hinstu kveðjustund
koma upp ótal minningar í kollinn.
Ein er mér mest hugleikin þessa
dagana og það er þegar ég var lítil
og sat í fanginu á þér í eldhúsinu
hjá þér og afa í Austurhlíð og þú
kenndir mér allskonar lög og við
sungum saman „Frost er úti fugl-
inn minn“.
Þetta lag hefur alltaf minnt mig
á þig og þessa fallegu samveru og
nú syng ég það með Arneyju
minni og hugsa til þín og segi
henni frá þér. Það er svo dýrmætt
að Arney hafi líka fengið að upp-
lifa það að sitja í fanginu á þér og
syngja með þér, þó að hjá ykkur
hafi „Siggi var úti“ verið aðallagið.
Tæknin leyfir okkur að fanga
þessar minningar og hjálpar okk-
ur að halda minningunni um þig á
lífi fyrir hana, með því að sýna
henni, sem er svo lítil ennþá,
myndbönd af ykkur að syngja
saman.
Þú varst alltaf með húmorinn í
lagi og við gátum spjallað enda-
laust saman um allt og ekkert og
þú sagðir mér ýmsar sögur frá því
í gamla daga. Stundum heyrðir þú
bara það sem þú vildir heyra, en
þannig var það bara og ég kunni
líka aðeins á það.
Það er svo mikil gæfa að fá að
eyða svona miklum tíma með
ömmu sinni og afa og stórfjöl-
skyldunni. Og enn meiri forrétt-
indi finnst mér að hafa fengið að
upplifa frelsið í sveitinni hjá ykk-
ur, fá að vera endalaust úti að
leika með frændsystkinum mínum
og læra ýmsan lífsins lærdóm.
Þú kenndir mér líka ýmislegt í
matseld og að fitja upp á prjón
sem er það eina sem ég gleymi
aldrei í prjónaskap, þó ég þurfi að
fletta öðru upp aftur og aftur! Ég
sé þig fyrir mér njóta þess að
kenna mér og að vera saman að
dútla við eldhúsborðið.
Það voru líka ófá skipti sem við
bökuðum „eina brúna“ og það er
stutt síðan mér tókst að draga upp
gömlu appelsínugulu uppskrifta-
bókina þína og plata þig með mér í
einn bakstur, sem gladdi okkur
báðar mikið.
Þær eru margar dýrmætar
stundirnar sem ég hef átt með
þér, amma, sérstaklega í eldhús-
inu hjá þér sem var og er eins og
hjarta heimilis þíns, þar sem við
sátum og spjölluðum og hvers-
dagsleikinn dýrmæti átti sér stað.
Ég gæti endalaust haldið áfram að
telja upp og segja frá, til dæmis
öllum ferðalögunum, óteljandi
sundferðum í Bjössalaug og ég
veit ekki hversu margar spila- og
kapalstundir.
En umfram allt er það ástin og
hlýjan, grínið og gleðin sem ég
mun alltaf muna eftir. Hjá þér, og
ykkur afa, var mitt annað heimili.
Það er svo dýrmætt að hafa átt þig
að og ég er óendanlega þakklát
fyrir það og mun sakna þín svo
mikið, elsku amma mín, en alltaf
þó með gleði í hjarta.
Þín ömmustelpa,
Melkorka.
Elsku amma, nú ert þú búin að
yfirgefa þetta jarðlíf. Ég hef fulla
trú á að þú hafir gert það í sátt,
enda engin önnur leið fyrir konu
með þína þrjósku og ég veit að þú
hafðir ekki þolinmæði fyrir heilsu-
leysinu. Þú varst vafalaust mesti
nagli sem ég hef á ævinni kynnst
og búin að þola þrautirnar ótal-
margar. Nú fyllist ég djúpu þakk-
læti fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman, fyrir okkar
góða og einstaka samband og sér-
staklega langar mig að þakka þér
fyrir að hafa kennt mér þann góða
sið að hafa húmorinn alltaf á sín-
um stað, sama hvað bjátar á, og
takk fyrir að leyfa mér alltaf að
bulla í þér endalaust og hafa gam-
an af því. Ég hlakka til að grípa
aftur í spil með þér einhvern tím-
ann seinna, í öðru lífi, og ég bið
innilega að heilsa afa gamla og
líka frændum mínum, sonum þín-
um, sem fóru of snemma og ég
fékk ekki að kynnast.
Kristinn Ingvarsson.
Sigga amma.
Nú ertu farin og minningarnar
flæða. Þakklæti er þó efst í huga.
Þú hrósaðir mér, þú sagðir mér
að ég væri sterk, ákveðin og klár.
Það hefur verið gott veganesti þó
ég hafi nú ekki alltaf trúað þér.
Þú kenndir mér að gera jafning
og fleira í eldhúsinu, það gekk upp
og ofan og báðar vildum við oftast
ráða og vorum óþolinmóðar, átt-
um erfitt með að hlusta hvor á
aðra nema stutt í einu.
Við rifumst, höfðum báðar rétt
fyrir okkur en skildum hvor aðra.
Svona var þetta oft hjá okkur.
Sumir segja að við höfum verið
líkar og mér þykir vænt um það.
Þú varst þrjósk og þver, við vor-
um svipaðar í vexti. Stundum fékk
ég lánuð föt og skó hjá þér og svo
lituðum við hárið okkar svart og
sváfum út. Þú kenndir mér að
dansa til að gleyma. Sumir sökuðu
þig um að hafa mig í uppáhaldi,
mér líkaði það.
Þú varst til staðar fyrir mig
þegar á þurfti að halda.
Seinna snerist það við en bara
þegar þú varst orðin mjög veik, þá
fannst mér gott að geta endur-
goldið þér.
Þegar við fórum á hestbak
reiðst þú auðvitað alltaf á undan
mér og fremur hratt og mér
fannst gaman að halda í við þig og
ég man þegar þú kenndir mér að
leggja á, þá notuðum við Ellu
ömmu-hnakk og þú gafst mér fót
svo ég kæmist á bak. Þú hafðir
gaman af að syngja, kenndir mér
vísur, texta og lög.
Ég tók að mér köttinn þinn sem
þú fékkst hjá mér fyrir löngu af
því ég nennti ekki lengur að eiga
tvo brjálaða ketti. Þú tókst kett-
linginn sem hét Hús og sagðist
ætla að skipta um nafn á honum af
því ég afneitaði honum, mér
fannst það ekki eins fyndið og þér.
Hann heitir Útlagi og núna er
hann aftur kominn til mín. Hann
saknar þín eins og ég. Hann valdi
sér nýja uppáhaldsmanneskju,
Sigríði mína sem heitir í höfuðið á
þér. Þú hélst að enginn vildi gaml-
an kött sem ræðst á börn og gam-
almenni. Við hlógum báðar þegar
ég útskýrði að ég hefði nú barist
við þennan kött oft áður og bæri
nú eiginlega ábyrgð á tilveru hans.
Þá varstu eins og oft, fyndin, dóm-
hörð en full af ást.
Ég er þakklát fyrir að börnin
okkar hafi fengið að alast upp með
þér á torfunni.
Ég man hvað þú varst áhyggju-
full þegar ég varð barnshafandi í
fyrsta sinn en fórst ekki að ræða
við mig hvernig best væri að koma
í veg fyrir getnað fyrr en ég var
búin að eiga þrjú börn, svo átti ég
fjórða. Alltaf var samt gaman að
kynna þig fyrir börnunum, sjá
hvað þú varst fljót að líkja þeim
við „Magga þinn“.
Það er stutt síðan ég sagði þér
að ég saknaði þín og það er stutt
síðan ég sagði þér að ég elskaði
þig. Það er langt síðan ég fékk að
snerta þig en síðast þegar færi
gafst þá faðmaði ég þig vel og
lengi.
Ég vildi óska að ég hefði getað
tekið þig heim með mér frá elli-
heimilinu, hér verðurðu alltaf hluti
af landslaginu og sögunni.
Takk fyrir að hafa verið til,
takk fyrir að vera við hlið mér alla
mína tíð og takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig. Ég lofa þér að
hugsa vel um staðinn okkar.
Nú hefurðu gengið um dauðans
dyr, ég vona að handan þeirra sé
fjör, mikið hlegið og fíflast og þar
bíði þín allir þeir sem á undan
gengu.
Þín nafna,
Kristín Sigríður
Magnúsdóttir.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Hún Sigríður systir mín er til
moldar borinn í dag, farin yfir
móðuna miklu til ljóssins sem lýsir
svo skært handan við hina jarð-
nesku tilveru.
Það auðveldar viðskilnað við
ástvini þegar minningarnar eru
ljúfar og ylja um hjartarætur.
Þegar við kveðjum þig nú, elsku
Sigga, þá er þessu þannig varið.
Við bárum gæfu fjórar systurnar
til þess að alast upp saman á ynd-
islegu heimili í skjóli ástríkra for-
eldra í friðsamri sunnlenskri sveit.
Á æskuheimili okkar bjóst þú þér
síðan þitt eigið heimili og eyddir
þar lífshlaupi þínu og í næsta ná-
grenni býr Guðrún elsta systir
okkar.
Eftir miðjan aldur átti ég sjálf
því láni að fagna að koma mér upp
sumarheimili á þessum æsku-
stöðvum og hið sama gerði Sólveig
yngsta systir okkar og um árabil
vorum við allar fjórar nágrannar
hvert sumar. Þá heimsóttum við
þig þrjár hvern morgun, drukkum
saman kaffi og spjölluðum. Eins
og fleira í lífi okkar hefur þetta
breyst og sumarheimsóknir þess-
ar til þín heyra sögunni til. Á síð-
ustu tveim áratugum liðinnar ald-
ar fórum við saman fjölmarga
vetur, ásamt eiginmönnum okkar,
í ógleymanlegar ferðir til suð-
rænna sólarstranda. Þið Kristinn
voruð einstakir ferðafélagar, bæði
sérlega skapgóð og rólynd. Þegar
aldurinn færðist yfir okkur fór
þessum ferðum að fækka, eins og
sumarheimsóknunum í kaffið til
þín og síðari ár lifa þær bara í
minningunni. Þú fórst ekki var-
hluta af andstreymi í lífinu, en átt-
ir líka margar góðar stundir. Hið
einstaka jafnlyndi þitt, góða skap
og kær eiginmaður var grunnur-
inn, þrátt fyrir allt, að gæfusömu
lífshlaupi og að fá að búa allt þitt
líf á sama óskastaðnum umvafin
ástvinum og afkomendum.
Við hjónin vottum öllum að-
standendum og ástvinum okkar
innilegustu samúð.
Eygló Guðmundsdóttir,
Sigurður Óskarsson.
Rétt við jökulröndina í faðmi
fjallanna standa bæirnir Austur-
hlíð og Hlíðartún. Hvassbrýndar
Jarlhetturnar standa vörð um
fólkið sem býr við hálendið okkar.
Þarna bjó hún Sigga frænka mín
alla tíð, átti þar sínar fallegustu
stundir og líka þær myrkustu.
Hún var fastur punktur í tilveru
okkar barnanna á Austurhlíðar-
torfunni, samofin heimili þar sem
aldrei var læst hurð eða lokaðar
dyr.
Áhyggjuleysi æskuáranna,
ærsli, leikur með tófuyrðlinga sem
Kristinn frændi kom með úr
grenjaleit, heimaslátrun og
hundaslagur.
Allt var þetta hluti af lífi okkar
frændsystkinanna. Vorum við
ekki buguð af reglum að undan-
skildum þremur: Ekki hleypa
hundunum inn í bæ, mæta á rétt-
um tíma í mat og ekki koma sér í
lífsháska í bæjargilinu. Reglan um
bæjargilið var þó oftast brotin. Á
sumrin bættust svo við sumar- og
systrabörnin með tilheyrandi
fjöri, gleði og galsa. Mikið var
amstur húsmæðranna í þá daga.
Gleðin er sorgarinnar systir,
Sigga og Kristinn sluppu ekki frá
þeirri síðarnefndu. Guðmundur
sonur þeirra veiktist fimm ára
gamall af hvítblæði og við tók
margra ára barátta sem tapaðist
að lokum. Hann lést aðeins 10 ára
gamall einn ískaldan janúarmorg-
uninn. Þá missti ég minn besta vin
og frænda. Þá var gott fyrir Siggu
og Kristin að eiga góða að í túninu
heima og góða granna út með hlíð-
um. Allt fólkið stóð saman í því að
bera birtu inn til þeirra þar sem
myrkrið hafði umlukt þau í þess-
um sára barnsmissi. Svo liðu árin,
gleðin og hamingjan kom aftur,
barnabörnin sem fæddust eitt af
öðru færðu þeim Siggu og Kristni
aukna lífshamingju og ferðuðust
þau til suðrænna landa með til-
heyrandi ævintýramennsku og
fjöri.
Við getum þó ekki breytt því
hver fær að lifa og hver er svo
næstur að deyja. Örlögin höguðu
því svo að Jói sonur þeirra féll frá
aðeins fertugur að aldri. Aftur
þurftu þau að fylgja barni sínu til
grafar.
Enn og aftur risu þau upp með
ótrúlegt æðruleysi að vopni.
Kristinn var henni sem klettur og
tók við mesta briminu. Sólin reis á
ný, hægt og rólega hélt lífið áfram
og stjörnurnar blikuðu áfram á
næturhimninum.
Sigga mín var alla tíð mjög
spaugsöm og glettin. Í seinni tíð
höfðum við afar gaman af fyndn-
um tilsvörum hennar og athuga-
semdum, sérstaklega hvað varð-
aði holdafar og hörundslit okkar
og annarra.
Í hárri elli lést svo Kristinn
kletturinn hennar Siggu en áfram
bjó hún í húsinu sínu í Austurhlíð
með hjálp fólksins síns, þá sér-
staklega Rúnu systur sinnar og
móður minnar, sem sér á eftir
henni eftir óslitna 86 ára samveru.
Lífsverki þessarar íslensku al-
þýðukonu er nú lokið.
Elsku Stína mín, Maggi og fjöl-
skyldur, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar allra. Guð geymi
minningu elsku frænku.
Elín Margrét Hárlaugsdóttir.
Sigríður húsfreyja í Austurhlíð
er gengin á vit feðra sinna. Hún
var móðursystir mín og þær syst-
ur hafa allan sinn aldur búið á
sömu torfunni í Austurhlíðar-
túninu.
Þar ólumst við upp systkina-
börnin átta eins og einn hópur,
heimagangar hvert í annars húsi.
Í barnsminninu er myndin af
Siggu frænku falleg. Hún var
grannvaxin, há og spengileg,
dökkhærð með sín brúnu augu,
brosandi glöð og svo létt á fæti að
erfitt var að fylgja henni eftir á
göngu. Í minningunni finnst mér
líka að hún hafi aldrei óttast neitt,
óð í allt eins og það kom fyrir og
hló svo að öllu saman ef litlu mun-
aði að illa færi.
Hún gat líka verið hörð í horn
að taka og lét engan vaða yfir sig.
Hún var töffari.
Ung giftist Sigga Kristni föð-
urbróður mín og saman gengu
þau æviveginn sem einn maður.
Þeim var úthlutað stærri skammti
af sorgum lífsins en mörgum öðr-
um, jörðuðu tvo syni af fjórum
börnum sínum.
Þrátt fyrir þetta reyndu þau að
gera sitt besta til að eiga gott líf.
Þau höfðu bæði yndi af ferðalög-
um. Þau ferðuðust víða um landið,
það voru oftar en ekki áhættuferð-
ir á alltof litlum bílum í allt of
stórum fallvötnum, en alltaf fór
það vel. Þegar sólarlandaferðir
urðu algengar sóttu þau í að fara
til sólarlanda, árlega lengi vel.
Sigga elskaði að vera í sólbaði og
synda í sjónum.
Frænka mín hafði gott auga
fyrir hestum og fannst gaman á
útreiðum. Hún vildi hafa hesta
flugviljuga, nennti ekki að ríða
lötu. Ég minnist hennar á Frúar-
Jarpi. Þau höfðu sömu skapgerð,
dugleg og óttalaus, svolítið hörð
að utan en mjúk að innan. Saman
var þeim ekkert ofviða.
Þegar Kristinn féll frá fyrir 11
árum fór heldur að halla undan
fæti hjá frænku, hún bjó samt
áfram í sínu húsi með góðri hjálp
barna, barnabarna og barna-
barnabarna, sem veittu henni
mikla gleði. Það var jafnan gest-
kvæmt hjá Siggu, fólk sótti í hana,
það var eins og heilun oft á tíðum
að eiga við hana gott spjall. Sigga
var húmoristi fram í fingurgóma,
hafði gaman af glamri og góðum
sögum, fyndin allt til enda. Þó ekki
væru gullrendur á diskum eða
kristall á borðum var hjartarýmið
þeim mun meira á þessu fábrotna
heimili.
Síðustu átta mánuði dvaldi hún
á hjúkrunarheimilum, það var
sárt að geta ekki heimsótt hana
þennan tíma vegna takmarkana.
Þar naut hún góðrar umönnunar
og hlýju.
Vertu guði falin, elskuleg.
Guðrún (Gunna frænka).
Þá er Sigga í Austurhlíð komin
í sumarlandið eilífa til Kristins og
drengjanna sinna.
Fyrir tæpum 40 árum vorum
við svo lánsamar að bindast systr-
unum Rúnu og Siggu órofnum
vináttuböndum, eða eins og við
kölluðum þær fyrst, systur í 60 ár,
svo 70 og 80 ár. Vinátta systranna
og væntumþykja hvor til annarrar
var eftirtektarverð, enda fylgdust
þær að alla sína tíð.
Það þótti nú ekki gáfulegt af
fimm kellingum að ríða til fjalla,
karlmannslausar og „þar af leið-
andi bjargarlausar“ en við hlógum
og lögðum af stað.
„Fimm riðu til fjalls í gær
með firnin öll af nesti.
Ein af fimm þó elti þær
á yfirbyggðum hesti.“
(GG)
Í þessari fyrstu ferð var flokk-
urinn nefndur Rabarbaraflokkur-
inn, dregið af frægu Rabarbara-
stökki sem verður ekki útskýrt
hér nánar. En í þessari fyrstu ferð
okkar kom það sem oftast fylgdi
okkur. „Rabarbaraveðrið“, brjál-
að rok og oft rigning sbr. að okkar
einu tilraun til að vera í tjaldi lauk
þarna. Þegar við þessar yngri
sváfum ekki fyrir roki risu syst-
urnar upp og sögðu „er rok?“ og í
þeim töluðu orðum fauk tjaldið.
Rabarbaraflokkurinn ríður enn
til fjalla var oft sungið á kvöldin,
margt brallað, dansað, farið í nátt-
úruskoðun, mikið tekið af mynd-
um…ja nema Sigga því mikið grín
var gert að eilífu braski hennar
með myndavélina, það vantaði
filmu, filman vitlaust þrædd og
Sigga hló allra mest að þessu.
Minningarnar streyma þegar
við minnumst Siggu í Austurhlíð
sem var gullmoli í þessum ferðum.
Sigga var alltaf mjög vel ríðandi á
viljugum hestum. Eftirminnileg-
ust er Tinna hennar, glæsilegt
hross og ekki haggaðist Sigga í
hnakknum þótt hratt væri farið. Í
einni ferðinni var Tinna æst á
heimleið og fór hratt yfir, þegar á
Pokakerlingu var komið og við
hinar náðum Siggu þá var nefnt
hvort Tinna væri ekki of viljug
fyrir hana, þá svaraði Sigga: „Ég
nenni ekki að ríða lötu.“ Alltaf
sallaróleg, brosandi út að eyrum á
hestbaki, þannig minnumst við
Siggu.
Á vorin til að hita upp fyrir
stóru ferðina fórum við í dagsferð,
þá riðum við á milli bæja, sungum
fyrir Helgu Tomm á Gýgjarhóli,
komum við í Kotinu hjá Jóni og
Rönku. Og enduðum á veislu í
Haukholtum. Þessa reið kölluðum
við Forreið, þá fengu aðdáendur
Rabarbarflokksins að koma með.
Þetta eru ómetanlegar samveru-
stundir.
Sigríður Ólöf
Guðmundsdóttir