Morgunblaðið - 22.01.2021, Blaðsíða 23

að vinna keypti hún sér gróð-
urhús og ræktaði trjáplöntur
sem hún seldi og gaf. Einnig
fór hún í Háskólann og tók þar
masterspróf í íslensku. Þá fór
hún að skrifa ættartölur og gaf
út bækur um þau málefni.
En elli kerlingin lætur ekki
að sér hæða og sjónin fór að
daprast og gera lífið erfitt og
nú kveðjum við þessa duglegu
konu sem gaf svo mikið af sér
til samfélagsins á sinni löngu
ævi. Hjarta okkar er fullt af
þakklæti og minningum um
samverustundir liðinna tíma.
Elísabet Kristjánsdóttir
og Þuríður Yngvadótt-
ir, fyrrverandi formenn
Skógræktarfélags
Mosfellsbæjar.
Guðrún Hafsteinsdóttir var
formaður Skógræktarfélags
Mosfellsbæjar í 20 ár, frá 1983
til 2003. Miklir umbótatímar
voru í skógrækt innan Mos-
fellsbæjar í hennar formanns-
tíð. Árið 1990 hófst Land-
græðsluskógaátakið og gerði
Guðrún marga samninga við
landeigendur innan Mosfells-
bæjar um gróðursetningar.
Stór hluti af þeim skógum sem
Skógræktarfélag Mosfellsbæjar
hefur yfir að ráða í dag var
gróðursettur þegar hún var
formaður og er það ekki síst
fyrir hennar dugnað og útsjón-
arsemi sem það varð að veru-
leika. Á þessum árum var al-
gengur fjöldi gróðursettra
planta frá 50-100 þúsund
plöntur á ári sem sýnir vel
kraftinn í félaginu á þeim tíma.
Guðrún var gerð að heiðurs-
félaga Skógræktarfélags Mos-
fellsbæjar á 50 ára afmæli fé-
lagsins ásamt Páli eiginmanni
sínum. Skógræktarfélag Mos-
fellsbæjar þakkar Guðrúnu fyr-
ir hennar ævistarf í þágu skóg-
ræktar og vottar
aðstandendum samúð.
Fyrir hönd Skógræktar-
félags Mosfellsbæjar,
Björn Traustason,
formaður.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 2021
ömmu með trega og eftirsjá.
Jóna var ein vandaðasta og
sómakærasta kona sem við höf-
um þekkt. Þegar hún var orðin
veik undir hið síðasta sagði hún
eitthvað í þá veru „að væri
hennar tími kominn væri hún
tilbúin að fara“. Að lokum send-
um við henni sérstaka ferða-
bæn:
Gakktu heil um grundir nýjar
með Guði sjálfum eilíflega
okkar fylgja óskir hlýjar,
öll við munum Jónu trega.
(Egill)
Fyrir hönd afkomenda Ragnars
Björnssonar,
Egill Þórðarson.
Við minnumst með hlýju í
hjarta elskulegrar nágranna-
konu. Þú varst alltaf svo hóg-
vær og glæsileg og við sem vor-
um aðeins yngri dáðumst að
dugnaði þínum og stóðumst
engan samanburð þar sem þú
lést hvorki veður né vind aftra
þér frá þínum daglegu göngu-
ferðum. Það var heldur enginn
smáspotti t.d. frá norðurbænum
og hringinn upp á Holt í Firð-
inum fagra. 30 ár eru fljót að
líða og gott að eiga samferða-
fólk eins og þig. Við íbúarnir á
Breiðvangi 28 erum lánsöm og
þökkum þér samfylgdina. Hvíl í
friði.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Fyrir hönd nágranna,
Sesselja K.S. Karlsdóttir,
Guðrún Antonsdóttir.
✝ TryggvinaSteinsdóttir
fæddist á Hrauni á
Skaga 7. apríl 1922.
Hún lést 11. janúar
2021 á hjúkrunar-
heimilinu Seltjörn á
Seltjarnarnesi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún Kristmunds-
dóttir húsfreyja, f.
12. október 1892, d.
24. október 1978, og Steinn Leó
Sveinsson, bóndi og hreppstjóri,
f. 17. janúar 1886, d. 27. nóv-
ember 1957.
Systkini Tryggvinu eru
Gunnsteinn Sigurður, f. 10. jan-
úar 1915, d. 19. desember 2000.
Guðrún, f. 4. september 1916, d.
7. mars 1999. Rögnvaldur, f. 3.
október 1918, d. 16. október
2013. Svava, f. 17. nóvember
1919, d. 8. desember 2001. Guð-
Sif, f. 1984, en dóttir Hildar
Sifjar er Annabella Sif, f. 2020.
3) Gestur, f. 22. nóvember 1962.
Tryggvina ólst upp á Hrauni
á Skaga og hún stundaði nám
við Kvennaskólann á Blönduósi
veturinn 1942-43. Eins og þá
tíðkaðist byrjaði hún að vinna
fyrir sér upp úr fermingu, fyrst í
stað sem kaupakona á sveita-
bæjum og síðan við ýmis störf,
m.a. við Bændaskólann á Hvann-
eyri, Garðyrkjuskólann í Hvera-
gerði og Hótel Fornahvamm á
Holtavörðuheiði. Eftir að hún
giftist vann hún tólf sumur sem
ráðskona hjá Vegagerðinni,
lengst af með börnin sín með sér
sem hún sinnti með fullu starfi.
Þegar börnin hennar fóru að
stálpast, hóf hún störf hjá Pósti
og síma, fyrst sem bréfberi og
síðan sem póstafgreiðslumaður,
og starfaði þar í 15 ár.
Útför Tryggvinu verður frá
Áskirkju í dag, 22. janúar 2021,
klukkan 15. Streymt verður frá
athöfninni og hlekkurinn er:
https://tinyurl.com/tryggvina
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
björg Jónína, f. 30.
janúar 1921, d. 19.
janúar 2018. Krist-
mundur, f. 5. jan-
úar 1924, d. 5. apríl
2006. Svanfríður, f.
18. október 1926,
Sveinn, f. 8. sept-
ember 1929. Ásta, f.
27. nóvember 1930,
d. 24. október 2012.
Hafsteinn, f. 7. maí
1933, d. 25. júní
2019, og Hrefna, f. 11. maí 1935,
d. 19. ágúst sama ár.
Tryggvina giftist 2. ágúst
1953 Hrólfi Ásmundssyni vega-
verkstjóra, f. 24. júlí 1911, d. 24.
desember 2000. Börn þeirra eru:
1) Ásmundur Jósep, f. 23. sept-
ember 1954, d. 24. október 1995,
sonur hans og Ragnheiðar Foss-
dal er Hrólfur, f. 1985. 2) Krist-
rún Guðrún, f. 7. desember
1958, dóttir hennar er Hildur
Tryggvina var tengdamóðir
mín. Hún var á sama aldri og ég er
nú þegar við kynntumst. Ég var
fyrirfram dálítið smeyk við kon-
una sem var fullkomin í frásögn
Ása sonar hennar. Hún var falleg,
klár, dugleg og skapandi og liðtæk
í öll verk hvort sem þau voru unn-
in af kven- eða karlmanni. Ási fór
með mig í heimsókn í Blönduhlíð-
ina á fallega heimilið hennar og
Hrólfs. Þar var tekið á móti mér
með ljúfu atlæti og góðum veiting-
um eins og venja var af húsmóð-
urinni og manni hennar. Hjá
Tryggvinu og Hrólfi voru allir vel-
komnir, ættingjar, vinir og ein-
stæðingar sem voru oft og tíðum í
mat og þjónustu hjá Tryggvinu.
Hún tók að sér barnabörnin tvö
hvenær sem þörf var á og var
þeim einstakur styrkur og góð
fyrirmynd. Ég sá fljótt að þarna
var heilsteypt og flott kona sem
engin ástæða var að óttast. Það
var stutt í grínið og hláturinn við
eldhúsborðið hjá Tryggvinu. En
Tryggvina var líka ákveðin og föst
fyrir þegar á þurfti að halda og
gekk viljug í verkin þegar þörf var
á. Lífið var ekki alltaf auðvelt hjá
fjölskyldu hennar, frekar en öðr-
um af hennar kynslóð. En aldrei
heyrði ég hana kvarta eða tala illa
um fólk, frásagnir hennar voru
lausar við fleipur eða sögusagnir.
Tryggvina lýsti hlutum og atburð-
um af nákvæmni, á heilbrigðan
hátt og með skemmtilegum atvik-
um, enda konan stálminnug.
Gamli tíminn var Tryggvinu
dýrmætur, sérstaklega æskuárin
á Hrauni. Hún rifjaði upp aðstæð-
ur í sveitinni, vinnuna, skemmtan-
ir og ferðamáta sem var aðallega á
tveimur jafnfljótum eða á hesti.
Kindur og kýr voru á bænum og
haf og vötn gáfu mat í bú. Einu
sinni rak heilmikið af fötum á land
við Hraun og mamma Tryggvinu
saumaði kápu úr rekanum á stelp-
una.
Margir úr fjölskyldunni voru
hagmæltir, þar á meðal afi
Tryggvinu. Hann orti stökur um
systkinin. Hennar er:
Verkin vinnur vel og mörg
er hún oft á róli.
Hún Tryggvina Ingibjörg
á sér nöfnu á Hóli.
Tryggvina var kaupakona í
sveit og bæ, matráðskona í vega-
gerð, starfsmaður á plani og síðast
flokkari í póstinum í Reykjavík.
Það var grunnt á keppnisskapinu
hjá Tryggvinu. Hún sagði mér
sögur úr sveitinni og af viðskipt-
um sínum við bændur og búalið
sem reyndu að storka henni þegar
hún var ung til að fá hana til að
keppa við sig á ýmsa lund. Hún lét
ekki ganga lengi á eftir sér og fór
margur karlmaðurinn halloka fyr-
ir henni eftir að hafa álitið sig vís-
an um sigur.
Tryggvina var hlaðin mann-
kostum sem hún fékk í vöggugjöf
(okfrumugjöf). Sem dæmi þá hef-
ur hún örugglega verið með ein-
stakar gerðir af æsku-, langlífis-,
orku- og þrautseigjugenum og
auk þess slatta af ofvirkni. Það var
ekkert gert með hálfum huga. En
Tryggvina bar þess líka merki að
hafa verið ósérhlífin alla ævi því
liðirnir voru allir búnir. Hún var
ekki ánægð með að liggja fyrir síð-
ustu tvö árin og geta ekki séð um
sig sjálf þótt hugurinn væri skýr.
Hún vísaði til þess tíma þegar
kraftur og vinnusemi var henni
allt, með orðunum „þegar ég var
manneskja“.
Nú hafa sonur Tryggvinu og
eiginmaður tekið á móti henni. Ég
sé þau öll fyrir mér í innilegum
samræðum og með glettni í aug-
unum. Ég og sonur minn Hrólfur
gengum lífsveginn að stórum
hluta með Tryggvinu, manneskju
sem við virðum og elskum til ævi-
loka. Takk fyrir okkur Tryggvina.
Ragnheiður Fossdal.
Þegar ég var lítil stelpa og
lærði fyrst um dauðann þá varð ég
alveg óskaplega hrædd. Litla
barnssálin átti erfitt með að
kyngja því að einhvern tímann,
eins og hendi væri veifað, yrði
þetta allt saman bara búið. Amma
sýndi þessum áhyggjum mínum
skilning og útskýrði fyrir mér að
hún tryði því að þegar við dæjum
þá færum við til himnaríkis og það
væri alveg yndislegur staður þar
sem við hittum fólkið okkar aftur.
Þetta þótti mér fallegt og gott og
með orð ömmu í farteskinu gat ég
tekið dauðann í sátt. Mörgum ár-
um síðar spurði ég ömmu hvort
hún hræddist dauðann og hún hélt
nú ekki. Amma efaðist sko ekki
um sinn Guð eða himnaríki og var
tilbúin til að standa frammi fyrir
honum hvenær sem kallið kæmi.
Amma sagðist alltaf vera
ánægð með lífið þrátt fyrir að það
hefði ekki alltaf farið um hana ljúf-
um höndum. Hún hafði sannkallað
jafnaðargeð og sama hvað á gekk
þá setti hún undir sig höfuðið og
hélt áfram á móti storminum. Hún
var kjarnakona og fyrirmynd fyrir
okkur unga fólkið sem erum vön
að búa í bómull og kveinka okkur
undan minnsta mótbyr. Þegar
amma var komin vel yfir nírætt þá
gekk hún stigana í blokkinni sinni
ef veður var vont því hún vildi
leggja sitt af mörkum til að halda
sér við. Hún gafst aldrei upp og
þótti fátt skemmtilegra en að
vinna. Heyskapurinn þótti henni
skemmtilegastur og sagðist gjarn-
an sakna þess að vera úti á engj-
unum að slá og raka.
Amma hafði sérstaklega gaman
af fólki og tók vel á móti öllum
gestum. Eins eldaði hún alveg
yndislega góðan mat og munu
pönnukökurnar hennar lifa í
minningunni um ókomna tíð. Hún
hafði líka gaman af handavinnu og
það voru ófáar flíkur sem fengu
andlitslyftingu hjá ömmu í gegn-
um tíðina. Í eitt skiptið var í tísku
að ganga í rifnum gallabuxum
þegar Hrólfur gisti hjá ömmu.
Eftir að hann var sofnaður þá
laumaðist sú gamla til að ná í bux-
urnar og gera við götin því ekki
gat hún látið drenginn fara í svona
görmum í skólann. Það heyrðist
svo aldeilis hljóð úr horni daginn
eftir þegar pjakkurinn vaknaði við
viðgerðar buxur.
Þegar amma var um nírætt þá
keyrðum við saman norður í land á
ættarmót. Á leiðinni keyrðum við
framhjá mörgum bæjum og
þekkti amma þá alla með nafni.
Hún hafði unnið sem kaupakona á
þeim mörgum og gat sagt mér
skemmtilegar sögur af sveitalífinu
í gamla daga eða af fólkinu sem
þar hafði búið. Ég mun aldrei
gleyma því hversu hissa ég var að
hún skyldi muna öll þessi bæjar-
nöfn því ég, ung manneskjan,
hefði átt í basli með að leika það
eftir. Hún var svo sannarlega stál-
minnug og það var ótrúlega gam-
an að hlusta á hana rifja upp
gamla tímann og segja frá fólkinu
sem hún þekkti eða störfunum
sem hún vann forðum daga.
Við frændsystkinin kveðjum
hana ömmu okkar full þakklætis.
Hún kenndi okkur svo ótal margt
og var eins og klettur í lífi okkar
sem stóð sig í gegnum ólgusjó og
hvassviðri. Nú kemur það í okkar
hlut að standa okkur og miðla því
sem við lærðum til komandi kyn-
slóða. Amma, við sjáumst síðar.
Takk fyrir allt og allt.
Hildur Sif Thorarensen
og Hrólfur Fossdal
Ásmundsson.
Um héraðsbrest ei getur, þó
hrökkvi sprek í tvennt sagði
Tryggvina frænka mín í okkar síð-
asta samtali í haust, en hún kvaddi
okkur sátt og södd lífdaga á 99.
aldursári, taldi sig orðna liðónýta
og einskis virði og síst af öllu vildi
hún vera öðrum byrði. Hún Vina
frænka var mikil kjarnakona sem
var vönust að vera veitandi en
ekki þiggjandi, heimili þeirra
hennar og Hrólfs stóð alltaf opið
ættingjum ef þeir þurftu á húsa-
skjóli að halda. Það fékk ég að
reyna fyrst þegar ég var 17 ára
unglingur og þurfti að vera rúma
þrjá mánuði undir læknishendi í
Reykjavík, þá bjó ég hjá þeim
hjónum í Blönduhlíðinni og voru
þau óþreytandi að lóðsa mig milli
lækna og rannsóknarstofa og
aldrei fann ég annað en það væri
sjálfsagt og ekkert mál. Seinna
þegar ég þurfti að vera yfir mann-
inum mínum í hans dauðastríði
munaði Vinu ekkert um að hýsa
mig og öll börnin mín ef þau komu
til að sjá pabba sinn, en þá var hún
komin á áttræðisaldur og bjó enn
ein í Blönduhlíðinni, þetta verður
seint fullþakkað. Mikið á ég eftir
að sakna allra símtalanna okkar
en við hringdum oft hvor í aðra og
þá var rætt um allt milli himins og
jarðar og oft lífleg skoðanaskipti,
Tryggvina var ansi föst fyrir en
alltaf var gaman að þessu spjalli
okkar. Nú eru aðeins tvö eftir af
tólf barna systkinahópnum frá
Hrauni. Öll voru þessi systkini
eins og klettar sem aldrei brugð-
ust hvað sem á gekk og ekki hún
Tryggvina síst; í hennar huga
gekk stórfjölskyldan fyrir öllu.
Kæra frænka, að leiðarlokum vil
ég þakka fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og mína. Elsku Kristrún,
Gestur, Hildur og Hrólfur, sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrefna Gunnsteinsdóttir.
Mig langar að minnast Tryggv-
inu frænku minnar með nokkrum
þakklætisorðum. Tryggvina, eða
Vina eins og við kölluðum hana,
var föðursystir mín, úr 12 systkina
hópi, frá Hrauni á Skaga.
Þegar ég fór í háskólanám til
Reykjavíkur, fyrir um 30 árum,
varð ég þess heiðurs aðnjótandi að
búa einn vetur hjá þeim hjónum
Tryggvinu og Hrólfi. Það var
dásamlegt að dvelja hjá þeim í
Blönduhlíðinni og á ég margar
minningar þaðan. Vina sýndi námi
mínu mikinn áhuga og gerði hvað
hún gat til að styðja mig á allan
hátt. Við frænkurnar áttum oft
langt og gott spjall saman, ýmist
við eldhúsborðið eða inni í stofu á
kvöldin. Mjög oft sátum við og
skröfuðum eftir að hafa horft á
sjónvarpsfréttirnar, sem var fast-
ur liður dagsins. Og eftir heim-
ferðir mínar norður í Skagafjörð
höfðum við alltaf um nóg að
spjalla. Þá þurfti að segja fréttir af
æskuslóðunum fyrir norðan, bæði
af mönnum og málefnum. Vinu
var afar umhugað um fólkið sitt og
vildi gjarnan fá að fylgjast með lífi
þess. Iðulega leiddist talið svo út í
eitthvað gamalt og gott, þar sem
Hrólfur og Vina minntust geng-
inna stunda.
Vina var ráðagóð og raunsæ og
gerði aldrei stórmál úr neinu.
Henni var lagið að gera gott úr
öllu á yfirvegaðan máta og var því
auðvelt að leita til hennar ef þörf
var á. Það var mikil snyrti-
mennska og regla á heimili Vinu
og Hrólfs og þar á bæ var rausn-
arlega tekið á móti gestum. And-
inn á heimili þeirra bar vott um
hlýju, ástúð og virðingu. Allt sem
Vina kom að var vel unnið og helst
fullkomið. Þá var hún einnig ákaf-
lega iðin og ósérhlífin.
Hrólfur og Vina höfðu gaman af
því að rifja upp gamla tíma og var
ómetanlegt að fá að kynnast þeim
í gegnum þær sögur. Oft minntust
þau tímanna frá því þau unnu
saman í vegagerðinni, þar sem
Hrólfur var verkstjóri og Vina
ráðskona. Það hafði greinilega
ýmislegt rekið á fjörur þeirra í líf-
inu og ævintýrin verið mörg. Það
var einnig skemmtilegt fyrir mig,
frænkuna norðan úr landi, að
kynnast börnum þeirra og barna-
börnum í gegnum samverustund-
irnar í Blönduhlíðinni. Hrólfur og
Vina voru að sjálfsögðu ákaflega
stolt af sínu góða fólki.
Ég er afar þakklát fyrir stund-
irnar sem ég átti með þeim
Tryggvinu og Hrólfi og það er gott
að ylja sér við þær minningar.
Eftir að pabbi minn, Sveinn,
flutti suður á efri árum sínum
styrktust systkina- og vinabönd
þeirra Vinu enn frekar. Þau áttu
margar góðar samverustundir
sem og samskipti. Þau voru í hópi
þeirra, sem urðu að nýta sér
tæknina til að geta haldið sam-
skiptum, á þessum svokölluðu
veirutímum. Til er falleg mynd af
þeim systkinum, þar sem pabbi
stendur fyrir utan gluggann hjá
Vinu, þau horfa hvort á annað og
spjalla saman í síma, hvort sínum
megin við glerið.
Elsku Gestur, Kristrún, Hildur
Sif og Hrólfur, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar.
Minning um góða konu lifir
með okkur
Ástarkveðja,
Birgitta Sveinsdóttir, Sveinn
Steinsson, Erla Hrönn
Sveinsdóttir, Steinn Leó
Sveinsson.
Mig langar að minnast Tryggv-
inu með nokkrum orðum.
Hún var gift móðurbróður mín-
um, Hrólfi Ásmundssyni, sem
stýrði vegavinnuflokki til margra
ára í Fljótunum og nágrenni.
Mamma var ráðskona hjá honum í
mörg sumur. Við vorum staðsett í
Ólafsfirði, nánar tiltekið í Hring-
verskoti, þegar mamma sagði mér
að nú væri von á Hrólfi og með
honum í för væri konan hans. Ég
man hvað ég varð undrandi, því
aldrei hafði ég heyrt að hann ætti
vinkonu. Jeppinn rann í hlað og út
úr bílnum steig há, grönn og
glæsileg kona. Þetta var hún
Tryggvina. Hún bar nafn sitt með
rentu, var einstaklega trygg og
góð kona.
Þau Hrólfur bjuggu sér fallegt
heimili í Blönduhlíð 12. Þau eign-
uðust þrjú börn og hjá þeim bjó
einnig Ásmundur afi öll sín efri ár
þar til hann lést.
Elsta barn sitt, Ásmund,
misstu þau á besta aldri. Það var
henni alla tíð þung raun.
Tryggvina var í eðli sínu föst
fyrir og ákveðin og röggsemi
fylgdi henni alla tíð. Hún var líka
glaðlynd og spaugsöm. Heimili
þeirra hjóna var oft mannmargt,
sveitungar, vinir og venslafólk var
alltaf velkomið.
Árin liðu og þegar heilsunni
hrakaði fór lífslöngunin þverr-
andi. Síðastliðið ár bjó Tryggvina
á hjúkrunarheimilinu Seltjörn,
þar sem henni leið vel og þar sem
hjúkrunarfólkið og börnin hennar
önnuðust hana eins vel og hægt
var til síðasta dags. Ég veit að hún
var hvíldinni fegin.
Takk fyrir samfylgdina, kæra
Tryggvina. Hvíl í friði.
Auður Aradóttir.
Tryggvina
Steinsdóttir
Minningarvefur á mbl.is
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr að
andlátum og útförum. Þar eru birtar andláts-,
útfarar- og þakkartilkynningar sem eru að-
gengilegar öllum en auk þess geta áskrifendur
lesið minningargreinar á vefnum.
  
 


 
 þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát ber

  




 
ætlaðar aðstandendum við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát
Minningar
og andlát