Morgunblaðið - 02.02.2021, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 2021
lendinga sig varða þegar hann
var menntamálaráðherra áratug
fyrr. Svavar stórefldi þessi sam-
skipti og stóð fyrir tugum at-
burða fyrsta heila starfsár að-
alræðismannsskrifstofunnar í
Winnipeg. Svavar var jafnframt í
stjórn Þjóðræknisfélags Íslend-
inga um árabil og undanfarna
daga höfum við í utanríkisþjón-
ustunni orðið þess áskynja að
Vestur-Íslendingar minnast
hans af miklum hlýhug.
Störfum Svavars verða ekki
gerð fullnægjandi skil án þess að
minnast á þátt Guðrúnar, eig-
inkonu hans. Starf maka í utan-
ríkisþjónustunni er ekki bara
umfangsmikið og ólaunað heldur
oft á tíðum vanmetið. Svavar og
Guðrún voru saman ötulir og
glæsilegir fulltrúar lands og
þjóðar á erlendri grundu. Þau
hjónin höfðu bæði næmt auga
fyrir listum en ekki síður djúpa
þekkingu á því sviði og báru
skynbragð á mikilvægi þeirra
fyrir landkynningu. Voru listvið-
burðir af ýmsu tagi snar þáttur í
starfi sendiskrifstofa þeirra sem
Svavar veitti forstöðu, ekki síst í
Kaupmannahöfn og Stokkhólmi.
Sú þekking og reynsla á nor-
rænu samstarfi sem Svavar hafði
öðlast í pólitíkinni kom sér
einkar vel í sendiherrastörfunum
þar og ekki síður það tengslanet
sem hann hafði byggt upp á
stjórnmálaferlinum.
Svavar var eldhugi og einstak-
lega frjór og virkur í leik og
starfi. Hann hafði brennandi
áhuga á þjóðfélagsmálum, sagn-
fræði og ættfræði og var ein-
stakur sögumaður. Hann skap-
aði í kringum sig hressilegt
andrúmsloft og átti auðvelt með
að tala við fólk, bæði þegar vel
gekk og eins þegar taka þurfti á
erfiðum málum. Allt góðir eigin-
leikar í því mikilvæga starfi sem
hann vann fyrir utanríkisþjón-
ustuna.
Við í utanríkisráðuneytinu
minnumst með hlýhug góðs fé-
laga og vinar og vottum Guð-
rúnu, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum okkar innilegustu
samúð.
Martin Eyjólfsson.
Nafn Svavars Gestssonar var
mér löngu orðið kunnugt þegar
leiðir okkar lágu saman. Ég hitti
hann fyrst á Ísafirði um miðjan
áttunda áratuginn, en þangað
var hann kominn til þess að
„hitta félagana“, eins og Einar
frændi minn Olgeirsson komst
jafnan að orði. Ég var ungur
menntaskólanemi, gallharður
hægrimaður, en mætti á fund til
þess að hlýða á þennan nafntog-
aða og mælska Þjóðviljaritstjóra
og við skiptumst á orðum. Þessi
augnablikskynni rifjuðum við
upp þegar ég settist á þing árið
1991. Mér féll vel við manninn.
Hann var erfiður pólitískur and-
stæðingur og maður skynjaði vel
að hann hafði flesta þræði í
hendi sér í átökum stjórnarand-
stöðu við ríkisstjórnirnar sem ég
studdi. Smám saman urðu kynni
okkar meiri og við ræddum ein-
att mál sem voru allsendis
óskyld pólitísku þrasi. Þessi
kunningsskapur varð síðar að
góðri vináttu, sem styrktist mjög
síðari árin með nánu samstarfi
okkar.
Það var á síðari þingmennsku-
árum mínum sem Svavar kom að
máli við mig og spurði hvort ég
vildi ekki leggja sér lið í því
áhugamáli sínu að efla virðingu
skáldsins, höfðingjans og sagna-
ritarans mikla, Sturlu Þórðar-
sonar á Staðarhóli í Dölum. Mér
fannst þessi hugmynd býsna frá-
leit; sagði honum sem var, að ég
hefði ekki mikla þekkingu á mál-
inu. En sannfæringarkraftur
Svavars og sú hugsjón hans að
spinna verkið saman við eflingu
atvinnu- og mannlífs í Dölum
vestur varð til þess að ég sló til.
Við efndum til félagsskapar,
Sturlunefndarinnar, sem við
nefndum svo. Svavar ákvað að
ég yrði formaður og sjálfur
myndi hann gegna verkefni rit-
ara. Síðar gekk til liðs við okkur
mikið úrvalsfólk í stjórn fé-
lagsskaparins og öllum að óvör-
um sótti fólk í hundraðavís fundi
og mannfagnaði sem nefndin
okkar góða efndi til. Auðvitað
var Svavar potturinn og pannan í
öllu þessu. Með því að hann var
ritari félagsskaparins sagði ég
að með hæfilegri skírskotun í
hina pólitísku fortíð hans mætti
kalla hann aðalritara. Þessu
græskulausa skensi mínu tók
hann vel og að minnsta kosti
okkar á milli festist þessi nafn-
gift. Óteljandi eru samtölin sem
áttum síðan um verkefni Sturlu-
nefndarinnar. Saman fórum við,
aðalritarinn og formaðurinn, í
margs konar leiðangra í þágu
málstaðarins og fyrir þraut-
seigju Svavars skilaði það jafnan
árangri. Gamli baráttujaxlinn
hafði sannfæringarkraftinn sem
dugði og vílaði ekkert fyrir sér.
Nú er endurreisn Staðarhóls og
undirbúningur ýmissa verkefna
okkar kominn á góðan rekspöl.
Þar er hlutur Svavars Gestsson-
ar vitaskuld langmestur.
Á tíðum ferðum okkar Sigrún-
ar á milli höfuðborgarinnar og
Bolungarvíkur heimsóttum við
Svavar og Guðrúnu oft í sælu-
reitnum þeirra, Hólaseli í Reyk-
hólasveit, nutum gestrisni þeirra
og áttum ánægjulegar samræð-
ur. Undir lok september áttum
við Svavar síðast langt og gott
samtal. Það var mikið reiðarslag
er veikindin riðu yfir og andlát
hans var áfall okkur samverka-
mönnum og vinum. Nú er því
skarð fyrir skildi.
Við Sigrún vottum Guðrúnu
eiginkonu Svavars, Svandísi
dóttur hans og öðrum ástvinum
okkar innilegustu samúð.
Einar K. Guðfinnsson.
Ég sá Svavar ekki svo ég viti
fyrr en hann var nýorðinn stúd-
ent. Hann var 12 árum yngri og
ekki nema smástrákur þegar
maður var í vegavinnu vestur á
Fellströnd. En ég kannaðist við
nokkra föðurbræður hans. Hann
fór snemma að láta á sér bera
meðal ungra sósíalista, og einn
vetur fór hann til náms í Austur-
Berlín en notaði þann stutta
tíma einkum til að komast betur
niður í þýskri tungu og kynnast
a-þýskum veruleika. Og hann
komst brátt að svipaðri niður-
stöðu og flestir íslenskir sósíal-
istar, að þessi svokallaði sósíal-
ismi fyrir austan tjald væri ekki
það sem við kærðum okkur um
að líkja eftir þótt unnt væri að
stunda þar nám rétt einsog í öðr-
um löndum hversu missáttir sem
menn annars væru við stjórn-
arfarið í sama landi.
Aðrir munu rekja margvísleg
stjórnmálaafskipti Svavars. Ég
vil á hinn bóginn nefna tvennt
sem hljóðara mun verða um. Eft-
ir að hann lét af opinberum
störfum gerðist hann mikill drif-
kraftur í málefnum átthaga
sinna vestra. Hann endurvakti
tímaritið Breiðfirðing árið 2015
og hleypti auknu lífi í Breiðfirð-
ingafélagið. Hann gerðist einnig
virkur í Ólafsdalsfélaginu og
beitti áhrifum sínum til að stuðla
að endurreisn staðarins sem nú
er komin á góðan rekspöl. Hann
stóð fyrir gerð söguskilta til að
efla ferðaþjónustu á svæðinu,
stofnun landafundaseturs í Búð-
ardal og gekkst manna mest fyr-
ir að koma á fót félagi til minn-
ingar um Sturlu Þórðarson
sagnaritara og lögmann á 13. öld
og í sjónmáli eru bæði fornleifa-
rannsóknir og gerð minningar-
reits um Sturlu á Staðarhóli í
Saurbæ sem var eftirlætis bú-
staður þessa aðalhöfundar Sturl-
ungu.
Hitt er dæmi um að stundum
þarf ekki nema rétt hjartalag
ráðherra til að koma góðu til
leiðar. Þegar Vilhjálmur á
Brekku varð menntamálaráð-
herra 1974 tók hann fljótt eftir
því og hafði orð á að söfn lands-
ins ættu sér engan þrýstihóp
innan eða utan Alþingis. Þau
væru því mjög háð einskærri
velvild ráðherra en þeir væru
jafnan umsetnir ágengum þrýsti-
hópum. Skömmu eftir að Svavar
varð heilbrigðisráðherra 1980
var honum kynnt hugmynd að
samvinnu þjóðháttadeildar Þjóð-
minjasafns og ráðuneytisins um
söfnun endurminninga meðal
aldraðra á dvalarheimilum.
Framlag ríkisins skyldi nema
nokkrum krónum á dag á hvern
vistmann og nemendur í þjóð-
fræði við Háskólann einkum
annast viðtölin. Svavar tók þessu
strax afar vel og lét ekki þar við
sitja. Mér er það minnisstætt
hvað hann kom þessu lipurlega í
gegnum ráðuneytið. Upphæðin
var vitaskuld algert smáræði í
því gífurlega bákni sem heil-
brigðisþjónustan er en afrakst-
urinn varð á hinn bóginn viða-
mikið heimildasafn sem ella
hefði ekki orðið til. Auk þess
reyndist þetta kærkomin afþrey-
ing og upplyfting fyrir marga
aldraða og um leið dýrmæt
reynsla fyrir verðandi fræði-
menn.
Annar heilbrigðisráðherra af-
nam þessa notalegu starfsemi
fimm árum seinna. Þetta þótti
víst ekki nógu vel farið með fé.
En þetta var eftirtektarvert for-
dæmi og merkt framtak þótt
ólíklegt sé að það fari inn í Ís-
landssöguna.
Árni Björnsson.
Svavar vakti fyrst athygli
mína þegar ég fór að fylgjast
með pólitík.
Ég dáðist að því hve góður
ræðumaður hann var og hve vel
hann kom út í umræðum í sjón-
varpi.
Ég kynntist Svavari sjálfum
fyrst eftir að ég gerðist félagi í
Alþýðubandalaginu og fór að
starfa þar. Mest starfaði ég með
honum í kringum alþingiskosn-
ingarnar árið 1995 en þá bauð
flokkurinn fram undir merkjum
Alþýðubandalags og óháðra.
Svavar leiddi listann í Reykjavík
en ég var aftarlega á lista en
engu að síður fór ég á allmarga
fundi með honum vegna þessara
kosninga, ýmist á vinnustaði eða
þar sem möguleiki var að hitta
fólk.
Á svona fundum var Svavar á
heimavelli, mælskan nýttist hon-
um vel og hann hafði gaman af
þessum fundum.
Á þessum tíma var ég í stjórn
og trúnaðarráði verkamanna-
félagsins Dagsbrúnar en Svavari
fannst mikilvægt að sýna fram á
tengsl flokks og verkalýðshreyf-
ingar.
Dag einn er við höfðum lokið
við að dreifa bæklingum, sneri
þekktur íhaldsmaður hér í borg
sér að okkur og hvíslaði stund-
arhátt: „Svavar er Stasi-maður.“
Við vorum að rabba við fólk í
Kolaportinu og gengum við út
bryggjumegin en þar var ryðg-
aður togari frá Rússlandi bund-
inn við bryggju. „Nei, menn að
heiman,“ segir hann þá.
Já, Svavar gat verið gaman-
samur en fyrst og fremst var
hann baráttumaður fyrir betra
lífi og baráttan sem hann og
hans kynslóð háði skilaði árangri
sem kemur fram í þeim lífskjör-
um sem við búum við í dag.
Eitt sinn er ég var staddur í
Kaupmannahöfn í fríi hringdi ég
í Svavar en hann var þá sendi-
herra Íslands í Danmörku. Nið-
urstaðan varð sú að við hittumst
yfir hádegisverði og tókum spjall
saman en pólitíkin heima var
honum ofarlega í huga en einnig
vildi hann fræða mig um hvað
var að gerast í Danaveldi.
Við Svavar áttum það sam-
eiginlegt að hafa spilað fótbolta
með Þrótti Reykjavík, hann á
Grímsstaðaholtinu þar sem
Þróttur var stofnaður en ég í
Sundahverfinu.
Eftir að Svavar flutti heim til
Íslands á ný hitti ég hann sjald-
an en þó rakst ég á hann á götu
hressan að vanda.
Um leið og ég kveð vin minn
Svavar Gestsson sendi ég að-
standendum hans mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Jóhannes T. Sigursveinsson.
Það var komið haust. Sól
skein í heiði og gróðurinn var að
búa sig undir veturinn. Þetta var
dæmigerður dagur sem maður
vildi ekki vera án. En allt í einu
dimmdi yfir. Þær fregnir bárust
að æskufélagi minn og vinur til
60 ára hefði veikst skyndilega og
væri tvísýnt um líf hans. Við bið-
um öll milli vonar og ótta um
framvindu veikindanna. Það var
eins og haustið væri farið og vet-
urinn tekinn við. Nú þegar Svav-
ar hefur ferðbúist og lagt af stað
á annað tilverustig þá hvarflar
hugurinn aftur í tímann allt til
ársins 1960. Við bundumst fyrst
traustum vináttuböndum í risinu
á Tjarnargötu 20 þegar við töld-
um okkur albúna að bjarga
heiminum frá misskiptingu auðs
og valds eða kannski var það á
baráttufundum og mótmæla-
göngum fyrir friðlýst og herlaust
land. Eflaust skiptir það ekki
miklu máli hvar við hittumst
fyrst, aðalatriðið var auðvitað að
við urðum æskuvinir með sam-
eiginlega sýn á tilveruna.
Á opinberum vettvangi var
Svavar fremstur meðal jafn-
ingja. Hann var auðvitað afburð-
aræðumaður en einnig góður
penni. Hitt var þó kannski mikil-
vægast að hann var rökfastur og
lét málefnin ráða för. Aldrei varð
ég þess var að hann talaði illa
um pólitíska andstæðinga sína.
Þessi eiginleiki Svavars kom
bersýnilega í ljós í ævisögu hans
„Hreint út sagt“.
Þegar Svavar var félagsmála-
ráðherra bað hann mig að veita
forystu nefnd sem samdi reglu-
gerð um starfskjör launafólks og
skyldutryggingu lífeyrisréttinda,
en lögin um sama efni voru tíma-
mótalög og reyndar mörg önnur
lög sem samþykkt voru í ráð-
herratíð Svavars og vörðuðu
réttindi launafólks.
Nokkrum dögum fyrir hinn
örlagaríka haustdag kom Svavar
í heimsókn til mín. Við vorum
tveir heima og áttum góða sam-
verustund og ræddum mörg
málefni. Hugur Svavars var þá
aðallega fyrir vestan í sinni
heimabyggð og við það verkefni
að hefja til vegs og virðingar
heimkynni Sturlu Þórðarsonar
sagnaritara á Staðarhóli. En
þetta var ekki eina erindi Svav-
ars til mín. Langt frá því. Hon-
um var fullkunnugt að sökum
sjóndepru ætti ég í erfiðleikum
með lestur. Hann var sem sagt
kominn til að lesa fyrir mig úr
einhverri bók úr mínum fórum.
Svona var Svavar. Þegar hann
kvaddi með bros á vör vissum við
hvorugir að þessi samverustund
okkar væri sú síðasta.
Í ævisögu sinni greinir Svavar
frá því þegar hann flutti á nýbýl-
ið Grund á Fellsströnd. Jörðin
var eitt kargaþýfi, mestmegnis
grjót, þótt býlið héti Grund.
Svavar var þá tíu ára og hafði
það verkefni að tína grjót af
jörðinni. Ég staldraði við þessa
frásögn og sá í huga mér grann-
an tíu ára snáða við grjóttínsluna
á þessum baslárum á Grund.
Kannski var þetta undirbúning-
ur að ævistarfi Svavars sem var
að hreinsa til í þjóðfélaginu,
byggja upp velferðarkerfi og
undirbúa jarðveginn þannig að
hann yrði betri og frjósamari
fyrir fólkið í landinu.
Nú að leiðarlokum vil ég
þakka vini mínum samfylgdina
og fyrir baráttu hans fyrir betra
þjóðfélagi.
Innilegar samúðarkveðjur til
þín og fjölskyldunnar kæra Guð-
rún frá okkur Kristínu. Missir
ykkar er mikill en minning um
góðan dreng mun lifa.
Hrafn Magnússon.
Með Svavari Gestssyni er
genginn einn minn nánasti póli-
tíski samferðamaður og vinur til
um fjörutíu ára. Frá því um 1980
og fram undir aldamót vorum við
nánir samherjar og snerum bök-
um saman í erjum innan okkar
hreyfingar jafnt sem út á við.
Svavar var sem formaður Al-
þýðubandalagsins mér mikil fyr-
irmynd á fyrstu árum minnar
þingmennsku og vantaði þó ekki
stórveldin á þeim bæ til að læra
af. Fyrstu árin hlýddi maður
bergnuminn á Lúðvík en svo tók
Svavar við.
Svavar Gestsson var magnað-
ur fundamaður. Ekki aðeins
ræðuskörungur, vel máli farinn
og vel að sér um flest það sem
bar á góma, heldur orkumikill og
lifandi og gaf af sér þannig að fá-
ir fóru af fundi með honum
ósnortnir. Ég minnist fundar á
Þórshöfn snemma á níunda ára-
tugnum. Fundurinn var opinn og
vel sóttur eins og lengi hefur
verið venja á þeim slóðum. Við
þannig aðstæður var Svavar í
essinu sínu. Eftir fundinn sagði
félagsvanur maður að Svavar
væri mesti fundamaður sem
hann hefði komist í tæri við. Á
þessum árum vorum við í Al-
þýðubandalaginu dauðöfunduð
af formanni okkar.
Haustið 1988 urðu miklar
sviptingar í stjórnmálum og ný
ríkisstjórn var mynduð á tíu
dögum. Þá bundum við Svavar
það fastmælum að eitt skyldi yfir
báða ganga. Annaðhvort færum
við hvorugur inn í þá ríkisstjórn
eða báðir, sem varð. Á þessum
árum og lengi bæði fyrir þau og
eftir leið varla sá dagur að við
ekki annaðhvort hittumst eða
töluðum saman í síma.
Eitt sumarið, líklega 1985, bjó
ég á Akureyri en Svavar dvaldi í
Hrísey hjá Svandísi dóttur sinni
og fjölskyldu hennar. Júlímán-
uður hefur yfirleitt ekki verið
talinn besti tíminn fyrir pólitískt
starf en Svavar gaf lítið fyrir
það, dældi út blaðagreinum og
fékk mig með sér á flakk rétt
eins og það ætti að kjósa í ágúst.
Slíkur var hann. Óþreytandi
eljumaður, ósérhlífinn dugnaðar-
forkur, áhugasamur um menn og
málefni, menningu og sögu þjóð-
arinnar og allt þjóðlífið. Hann
brann fyrir því að bæta kjör al-
þýðu manna, var einlægur
verkalýðssinni í bland við sveita-
manninn sem jafnan var skammt
undan. Málefni hinna dreifðu
byggða voru honum hugleikin og
það svo að hann nefndi það
ósjaldan að vel hefði hann getað
hugsað sér að vera þingmaður í
slíku kjördæmi alveg eins og í
Reykjavík.
Pólitískt eða flokkspólitískt
stöðumat okkar fór ekki saman
um skeið, frá miðju ári 1998, en
það varði ekki lengi og hafði það-
an af síður áhrif á vinuáttu okk-
ar. Ég og stundum öll mín fjöl-
skylda nutum gestrisni hans og
Guðrúnar erlendis og vænt þótti
okkur um heimsókn þeirra til
okkar í Gunnarsstaði sl. sumar.
Ekki óraði mig fyrir því þá að
það yrði í eitt af síðustu skipt-
unum sem við Svavar hittumst.
Ekki frekar en þegar við kvödd-
umst á tröppunum í Mávahlíð-
inni undir haust eftir gott spjall
um stöðuna í pólitíkinni og ýmis
áform til næstu missera.
En, svo er komið sem komið
er og ekki annað eftir en þakka
fyrir allt sem okkar kynni hafa
verið mér. Ég votta Guðrúnu,
börnum hans og fjölskyldu allri
samúð mína og fjölskyldu minn-
ar. Ísland er öndvegismanni og
góðum syni fátækara.
Steingrímur J. Sigfússon.
Kveðja frá B-bekknum
Það var haustið 1961 sem ég
sá Svavar Gestsson fyrst. Hugs-
aði ekki út í það þá að hann var
nokkrum dögum yngri en ég.
Hann var heilum mannsaldri
eldri en ég í þroska: Hann var
oftar en ekki utan skóla eða fjar-
verandi einfaldlega vegna þess
að hann mátti ekki vera að því að
lötra eins og við hin eftir náms-
brautinni. Það þurfti að frelsa
heiminn.
Og við kynnin varð deginum
ljósara að þessi hrífandi og
skarpi Dalamaður væri einmitt
kjörinn til þess að frelsa heim-
inn. Greinandi hugsun hans,
þekking á fræðunum, þeim einu
sem einhverju skiptu, þetta var
allt þarna og það var einungis til
marks um íhaldssamar hefðir
fullorðinna að ætlast til að hann
færi sömu troðnu slóðirnar
gegnum hinn lærða skóla og við
hin. Frönskukennarinn sem hélt
verndarhendi sinni yfir honum
fékk stöðu heilags manns í vit-
und okkar sumra.
Svo liðu árin og allir vissu
hver Svavar var og óþarft að
rekja staði og stundir. Og leiðir
okkar lágu saman fjarri hinum
lærða skóla, hann var sendiherra
og ég lektor í Svíþjóð. Og nú á
ég sendiherra sem gerir mér
ljóst frá upphafi að hann sé
reiðubúinn að veita alla þá að-
stoð við kynningu lands og
menningar sem mögulegt sé.
Þegar ég fer með nemendur
mína í lestinni til Stokkhólms að
þiggja heimboð sendiherra segir
japanskur vinur minn í hópnum:
Ég geri nú ekki ráð fyrir að ég
eigi nokkurn tíma eftir að fá aft-
ur að hitta svona hátt settan
embættismann. Hann er forviða
á heimleiðinni: Þetta var þá
stakt ljúfmenni!
En ekki bara það: Þau voru
fljót, sögðu sögurnar, að átta sig
á því starfssystkini Svavars og
sendifulltrúar annarra ríkja að
þarna var kominn sjálfsagður
foringi þeirra ef á þurfti að
halda: maður sem kunni heiminn
og sögu hans og gat talað fyrir
hönd þeirra allra.
Ég veit líka að ég tala fyrir
hönd sjötta bekkjar B frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1964 þegar ég þakka samfylgd-
ina og læt þess getið að við skild-
um mætavel að Svavar Gestsson
hafði ekki tíma til að hjakka með
okkur í kennslustundum. Hann
var einn af okkur jafnt utan sem
innan skóla.
Sé framhald er ég ekki í vafa
um að Svavar hefur hafist
handa: Það var hvorki búið að
frelsa þennan heim né aðra.
Heimir Pálsson.
„Félagar! Fram undan er ný
sókn“ þrumar hann, hallar sér
fram og heldur um ræðustólinn
með uppbrettar skyrtuermar og
löngu kominn úr jakkanum.
Myndin er sterk, ræðan alvöru-
þrungin og eldmóðurinn smit-
andi svo áheyrandinn fyllist
löngun til að fylgja kröftugri
sannfæringu hins glæsilega for-
ystumanns, Svavars Gestssonar.
Svavar var fjölskylduvinur allt
frá því hann vann með pabba og
Óla komma við niðurrif gömlu
verslunarhúsanna í Neskaup-
stað. Árum síðar, í hinum furðu-
legu innanflokksátökum Alþýðu-
bandalagsins, vorum við
sjaldnast samskipa þótt báðir
værum við eindregnir samein-
ingarmenn. Þrátt fyrir ólíkar
áherslur okkar voru persónuleg
samskipti samt alltaf af hans
hálfu áhugasöm, glaðsinna og
hlý. Hann átti það til að senda
manni eitthvað athyglisvert,
kalla til fundar eða einfaldlega
segja manni ögn til syndanna á
förnum vegi. Stuðning í flokkn-
um átti hann þannig að hámark
var sett á hversu lengi formaður
gæti setið. En hver sem titill
Svavars var hverju sinni var
hann forystumaður íslenskra
sósíalista í áratugi og tók við
kefli af brautryðjendunum. Má
með vissum hætti segja að sá
þráður sé óslitinn enn öld síðar.
Svavar lét sig ekki muna um
að leggja lykkju á leið sína eftir
öðrum. Síðast í hitteðfyrra á leið
úr Dölum krækti hann upp með
Norðurá til að heilsa upp á okk-
ur á Hafþórsstöðum. Sýndi mér
við það tækifæri hvar hann hafði
SJÁ SÍÐU 20