Morgunblaðið - 29.03.2021, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. MARS 2021
✝
Ingvi Ástvalds-
son fæddist 4.
júní 1999. Hann lést
19. mars 2021 á 7B
á Borgarspít-
alanum.
Foreldrar hans
eru Martha Jón-
asdóttir, f. 7. októ-
ber 1963, og Ást-
valdur Óskarsson,
f. 25. október 1962.
Systkini Ingva eru
Svavar Freyr, f. 10. október
1984; Óskar, f. 3. júlí 1992; og
Margrét Björg, f. 9. desember
1994.
Ingvi var í leikskólanum Ás-
borg. Hann gekk í Langholts-
skóla, Ísaksskóla, Ártúnsskóla
og Árbæjarskóla.
Hann var á sér-
námsbraut í Fjöl-
brautaskólanum
við Ármúla.
Hann var í tóm-
stundafræði í dipl-
ómanámi fyrir fatl-
aða á
Menntavísindasviði
Háskóla Íslands.
Útför Ingva fer
fram frá Langholts-
kirkju í dag, 29. mars 2021,
klukkan 13.
Streymt verður frá útför:
http://promynd.is/ingvi
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Elsku Ingvi. Ég er svo stolt
af að vera mamma þín. Þú
kenndir mér að vera stolt af
mér. Þú kvaddir okkur á föstu-
dagskvöldið um það leyti sem
eldgosið var að byrja. Það var
svo einstök falleg stund. Þú
varst umvafinn vinum þínum og
okkur stoltu fjölskyldu þinni.
Við skiptumst á að halda í hönd-
ina þína. Við rifjuðum upp sam-
fylgdina okkar.
Þú varst oft sá sem réðst
ferðinni á góðan hátt. Mikill fag-
urkeri með gott auga og þú vild-
ir hafa hlutina á réttum stað.
Við Stella gerðum allt eins fínt
og við gátum heima því þú varst
á leiðinni heim. Við stilltum upp
fuglastyttum og málverkum og
myndum eftir langafa þinn
Höskuld Björnsson listmálara.
Lengi má manninn reyna.
Röddin mín var að hljóðna
vegna vonlausrar baráttu við yf-
irvöld Velferðarsviðs Reykjavík-
urborgar hingað til áður en
Ingvi missti heilsu til að dvelja
heima hjá okkur og hafa aðstoð-
arfólk á nóttu sem degi eins og
hann óskaði svo lengi eftir og
hafði fullan rétt á elsku dreng-
urinn okkar. Það kom þegar
hann var á spítalanum í fyrsta
skipti. Röddin mín er að birtast
aftur inni í mér með aðstoð
Ingva. Við fjölskyldan og hans
unnendur viljum að réttindi
fólks með fötlun verði virt. Þau
fái það sem þau eiga rétt á sam-
kvæmt lögum.
Við viljum að Íslendingar sem
búa erlendis með fötluð börn sín
geti flutt heim þar sem þeirra
bíða fjölskyldur og vinir. Við eft-
irlifendur erum ekki að tala um
lögmál náttúrunnar heldur verk
mannanna sem við sjálf stjórn-
um. Við fólkið sem býr á jörð-
inni. Við eigum að bera okkur
saman við það sem best gerist í
heiminum.
Ingvi var mjög heppinn og
laðaði að sér gott fólk og vini.
Fyrst voru yndislegar vinkonur
og vinir á leikskólanum Ásborg.
Síðan var hann umvafinn af
bekkjarfélögum sínum í Lang-
holtsskóla. Því næst var hann í
Ísaksskóla sem hentaði honum
mjög vel þar sem hann kynntist
góðum vinum sínum Pétri og
Óla. Svo fór hann í Ártúnsskóla
og Árbæjarskóla. Flutningar í
hús á einni hæð voru nauðsyn-
legir. Leiðin lá í Fjölbrautaskól-
ann í Ármúla þar sem hann út-
skrifaðist með mikilli gleði og
hamingju ásamt skólafélögum
sínum og keppni en Ingvi var
mikill keppnismaður í öllu. Hon-
um auðnaðist alla tíð að eignast
vini meðal kennara og stuðn-
ingsfólks. Allt þetta góða fólk
hefur staðið að baki okkur og
stutt og leitt okkur áfram með
svo margt.
Hann var í Hinu húsinu þar
sem hann eignaðist góða vini
sem fóru með honum víða á
skíði, hestbak og margt fleira.
Hann vann þar á sumrin, mest
við að huga að bættu aðgengi.
Hann var búinn að vera í Há-
skóla Íslands í einn og hálfan
vetur í tómstundafræði á
Menntavísindasviði. Hann beið
svo áhugasamur eftir að fara í
starfsnám í Íþróttafélaginu
Fylki.
Hann hafði áhuga á útinámi
og gaf fólki innblástur með
góðri þekkingu sinni á Elliðaár-
dal og öðru.
Hann elskaði að skapa með
kennurum sínum og vinum mál-
verk og aðra fallega hluti og nú
síðast legókastala, mótorhjól og
bíla. Fótboltinn var áhugamál og
hann varð FÁ-meistari í tipp-
keppni.
Þú verður alltaf með okkur
og gerðir heiminn betri.
Þín
mamma.
Nokkur orð um son minn og
vin Ingva Ástvaldsson. Ingvi
fæddist árið 1999. Í fyrstu virt-
ist allt vera í lagi en þegar hann
var nokkurra ára fór að bera á
að hreyfigetan var ekki fullkom-
in. Maður hélt í vonina að þetta
mundi eldast af honum, líklega
vegna þess að hann var hress og
skemmtilegur strákur og ekki
endilega þægasta barnið í
bekknum. Hann gekk í Ísaks-
skóla, kynntist þar tveimur góð-
um félögum, þeim Pétri Úlfars-
syni og Ólafi Sigfússyni. Þeir
brölluðu margt saman eins og
strákar gera á þessum aldri. Á
þessum árum fer að bera meira
á að eitthvað var að hrjá hann
sem ekki var vitað hvað var sem
reyndist vera taugarýrnunar-
sjúkdómurinn AT sem er mjög
fátíður. Þeir sem bera þennan
sjúkdóm verða yfirleitt ekki
langlífir. Þetta lenti mest á
mömmu hans og systur, Mar-
gréti Björgu dóttur okkar. Þetta
var mér óskaplega þungbært og
var ég við að bugast um tíma.
Eina helgina var sýnd franska
bíómyndin Intouchable í sjón-
varpinu en myndin eins og flest-
ir vita fjallar um fatlaðan mann
sem var fastur í fúlum pytti fötl-
unar sinnar með steingeldu
fólki, hann ræður til sín aðstoð-
armann sem umbyltir lífi hans í
skemmtilegt ævintýri. Það at-
vikaðist reyndar þannig að Ingvi
var heppinn með ævintýra-
gjarna aðstoðarmenn. Það tók
mig nokkrar vikur að átta mig á
því að það yrði hvorki mér né
Ingva, hvað þá fjölskyldunni, til
gagns að taka þessu svo þung-
lega. Ég ákvað að gabba heilann
honum til heilsubótar og fór að
hugsa um annað, tók upp gamla
áhugamálið; ferðast á jeppa.
Keyptur var Patrol-jeppi og við
feðgar ferðuðumst ásamt fé-
lögum okkar á hverjum sunnu-
degi okkur til gleði og eins til að
létta aðeins á mæðgunum. Það
sem ég undirbjó var að finna
góðar leiðir fyrir trukkinn
Sleipni sem bjó í hugskoti mínu
á þessum tíma. Ég ákvað að
smíða trukkinn. Viðfangsefnið
var að búa til lúxustrukk sem
næði meiri hraða á snjó en for-
verar hans. Kringum þessa
smíði teygðust ferðalög okkar
erlendis til að finna rétta trukk-
inn, réttu dekkin, innréttingu og
svo framvegis. Við kölluðum
þetta Feðgar á flandri-ferðirnar.
Löndin telja átján að meðtöldum
fríum. Þetta létti öllum lífið,
víkkaði sjóndeildarhringinn.
Erfiðleikarnir sköpuðu nýja
hluti. Reynslan af þessu er hvað
allir tóku okkur vel. Það var
ekki oft að við lentum á þrösk-
uldum. Þegar það gerðist voru
allir tilbúnir að rétta hjálpar-
hönd. Þess vegna skora ég á alla
þá sem þekkja fatlaða eða
hreyfihamlaða að bjóða þeim
með í ferðalög. Það þarf ekki að
vera flókið, til dæmis pikknikk á
Þingvelli, fara í gegnum kríu-
varpið við Hvalnes á Reykja-
nesi, kíkja á fossana á suður-
ströndinni, heimsókn á söfn eða
í bústað. Ferðalög og ævintýri
eru líklega ein bestu geðlyf sem
völ er á. Það var einn af draum-
um okkar að koma okkur upp
athvarfi einhvers staðar við Rín
í Þýskalandi með réttu hlutun-
um. Leyfa öðrum fötluðum að
njóta þegar við værum ekki þar.
Ég vil enda þetta á orðum Ingva
þegar hann var orðinn þreyttur
á hversdagsleikanum og reglu-
vörðum heimilisins: „Æi pabbi,
getum við ekki stungið af eitt-
hvað!“
Ástvaldur
Óskarsson.
Ingvi Ástvaldsson var frábær
bróðir, hann var besti vinur
minn. Ég minnist bróður míns
sem gríðarlega sterks einstak-
lings og mikillar fyrirmyndar.
Hann var ákveðinn, hlýr og
hnyttinn. Hann hafði góða nær-
veru sem ég mun sakna.
Ég á margar minningar með
Ingva allt frá minningum úr
ferðalögum frá litlum augna-
blikum. Það eru litlu augnablik-
in sem standa upp úr eins og að
fara í göngutúr í Elliðaárdal,
borða góðan mat saman, grínast
hvort í öðru og lesa saman góða
bók. Við áttum góðar stundir
þegar ég fór með Ingva í hátt-
inn. Það var byrjað á kvöldkaffi,
sem samanstóð af lýsi, mjólk og
súkkulaðibita. Þegar komið var
inn í rúm var það snyrtirútínan
hans Ingva, raka, hreinsa húð
og láta krem. Þarna lá hann í
mestu makindum og lét stjana
við sig þótt honum fyndist
stundum yfirdrifið mikið af
kremum sem ég notaði á hann.
Eftir raksturinn og snyrtinguna
lásum við saman, ég las fyrir
hann og hann las nokkrar setn-
ingar fyrir mig. Eftir lesturinn
spjölluðum við saman, hann
sagði mér frá deginum sínum og
eftir stutta stund vorum við
byrjuð að spjalla um allt milli
himins og jarðar. Við vorum
yfirleitt byrjuð að skellihlæja.
Ég skildi hann eftir með bros á
vör. Þessar kvöldstundir eru
mínar bestu minningar um
Ingva.
Á spítalanum kynntist ég
Ingva á allt annan hátt. Það var
alltaf gott að koma til hans á
spítalann en líka oft erfitt. Það
var ótrúlegt að fylgjast með
Ingva stjórna fólkinu í kringum
sig, sérstaklega þegar hann var
farinn að geta talað minna.
Hann valdi orðin sín vel og var
mjög ákveðinn með það sem
hann vildi. Aðstoðarfólk, ég,
mamma, pabbi, starfsfólk spít-
alans og frændfólk aðstoðuðum
hann eftir bestu getu. Hann tók
nei ekki gilt sem svar og fékk
margt í gegn á aðdáunarverðan
hátt. Hann kenndi fólki í kring-
um sig að ef þú vilt eitthvað
nógu mikið, – haltu áfram.
Ingvi var gríðarlega heppinn
með vini, öðru nafni aðstoðar-
fólk sem valdi Ingva. Við fjöl-
skyldan verðum ævinlega þakk-
lát öllum þeim sem aðstoðuðu
Ingva og minningarnar ótal-
margar. Kvöldið sem Ingvi lést
vorum við fjölskyldan saman
ásamt vinum Ingva, Viktori
Frey, Júlíusi, Kolbeini og Óðni.
Kvöldstundin gat ekki verið
betri þar sem við sátum hjá
Ingva héldum, í höndina á hon-
um og töluðum um minningar
með Ingva. Bros varð að hlátri
og gráti. Stemningin þarna
kristallaði hvað Ingvi hafði mik-
ið aðdráttarafl, hvað hann var
mikill karakter. Ingvi tók sína
síðustu andardrætti þegar eld-
gosið byrjaði.
Ingvi var mikill baráttumaður
og vildi fá fram sín réttindi og
annarra. Hans líf samanstóð af
baráttu fyrir að taka pláss. Að
fá þá þjónustu sem búið var að
meta hann fyrir. Ég lofaði Ingva
að koma sögu hans á framfæri,
að fólk fengi að vita hvað hann
þurfti að upplifa, hvað hann var
ósáttur við, svo annað fólk þurfi
ekki að upplifa það sama. Ég
mun gera mitt allra besta í að
vera hans talsmaður í því.
Elsku Ingvi ég elska þig.
Taktu pláss þarna uppi,
hvíldu í friði.
Þín systir,
Margrét Björg
Ástvaldsdóttir.
Elsku Ingvi minn. Það var
mikill gleðidagur þegar þú
fæddist. Þú varst þriðja barn
forelda þinna og sólargeislinn í
þinni fjölskyldu.
Fyrstu árin liðu og þú þrosk-
aðist eðlilega til að byrja með
og naust þín meðal jafnaldra
þinna. Það var svo við sex ára
aldur að grunur fer að vakna
um að eitthvað sé að. Þú greind-
ist um tveimur árum seinna
með sjúkdóminn sem háði þér
eftir það.
Þú varst svo heppinn að eiga
þá bestu fjölskyldu sem hægt er
að hugsa sér. Þið fjölskyldan
ferðuðust mikið saman, bæði
innanlands og mjög víða um
Evrópu, Bandaríkin, Kanada og
til Grænlands. Þið pabbi þinn
deilduð sameiginlegum áhuga-
málum og fóruð saman í margar
utanlandsferðir til að sinna þeim
áhugamálum sem sneru að vara-
hlutum og bílum, helst af
stærstu gerð. Jökla- og fjalla-
ferðir urðu svo lífsstíll fjölskyld-
unnar og þú tókst þátt í því eins
lengi og heilsan leyfði. Við afi
þinn fórum ásamt börnum og
barnabörnum tvær mjög
ánægjulegar ferðir til Kanarí og
einnig áttum við eftirminnilegar
ferðir til Spánar. Í einni ferðinni
manaðir þú ömmu þína til að
fara í sundleikfimi en þú vissir
að ég fer aldrei í kalda laug, en
ég harkaði af mér og lét mig
hafa það. Við rifjuðum þetta
stundum upp og hlógum mikið.
Minningarnar um þessar ferðir
og svo margt, margt annað
skemmtilegt sem við gerðum
saman hlýjar mér nú um hjarta-
rætur þegar þín nýtur ekki
lengur við Ingvi minn.
Foreldrar þínir voru stöðugt
að leita leiða til að auka lífsgæði
þín og mömmu þinni var mjög í
mun að skólaganga þín væri við
þitt hæfi og var hún einstaklega
dugleg að finna bestu leiðirnar
þar sem þér leið sem best. Þetta
átti jafnframt við um félagslegu
hliðina. Allt var gert til að gera
lífið bærilega. Mamma þín var
ótrúlega fundvís á það sem í
boði var. Svo verð ég að minnast
á Margréti Björgu systur þína,
sem umvafði þig öll árin þín.
Hún tók einnig fullan þátt í að
finna réttu leiðirnar til að auka
lífsgæði þín. Óskar bróðir þinn
tók líka þátt og sýndi alltaf sín-
ar mýkstu hliðar þegar þú áttir í
hlut. Það leynist engum að
systkinakærleikurinn er mjög
djúpur.
Við stórfjölskyldan hittumst
oft og ræðum málin. Þú sast
alltaf með okkur og fylgdist með
umræðunum. Oft þegar við
mundum ekki eitthvað var leitað
til þín eða þú spurður álits. Þú
varst mjög minnugur og hafðir
líka ákveðnar skoðanir.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa fengið að vera hjá þér síð-
ustu stundirnar ásamt fjölskyldu
þinni og bestu vinum þínum,
Viktori, Kolbeini, Anítu, Júlíusi
og Óðni.
Nú ertu, elsku Ingvi, kominn
í nýja tilvist, hlaupandi og sæll
og glaður í fallegu umhverfi að
gera hluti sem þú gast ekki hér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Margrét Jónsdóttir
(Magga amma).
Það var á góðviðrisdegi í Nor-
egi sem við fengum fréttir um
að lítill drengur væri fæddur á
Austurbrúninni. Það liðu því
tæpir tveir mánuðir þangað til
við fengum að sjá þig fyrst. Þó
svo að lítil börn séu alltaf und-
ursamlega falleg þá varst þú
Ingvi okkar það allra fallegasta
barn sem við höfðum augum lit-
ið. Við fengum að fylgjast náið
með þér stálpast, breytast í ung-
ling og síðan í fullorðinn mann
og alltaf varstu jafn sætur.
Brosið þitt, húmorinn og allt þitt
orð og æði hlýjar manni um
hjartarætur nú þegar við og all-
ir sem þekktu þig þurfa að tak-
ast á við það að nú ertu horfinn
frá þessari jarðvist allt, allt of
fljótt. Á slíkum stundum kemst
maður við og fer að fletta upp í
bók minninganna. Fyrir manni
renna myndir sem allar eiga það
sameiginlegt að vera ótrúlega
bjartar og brosið þitt sem náði
svo innilega til fallegu augnanna
þinna tekur yfir allt. Þú varst
einungis sex mánaða þegar þú
togaðir þig upp á fæturna við
sófaborðið heima og þú gerðir
það þannig að allir tóku eftir
því, stoltið og ánægjan með af-
rekið lét engan ósnortinn. Það
var eins og þú þyrftir að flýta
þér þar sem þér hafði verið
skammtaður naumur tími.
Þú varst yngsta barnabarnið
hjá ömmu og afa á Hraunteigi
en áttir tvo frændur, Patrek
Gísla og Breka, sem eru tveimur
árum eldri og þú kappkostaðir
að fylgja eftir fyrstu árin þín.
Minningarnar frá Þróttardegin-
um þegar þú varst fimm ára
streyma fram, kassabílaakstur
þar sem þú ýttir bílunum og
hljópst um og fylgdir frændum
þínum eftir, gleðin, hláturinn og
ótrúleg skemmtun er í ljúfu
minni. Shake-veislurnar og sam-
verustundirnar á Hraunteigi hjá
ömmu og afa með öllum frænd-
systkinunum eru dýrmætar
minningar, sólarlandaferðir með
stórfjölskyldunni, heimsóknirnar
til okkar í Brighton, pikknikk í
Laugardalnum, sumarbústaða-
ferðir, fjallaferðir í landsins
stærstu trukkum og þannig má
lengi telja, góðu heilli. Það er
notalegt að eiga þessar minn-
ingar með þér kæri Ingvi okkar.
En svo var það við sex ára aldur
að sjúkdómurinn þinn fór að
láta á sér kræla og þegar þú
varst sjö ára kom reiðarslagið.
Það kom samt ekki alveg á
óvart en allir báru þó von í
brjósti að þetta væri ekki eins
alvarlegt og raun bar vitni.
Strax frá þeim degi var eins og
þú gæfir bara í. Rétt eins og
vinur þinn hann Viktor sagði:
„Það er ekki inni í myndinni að
gefast upp.“ Þinn ótrúlega
sterki persónuleiki, húmoristi og
lausnamiðaði fagurkeri naut sín
mjög þegar þannig aðstæður
voru. Þú varst líka umvafinn
miklum kærleik og styrk frá
einstakri fjölskyldu þinni sem
gerði allt sem hún gat til að
auðga líf þitt á meðan það gafst.
Unga fólkið, jafnaldrar þínir
sem studdu þig og hjálpuðu þér
til að lifa innihaldsríku lífi núna
síðustu ár eftir að færni þín
minnkaði, á heiður skilinn fyrir
sitt innlegg. Elsku Ingvi okkar,
hafðu bestu þakkir fyrir allt og
sérstaklega hvað þú sjálfur
gerðir þessa þrautagöngu mun
léttbærari fyrir okkur öll hin
með ótrúlegum persónuleika og
þá ekki síst þegar erfiðleikarnir
virtust næstum óyfirstíganlegir.
Farðu í friði kæri frændi.
Hanna og Guðmundur.
Ingvi frændi er látinn í blóma
lífsins. Margar spurningar
vakna um hverfulleika lífsins og
hve mikið það er sem lagt er á
suma. Þrátt fyrir alvarlegan
hrörnunarsjúkdóm og allt það
mótlæti sem sjúkdómnum fylgdi
var fjölskylda Ingva ákveðin í að
hann fengi notið sem mestra
lífsgæða þann tíma sem hann
fengi. Einstakir foreldrar hans
og systkini stóðu eins og klettar
allt hans líf með honum og fóru
með hann í ótal ferðalög innan
lands og utan og reyndu allt til
þess að hann fengi notið þess
fallegasta og besta sem lífið
býður upp á. Við feðgar vorum
stundum með í för og alltaf var
ljóst hve mikið ferðalögin og
samveran gáfu Ingva og um leið
okkur að vera með honum enda
Ingvi einstaklega hnyttinn, því
var oft hlegið mikið og mun fal-
lega og hlýja brosið sem hann
var óspar á ylja um ókomna tíð.
Elsku Martha systir, Ástvald-
ur, Margrét Björg og Óskar, við
samhryggjumst af öllu hjarta.
Grétar, Bjarmi og Breki.
Með sorg í hjarta kveð ég í
dag kæran vin minn og fyrver-
andi nemanda, Ingva Ástvalds-
son.
Ingvi hóf nám á sérnáms-
braut Fjölbrautaskólans við Ár-
múla haustið 2015 og lauk námi
við skólann á vorönn 2019.
Í skólanum var Ingvi glað-
vær, jákvæður, duglegur og góð-
ur félagi. Hann var samvisku-
samur, mætingin var frábær og
honum sóttist námið vel. Enda
kom það bara ekkert á óvart
þegar námi lauk við FÁ að Ingvi
stefndi beint í diplómanám í HÍ.
Ingvi var virkilega fróður um
ýmsa fjölbreytta hluti og það
skilaði sér í náminu. Hann vissi
miklu meira en ég um bíla og
svo þekkti hann landið sitt virki-
lega vel sem og heiminn sjálfan
enda duglegur að ferðast um
veröldina. Svo var Ingvi líka al-
veg gallharður Fylkismaður.
Bakland Ingva var virkilega
sterkt og samheldið og því fékk
ég að kynnast.
Okkur Ingva þótti óstjórnlega
gaman að rugla saman. Oft fóru
frímínútur og hluti úr öðrum
tímum í það að segja ekki orð af
viti og grínast. Þegar ég mjög
upp með mér sagði Ingva að ég
væri búinn að kaupa nýjan
jeppa spurði hann um tegund-
ina. Daginn eftir kom hann í
skólann og sagði að þeir pabbi
hans hefðu komið sér saman um
að þetta væri drusla. En þeir
reyndar höfðu alveg rétt fyrir
sér og stuttu seinna var bíllinn
seldur.
Eftir að námi lauk við FÁ
hittumst við Ingvi sjaldnar. En
alltaf öðru hverju. Í Reykholti, í
sundi, á Skalla í Árbæ og núna
síðast á Landspítalanum í Foss-
vogi. Þar gat ég sagt mér að
brugðið gæti til beggja vona
þótt ég vonaði það besta.
Við sem trúum vitum það að
við eigum eftir að hittast aftur
og ég er strax farinn að hlakka
til.
Fjölskyldu Ingva, vinum og
aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Halldór Gísli Bjarnason,
kennari við FÁ.
Ingvi
Ástvaldsson