Morgunblaðið - 29.05.2021, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MAÍ 2021
Elsku Haraldur
afi okkar, það er
ótrúlega skrítið að
sitja hérna núna og
minningarnar um þig hrannast
upp þegar við erum nýbúin að
vera á sama stað með Bubbu
ömmu, aðeins þrjár vikur á milli
þess að kveðja yndislegu Bubbu
og núna þig. Það var alltaf gott
að koma á Hverfisgötuna til
ykkar. Bubba skellti alltaf upp
veisluborði fyrir okkur og þú
fórst upp að sækja Raggabækur
handa okkur, það sem þú varst
stoltur af okkur og öllu þínu
fólki og lést okkur vita af því
hvað við stæðum okkur vel í líf-
inu, minning þín og ykkar mun
svo sannarlega lifa í hjörtum
okkar, það verður mjög skrítið
að koma ekki oftar til ykkar á
Hverfisgötuna. En þú ert kom-
inn aftur til Bubbu þinnar þar
sem þér leið best enda var hún
kletturinn þinn.
Minning um yndisleg hjón lif-
ir.
Ykkar,
Erna Rós, Guðný Rut
og Gunnar Örn.
Nú þegar Halli hefur yfirgef-
ið þennan heim svo stuttu á eftir
Bubbu sinni rifjast upp fyrir
manni fjölmargar minningar frá
Hverfisgötunni þar sem maður
eyddi mörgum stundum í barn-
æsku. Það fyrsta sem kemur í
huga minn er þegar við Raggi
erum líklegast í kringum tíu ára
gamlir og kennslustund dagsins
var júdó á stofugólfinu. Manni
finnst skrítið að hugsa til þess
núna að þarna hefur hann verið
kominn eitthvað yfir sextugt og
aldursmunurinn var ekki fyrir-
staða með tilheyrandi spörkum í
sköflunga og fellingum.
Þá kynntist ég því lítillega að
vinna með honum, Ragga og
Magga í múrverki að steina hús.
Minning sem tengist þeim tíma
kemur upp í hugann þegar við
vorum að flota kasthringi og
Halli lét okkur hræra fleiri poka
af efni með múrskeið en hann
faldi rafmagnshræruna í bíln-
um. Við „ungir menn hefðum nú
bara gott af því að læra að vinna
hlutina á gamla mátann“.
Þó að minningar um sterka
manninn Halla komi fyrstar upp
í huga manns þá eru það ekki
Haraldur Sigfús
Magnússon
✝
Haraldur Sig-
fús Magnússon
fæddist 25. júní
1931. Hann lést 10.
maí 2021. Útför
Haraldar Sigfúsar
fór fram 20. maí
2021.
síður samtölin í
gegnum tíðina sem
voru uppfull af
hvetjandi ráðum og
ósérhlífni sem hann
smitaði út frá sér,
þær lexíur sem
maður hefur tekið
með sér áfram út í
lífið.
Ég er þakklátur
fyrir kynni mín af
þessum frábæra og
fjölhæfa manni og finnst
skemmtilegt að eiga Raggabæk-
urnar eftir rithöfundinn Halla
og geta lesið þær fyrir börnin
mín.
Blessuð sé minning þessara
sæmdarhjóna sem höfðu áhrif á
bernsku mína. Samúðarkveðjur
sendi ég Ragga vini mínum,
Önnu, Magga og Sigga og
þeirra fjölskyldum.
Ásgeir Bjarnason.
Leiðir okkar Halla lágu fyrst
saman fyrir nokkrum áratugum.
Þá var ég unglingur glímandi
við óráðna framtíð og hafði auð-
vitað ekki hugmynd um að þessi
maður myndi hafa mikil áhrif á
örlög mín og minna. Við hitt-
umst á samkomu á vegum Halla
föðurbróður og Önnu konu
hans; einni af fjölmörgum; ynd-
islegt fólk sem hefur alla tíð
verið okkur innan handar sem
mest sem þau hafa megnað. En
ég man ekki eftir Halla frá okk-
ar fyrstu kynnum vegna þess að
hann er pabbi Önnu heldur
vegna þeirrar útgeislunar sem
hann bjó yfir. Ekkert vantaði
upp á að hann væri glæsilegur á
velli; en það var sérlega sterk
tilfinningaleg nærvera hans sem
skipti sköpum; hún bauð vart
upp á annað en að maður tæki
afstöðu til hans; til hans per-
sónu og til þess sem hann stóð
fyrir.
Halli sótti sífellt í verkefni
sem hans leitandi hugur gat
fundið sér farveg í; þar sem
hann gæti látið að sér kveða
sem sá maður sem hann vildi
vera; á þeim vettvangi sem hann
kallaðist til; og þannig látið gott
af sér leiða; alltaf á sinn hátt.
Eitt af verkefnum hans af þessu
tagi var ég og mín fjölskylda.
Hann leiddi okkur árið 1995
öruggum höndum úr mínum
æskustöðvum í miðbæ Reykja-
víkur yfir til Hafnarfjarðar; þar
sem við höfum mestmegnis búið
síðan; sérstaklega ég í mínu
gamla húsi; sem hann hjálpaði
okkur endalaust með á óeigin-
gjarnan hátt; sem ég reyndi
hvað ég gat að endurgjalda hon-
um fyrir; með einhverju sprikli
á mínu sviði. Þessi samleið með
Halla var gefandi og einnig með
hans yndislegu konu Bubbu;
stoð hans og styttu; gott var að
sækja þau hjón heim.
Það er sumpart erfitt að
skilja og ná utan um það litróf
sem bjó í persónu Halla. Enda-
lausar spennandi sagnir lifðu og
munu lifa um hann. Það verður
ærið verkefni lífsgöngunnar að
hugsa til þeirra. Það sem ég veit
nú þegar er að þessi maður neit-
aði alla tíð að láta steypa sig í
tiltekið mót; enda hefði ekkert
mót rúmað það sem bjó í þess-
um margbrotna manni.
Ragnar Tómas Árnason.
Halli hafði mikil áhrif á upp-
haf míns íþróttaferils. Hvatti
mig til að æfa vel og aðstoðaði.
Man að einhverju sinni er ég var
16-17 ára mætti ég á æfingu á
gatslitnum skóm. Hann sagði að
þetta gengi ekki og fór inn í
Sportval í Reykjavík og afhenti
mér nýja hlaupaskó daginn eft-
ir. Halli endurvakti frjáls-
íþróttadeild FH í september
1972 og var formaður deildar-
innar fyrstu 20 árin. Lagði þar
með grunninn að því að gera
FH að stórveldi í frjálsíþróttum.
Verkefnin voru mörg í upphafi
því aðstaða til iðkunar frjáls-
íþrótta var engin í Hafnarfirði.
Halli dreif starfið áfram af
krafti. Fékk tíma í íþróttahús-
um bæjarins, þjálfaði sjálfur
fyrstu árin, hvatti ungmenni til
að æfa, efndi til mótahalds,
keyrði ungmenni á mót og barð-
ist fyrir hagsmunum frjáls-
íþrótta hvar sem því varð við-
komið. Margs er að minnast frá
áttunda áratugnum. Stjörnu-
hlaupin, Rafha-hlaupin, ÍSAL-
gallarnir, ársþing FRÍ, þátttaka
í bikarkeppnum FRÍ og meist-
aramótum og vígsla frjáls-
þróttaaðstöðunnar í Kaplakrika
sumarið 1975 svo eitthvað sé
nefnt. Þessu til viðbótar skal
nefna heimili Halla og Bubbu á
Hverfisgötu 23c sem var í fjöl-
mörg ár eins konar félags-
miðsstöð frjálsíþróttakrakk-
anna. Man að þangað komum
við oft eftir æfingar og þáðum
veitingar en gestrisni þeirra
hjóna var takmarkalaus.
Krafturinn í Halla og ósér-
hlífnin var ótrúleg. Hann hafði
mikinn metnað fyrir sínu
íþróttafólki og félagi. Ef hann sá
möguleika á að ná einhverju
fram til batnaðar þá dreif hann í
því og virkjaði gjarnan íþrótta-
fólkið með sér. Hann var at-
kvæðamikill á ársþingum FRÍ í
marga áratugi og lagði gjarnan
fram fjölmargar tillögur og var
ófeiminn að heimsækja bæjar-
stjóra og aðra valdhafa ef þurfa
þótti. Halli þoldi ekki kyrrstöðu
og sótti alltaf fram. Stundum
lenti hann á veggjum þar sem
sumum fannst hann fara of
geyst en oftar en ekki náði bar-
áttumaðurinn sínu fram. Halli
var fylginn sér en hann gat líka
brugðið við taktík og lagni enda
mikill mannþekkjari. Hann
hafði áhuga á fólki og var mjög
annt um að þeim sem tekið
höfðu þátt í frjálsíþróttum vegn-
aði vel í lífinu. Fylgdist vel með
og spurði frétta.
Hafnfirðingar og frjáls-
íþróttahreyfingin í landinu eiga
Halla mikið að þakka. Það er
ekki sjálfgefið að einstaklingar
gefi svo mikið af sér í sjálfboðal-
iðsstarfi í þágu æskufólks og
samfélagsins eins og hann gerði.
Ég minnist Halla ekki einungis
fyrir dugnaðinn í íþróttastarfinu
heldur einnig fyrir dugnaðinn í
bókaútgáfu en um sextugt fór
hann að skrifa bækur sem urðu
um 30 talsins þegar upp var
staðið. Ég minnist Halla og
Bubbu fyrir gestrisnina og vin-
semdina sem þau sýndu mér
alla tíð. Á Hverfisgötu 23c var
ávallt gaman að koma. Takk fyr-
ir samfylgdina kæru vinir.
Sigurður Pétur.
Haraldur Magnússon eða
Halli frjálsi eins og hann var
oftast kallaður innan Fimleika-
félags Hafnarfjarðar kom með
miklum krafti inn í starfið í
Kaplakrika 1972. Hann var að-
alhvatamaðurinn að endurvakn-
ingu frjálsíþróttadeildar í Fim-
leikafélaginu og kosinn
formaður á endurstofnfundi
deildarinnar. Halla var mjög svo
umhugað um deildina, framsæk-
inn baráttumaður, óragur við að
koma skoðunum sínum á fram-
færi, duglegur og vinnusamur í
baráttunni fyrir bættri aðstöðu
og framgangi frjálsíþrótta í
Hafnarfirði. Elja og dugnaður
Halla bar fljótlega ávöxt, titlar
og sigrar duttu í hús og aðstað-
an batnaði. Frjálsíþróttavöllur-
inn í Kaplakrika var tekinn í
notkun 1975, þess tíma ágætur
völlur og starfið bar enn meiri
ávöxt. Iðkendafjöldi barna og
unglinga jókst verulega og af-
reksstarfið skilaði góðum ár-
angri. Halli var ánægður en
sofnaði ekki á verðinum, hélt
áfram að efla íþróttastarfið og
barðist ótrauður fyrir bættri að-
stöðu bæði innan Fimleika-
félagsins og ekki síst innan
stjórnsýslunnar á Strandgöt-
unni. Þar var hann oft vikulegur
gestur á skrifstofu bæjarstjóra.
Hitti reyndar á þeim árum
ágætan bæjarstjóra sem spurði
mig á götu: „Er Halli í löngu
fríi?“ en þá hafði hann ekki
komið á skrifstofuna í þrjár vik-
ur. Við upprifjanir á tímamótum
sem þessum kemur önnur
skemmtileg saga upp í hugann.
Meistaraflokkur fótboltans var
á æfingu á áttunda áratugnum á
Hörðuvöllum sem á þeim tíma
var einnig æfingaaðstaða
frjálsra íþrótta. Halla fannst
fótboltastrákarnir vera fyrir og
úr urðu smá ryskingar, Halli
varð undir, en stóð snarlega upp
með bros á vör: „Heyrðu, þú
verður að koma í kúluna hjá
okkur,“ og málið var dautt. Halli
hafði sterkar skoðanir, stóð á
sínu og stöku sinnum lá við að
upp úr syði og úr varð tíma-
bundið ósætti en ávallt fundu
menn lausnir og áfram var hald-
ið. Halli var þrjóskur, harður á
sínu, en um leið lausnamiðað
ljúfmenni. Halli hætti sem for-
maður frjálsíþróttadeildar 1993
en afskipti hans og umhyggja
fyrir starfinu minnkaði ekki,
hann var stjórn deildarinnar
mikilvægur með reynslu sína og
eldmóð að vopni. Sigurður sonur
Halla tók við sem formaður, nú
nýhættur þannig að þeir feðgar
voru í forystunni í tæpa fimm
áratugi. Árangur upphafs-
mannsins Halla og niðja hans
hefur verið Fimleikafélaginu
ómetanlegur. Glæsilegasta
frjálsíþróttaaðstaða landsins
hefur risið í Kaplakrika og frá-
bær íþróttalegur árangur. Halli
á miklar þakkir skilið fyrir frá-
bært og mjög svo óeigingjarnt
starf fyrir Fimleikafélagið og
ekki síst samfélagið hér í Hafn-
arfirði. Það má segja að það hafi
ekki komið neinum á óvart 2004
þegar Halli var sæmdur nafn-
bótinni Heiðursfélagi Fimleika-
félags Hafnarfjarðar.
Fimleikafélag Hafnarfjarðar
þakkar innilega samstarfið á
liðnum árum og við vottum
börnum, tengdabörnum, barna-
og barnabörnum okkar innileg-
ustu samúð. Halli, hvíl í Guðs
friði.
Viðar Halldórsson,
formaður Fimleika-
félags Hafnarfjarðar.
Harald hitti ég fyrst í
útskriftarveislu hjá Erlu og
kveið hún því að afi hennar tæki
mér ekki vel. Ég vissi að Halli
væri fróður og lægi ekki á skoð-
un sinni. Halli gerði boð eftir
mér og óöruggur fann ég hann
þar sem hann sat í hægindastól
sem sæmdi ættarhöfðingjanum.
Hann heilsaði mér og sagðist
hafa verið að bíða eftir að ná tali
af mér. Ég rétti honum höndina
og heilsaði eins skýrt og ég gat.
Síðan kom fyrsta rothöggið,
hann kreisti höndina á meðan ég
kreisti aftur óp og sagði: „Þú ert
ekkert sérlega vel gefinn, Hauk-
ur, það er bara eins og það er.“
Þrátt fyrir bratta byrjun var
ég þó viss um að kallinum líkaði
vel við mig. Halli og Bubba,
hjón í ríflega 60 ár, urðu mínir
bestu vinir. Þegar Erla var á
ferð og flugi var ég alltaf vel-
kominn á Hverfisgötuna í kaffi
og graut. Og ég nýtti mér gest-
risni þeirra til hins ýtrasta. Á
Hverfisgötunni gat ég rætt við
þessa vini mína um allt, og oft-
ast voru þau betur að sér en ég.
Lítil grein dugar ekki til að telja
alla kosti þeirra hjóna. En ég
má til með að nefna samfélags-
vitund þeirra og fordómaleysi,
kostur sem yngri kynslóðir
mættu taka sér til fyrirmyndar.
Á Hverfisgötunni var verka-
skipting. Eftir stutt spjall í eld-
húsinu yfir kaffibolla færðum
við Halli okkur í stofuna. Ég átti
oftast frumkvæði að þessum
sessuskiptum, ég gerði það svo
að Erla og Bubba gætu átt
stund saman. Halli hafði jafnan
frá mörgu að segja og gat sam-
tal okkar varað tímunum saman.
Það var ekki fyrr en eftir að
Bubba lést að hann sagði mér að
þessi sessuskipti hefðu í raun
verið að frumkvæði þeirra
hjóna, Halli vildi að Bubba hefði
nöfnu sína fyrir sig í stundar-
korn. Að áætla að ég gæti snúið
á Halla hafði verið tálsýn.
Í spjalli okkar fórum við yfir
víðan völl enda höfðum við báðir
mikinn áhuga á náttúrunni,
nuddi, læknavísindum, sálfræði
og skáldskap. En þrátt fyrir þá
hækju nútímans sem internetið
er virtist Halli oftast upplýstari
en ég um umræðuefnið. Hann
var með gott hjarta og ótrúleg-
an huga. Yfirburðir hans voru
kjarni vináttu okkar, því hann
var mér sammála um þá. Þegar
ég þóttist vera honum framar
breytti hann umsvifalaust stofu-
spjalli okkar í þrekstund. Ég
var ávallt tiltækilegur í þær
þrekraunir, hvort sem það voru
armbeygjur, hnébeygjur eða
yoga. Í eitt skiptið var Halli þó
ekki ánægður með frammistöðu
mína og eftir allnokkur tilmæli
um hagræðingu á settri æfingu,
reiddist hann. Í framhaldi tók
við ótrúlega sjón, Halli kippti af
sér beltinu, lagðist á bakið og
færði sig þrjá og hálfan metra
eftir stofugólfinu með því að
sparka í tómt loftið. Halli varð
88 ára það árið, staðreynd sem
hann sagði mér reiðilega eftir að
hafa risið á fætur.
Halli var maður sem var allt-
af til í að hlusta á mig og velta
vöngum yfir hugmyndum. Og
þrátt fyrir vana hans á að minna
mig á að ekki bara hann, heldur
öll hans ætt lifandi og liðin væri
mér fremri í svo gott sem öllu,
þá stappaði hann líka í mig stál-
inu. Með Halla kveð ég mikinn
vin, læriföður og ástvin. Ég fyll-
ist bæði hryggð og stolti að fá
að kveðja Halla.
Þinn vinur,
Haukur.
Kveðja frá Frjálsíþrótta-
sambandi Íslands
Frjálsíþróttahreyfingin kveð-
ur nú einn af burðarásum sín-
um. Haraldur S. Magnússon
hefur nú skilað keflinu í hönd
annarra í sínum lokaspretti.
Hver sem þekkir til frjálsra
íþrótta veit hvað Halli lagði mik-
ið af mörkum á sinni lífsleið.
Hann var ötull alla daga að
leggja íþróttinni lið og tala fyrir
framförum. Heiðranir hefur
hann fengið úr öllum áttum, frá
Frjálsíþróttasambandinu,
Íþrótta- og ólympíusambandinu,
ÍBH og sínu félagi FH og víðar
að. Halli átti allar slíkar heiðr-
anir skilið og var hann einnig
einn af heiðursfélögum FH. FH-
ingur, en um leið skildi Halli
merki þess að íþróttafélögin
keppa innan vallar en utan vall-
ar verður fólk að standa saman.
Slíkar framfarir sýndi Halli
með því að setja á fót ýmsa við-
burði. Tengdi hann íþrótta-
hreyfinguna við skólastarfið og
á þann hátt stigu margir sín
fyrstu skref í frjálsum íþróttum,
enda var skólahlaupið í Hafn-
arfirði einn vinsælasti viðburð-
urinn ár hvert. Það hefur margt
afreksfólkið alist upp innan
þeirrar umgjörðar sem Halli
hefur skapað umliðna áratugi.
Frjálsíþróttahús var hans
baráttumál og því var það góður
áfangi að ná því fram á 75 ára
afmæli FH að slíkt hús yrði
reist í Hafnarfirði. Það gekk
vissulega ekki þrautalaust fyrir
sig í miðri kreppu. Þá voru góð
ráð dýr og það vita það ekki all-
ir, en í skjóli vorfuglanna hitt-
umst við nokkur stuðningsfólk
byggingarinnar og fengum
Halla til að taka fyrsta múr-
verkið í jarðgrunninum sem
stóð óhreyfður í nokkra mánuði.
Það var einnig eins og við mann-
inn mælt að nokkrum vikum síð-
ar losnaði framkvæmdin úr
álögum. Töfrar og skáldagleði
Halla voru þannig leiðbeinandi í
byggingu hússins.
Vissulega gat hvesst á stund-
um á aðalfundum eða ársþing-
um. Þeir sem þekktu til vissu þó
að þetta var fyrst og fremst
góðlátlega meint. Það urðu því
stundum skemmtilegar uppá-
komur, sem í dag við minnumst
með góðu einu. Það sama gilti
um fólk í bæjarstjórn Hafnar-
fjarðar, Halli var alltaf tilbúinn
til að segja því til og reyna að fá
það til að rata réttu leiðina.
Um leið og við kveðjum einn
af höfðingjum frjálsra íþrótta
hér á landi, þá vil ég sérstaklega
þakka Haraldi S. Magnússyni
fyrir þá hvatningu sem hann gaf
mér í forystu fyrir byggingar-
nefnd Kaplakrika og uppbygg-
ingu frjálsíþróttahússins í Hafn-
arfirði, en margs er hægt að
minnast hvenær sem er um mik-
ilvægi Halla og hans fjölskyldu í
öllum þessum verkum.
Frjálsíþróttasamband Ís-
lands sendir ættingjum Harald-
ar S. Magnússonar samúðar-
kveðjur. Á skömmum tíma hafa
þau hjónin kvatt sitt sómafólk,
en öll fjölskyldan hefur verið
burðarás í frjálsíþróttastarfi,
foreldrarnir jafnt sem börnin.
Það eru ómetanlegar allar þær
stundir sem Haraldur og hans
fólk hafa gefið hreyfingunni. Þó
að Haraldur sé kominn í mark í
sínu lokahlaupi, hér á landi, þá
vitum við að nú hefur hann hafið
nýtt hlaup á nýjum vettvangi,
frjáls eins og fuglinn. Það er
okkar hinna að halda merki
hans á lofti til stuðnings íþrótta-
og æskulýðshreyfingunni, en
þar var vettvangur og hugur
Halla frjálsa alla tíð.
Gunnar Svavarsson,
ritari FRÍ.
Við fráfall Sig-
urðar Björnssonar,
vinar míns, leitar
margt á hugann.
Við ólumst upp í Skjólunum
og verða minnisstæðir leikir við
sjóinn, siglingar á Skerjafirði og
smíði báta sem Ásgeir Hvíta-
skáld stjórnaði.
Síðan komu unglingsárin. All-
ir félagarnir gengu saman í skól-
ann. Fyrstur lagði ég af stað frá
Sigurður Hafsteinn
Björnsson
✝
Sigurður Haf-
steinn Björns-
son fæddist 15.
september 1953.
Hann lést 7. maí
2021.
Útför Sigurðar
fór fram 25. maí
2021.
Sólbakkanum og
síðan bættust í hóp-
inn Siggi, Ásgeir og
Þórir. Sami háttur
var á þegar leið á
unglingsárin og
haldið var í gleð-
skap og jók þá eitt-
hvað sterkara en
appelsín á gleðina
en þó allt í hófi.
Siggi kynntist
Þórunni sinni og
kynni tókust með þeim og Guð-
laugu, konu minni. Héldum við
oftar en einu sinni í tjaldferðalög
á bjöllunni hennar Guðlaugar.
Minnisstæð er útilegan þegar við
lentum á sveitaballi á Hofi í
Öræfum. Önnur ferð kemur upp
í hugann þegar við fórum saman
til Danmerkur og ókum suður í
Þýskaland. Þegar komið var aft-
ur til Kaupmannahafnar voru nú
ferðafélagarnir orðnir ansi fram-
lágir en Siggi mátti ekki heyra á
það minnst og sagði: „Eruð þið
komin hingað til að sofa!“
Hestamennskan batt okkur
snemma saman og eignuðumst
við okkar fyrstu hesta þegar við
keyptum hvor um sig ungfola af
Þórði heitnum, afa Sigga, í
Hvítanesi. Margar ánægjustund-
ir áttum við þar við smala-
mennsku og önnur tilfallandi
sveitastörf.
Skjótteknar ákvarðanir voru
ekki að hans skapi enda mað-
urinn hæglátur og íhugull og upp
kemur í huga minn þegar hann
sat í kjallaranum í Sörlaskjólinu,
reykti pípu sína og hlustaði á
kraftmikla tónlist. Sú mynd
verður mér og félögunum ansi
glögg í minningunni.
Þórunni og börnum þeirri
sendum við innilegar samúðark-
veður en minningin um góðan
dreng eflist í minninu.
Páll Melsted.