Morgunblaðið - 27.07.2021, Blaðsíða 19

Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN GUNNARSSON,
fyrrv. heildsali,
Túngötu 39, Reykjavík
lést á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu,
Laugarási, aðfaranótt föstudagsins 23. júlí.
Dóra Emilsdóttir Reiners
Anna Jónsdóttir Friðrik Jónsson
Gunnar Jónsson Helga Gígja Jónsdóttir
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn
lífið án þess að á manninn
reyndi? Ég kemst hins vegar í
vandræði ef ég reyni að ímynda
mér hvað hefði þurft til að
brjóta á bak aftur þína ljósu
lund, elsku afi. Jafnvel þegar þú
bölsótaðist yfir einhverju var
glettni í augunum og það mót-
aði fyrir brosi.
Þið amma hafið alltaf gætt
þess að halda bænum snyrti-
legum, raunar til fyrirmyndar.
Þið tókuð á móti öllum gestum,
oft óvæntum og í mismunandi
ástandi, en þið gerðuð það alltaf
af virðingu, buðuð upp á kaffi
og helst pönnukökur með. Afi,
ég mun alltaf sjá þig fyrir mér,
þar sem þú situr við eldhús-
borðið, horfir yfir túnin, á hest-
ana sem veittu þér gleði og upp
í Skarðsheiðina, sem gnæfir yfir
og skiptir litum. Hún hefur not-
ið þeirra ómældu forréttinda að
fylgjast með lífsins litbrigðum í
lífi ykkar hjóna, Sigurðar
Björnssonar og Sólveigar Sig-
urðardóttur.
Takk, elsku besti afi minn,
fyrir öll árin og stundirnar sem
við áttum saman. Takk fyrir öll
skiptin sem ég fékk að gista hjá
ykkur, fékk að aðstoða þig við
bústörfin og finna hjartað slá í
takt með ykkur ömmu, skepn-
unum og landinu. Takk fyrir að
vera öruggt athvarf, sem ég
leitaði oft í án þess að láta þess
getið. Þetta eru mín stóru for-
réttindi.
Ég á mér lítið leyndarmál,
sem ég sagði þér aldrei frá,
elsku vinur minn. Þegar ég þarf
að róa hugann eða langar að
finna til gleði í erfiðum aðstæð-
um, þá birtist ég í túnfætinum
við Stóra-Lambhaga III, hjá
þér og ömmu. Þar munum við
halda áfram að hittast um
ókomna tíð.
Hallur Þór Sigurðarson.
Fallinn er frá Sigurður
Björnsson, sonur Björns Finn-
bogasonar og Guðlaugar Lýðs-
dóttur, miðjubróðirinn í fimm
bræðra hópi, allir fæddir á
Felli, Kollafirði í Strandasýslu.
Á hverju sumri frá því ég
man eftir mér fékk ég að fara í
sveitina að Lambhaga til Sigga
og Sollu. Siggi Björns á flutn-
ingabílnum, keyrandi úr Skil-
mannahreppnum til Reykjavík-
ur oft í viku og því var einfalt
að skreppa upp eftir og koma
þess vegna til baka daginn eft-
ir. Þá þurfti að aka fyrir Hval-
fjörðinn og vegurinn ekkert í
líkingu við það sem nú er. Bíll-
inn kominn í 10 km hraða í erf-
iðustu brekkunum og rykið
skelfilegt. Stoppað var á hverj-
um bæ og man ég eftir rúmlega
sex tíma akstri úr Hvassaleitinu
upp á Lambhaga en oft voru
þetta 4-5 tíma túrar. Siggi
Björns með uppbrettar ermar,
„svartur“ á höndum og í andliti
(enda varð maður brúnn í gegn-
um bílrúður í denn), þekkti allt
og alla alls staðar, hvarvetna
aufúsugestur, hávær og afskap-
lega skemmtilegur. Ég var ekki
skemmtilegasti farþeginn, alltaf
bílveikur, kastandi upp á u.þ.b.
klukkutíma fresti en við vorum
yfirleitt ekkert að stoppa fyrir
svoleiðis, ég lét bara gossa út
um gluggann enda öllu vanur,
með bíladellu en bílveikari en
allir sem ég hef kynnst. Siggi
passaði því alltaf upp á að eiga
kók handa mér í bílnum svo ég
hefði nú eitthvað til að kasta
upp. Ég þekki því „alla“ bæi í
Hvalfirði og upp í Melasveit og
hverjir voru ábúendur en aldrei
fór ég inn á bæ, beið bara bíl-
veikur inni í bíl að jafna mig
meðan á stoppi stóð. Á Lamb-
haga var Siggi Sig., sonur Sollu
og Sigga, jafnaldri minn og vin-
ur, fordekraður þar til Bjössi
bróðir fæddist seint og um síð-
ir.
Meðan á dvölinni á Lamb-
haga stóð höfðum við Siggi Sig.
lítið af pabba hans að segja, við
vorum sjálfala og Solla sá um
að fæða okkur og það var ekki
fyrr en löngu seinna að við fór-
um að létta undir með aflestun
á áburði og slíku eftir að öxlin
fór verulega að plaga Sigga
Björns.
Mér er til efs að Siggi Björns
hafi eignast óvini um ævina sem
nær að spanna hátt í hundrað
árin, alla tíð frískur, hress og
með á nótunum. Skaplaus var
hann ekki en hann var þannig
af guði gerður að manni gat
ekki annað en líkað við hann.
Það er með mikilli hlýju sem
ég kveð þennan síðasta föður-
bróður minn og við Klara vott-
um Sollu og sonunum og þeirra
fjölskyldum okkar innilegustu
samúð.
Þröstur Lýðsson.
20 ásamt hópi ungs fólks með
svipaðar fatlanir. Baldur talar
alltaf fallega um tíma Bjarka á
Kópavogshæli og segir mér að
honum hafi verið sinnt þar af al-
úð og elsku. Það var hins vegar
þröng á þingi og í minningunni
var þar líf og fjör, stundum í
meira lagi og ég hafði strax á til-
finningunni að Bjarka þætti á
stundum nóg um. Já, ég segi „á
tilfinningunni“ því oft fannst
manni erfitt að eiga venjuleg
samskipti við Bjarka. Fötlun
hans gerði það að verkum að erf-
itt var að skilja tjáningu hans og
stundum vissi maður ekki hvað
hann sá eða heyrði. Á þeim tíma
var hann oft með hjálm á höfðinu
því hann sló sig ítrekað í höfuðið
og virtist ekki ráða við þá hreyf-
ingu. Annað átti þó eftir að koma
í ljós þegar hann flutti í Berjahlíð
í Hafnarfirði árið 1999. Hann
fékk eigið herbergi í þessu fal-
lega húsi. Hann hætti að slá sig
og hjálmurinn hvarf. Kannski
var hann bara að mótmæla lát-
unum og vildi komast í sinn frið
og ró? Í Berjahlíð bjó hann síðari
22 ár ævi sinnar. Það tók mig
mörg ár að skilja að Bjarki gat
tjáð sig og Bjarki sá og heyrði
miklu meira en maður vissi. Sorg
hans þegar Obba, móðir þeirra
systkina féll frá árið 2013, var
sönnun þess. Líka hve hann
gladdist þegar hann sá eða hitti
systkini sín, Baldur og Ólöfu.
Stundum vildi ég að maður hefði
gefið sér meiri tíma til að sitja
hjá honum, rabba, hlusta og
læra. Lífsgæði hans bötnuðu
stöðugt í Berjahlíð og hann naut
þess að synda, hlusta á tónlist, fá
nudd, leika með iPad, borða góð-
an mat og ferðast til heitari
landa, en það var það skemmti-
legasta sem hann vissi. Hann
mótmælti alltaf þegar hann var
rakaður og að lokum fékk hann
sitt fram og skartaði fallegu
skeggi síðustu árin. Enginn hafði
fallegra skegg en Bjarki.
Starfsfólkið í Berjahlíð, sem
var eins og önnur fjölskylda
hans, gerði svo margt skemmti-
legt með heimilisfólkinu og oftar
en ekki dúkkaði Bjarki upp með
Þóri Bjarka, vini sínum, þar sem
ég var að skemmta eða syngja.
Hann kom í jólaþorpið í Hafn-
arfirði, á tónleika í Grafarvogs-
kirkju og á Hinsegin daga í mið-
borg Reykjavíkur. Hann kom
líka í jólaboðin okkar á Túns-
bergi og það voru mikilvægustu
stundir ársins að bera Bjarka,
fínan og strokinn, inn í hús.
Hann var andaktugur, dálítið
feiminn en svo hjartanlega vel-
kominn. Ég held að hann hafi vit-
að það og fundið. Heilsu Bjarka
hrakaði undanfarin ár og að lok-
um varð dauðinn ekki umflúinn.
Hann varð 44 ára og kvaddi með
pabba sinn, Ólöfu og Álfrúnu
Perlu við hlið sér. Ég er svo
þakklátur fyrir tímann með
Bjarka, fyrir það sem hann
kenndi okkur öllum. Hann sýndi
æðruleysi í erfiðum aðstæðum og
snerti með lífi sínu fjölmargar
manneskjur sem elskuðu hann,
gráta og sakna.
Minning Bjarka lifir í ljósinu
og lifir í hjartanu.
Felix Bergsson.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. JÚLÍ 2021
✝
Guðjón Heiðar
Gunnbjörns-
son var fæddur á
Sólvangi í Hafnar-
firði 20. júlí 1964
og ólst upp þar í
bæ. Hann lést á
heimili sínu 13.
júlí 2021.
Foreldrar hans
voru hjónin Gunn-
björn Jónsson sjó-
maður, frá
Bolungarvík, f. 13. mars 1931,
d. 2. október 2005, og Guð-
björg María Sigfúsdóttir frá
Stóru Hvalsá í Hrútafirði, f. 5.
júní 1929, d. 13. janúar 2004.
Guðjón Heiðar var yngstur
sex systkina en þau eru Krist-
ín Gróa Gunnbjörnsdóttir, f.
12. júlí 1952, d. 11. febrúar
2017, Sigfús Brynjar Gunn-
björnsson, f. 25. október 1954,
Jón Valdimar Gunnbjörnsson,
f. 31. mars 1957, Sólbjörg
janúar 1989. Barn þeirra, Þór-
ey Elísabet Elíasdóttir, f. 25.
júní 2019. 2) Hafsteinn Örn
Guðjónsson læknanemi, f. 24.
apríl 1996, og 3) Ragnheiður
Elín Guðjónsdóttir nemi, f. 5.
júlí 2002.
Guðjón Heiðar gekk í
barnaskóla í Hafnarfirði og
lauk síðar námi í húsasmíði
frá Iðnskólanum. Fékk rétt-
indi sem húsasmíðameistari
1999. Fyrstu ár starfsævinnar
vann hann hjá BÓ og síðar
Byggðaverki en stofnaði árið
1993 Deka ehf. ásamt fleirum
og vann þar allar götur síðan,
lengst af með félaga sínum,
Sveini M. Einarssyni. Verk-
efnin voru margvísleg en við-
hald og endurbætur á eldri
húsum voru þar stór þáttur og
má þar nefna Hannesarholt,
gamla Borgarbókasafnið,
Reynivallakirkju, Fríkirkjuna í
Reykjavík o.fl. Hann var ósér-
hlífinn, vandvirkur og hafði
gaman af vinnu sinni og
stundaði hana lengst af þrátt
fyrir erfið veikindi.
Útför Guðjóns Heiðars fer
fram frá Digraneskirkju í dag,
27. júlí 2021, klukkan 13.
Gunnbjörnsdóttir,
f. 2. júlí 1959, og
Kristbjörg Gunn-
björnsdóttir, f. 12.
mars 1961.
Guðjón Heiðar
kvæntist 15. ágúst
1994 Elínborgu
Sigvaldadóttur, f.
23. apríl 1962, og
bjuggu þau í
Kópavogi þar sem
hann byggði fjöl-
skyldunni sitt hús. Foreldrar
Elínborgar eru Sigvaldi Fjeld-
sted, f. 16. nóvember 1935,
fyrrverandi umdæmisstjóri hjá
Vegagerðinni í Búðardal, og
Guðrún Sigurðardóttir, f. 16.
september 1939, sjúkraliði.
Börn Guðjóns Heiðars og Elín-
borgar eru 1) Guðrún María
Guðjónsdóttir verkfræðingur,
f. 13. ágúst 1990, í sambúð
með Elíasi Mikael Vagni Sig-
geirssyni verkfræðingi, f. 23.
Elsku hjartans vinur
Æðruleysi og þrautseigja voru
eiginleikar sem einkenndu þig alla
tíð og ekki hvað síst í erfiðum veik-
indum allt fram á síðasta dag. Og
nú þegar þú ert farinn sitja eftir
dýrmætar minningar og þakklæti,
ekki hvað síst, fyrir börnin okkar
og afabarn sem þú varst svo stolt-
ur af. Í huganum sé ég þig nú í
Sumarlandinu frískan og glaðan,
kannski kominn með hamarinn í
hönd tilbúinn til nýrra verka.
Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir,
á svalri grund, í golu þýðum blæ,
er gott að hvíla þeim, er vini syrgir.
Í hinstu geislum hljótt þeir nálgast þá,
að huga þínum veifa mjúkum svala.
Hver sælustund, sem þú þeim hafðir
hjá,
í hjarta þínu byrjar ljúft að tala.
Og tárin, sem þá væta vanga þinn,
er vökvan, send frá lífsins æðsta
brunni.
Þau líða eins og elskuð hönd um kinn
og eins og koss þau brenna ljúft á
munni.
Þá líður nóttin ljúfum draumum í,
svo ljúft, að kuldagust þú finnur eigi,
og, fyrr en veistu, röðull rís á ný,
og roðinn lýsir yfir nýjum degi.
(Hannes Hafstein)
Þín
Elínborg.
Það var einstök gæfa að kynn-
ast Guðjóni Heiðari Gunnbjörns-
syni, húsasmíðameistara í Deka.
Við fjölskyldan kynntumst Guð-
jóni þegar hann var fenginn til að
stýra endurgerð og uppbyggingu
á húsinu að Grundarstíg 10 í
Reykjavík, sem nú er Hannesar-
holt. Húsið fékk viðurkenningu
Reykjavíkurborgar fyrir endur-
gerð á gömlu húsi og gestir
dásama fallegt handverk sem skín
í gegn í hverju horni. Guðjón fór
fyrir vaskri sveit fagmanna og
tókst að skapa andrúmsloft sam-
heldni og heilinda og ekki spillti
pönnuköku- og vöfflubaksturinn
sem Guðjón stóð fyrir í lok hverr-
ar vinnuviku á föstudögum í fram-
reiðslueldhúsinu á jarðhæðinni.
Við göntuðumst með það að þar
hefði Guðjón plantað fyrsta
fræinu að veitingarekstri í Hann-
esarholti. Hópurinn vann saman
eins og einn maður líkt og hann
hefði aldrei gert annað, eins og
Guðjón hafði sjálfur á orði, og við
vöndumst því að tala um heimilis-
fólkið í Hannesarholti. Slíkur var
samtakamátturinn og einingin
sem skapaðist milli allra sem að
Hannesarholti komu á þessum
undirbúningsárum og hefur hald-
ist æ síðan. Þessi eining og já-
kvæðni gerði gæfumuninn til að
við aðstandendur hússins gáfumst
ekki upp fyrir mótlæti sem varð á
vegi okkar á þessum árum og
kláruðum verkefnið.
Virðing og væntumþykja óx
upp af þessum samskiptum við
Guðjón, sem smitaðist yfir á El-
ínborgu konu hans, en þau voru
einstaklega samstiga og falleg
hjón. Mikil var gleði okkar þegar
Jón Ágúst sonur okkar hafði feng-
ið smíðabakteríuna og komst á
samning hjá Guðjóni og hefur í
samfélagi þeirra eðalsmiða í Deka
kynnst listinni á bak við smíðina.
Hann syrgir nú kæran meistara
með nýfæddan son í fanginu og
síðustu skilaboðin milli þeirra
voru árnaðaróskir vegna sonarins.
Það hefur verið nístandi fyrir
alla ástvini að fylgjast með sjúk-
dómnum ræna kröftum og lífs-
neista Guðjóns, sem barðist á móti
til hinstu stundar. Við sem urðum
honum samferða erum ríkari fyrir
vikið og eigum ævarandi minn-
ingu um mætan mann. Fyrir hönd
fjölskyldu okkar og heimilisfólks-
ins í Hannesarholti sendum við
Elínborgu og fjölskyldu og sam-
starfsmönnum Guðjóns okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ragnheiður Jóna
Jónsdóttir og Arnór
Víkingsson.
Það liggur sérstakur ilmur í
loftinu þegar komið er inn í húsið
um morguninn, ilmur sem smeyg-
ir sér í gegnum steypurykið og
timburlyktina sem annars ein-
kennir byggingarstaðinn. Það er
meira að segja hljótt, hamars-
höggin þögnuð og búið að slökkva
á loftpressunni. Það er vöfflukaffi í
kjallaranum í Hannesarholti. Guð-
jón smiður er að steikja vöfflur of-
an í mannskapinn, alla þá sem
voru á staðnum og hina sem
þurftu e.t.v. að vera annars staðar
en skruppu frá, arkitektar og
verkfræðingar höfðu líka fengið
boð. Þegar kaffið er komið í boll-
ana og vöfflurnar hverfa jafnóðum
og þær eru tilbúnar tekur skvaldr-
ið við sér og þetta verður það sem
stefnt var að, samverustund
manna sem vinna að sama marki í
sama húsi.
Stundum er talað um anda
staðarins og þá er oftast átt við
sögulegt umhverfi, menningar-
sögulega arfleifð í umhverfinu eða
einhver slík einkenni sem skipta
máli, beri að varðveita og hlúa að.
Snúi maður orðunum við og tali
um staðaranda nálgast það að
vera lýsing á einmitt því sem tókst
að móta í fyrrnefndum kaffitíma
og ekki bara þar, heldur einnig í
öllu hinu daglega amstri á vinnu-
staðnum
Þetta var reyndar ekki eina
húsið þar sem vöfflur höfðu verið
steiktar á þriðjudagsmorgnum, í
dumbungi eða sól, fokheldum eða
einangruðum. Þau voru orðin
nokkuð mörg, húsin sem þessi
sami hópur hafði unnið að og kom-
ið saman í morgunkaffi hjá Guð-
jóni, alltaf í þessum sama tilgangi,
auk þess að gleðja magann, að
setjast saman og fá tækifæri til að
láta móðan mása um annað en
bara dagsins önn. Kaffitímarnir
sem vitnað er til hér að framan
voru ekki alla daga, það gat liðið
langt á milli, stundum voru þeir
tilkynntir með stuttum fyrirvara,
stundum af gefnu tilefni, stundum
ekki. Þeir voru svona eins og vörð-
ur í verkunum, milli vinnudag-
anna og verkefnanna eða þegar
blása þurfti lífi í staðarandann
augnablik.
Við félagarnir kynntumst smið-
unum Guðjóni og Sveini fyrst um
aldamótin síðustu, við kunnum að
meta vinnubrögð þeirra og fag-
mennsku við smíðar og frágang og
þeir kvörtuðu ekki oft undan
teikningum okkar og samstarfið
varð okkur öllum því lærdómsríkt
og skemmtilegt. Þeir lögðu sig eft-
ir vandaðri smíði og klassískum og
hefðbundnum vinnubrögðum,
einkum við eldri byggingar, bæði
úr steini og timbri, svo fáir léku
þeim eftir og stjórnuðu oftar en
ekki þeim verkefnum frá upphafi
til loka og það sem sagt hafði verið
stóðst.
Því er vöfflukaffið í Hannesar-
holti nefnt hér í upphafi að sá stað-
arandi sem þar skapaðist, sam-
band á milli vinnandi manna, sem
höfðu gleði af og metnað fyrir
vinnu sinni og samstarfi sín á milli,
sá staðarandi hélst lengi eftir að
verkunum lauk og Hannesarholt
stóð áfram opið fyrir verkamönn-
um sínum og geymdi anda þeirra.
Við þökkum Guðjóni samvinn-
una og vináttuna til margra ára og
margra verka og vottum ástvinum
hans innilega samúð okkar.
Grétar Markússon,
Gunnar St. Ólafsson,
Stefán Örn Stefánsson.
Í stað þess að hringja í minn
kæra vin Guðjón Heiðar og óska
honum til hamingju með afmælið
sit ég hér á afmælisdegi hans og
skrifa minningargrein um góðan
mann sem fallinn er frá allt of
snemma, aðeins fimmtíu og sex
ára að aldri.
Við Heiðar kynntumst í Víði-
staðaskóla í 1-Z fyrir um fimmtíu
árum og höfum fylgst að síðan,
sem bekkjarfélagar, æskuvinir og
síðar fjölskylduvinir. Heiðar var
traustur og góður vinur og við höf-
um brallað mikið saman.
Ég minnist heimsóknanna á
æskuheimili Heiðars, þar var vel
tekið á móti manni hvernig sem
stóð á. Við ferðuðumst saman um
landið, var þar bæði um að ræða
dagsferðir og tjaldferðalög. Oft
var Albert sameiginlegur vinur
okkar með í för. Við skemmtum
okkur einnig mikið saman, Klúbb-
urinn, Sigtún og Hallærisplanið
voru viðkomustaðir okkar, sem
enduðu oft á Stöðinni í heimabæ
okkar, Hafnarfirði. Við brugðum
þó einu sinni út af vananum og
ákváðum að kíkja á Hótel Borg.
Það var góð ákvörðun, enda
kynntust Heiðar og Elínborg það
kvöldið og hafa þau verið óslitið
saman síðan. Við erum minnug
skemmtilegrar heimsóknar þeirra
ásamt börnunum Hafsteini Erni
og Ragnheiði til okkar tíl Noregs
2013 þegar þau voru á leið til Guð-
rúnar Maríu sem þá var við nám í
Gautaborg.
Heiðar og Elínborg bjuggu sér
gott heimili á Hólahjalla í Kópa-
vogi. Þau byggðu hús sitt sjálf,
enda Heiðar húsasmíðameistari
og öllum hnútum kunnugur. Við
aðstoðuðum hvor annan við hús-
byggingar á sínum tima. Það var
gaman að fylgjast með Heiðari að
störfum, hann var laginn með
hamarinn, þolinmóður og vand-
virkur með afbrigðum og skilaði
góðu dagsverki. Heiðar hefur
einnig fengist við listræna hönn-
un, sem kom nokkuð á óvart.
Hann hannaði og smíðaði fata-
hengi í skemmtilegum bogadregn-
um stíl sem nú prýðir heimili
þeirra.
Heiðar hefur þurft að berjast
við krabbamein í rúm sjö ár, með
nokkrum hléum. Á síðasta ári var
þó ljóst að hann myndi tapa bar-
áttunni, það var bara spurning um
tíma. Heiðar var mjög æðrulaus
og sterkur í veikindum sínum,
hann tók þessu eins og hverju
öðru verkefni og stóð uppréttur
fram á síðasta dag. Fjölskyldan
stóð einnig sterk saman í veikind-
um Heiðars.
Þar sem ég er búsettur í Dan-
mörku ákváðum við vinirnir, Heið-
ar og Albert, að hittast á Zoom-
fundi og spjalla saman. Við funduð-
um vikulega í um hálft ár og spjöll-
uðum um heima og geima. Þetta
voru góðir vinafundir og nauðsyn-
legir okkur öllum. Það var slegið á
létta strengi í bland við alvarlegar
samræður. Við stefndum að því að
hittast í júlí og náðum svo loks að
hittast á heimili Heiðars og Elín-
borgar degi áður en Heiðar féll frá.
Elsku vinur, þín er sárt saknað,
ég er þess fullviss að við munum
hittast að nýju þótt þú hafir ekki
trúað því fyrr en kom að kveðju-
stundinni.
Minningin um Heiðar mun
lengi lifa og ég sakna nú þegar
samverustundanna með honum.
Við Ingibjörg og börn vottum El-
ínborgu, börnum, tengdasyni,
barnabarni svo og systkinum
Heiðars og mökum þeirra innilega
samúð á þessum erfiðu tímamót-
um.
Bjarni S. Einarsson.
Guðjón Heiðar
Gunnbjörnsson