Huginn - 01.04.1953, Síða 15

H U G I N N 13
Krónan kom upp
„Krónan kom upp!“ kallaði Bjössi um leið
og tveggjakrónupeningurinn stanzaði í horn-
inu rétt við skápinn. „Það þýðir að við verð-
um ekki teknir upp í skólanum á morgun, að
minnsta kosti ekki í neinu hættulegu fagi,
og förum út að skemmta okkur í kvöld, þó að
það sé bara fimmtudagskvöld." „Jamm, sama
er mér,“ svaraði ég geispandi um leið og ég
gerði ítrekaðar tilraunir til að risa á fætur
upp af legubekknum. -— Það er annars merki-
legt, hvað það er þægilegt að liggja í ró og
næði upp í dívan á kvöldin, og eiga allt eftir
ólesið undir morgundaginn. Eiginlega ætti ég
að kveljast af samvizkubiti. Það er bezt að
láta sálfræðingana um það að gefa skýringu
á því. Ég hnýsist aldrei í annarra málefni.
„Þá er víst bezt að koma sér í gallann í
hvelli,“ sagði ég, þegar fæturnir höfðu náð
öruggri fótfestu á gólfinu. „Já, ég er byrjað-
ur og hvert á að fara?“ spurði Bjössi og horfði
rannsóknaraugum á tvær skyrtur, sem höfðu
verið hvítar á laugardaginn var, og athug-
aði hvor þeirra væri minna óhrein. „Mér er
sama, en hvar eru annars böll í kvöld?“ spurði
ég, þegar ég dró stífpressaðar buxurnar und-
an lakinu á legubekknum.
„Ég held að það séu böll í Vetrargarðinum
og Þórscafé, fyrir utan klassísku staðina eins
og Sjálfstæðishúsið og þessháttar. Við náum
niður í Þórscafé fyrir klukkan hálf ellefu ef
við tökum „hraðferðina" á horninu. Hún
verður þar eftir tíu — nei, átta mínútur,
þeir eru orðnir svo helv ... stundvísir síðan
nýi vagninn kom.
Það tók ekki langan tíma að ljúka því af
að klæða sig, þegar svona mikið var í veði,
og náðum við niðureftir á réttum tíma.
„Áttu miða?“ spurði ljóshærð stúlka okkur
fyrir framan útidyrnar, þegar við vorum á
leið inn í Þórscafé. „Nei, er uppselt?“ spurði
ég hana. Hún svaraði ekki, en litaðist um
eftir einhverjum öðrum. Henni fannst sjálf-
sagt að ég væri ekki þess virði að eyða örfá-
um orðum á, fyrst ég átti ekki miða. Þetta
hefði auðvitað verið allra skemmtilegasta
stúlka, ef ég bara hefði átt miða, — einhvern
ands..... miða. Svona er gleði lífsins oft
stutt undan. •— Ef það er þá gleði?
Jæja, nú kom til kasta Bjössa að koma okk-
ur inn, fyrst það var uppselt. Hann þekkti
dyravörðinn. Það virtist ekkert vera því til
fyrirstöðu, að við kæmumst inn, og eftir ör-
litla stund vorum við komnir inn í sal. Dans-
inn var í fullum gangi, margt fólk á gólfinu
og dansaði hver karl og kona í hófsamlegri
fjarlægð hvert frá öðru — enda var ekki svo
langt liðið á kvöldið ennþá.
Við fengum nú „Kólað“ okkar og byrjuðum
að sötra það og fórum að athuga, hvað við
sæjum af kunnugu og góðu kvenfólki. Sú leit
bar bókstaflega engan árangur, og sáum við
enga stúlku, sem okkur fannst lítandi á.
Fólkið var mestallt parað, og þegar við litum
á þær stúlkur, sem ekki voru þarna með
karlmönnum, þá þóttumst við skilja, hvers-
vegna svo var.
„Ættum við ekki að reyna að selja miðana
og fara inn í Vetrargarð og vita, hvort það sé
ekki skárra þar?“ sagði ég við Bjössa, sem
hímdi hinum megin við borðið og var leiður
á svipinn. „Jú, ég er alveg til í það,“ sagði
hann. — „Ne-ei, sva-aka skrokkur er þetta,
sérðu hana?“ hvíslaði hann æstur og hnippti
í mig yfir borðið. Ég leit við í ofboði og kom
strax auga á það, sem hafði haft svona mik-
il áhrif á Bjössa. Það var ung stúlka, sem var
að ganga inn í salinn. Hún var með mjög
dökkt hár, falleg augu og vel málaðar varir,
og vöxturinn var alveg óaðfinnanlegur. „Nei,
við verðum hér í kvöld,“ sagði Bjössi ákafur,
„ég verð að athuga þessa fallegu.“ „Blessaður,
þetta getur allt verið „bluff“, þær kunna nú
að klæða sig þessar, og nota púða,“ sagði ég
ólundarlega, því ég var alveg vonlaus um að
fá nokkuð skemmtilegt út úr kvöldinu.
„Púða“, endurtók Bjössi með vanþóknunar-
hreim. „Þessi notar ekki svoleiðis, ég er alveg
viss um það — ég þori að veðja um það, — ég
skal taka það að mér að athuga það.“ „Jæja,
sama er mér,“ svaraði ég, „þú býður upp á
kaffi og kökur á morgun, ef hún er eitthvað
gerfismíðuð, en ef allt er í lagi, þá borga ég.“
„Samþykkt,“ sagði Bjössi og rauk upp úr sæt-
inu og gekk í áttina að borðinu, sem þessi
stúlka sat við. Hún brosti blíðlega til hans,
þegar hann bauð henni upp, en svo sá ég ekki
neitt til þeirra næstu tvær syrpur, því þau
dönsuðu alltaf hinum megin í salnum. Að
þeim loknum kom hann rétt sem snöggvast
að borðinu til að kæla sig. „Þú færð að splæsa
kaffi á mig á rnorgun," sagði hann glaðhlakk-