Dagrenning - 01.12.1939, Qupperneq 17

DAGRENNING
435
ingur og yfir því ættum viS aS
vera glaSir og ánægSir.
—Ekki er ég yiss um
þaS, sagSi Fischer. —Henni
leiS vel hjá mér þó hún hefSi
mikiS aS gera, ÞaS gekk líka
undan henni, þó hún rifist oft
viS mig — guS blessi hana —
þegar ég stríddi henni og þegar
ég skammaSi vinnukonuna eSa
börnin.
— Þér lítiS meS ofmikilli
svartsýni á máliS, sagSi Potts
læknir. —ÞaS lagast þegar frá
JíSur.
—Nei, svaraSi Fischer,
—þaS lagast ekki, þaS fer altaf
versnandi, unz ég örmagnast
undir byrSinni. ÞaS verSur á-
reiSanlega bani minn. Ó, aS
þaS mætti grafa mig meS henni
Henriettu minni! Ég hefi hálft
í hvoru hugsaS mér aS taka
inn eitur til..,
í því kom húslæknir
Fischers brosandi inn í stofuna,
Fischer tók eftir því, hætti viS
aS svara Potts læknir, en sneri
sér aS húslækninum og sagSi
hranalega:
—Ég veit ekki hvers-
vegna þér getiS brosaS eins og
nú stendur á, Burns læknir; ég
skil ekki .... ,
—Jú, því ég hefi gleSi-
frétt aS færa ySur, sagSi Burns.
—Nei, þaS getur ekki
veriS. GóSar fréttir fæ ég ekk*
íramar í þessum heimi.
— Konan ySar lifir.
—HvaS þá?
—Konan ySar 1 i f i r,
svaraSi læknirinn. —Hún hefir
aSeins JegiS í löngu yfirliSi. Ég
vona aS hiS versta sé nú af-
staSiS, og hún muni brátt fá
heilsuna aftur.
Fischer þurkaSi sér um
augun, stakk vasaklútnum niS-
ur hjá sér, hleypti í brýrnar og
sagSi:
—ÞaS er þó ekki alvara
ySar aS segja. aS konan mín
komist til heilsu aftur?
—Jú, og ég óska ySur
hjartanlega til hamingju.
—ÞaS er algjörSur ó-
þarfi af ySur aS óska mér til
hamingju, sagSi Fischer, reis
upp og horfSi þungbúin út um
gluggann. —Þessu er laglega
af sér vikiS! Ég þakka fyrir!
En þetta er eftir Henríettu!
Ég hefSi gaman af aS vita hver