Dagrenning - 01.12.1939, Side 18

436
r/GPTNNING
borgar líkkistusmiSnum. Já.þaS
skal hún sjálf fá aS gera, og
auglýsingarnar og þessar ban-
settar vísur, sorgarslæSurnar
og hitt rusliS. Annan eins hé-
góma hefi ég aldrei þekt. Þetta
er kvenfólkinu líkt aS lifna
aftur, þegar svona mikill undir
búningur hefir veriS hafSur
fyrir jarSarförinni. ÞaS má
hengja mig upp á þaS. aS —,
í þessu kom hattarinn
meS hatt Fischers. Fischer
sparkaSi hroSalega í hattinn,
en viS hattarann sagSi hann:
—Út meS þig. asninn þinn, eSa
ég hálsbrýt þig:
Þeir, sem komnir voru
til aS hughreysta Fischer. tóku
nú aS hafa sig á burtu, en hús-
bóndinn tók slæSuna af hurS-
arhúninum og fór svo aS hitta
líkkistusmiSinn.
En frú Fischer komst
samt ekki til heilsu, tveimur
dögum síSar sló henni niSur
aftur, og áSur en vvkan var á
enda, hafSi hún skiliS viS.
Sama dag misti annar
maSur þar í borginni konu
sína. Hann hét Lucius Grant.
JarSarför konu hans átti frarn
aS fara sama dag og jarSarför
frú Fischers.
Þegar báSar líkfylgdirn-
ar komu úr kyrkjugarSinum,
mættust þeir Fischer og Grant
og heilsuSust þeir meS handa-
banda meS hluttekningu og
tóku tal saman:
Fischer: — Mig tekur
þaS sárt, þetta yar óumræSi-
legur missir.
Grant: — HræSilegur.
Hún var sú besta kona. sem
uppi hefir veriS.
Fischer: — Já, þaS er
áreiSanlegt, aS þaS var hún.
Ég befi aldrei þekt hennar líka.
Hún var mér góS kona.
Grant: — Ég tala um
mína konu; þú veisí vel aS
tvær geta ekki veriS beztar.
Fischer:' — Já, ég veit
þaS vel. Mér er vel kunnugt
um, aS þín kona var ekki jafn
snjöll minni konu í neinu.
Grant: — A, þaS var
hún ekki, hvaS? Þar held ég
þó aS hafi veriS öfugur munur-
inn. Konan mín var engill.
Fischer: — Nú-ú, svo
þaS var hún. Eg vil ekki vera
ónærgætinn en þaS segji ég þó