Heilsuvernd - 01.09.1954, Síða 15

HEILSUVERND
75
magn, orku, fjör, heilbrigði, ánægju og gleði, og er safa-
mikil, fitukennd, saðsöm og ljúffeng.
Rajasmenn hafa mestar mætur á þeirri fæðu, sem er
beisk, súr, sölt, heit, römm, hörð og svíðandi, og veldur
sársauka, órósemi og sjúkdómum.
En tamasmenn hafa einna mestar mætur á fæðu, sem er
uppþornuð, bragðlaus, úldin, morkin, úrgangskennd eða
óhrein.“
Augljóst er, að ef þessu er þann veg háttað, ættu menn
að geta þekkt sjálfa sig að einhverju leyti á því, hvers kon-
ar fæða það er, sem þeir hafa mætur á, og það er einnig
algjörlega rökrétt ályktun af þessum staðhæfingum Háva-
mála Indíalands, að fæða, sem ákveðin tegund manna
vill helzt og hefur mestar mætur á, muni og vera bezt
til þess fallin að glæða og örva þau eðliseinkenni, sem hin
ákveðna manntegund er auðugust af. Dýrafæða, sérstak-
lega kjöt, er „rajas“-kennd, þ. e. a. s. örfandi, æsandi, en
einnig að sumu leyti ,,tamas“-kennd, þyngjandi og sljófg-
andi, og hentar því illa þeim, sem lifa vilja verulega and-
legu lífi, auk þess, sem slík fæða krefst, eins og vér vitum,
stöðugra og hryllilegra dýrafórna. Það er að vísu rétt,
að lífi verður ekki við haldið nema með lífi. Vér komumst
aldrei hjá því að taka eitthvert líf til þess að nærast á.
En því hærra sem lífið stendur í stiga þróunarinnar, því
alvarlegra fyrirtæki er það að ræna það þeim starfstækj-
um eða gerfum, sem því eru ætluð til vaxtar og þroska,
og á því lægra stigi, sem lífið stendur, því minni þjáning-
ar eru samfara töku þess. Vitund jurtarinnar t. d. er áreið-
anlega miklu draumkenndari en vitund dýrsins, og er óhætt
að fullyrða, að engin hræðsla, enginn sársauki eða þján-
ing sé nauðsynlegur undanfari jurtaáts, eins og þegar um
nautn dýrafæðu er að ræða. —
f hinum guðspekilegu fræðum er talað um tvö tímabil
sama þróunarskeiðsins. Er hið fyrra kallað „involution“ en
hið síðara „evolution". „Útleið“ og „innleið“ hefur þetta
stundum verið nefnt. Útleiðin stefnir lengra og lengra niður