Heilsuvernd - 01.09.1954, Síða 16

76
HEILSUVERND
í efnið, ef svo mætti segja, lengra og lengra burt frá ein-
ingu andans, frá friði og frelsi óháðrar vitundar, og á þess-
ari leið er mikið um ástríður, girndir, glaum og hávaða,
baráttu, þrautir og þrengingar. Það sem segja má, að ein-
kenni yfirleitt þessa leið, er yfirráð efnisins yfir andanum.
Á þessari leið er dýrafæða, svo sem að líkum lætur, hin
eðlilega fæða, og hámarkinu þar er náð, þegar mennirnir
éta sjálfa sig (mannæturnar). Dýrafæða er yfirleitt út-
leiöarfœða, þó að margir menn, sem áreiðanlega eru komn-
ir eitthvað áleiðis á innleiðinni, kjósi eða verði af einhverj-
um ástæðum að lifa á slíkri fæðu. Því er það, að þó að
því fari fjarri, að ég telji að matarræði sé algjört aðal-
atriði, þegar um andlega þroskaviðleitni er að ræða, getur
það þó ekki farið á milli mála, að þeir, sem hafa kosið
sér jurtafæðuna, hafa þar valið sér betra og auðveldara
hlutskipti. Á því leikur enginn efi, að auðveldara er að
stjórna líkama, sem nærður hefur verið að staðaldri á
gróðurfæðu, ef rétt er lifað að öðru leyti. Það getur því
talizt til þess, sem ef til vill mætti nefna andlega hagfræði
eða hentistefnu, að taka jurtafæðu fram yfir dýrafæðu.
Á „vegi helgunarinnar", sem svo er nefndur, er slæm
heilsa talin til hindrana, og víst er um það, að ólund og
jafnvel marga meiri háttar skapbresti og yfirsjónir má oft
rekja til miður góðrar líkamslíðunar. Hversu margir munu
þeir t. d. ekki vera, sem flýja á náðir áfengis og annarra
eiturlyfja vegna þess, að þeir eru illa á sig komnir líkam-
lega? Það er því næsta lítil andleg hagfræði í því, að hirða
lítið eða ekki neitt um það, hvort sú fæða, sem neytt er,
er holl eða óholl, og þar sem það hlýtur að teljast sannað,
að rétt samsett jurtafæða er öllum mönnum hollari, þegar
til lengdar lætur, en dýrafæðan, verður það hið mesta
glapræði að hafna jurtafæðunni. Menn mega ekki láta það
blekkja sig, að margir, sem lifa eingöngu á dýrafæðu, geta
notið sæmilegrar heilsu um nokkurt skeið, ef þeir lifa nokk-
urn veginn skynsamlega að öðru leyti. Líkaminn getur,
eins og vér vitum, samlagað sig jafnvel hinni erfiðustu að-