Morgunblaðið - 09.10.2021, Qupperneq 47

MENNING 47
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2021
Nánari upplýsingar um sýningartíma á sambio.is
TRYGGÐU ÞÉR
MIÐA INNÁ
SÝND MEÐ ÍSLENSKU TALI
T H E T E L E G R A P H
S . F. C H R O N I C L E
B B C
T I M E O U T
90%
F R Á L E I K S T J Ó R A T H E R I T U A L
R E B E C C A H A L L
N I G H T H O U S E
T H E
T O D A R K A N D D A N G E R O U S P L A C E S”
“A F I L M T H A T A L L O W S T H E M I N D T O G O
S I L V E R S C R E E N R I O T
86%
O R I G I N A L C I N
T H E A U ST I N C H R O N I C L E
SÍÐASTA BOND MYNDIN MEÐ DANIEL CRAIG
ÞESSA VERÐA ALLIR AÐ SJÁ Í BÍÓ
84%
S
kolhærði Bond-inn hefur
yfirgefið sviðið og við aðdá-
endur njósnarans kveðjum
hann með trega. Þegar til-
kynnt var árið 2005 að hinn lítt þekkti
leikari Daniel Craig myndi taka við
þessu eftirsótta hlutverki supu marg-
ir hveljur. Átti ljóshærður og lágvax-
inn leikari virkilega að fara með hlut-
verk Bonds?! Gengu mótmælendur
svo langt að stofna vefsíðu, craignot-
bond.com, til að mótmæla leikaraval-
inu og hótuðu að sniðganga fyrstu
Bond-mynd Craigs, Casino Royale,
sem er ein sú allra besta í þessum 25
mynda bálki. Vonandi hafa þessir
mótmælendur étið hattinn sinn því
Craig gerði hlutverkið strax að sínu
og gott betur. Hann er besti Bond-
inn.
Nú svelgist eflaust mörgum Bond-
aðdáandanum á kaffinu og skal tekið
fram að þetta er ekki vísindalega
fengin niðurstaða heldur álit ofanrit-
aðs. Með Craig hefur Bond þróast úr
því að vera tilfinningasnauður harð-
haus, flagari og egóisti yfir í að vera
breyskur maður, bæði harður og
mjúkur, sem áhorfendur geta fundið
til með. Nýjasta myndin og sú síðasta
sem Craig leikur í, No Time To Die,
mótar þessa persónu enn frekar og
sýnir okkur nýja hlið á manninum,
hinn brothætta Bond sem þó var far-
ið að kræla á í fyrri myndum.
Craig er orðinn 53 ára og hrukk-
urnar hafa eðlilega dýpkað á þeim 15
árum sem liðin eru frá því hann tók
fyrst að sér hlutverkið og steig upp
úr sjónum vöðvastæltari en nokkur
forvera hans, í franskri skýlu og með
glott á vör. Ólíkt Roger Moore, sem
gat varla hlaupið upp eina hæð í Eiff-
el-turninum í sinni síðustu Bond-
mynd, er Craig í fantaformi og
reyndar lygilega góðu miðað við ald-
ur. Og hasaratriðin eru auðvitað
margfalt betri og raunverulegri en í
eldri Bond-myndum, fyrir tíð Craigs,
og greinilegt að hann hefur lagt sig
allan fram og jafnvel gengið mjög
nærri sér. Sjá til að mynda langt
skotbardaga- og slagsmálaatriði í
stigagangi í No Time To Die sem
virðist vera ein samfelld taka.
Cary Fukunaga leikstýrir Bond í
fyrsta sinn og er jafnframt einn
nokkurra handritshöfunda mynd-
arinnar. Hakað er í öll Bond-boxin
svo aðdáendur fái sinn nauðsynlega
skammt. Bond kynnir sig með hinu
góðkunna „Bond … James Bond“,
pantar sér vodka martini, hristan en
ekki hrærðan, og svo framvegis.
Hnyttiyrðin eru líka mörg þótt ekki
nái þau hæðum Connerys og Moores
enda tímarnir breyttir og maðurinn
með. Konur eru blessunarlega ekki
lengur bara augnakonfekt og þær
falla ekki lengur í stafi við það eitt að
sjá Bond í smóking. Þær eru ger-
endur í sögunni, jafnvígar Bond, ögra
honum með háði og láta ekki segja
sér fyrir verkum. Gaman er líka að
sjá hvernig handritshöfundar gera
grín að fyrri myndum með gamla
Bond með því að láta áhorfendur
halda að ákveðin kvenpersóna fái
ekki staðist kynþokka hans og vilji
stökkva í bólið með honum tafarlaust.
Málin þróast á annan veg, svo ekki sé
meira sagt, og Bond er líkt við gamalt
flak. Þá kitlar það líka nostalgíu-
taugina að heyra gamla góða Bond-
lagið „We Have All the Time in the
World“ hljóma undir myndskeiði af
gullfallegri Aston Martin-bifreið þar
sem hún liðast um sveitavegi á Ítalíu.
Margan slíkan virðingarvottinn má
finna við eldri myndir, plottið til að
mynda skemmtilega gamaldags á
köflum og líka kjánalegt og vekur
hugrenningatengsl við fyrstu myndir
bálksins og um leið grínmyndirnar
um Austin Powers.
Óvænt ánægja
Nú þarf auðvitað að fara varlega í að
rekja söguna og sem betur fer hafa
flestir gagnrýnendur gert það því eitt
og annað kemur á óvart í No Time To
Die sem er óvenjulegt fyrir hinar
frekar fyrirsjáanlegu Bond-myndir
og kærkomin tilbreyting. Þær hafa
ævinlega fylgt ákveðinni formúlu,
þurfa að byrja á góðu hasaratriði til
dæmis og svo kemur glæsileg grafík
með kreditlista þar sem skugga-
myndir af konum og byssum eru oft-
ar en ekki í fyrirrúmi og hvert mynd-
skeiðið sekkur inn í það næsta. Undir
ómar svo Bond-lagið sem þekktir
söngvarar og hljómsveitir hafa ætíð
flutt og að þessu sinni er það Billie
Eilish og lagið hennar algjör Bond-
standard með brassi og tilheyrandi.
Líður hægt áfram, tregafullt, rís
hátt og hnígur. En upphafsatriðið er
þó eitt af þeim sem koma á óvart og
það er krassandi, svo ekki sé meira
sagt.
Bond er í fríi með unnustu sinni
Madeleine sem Léa Seydoux leikur
og kom við sögu í síðustu Bond-
mynd, Spectre. Ekki líður á löngu
þar til gamlir fjendur gera vart við
sig og Bond kemst í hann krappan,
líkt og svo oft áður. Böndin berast að
erkifjanda hans Blofeld sem þó er
bak við lás og slá. Málið er allt hið
dularfyllsta og Bond telur Madeleine
hafa svikið sig og leiðir þeirra skilur.
Mörgum árum síðar hittast þau aft-
ur. Madeleine er geðlæknir og sú
eina sem Blofeld hleypir að sér og
Bond þarf að ná tali af kauða sem
Waltz leikur skemmtilega sem fyrr.
Ástæðan er háþróað vopn sem ógnar
stórum hluta mannkyns og ómenni
nokkurt, Lyutsifer Safin (nafn sem
kemst býsna nærri því að vera Lús-
ífer Satan), leikið af pollrólegum
Rami Malek, vill auðvitað drepa eins
marga og hann mögulega getur. Og
eins og sést vel í stiklu myndarinnar
er ekki allt sem sýnist og Bond þarf
bæði að vernda þá sem standa hon-
um næst og bjarga stórum hluta
mannkyns.
No Time To Die er lengsta Bond-
myndin í bálkinum, nær þrjár
klukkustundir að lengd og fólki ráð-
lagt að tæma vel þvagblöðruna ef
ekki skyldi vera hlé. En myndin
stendur ágætlega undir lengdinni,
verður aldrei langdregin eða leið-
inleg og þess gætt að brjóta upp
dramatíkina með góðum hasar reglu-
lega. Hasaratriðin eru afar vel tekin
og útfærð enda hafa Bond-myndir
alltaf boðið upp á það allra besta í
þeim efnum. Fágaðra verður það
varla og allt útlit myndarinnar óað-
finnanlegt sem og hönnun búninga
og leikmyndar, enda í engu til spar-
að. Tökustaðirnir eru sem fyrr
undurfallegir og tilkomumiklir og
lýsing vekur líka athygli, til að
mynda notkun ljóss og skugga í at-
riði sem gerist í klúbbi á Kúbu (sjá
meðfylgjandi stillu) og tónlist Hans
Zimmer og hljóðmynd magna vel
upp spennuna, ekki síst í atriði þar
sem óþokki skýtur hvað eftir annað í
skothelda rúðu með taugatrekkjandi
höggum á hlustir bíógesta. Nái fólk
ekki að lifa sig inn í þessi atriði renn-
ur varla í því blóðið.
Óljóst framhald
Craig gefur sig sem fyrr allan í hlut-
verk Bonds og túlkun hans nær nýj-
um hæðum í lokaatriði myndarinnar.
Seydoux er að sama skapi góð í sínu
erfiða hlutverki og leikaravalið al-
mennt mjög vandað með Ralph Fien-
nes, Ben Wishaw og fleiri reynslu-
boltum. Þó verð ég að segja að
túlkun Davids Denciks á rússneskum
vísindamanni er helst til spaugileg og
Malek hefði gjarnan mátt fá úr meiru
að moða, persóna hans er ansi mikil
Bond-klisja um illmennið sem vill
tortíma heiminum og telur sig um
leið eiga margt sameiginlegt með
njósnaranum. Malek nær ekki að
vera nógu ógnvekjandi, sem er miður
en kemur þó ekki svo mjög niður á
heildarupplifuninni af þessari Bond-
mynd.
Að öllu samanlögðu er þetta stór-
góður endir á fimm mynda Bond-
syrpu Craigs og verður hans sann-
arlega saknað. Hvaða stefnu syrpan
tekur nú er algjörlega óljóst og lík-
lega langt í næstu mynd. Vonandi
verður þó ráðgátan um arftaka
Craigs leyst sem fyrst og vonandi
verður frumsýningu ekki frestað um
eitt og hálft ár út af Covid-19, líkt og í
tilfelli No Time To Die.
Vertu sæll, herra Bond
Aðþrengdur James Bond í kunnuglegum kvöldklæðnaði í vafasömum félagsskap í No Time To Die.
Sambíóin, Laugarásbíó, Smára-
bíó, Háskólabíó og Borgarbíó
No Time To Die bbbbn
Leikstjórn: Cary Fukunaga. Handrit:
Cary Fukunaga, John Hodge, Neal Purv-
is, Phoebe Waller-Bridge, Robert Wade
og Scott Z. Burns. Byggt á bókum Ians
Flemings um James Bond. Aðalleikarar:
Daniel Craig, Léa Seydoux, Rami Malek,
Lashana Lynch, Ralph Fiennes, Jeffrey
Wright, Naomie Harris, Christoph Waltz
og Ana de Armas. Bandaríkin, Bretland,
2021. 163 mín.
HELGI SNÆR
SIGURÐSSON
KVIKMYNDIR