Strandapósturinn - 01.06.2018, Qupperneq 101

99
Það sem ég ætla að setja hér á blað er frásögn af því þegar ég
komst næst því að yfirgefa þennan heim. Það var vorið 2002. Ég
man ekki hvort það var annan eða þriðja júní. Við hjónin höfðum
undanfarna daga og vikur verið á kafi í sauðburði og eins og vana-
lega kallaði það á miklar vökur og vinnu enda vorum við bara tvö,
sem er svo sem víða. Undanfarin vor höfðu dætur okkar komið
heim um sauðburð og hjálpað okkur. En nú gátu þær af ýmsum
ástæðum ekki komið fyrr en í byrjun júní. En þá komu þær
Hafrún og Guðbjörg.
Undanfarnar vikur hafði rekið töluvert af rekavið á fjörur en
ekki gefist tími til að bjarga öllu sem hafði rekið. Til dæmis vissi
ég af spýtum inn á Geitarhlíð sem voru það neðarlega í fjörunni
að ég var smeikur um að þær tæki út. Daginn eftir að dætur okkar
komu heim ákvað ég að fara og sækja þessar spýtur á báti og slefa
þeim heim. Við höfðum nýlega eignast bát sem var úr áli. Ég var
strax nokkuð tortrygginn á þennan bát. En mér var sagt að hann
væri stöðugur og gæti ekki sokkið. Það kom nú á daginn eins og
síðar verður sagt frá, að hið síðarnefnda var rétt en ekki hið
fyrrnefnda. Við áttum annan bát sem var úr plasti og mjög stöðug-
ur. En ég ákvað samt að fara á álbátnum.
Veðrið var gott, logn og blíða. Ég var með nýjan utanborðsmót-
or. Þegar inn kom á Geitarhlíðina þar sem spýturnar voru, stóð
þannig á sjó að það var fjöruhátt og var því töluvert mál að koma
spýtunum á flot. Til að eiga auðveldara með að velta trjánum nið-
Guðmundur G. Jónsson
frá Munaðarnesi
Ekki verður
ófeigum í hel
komið