Strandapósturinn - 01.06.2018, Qupperneq 168

166
sænginni viku eftir fæðingu og farið með hana gangandi út að
Felli ásamt barninu.3 Þóttu þau Fellshjón hafa vel brugðist við
neyð nágranna síns. Var Guðbjörg hjá þeim fram til vors. En þá
fór hún í einhverja vist aðra. Ég held að Krossnesi til Ásgeirs og
Valgerðar konu hans. Af barninu er það að segja að það varð
skammlíft. Veiktist og dó skömmu síðar.4 Þannig rættist úr því.
Af tilfærðum orðum Guðmundar á Munarðarnesi má ráða hve
nærri honum hefur verið gengið og hversu bágt hann hefur átt.
Ekki er ástæða til að lengja þessa sögu. Hún segir sig sjálf,
hversu lítils mannúðin má sín í hjörtum manna þegar þeim þyk-
ir sæmd sinna á einhvern hátt misboðið.
Sættir tókust upp úr þessu milli þeirra bræðra og móður. Það
var haft á orði hvað Guðmundur á Munaðarnesi var undirgefinn
móður sinni og bróður. Allt varð hann að gera fyrir „bróður“ og
hlífa honum við erfiði og vosi. Var ekki laust við að gárungarnir
gerðu gys að þessari undirgefni og þjónustulund.
Áratugum síðar æxlaðist það svo til að Guðbjörg fluttist aftur
að Munaðarnesi til Guðmundar og varð bústýra hans síðustu
æviár hans og hjúkraði honum á banabeði. Eftir það varð hún
fyrir framan hjá þeim bræðrum5, Einari og Indriða, eftir lát föð-
ur þeirra.
Séra Andrés Ólafsson jarðsöng hana. Hann hafði að mottói
ræðu sinnar: „Hún stóð ein undir eikinni.“ Það var eftirminnileg
ræða. Ádeila á tillitsleysi til samferðamannsins.
Skrifað 5.1. 1991. Guðmundur P. Valgeirsson
3 Eftir því sem kirkjubókin segir þá dó barnið á Munaðarnesi og hefur líklega aldrei
farið að Felli. Þetta var drengur og var skírður Guðbjörn.
4 Barnið dó úr mislingum 5. júní 1916 eins mánaðar gamalt.
5 Sonum Guðmundar G. Jónssonar eldri.