Lindin - 09.01.1943, Síða 6

-2-
„Bjössi - mig óra?i ekki fyrir því, að þa5 væri hægt a5 vera
svona hamingjusamur f'’
”rfei - hað veit ég,- Alveg eins var þa£ me5 mig áíur
en eg komst til trúar...,”
”Já er það ekki!- Mér finnst næstum því eins og ég
hafi veri* í himnaríki síðan á sunnudagskvöldiS, að ég eignaÖist
friðinn i hjarta mitt!... En nú fer maður víst að komast ofan
á jörðina aftur....” Kárm stundi dálíti? vi¥vog svo var þögn.
”Kví5irl5u fyrir því aS koma heim?” spurgi Þorbjörn
lágt.
”Nei nei, - ekki eiginlega.— En ég stend auSvita^
alveg einn þar — Býst ekki við því/a5 neinn skilji mig. -r-
En ég venst bvl sgálfsagt, þó a5 vif5brig,fiu séu mikil frá því
uppi i skógi...”
Aftur varð dálítil þögn, og aftur var þa£ Þorbjörn,
sera raufhana:
”Má ég gefa þér nokkur ráð, Kári? - Ekki af því að
ég sé einhver ósköp fullkominn, heldur bara af þvi, að ég veit
lílfia, hvað það er að vera nýr í trúnni, og ég lærði á þvi að
reka raig á. - Það getur kannské orðið til þess að hjálpa þér
yfir allra-fyrstu erfiðleikana....”
”já góði, láttu þau koma, .. ekki mun af veita.”
..... Þegar Pagranesið lagðist upp að bryggjunni/
var Þorbjörn ekki meira en svo búinn að ljúka sér af með það,
sem hann ætlaði að segja, svo að þeir urðu samferða upp í mið-
bæinn, þegar þeir voru búnir að ná i dótið sitt.
Hjá Herkastalanum kvöddust þeir og tóku loforð hvor
af öðrum að hittast næsta dag. Kári hélt svo vestur úr, en
Þorbjörn upp i holtin, þar sem hann átti heima.
Kári gekk rólega sem leið lá upp Túngötuna. - Hann
hafði margt og mikið að hugsa og sá lítið af því, sem í kring-
um hann var... Hann varð þessvegna heldur ekki var við hóp
af piltum a hans reki, sem mætti honum.
”Nei, halló Kári! - Kemur þú langt að? - ÞÚ ert svo
uppgallaður, að maður skyldi halda, að þú værir að koma ofan
úr öræfum!”
Kári áttaði sig undir eins: ”Nei - sælir piltar,”
anzaði hann glaðlega.
”Hvert forstu annars? - pú raukst þetta burt úr bænum