Lindin - 01.02.1956, Blaðsíða 8

minni á morgnana
6
"Hvað segirðu kl. 5," spruði G-eiri, öldungis forviða.
"Já, ég kann ekki við að liggja í bælinu fram undir hádegi.
Maður hefir ekki vanist því í sveitinni laxmaður."
"Jæja ég hélt að hádegi væri kl. 1 2 í sveitinni, alveg eins
og hér, en ekki kl. ö á morgnana."
"Jæja, kunningi, við skulum þá segja kl. hálf sjö, það
má ekki seinna vera."
Þetta varð fastmælum bundið hjá þeim, og Geiri fór að hugsa
sig um, hvar bezt mundi vera að kenna frænda á hjóli, það máttu
ekki vera of mjóar götur þar.
Klukkan hálf sjö næsta morgun voru þeir félagar komnir niður
að tjörn, því að Geiri hafði ekki munað eftir breiðari götu h
heldur en Príkirkjuveginum og Tjamargötunni.
Það væri nú saga að segja frá því, hvernig kennslan gekk,
4
ef ætti að gera það í smáatriðum, svo það er bezt að láta Geira
segja frá því sjálfan.
Pjórum dögum síðar var Geiri staddur í sama strákahópnum
og áður hefir verið minnst á, og var að skýra frá afrekum sín-
um og frænda síns:
"Það er nú meiri ganta-gæjinn, þessi Ketill frændi,"
byrjaði Geiri frásögu sína. "Pyrsta daginn lét ég hann aldrei
fara á bak. Ég sýndi honxrn bara hvemig siðaður maður á að
sitja á hjóli. Ég keyrði bara fram og aftur eftir veginum á
fullu gasi, maður, og frændi geyið sá ekki nema eitt blátt strik
þegar ég fór framhjá honvtm. Hann glápti auðvitað úr sér augun,
og það var sannarlega hálf önnur hörmung að horfa á aumingja
karlinn. Næsta dag lét ég hann leiða hjólið að stórum stein
og fara á bak, Nei, það var víst bara gangstéttin, annar,
því hann er svo stór. Svo fór hann af stað og ég varð auðvit-