Lindin - 01.02.1956, Blaðsíða 9

að að ýta á hann því að hann hafði ekki vitglóru til þess að
stíga tíkina. En þetta fór allt í hönk hjá honum fyrst í stað,
maður, því hann vildi alltaf stýra í vitlausa átt. Auðvitað fór
hann margsinnis á hvínandi kúpuna og alltaf var hellingur af
strákum og stelpum kominn í kring til þess að horfa á, úr því
klukkan var orðin átta.
Einu sinni var frændi nærri búrinn að keyra á strák, sem
varð alveg hullandi vondur. Ég sagði £>á við frændai Láttu
mig dobla þennan, ég er vanur að fást við svona fýra. Svo
spurði ég bara strákinn hvort hann væri með pínu, og gaf honum
einn lítinn og sagði honum að ef hann væri nokkuð að pumpa sig,
skyldi ég dobbla hann upp úr skónum. Dreng-greyið varð auðvit-
að strax eins og rotuð rotta og hypjaði sig í burtu eins og s
skrugga, maður. Svo hélt frændi áfram að aka. Já, hann var
sannarlega úti að aka, skal ég ykkur segja. En vitið þið svo
mesta brandarann í því öllu saman, maður. í morgun hélt ég að
hann væri orðinn svo klár á bátinn, að pað væri óhætt að leyfa
honum að reyna eitthvað nýtt í faginu. Eg var nefnilega alveg
farinn að sleppa honum og hann gat alveg hjólað einn, og ég
var meira að segja búinn að hlýða honum yfir umferðarreglurnar.
Svo að ég fór alveg kaldur með hann upp í Skothúsvegsbrakku og
ætlaði að láta hann renna ség niður og beygja fyrir homið á
frímúraratúninu og gefa merki með hægri hendinni um leið, hvaða
leið hann ætlaði að fara. En hvað haldið þið að hafi komið
fyrir, tegar hann var kominn á fullt span mimdi ég allt í einu
eftir því, að ég hafði gleymt að kenna honum að bremsa, maður.
0g ekki nóg með það. Þegar hann er kominn neðst niður í brekkuna,
á fullu gasi, haldið þið að ég sjái i>á ekki glampa á gyllta
hnappa á einni löggunni, sem var að fara á vakt, og gekk þvert
yfir Skothúsveginn eftir Sóleyjargötunni. Eg sé að frændi réttir
út hendina, en hann hefir líklega haldið að þá mundi hjólið