Lindin - 01.02.1956, Blaðsíða 13

og mændi til mín bænaraugum. Mér var næst skapi að skella upp út.
En þegar ég sá skelÆingarsvipinn á andliti mýflugunnar, hætti ég
við það.
"Hvað er þér á höndum, væna mín?" spurði ég og reyndi að leggja
alla þá ástúð, sem ég á til inn í röddina.
"Mig langar til að biðja þig að hýsa mig þessa fáu daga, sem
ég á eftir að lifa."
"Hvernig datt þér í hug að leita til mín?"
"Ég sá þig uppi í Vatnaskógi í sumar, og mér sýndist þú eitt-
hvað svo góðlátlegur á svipinn, svo að ég spurði þig uppi."
"Nú , já, ! Svo að þú hefur þá verið í Vatnaskógi! Er langt
síðan þú fórst þaðan?"
"Nei, ég fór þaðan í gæj?. Eg náði í áætlunarbílinn frá Akranesi
niður við veg. En hann vildi ekki stoppa, svo að ég flaug upp á
þakið og kom mér fyrir í heljarmiklum gúmíhring, sem þar var. Mér
Harð svo kalt á leiðinni, að ég held, að ég sé komin með lungnabólgu."
Ég komst svo við af orðum mýflugunnar, að ég gat ómöfeulega
fengið af mér að neita henni um húsaskjól. Ég bjó því um hana í
eldspýtnastokk á skrifborðinu hjá mér. Ég setti bómull neðst í
stokkinn og svo breiddi ég bómull vandlega ofan á mýfluguna, og
skommu seinna var hún fallin í væran svefn, auminginn litli.
Ég vifcti hana fyrir mér dálitla stund. Ég kenndi í brjósti um
þennan vesaling, sem hafði leitað á náðir mínar. Mér þótti bara
verst, hvað ég gat lítið líknað henni. Ég fór samt inn í apótek
og keypti slímlosandi hóstasaft og þorskalýsi, ef það mætti verða
til að bjarga lífi hennar.
Það var komið langt fram á kvöld, þegar mýflugan vaknaði aftur.
í>egar ég varð þess var, að hún væri vöknuð, spurði ég um líðan
hennar. Hún kvaðst hafa hresstst mikið, en hélt þó, að hún væri
með háan hita. Mér þótti bara verst, að ég átti engan hitamæli.
Ég spurði svo, hvort hún, hefði ekki lyst á að borða eitthvað.