Lindin - 01.02.1956, Blaðsíða 12

10
tóm ímyndun. Eg hugði, að réttast mundi vera að hringja í Þórð
Möller eða einhvern hans líka til þess að láta rannsaka mig. ílg
stóð upp til að framkvæma áform mitt. En margt fer ööruvísi en
ætlað er.
Ég var ekki fyrr staðinn upp, en ég féll aftur niður í stólinn
lamaður af skelfingu. Eg heyrði einhvern ræskja sig rétt hjá mér.
Ég leit aftur í hringum mig, en sá engann. Ég l>reif hægri hend-
inni upp í hárið á mér og hrissti mig duglega til þess að ganga úr
skugga um að ég væri vakandi. Og svo heyrði ég aðra ræskingu enn-
]?á greinilegri en þá fyrri.
Og þá sló hugmynd niður í kollinn á mér álíka óisænt og þegar
eldingu slær niður í hús. 1 raun og veru furðaði ég mig á i>ví, að
mér skyldi ekki hafa dottið þetta í hug fyrr. Auðvitað átti ég
hara að spyrja: "Flver er þar?" Nú ef einhver Mirndi svara, væri
einhver í herherginu, annars ekki. ög ég spurði:
"Hver er þar?"
Og nú heyrði ég þá draugslegustu rödd, sem ég hefi nokkru
sinni heyrt. Hún var hás og rám en um leið skerandi. Ef til vill
væri hezt að líkja henni við ryðgaða járnplötu ,sem gjöktir á
nagla.
öÞað er ég," sagði röddinn.
"Hvaða ég?" spurði ég, og enn náði hræðslan yfirtökunum.
"Þekkirðm mig ekki?" ískraði einhvers staðar í áttinni að
dyrunum.
"Nei, hað held ég ekki," sagði ég og skalf á heinunum.
"Eg er mýfluga."
Þó svo að ég væri ofurlítið farinn að jafna mig eftir mesta
hjartsláttinn, kunni ég ekki að meta svona gamansemi. Eg ætlaði
því að fara að hreyta út úr mér ónotimi. En þá sá ég sýn, sem kom
mér til að hætta við þaö. Eg ætlaði varla að trúa mímmi eigin augum.
Á skrifborðinu fyrir framan mig sat ofurlítið mýflugukríli og