Lindin - 01.02.1956, Blaðsíða 15

13
atvik endurtæki sig ekki. 0g nú flaug ég vestur í skóginn.
Vestur í skéginum kom ég auga á hóp stráka, sem voru á harða-
hlaupum á eftir einhverri leöurkúlu. Sumir spörkuðu í kúl\ina, aðrir
í jörðina, nú og svo voru enn aðrir, sem spörkuðu bara í náungann.
Þetta hlaut að vera ákaflega spennandi. íg staldraði við til að
virða þetta nánar fyrir mér. Á tveim stöðum sá ég net, sem héngu
uppi á tveim staurum. Strákarnir hlupu fram og aftur á svæðinu jþar
á milli alveg eins og jþeir væru vitlausir. Svo voru aðrir, sem
stóðu kyrrir eða sátu, en þeir æptu þessi reiðinnar ósköp. Mér
datt strax í hug, hvort þetta gæti ekki verið órólega deildin á
einhverju vitfirringahæli.
En ég tók mér ekki langan tíma til slíkra hollalegginga. Ég
sá , að einnig hér var mikill fjöldi mýfjugna, sem skemmtu sér
við að erta strákana. Og nú gleymdi ég öllum höfuðverk og því, sem
gerzt hafði þá fyrr um daginn. Eg sá hvar strákur einn kom hlaup-
andi með laðurkúluna á undan sér. Ég slaug til hans og ófal hringi
í kringum höfuðið á honum, en hann virtist ekkert taka eftir mér.
Mér datt þá í hug að setjast á nefið á honum og prófa á þann hátt
að vekja athygli á mér, en það dugðx ekki til. Eg greip þá til
þess örþrifaráðs til að vekja athygli á mér að bora nefbroddinum á
mér inn í nefið á honum. En þá var hann svo við bragðsfljótur til
•teamar, að minnstu munaði, að ég léti lífið. Hann náði til mín
með annaéi hendinni, braut af mér nefbroddinn og skrámaði mig auk
þess lítið eitt í framan. En ég slapp frá stórslysi í þetta sinn.
Ég flaug nú upp á slána, sem annað hékk á til að jafna mig.
Ég tók eftir því, að einn drengur gekk í sífellu fram og aftur
þarna fyrir neðan slána, og hann virtist miklu rólegri en allir
hinir. Mér datt strax í hug, að þetta hlyti að vera rólega deildin.
Ég prófaði að erta hann með því að fljúga í kringiim höfuðið á
honum, og hann baðaði út báðum höndum til aö reyna að hrekja mig í
burtu. En nú var ég orðin reglulega leikin í að forða mér undan