Lindin - 01.02.1956, Blaðsíða 17

JL
í skut, og þar féll ég í ómegin.
Þegar ég rankaði við mér aftur, var búið að draga "bátinn upp í
fjöru. Ég ætlaði að fljúga þegar í stað úpp í skóginn, en þá
fann ég til svo mikils sársauka í öðrum vængnum, að ég lá dyrr þar
sem ég var. Ég kannaði meiðslin og fann, að annar vængurinn var
stórskaddaður og þrír fætur brotnir. Auk þessa var svöðusár á
bakinu á mér. Ég vissi, að það var til einskis að dvelja þarna í
bá tnum til lengdar. Ég dkreiddist því út úr honum við illan
leik á þessum þrem fótum, sem ég hafði eftir heila. Ég komst
rétt aðeins upp í skóginn, og þar hefi ég legið síðan. Nú er ég
orðin nokkurn veginn gróin sára minna, en þá er það þessi lungna-
hólga."
Hér þagnaði mýflugan og virtist verða þungt hugsi eins og hún
væri að reyna gð muna eitthvað. Ég vildi ekki trufla hana.
Skyndilega lyftist hún upp í eldspýtnastokknum og fékk heiftarlega
hóstakviðu. Síðan lagðist hiín aftur, og það virtist hafa dregið
mjög af henni. Ég flýtti mér að gefa henni inn hóftasaft og lýsi
og sagði henni svo, að bezt mundi vera fyrir hana að reyna að sofna.
Hún gerði það líka. Hún vaknaði rétt í svip um kvöldið, svona rétt
aðeins til að taka inn hóstaéaft og lýsi. Þá var hún mjög þungt
haldin. Hún sofnaði strax aftur. Klukkan þrjú um nóttina dó hún
södd lífdaga fjarri öllum ættingjum í eldspýtnastokk á skrifborðinu
mínu. Þau urðu endalok þessarar litlu mýflugu.
Leirum í desember 1955.
Leir Leirs